အတိတ္က ည

ေတာေက်ာင္းေလးတြင္ျဖစ္ပါသည္။ တကယ့္ေတာ ေက်ာင္းေလး တစ္ေဆာင္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ခ်င္းတြင္း ျမင္ေဘးတြင္ တည္ရွိပါသည္။ ဤေက်ာင္းေလးကုိ လြန္ခဲ႕ေသာဆယ္ႏွစ္ခန္႕ကတည္ေထာင္ခဲ႕ျခင္းျဖစ္
သည္။
ေစတီေတာ္တစ္ဆူလဲ တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ႕သည္။ ဇိနမာရ္ေအာင္ ေစတီေတာ္ဟု အမည္တြင္သည္။

ခ်င္းတြင္ျမစ္၏ အစတြင္ ရြာေလးတစ္ရြာရွိပါသည္။ နာဂရြာေလးျဖစ္၏။ ဤရြာေလးသုိ႕ နုိင္ငံေဆာင္မ်ားေရာက္ဖူးၾကသည္ ဆုိပါသည္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ေရာက္ဖူးသည္။ အိႏၵိယနုိင္ငံ၏ ပထမဆုံး ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဂ်၀ါဟာလာ ေနရူးလဲ ေရာက္ဖူးသည္ဟု ေရွ႕မီ ေနာက္မီ နာဂအဖုိးအဖြား မ်ား၏ ျပန္ေျပာျပခ်က္တုိ႕ကုိ ၾကားရသည္။

ေသခ်ာသည္က စာေရးဆရာ လူထုဦးလွ ေရာက္ဖူးသည္။ ေနာက္တစ္ေရာက္မွာ ရန္ကုန္ ဘေဆြ သူ  ဘယ္မွ်ၾကာေအာင္ေနသြားသည္ မသိရေသာ္လဲ သူ႕ လက္ရာ အနန္းဟာဗီးကုိ ယေန႕တုိင္း ဖတ္ရႈျပီး ေလ့လာနုိင္သည္။ သူတုိ႕ရြာေရာက္ေတာ့ အနန္းဟာဗီး အေၾကာင္းေမးမိသည္။ လူၾကီးမ်ားက ဆုိပါစာအုပ္အေၾကာင္း ေမးသည္ကုိ မၾကိဳက္ၾကေပ။ သူတုိ႕အဲေလာက္မရုိင္းၾကေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါသည္။ လူငယ္မ်ားကမူ ထုိ႕ထက္ဆုိးနုိင္ေၾကာင္း တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေျပာၾကျပန္သည္။ စာေရးဆရာေရးသာခ်က္တုိ႕မွာ ေနရာ ေဒသ အရေျပာရပါလွ်င္ မွန္ကန္ပါသည္။

ဆုိပါ နာဂရြာေလးအနီးတြင္ ရွိခဲ႕ဖူးေသာ ကခ်င္ရြာေလး သဲလုံ  အေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရသည္။ သိမီလုိက္သူတုိ႕ ျပန္ေျပာျပခ်က္အရ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြားေသာေၾကာင့္ ရြာလုိက္ေျပာင္းလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာင္းေရႊ႕သြားေသာ ရြာေလးကုိ ခႏၱီး တစ္ဘက္ကမ္းတြင္ ယခုေတြ႕နုိင္ပါသည္။ ကခ်င္ရြာဟုေခၚသည္။ ခႏၱီးတြင္ ဆရာ၀န္ အျဖစ္ျဖင့္ တာ၀န္က်ဖူးေသာ စာေရး ဆရာ ကုိတာက သူ၏ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ဆရာ၀န္စာအုပ္တြင္ ဤပဒူးမုန္း ရြာေလးကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားသည္။ သူတုိ႕ ေတြ႕တုန္းက ရြာေလးမွာ ရြာေဟာင္းျဖစ္၏။

 ၁၉၉၂  ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူတုိ႕ ရြာေျပာင္းလုိက္ၾကသည္။ ရြာေလးကုိ ေတာအုပ္မ်ားက ၀ုိင္းထားသည္။ ေစတီေတာ္ေလးႏွင့္ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းသာ မရွိခဲ႕လွ်င္ သူတုိ႕ကုိ ျမင္ရဖုိ႕ခက္နုိင္သည္။ ေတာထဲတြင္ပင္ ေနၾကသည္။ ေတာင္ယာတြင္ သူတုိ႕ဘ၀ ကုန္ဆုံးသည္။ ရုိးသားၾကသည္။ ထုိရြာေလးကုိ ပဒူးမုန္းဟုေခၚသည္။ ေလတံခါး၀ ဟုဆုိလုိေၾကာင္း သိရသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္မွ စုန္ဆင္းလာေသာ ခရီးသည္တုိ႕သည္ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ေၾကာင္းတြင္ ဤရြာေလးကုိ ပထမဆုံးေတြ႕ရသည္။ ထုိေၾကာင့္ ၿမိဳတံခါး၀ဟုေခၚေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ ခႏၱီးၿမိဳ႕၏ တံ၀ါး၀ ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္တစ္မ်ဳိးမွာ ထူးျခားပါသည္။ ပုိ၍ခုိင္မာသည္ဟုလဲ ေျပာနုိင္သည္။ ညေနတုိင္း ေျခာက္နာရီ ထုိးလွ်င္ တနုိင္းေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးတုိ႕သည္ ဤရြာေလးသုိ႕ ေရာက္သည္ထင္ပါသည္။ ေန႕ဘက္တြင္ေတာ့ ဘယ္တြင္ ပုန္းေနသည္ မသိရပါ။ တစ္ညလုံးေလတုိ႕ တုိက္ခတ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေလတံခါးဟုေခၚသည္။ ရွမ္းစကားဟု ေျပာပါသည္။ အနီးအနားတ၀ုိက္တြင္ ရွမ္းရြာ၊ ကခ်င္ရြာမ်ားလဲ ရွိၾကသည္။ ကခ်င္ စကား ရွမ္းစားျဖင့္လဲ ေျပာဆုိဆက္ဆံနုိင္သည္။

ထုိရြာေလးသုိ႕ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ေရာက္ခဲ႕ပါသည္။ ညေနပုိင္း တြင္ ေရာက္လာခဲ႕ရာ ရြာေလးသုိ႕အ၀င္ ကုန္းေမာ့ေမာ့ ေလးသုိ႕ အတက္ တြင္ ေလႏုေအးတုိ႕က စိမ့္ကနဲ႕ေနေအာင္ ၀