့့့့'ဘုန္းၾကီးဘုရား တပည့္ေတာ္ အရင္ကဘုန္းၾကီးေတြကုိ အသံပဲၾကားဖူးပါတယ္။ မ်က္ႏွာ မျမင္ဘူးပါဘုရား။ ဘုန္းၾကီးၾကေတာ့ အသံလဲၾကးဖူးပါတယ္။ ရုပ္လဲဖူးေတြ႕ရလုိ႕ ၀မ္းသာမိပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားေက်းဇူးကုိ မေမ့ပါဘူးဘုရား။ ေနာက္လဲ မေကာင္းတာေတြ မလုပ္ပါဘူးလုိ႕ ဘုန္းၾကီးကုိ ကတိေပးပါတယ္" ဟုေျပာရင္း နာဂလူမ်ဳိး ဦးဟန္းကမ္း ငုိပါေတာ့သည္။
သူငုိေတာ့တစ္မ်ဳိးခံစားရပါသည္။ ဦးဟန္းကမ္းမွာ ေက်ာင္းတြင္ ေခၚထားေသာ ရြာထဲမွ နာဂလူမ်ဳိး မ်က္စိကြယ္ေနသူျဖစ္ပါသည္။
ဒီရြာကေတာေက်ာင္းေလးကုိ ယခင္ကဘုန္းၾကီး ေျခာက္ပါးခန္႕လာေရာက္ သီတင္းသုံး ေနထုိင္ခဲ႕ၾကဖူးပါတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ေနထုိင္ သီတင္းသုံးခဲ႕ၾကသည္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါးမွာ အသက္ပင္ေပးသြားခဲ႕၏။ ယခု အခ်ိန္တုိင္လဲ ေျပာေနၾကဆဲပင္ျဖစ္၏။ ေသာင္ျပင္၌ မီးသျဂိဳဟ္လုိက္ၾကေသာ အျဖစ္အပ်က္ကုိ အမွတ္ရေၾကာင္း ေျပာေနဆဲ။ ငွက္ဖ်ားကလဲ ၾကမ္းၾကမ္း လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးက ခက္ခက္ ၿမိဳ႕တက္ေဆးကုရန္ အခ်ိန္မမီသျဖင့္ အသက္ေပး ခဲ႕ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၾကပါသည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားက်မၼာေရးကုိ ဂရုစုိက္ၾကပါသည္။ မိမိသည္ ထုိေတာေက်ာင္းေလးကုိ ၂၀၀၇ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေရာက္လာခဲ႕ရသည္။ ဒီရြာဒီေက်ာင္းေလးကုိ ေရာက္လာေတာ့ ဦးဟန္းကမ္းက ရြာထိပ္က ေက်ာင္းအုိေလးမွာေနပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ အသက္လဲၾကီး၊ က်မၼာေရးလဲ မေကာင္းေတာ့သျဖင့္ ေက်ာင္းသစ္သို႕ေခၚလုိက္သည္္။ ေက်ာင္းကပင္ သူ႕စားေသာက္ေရးကုိ တာ၀န္ယူရေတာ့သည္။
အစပုိင္းတြင္ ဦးဟန္းကမ္းသည္ အေလ့အထေဟာင္းမ်ားအတုိင္း ေက်ာင္းျပန္ေနာက္က်သည္။ အရင္က သုံးစြဲေနၾက ဘိန္းကုိလဲ အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး လုပ္တတ္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲလာေသာ ဘိန္းမွာရံခါ အဆင္မေျပပါက သူမ်ား ရွဴျပီးသား ဘိန္းဘူးမွ ရေသာ 'ေတာ္ပါရည္' ကုိ ေတာင္းျပီးေသာက္တတ္ေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။ မ်က္စိျမင္ရစဥ္က ဆုိးသြမ္းခဲ႕ေသာေၾကာင့္ သူ႕ကုိ လန္႕ေၾကာက္ ေၾကာက္ခဲ႕ၾကရသည့္ ရြာသား အမ်ားစုမွာလဲ ေဆြမ်ဳိးမကင္းေပမယ့္ အၾကင္နာတရားကေတာ့ ကင္းခဲ႕ၾကျပီ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္သာ လာေရာက္ျပီး ပုိ႕ၾကေတာ့၏။
' ဒကာၾကီး တစ္ေယာက္တည္းပဲေနာ္၊ အရင္ကေဆြမ်ဳိးေတြ မရွိဘူးလား' ဟုေမးလွ်င္ ေငးေနတတ္သည္။ ေနာက္ပုိင္း အေနၾကာလာေသာအခါ တစ္ရြာလုံးမွာ သူ၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ မ်က္လုံးျမင္ရစဥ္က အနုိင္က်င့္ခဲ႕ေသာေၾကာင့္ သူ႕အေပၚတြင္ အခင္အမင္ ပ်က္ခဲ႕ၾက၏။ ေနာက္ဆုံး ရြာတြင္ သူၾကီးလုပ္ေနေသာ သူသည္ပင္ သူ၏ တူေတာ္ေၾကာင္းေျပာျပေတာ့သည္။
ဒီအေၾကာင္းေတြၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဘယ္သူေတြဘယ္လုိ ဆက္ဆံ ဆက္ဆံ သူ႕ကုိ ေက်ာင္းသုိ႕ေခၚျပီး ေၾကြးထားလုိက္၏။ သုိ႕ေသာ္ ညတုိင္းဘုရား ရွိခုိးရမည္။ မနက္ေစာေစာ ထရမည္။ ေက်ာင္းကုိလဲ တတ္နုိင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္။ ဘိိန္း ေလွ်ာ့ရမည္။ ေက်ာင္းျပန္လာခ်ိန္မွရမည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူ႕ကုိ ပုတီးအစိပ္ခုိင္းသည္။ ေမတၱာ အပုိ႕ခုိင္းသည္။ ရံခါ ေဆးလိပ္ဖုိးေတာင္းတတ္သည္။ က်မၼာေရး မေကာင္းေသာအခါ သူ႕ကုိ ေဆး၀ယ္ ေသာက္ေစရသည္။ ဦးဟန္းကမ္း အခ်ိန္မွန္ျပန္လာတတ္၏။ ေမတၱာပုိ႕သံၾကားလာရတတ္၏။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ခႏၱီးၿမိဳ႕ရွိ အက်ဥ္းေထာင္သားမ်ား အတြက္ ေဆးကုရန္ ဆရာ၀န္မ်ားေလာက္လာၾကသည္။ ၾကံဳတုန္းၾကံဳခုိက္ ေတာင္တန္းေန နာဂလူမ်ဳိးမ်ားကုိ မ်က္စိ အခမဲ႕ကုေပးမည့္ အေၾကာင္းသိရသျဖင့္ ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းေစာင့္ ဦးဟန္းကမ္းကုိ သတိရ၏။ ထုိ႕ေနာက္ ရြာထဲမွ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္သည္။ ရြာလူၾကီးမ်ားသည္ စိတ္ပါလက္ပ ါပုိ႕မေပးခ်င္ၾကေပ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေက်ာင္းမွ ေခတၱ ဒုလႅဘ ၀တ္ေနသာ ဦးဇင္းၾကီးကုိ အလုိက္ပုိ႕ခုိင္းလုိက္သျဖင့္ ေဆးကုသခြင့္ရသြားခဲ႕သည္။
ကံတရားသည္ အံ႕ၾသဖြယ္ေကာင္းပါသည္။ လူေပါင္းမ်ား ကုသေပမယ့္ ဦးဟန္းကမ္း တစ္ေယာက္သာလွ်င္ အေကာင္းပကတိ နီးပါး ျဖစ္လာခဲ႕သည္။ မေတြ႕မခ်င္း ယုံေတာင္မယုံခ်င္။ ကုိယ္တုိင္ေတြ႕မွပင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္မိသည္။ ကံတရားကုိလဲ အံ႕ၾသမိသည္။
' ဒကာၾကီး အခုလုိ ျမင္လာတာ၀မ္းသာမိပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ရြာက ဒကာၾကီးအေပၚဘယ္လုိ သေဘာထားတယ္ ဆုိတာလဲ ဒကာၾကီးရိပ္မိေလာက္ပါတယ္။ အခုျမင္ရျပီမုိ႕ ေနာက္ေတာ့ မဆုိးနဲ႕ေတာ့လုိ႕ ဦးဇင္းကေျပာခ်င္တာပါပဲ'။
ေျပာျပရဦးမယ္။ ဦးဇင္းတုိ႕ ဘုရားရွင္ေဟာတဲ႕ တရားေပါ့။ ဘာလဲဆုိေတာ့ကား လူေလးမ်ဳိးရွိပါတယ္တဲ႕။
တစ္က အေမွာင္ထဲက လာျပီး အေမွာင္ထဲ ျပန္သြားတဲ႕သူ။
ႏွစ္က အေမွာင္ကလာေပမယ္လုိ႕ အလင္းထဲအေရာက္သြားတဲ႕လူ။
သုံးၾကေတာ့ အလင္းကလာတာပါပဲ ဒါေပမယ့္ အေမွာင္ထဲ ၀င္သြားတဲ႕သူ။
ေနာက္ဆုံး ေလးကၾကေတာ့ လာတုန္းကလဲ အလင္းထဲကပဲ ျပန္သြားေတာ့လဲ အလင္းထဲပဲ ဆုိျပီးေလးေယာက္ေပါ့။
ဒကာၾကီးနဲ႕ သိပ္ျပီး ကုိက္ညီတာပဲ။ အခု ဒကာၾကီး မ်က္စိျပန္ျမင္ရျပီ။ မ်က္စိမျမင္ရခင္တုန္းက ဘယ္လုိေနခဲ႕ရတယ္ဆုိတာ သိခဲ႕ျပီေနာ္။ ေနာက္မမုိက္နဲ႕ေတာ့ ဒကာၾကီး'။
ဦးဟန္းကမ္း တရႈံ႕ရႈံ႕ငုိပါသည္။ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာျဖစ္ေပမည္။ 'ဒကာၾကီး ဘယ္မွ မသြားနဲ႕ ေက်ာင္းမွာပဲေနပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေနေကာင္းသြားရင္ေတာ့ ေရေႏြးအုိးေလး ဘာေလးတည္ေပါ့ဗ်ာ' ဟုေျပာလုိက္ပါသည္။
သုိ႕ေသာ္ ထင္သလုိ မျဖစ္ခဲ႕ပါ။ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္အၾကာတြင္ ဦးဟန္းကမ္း ေက်ာင္းေပၚသုိ႕တက္လာသည္။ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စျဖင့္ လုပ္ကုိင္ျပီး ပဲေနခ်င္ေၾကာင္းေျပာလာပါသည္။ သူ႕အတြက္ လမ္းစရိတ္ႏွင့္ ဆန္ငါးျပည္ကုိ ေပးလုိက္သည္။ ေနာက္ေန႕မနက္တြင္ ငုိသံပါ အသံၾကီးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ ေလွ်ာက္ထားကာ ျမစ္ဆိပ္ဘက္ဆင္းသြာခဲ႕သည္။ ဘုရားပြဲတြင္လဲ ေရာက္မလာပါ။ ေနာက္တြင္လဲ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ မိမိတာ၀န္က်ေသာ ဤရြာေလးတြင္ တာ၀န္ျပီးဆုံး၍ ျပန္ခဲ႕ရသည့္တုိင္ေအာင္ ဦးဟန္းကမ္း ကုိ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ဘယ္ဆီေရာက္လုိ႕ ဘယ္လုိျဖစ္ေနမည္ မသိနုိင္ပါ။
ဦးဟန္းကမ္းၾကီး အေမွာင္နဲ႕ အလင္းကုိ ကြဲကြဲျပားျပားမွ သိခြင့္မွရပါေလစဟု......အျမဲတမ္းေတြးေနမိသည္။ ျပန္ခါနီး၍ ရြာကုိ ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ" ဦးဟန္းကမ္းၾကီးကုိလဲ ႏႈတ္ဆက္သြားပါတယ္လုိ႕ ေျပာလုိက္ၾကပါဗ်ာ"..။( ပဒူးမုန္းနာဂရြာေလးမွ ကုိယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ပါသည္)။
No comments:
Post a Comment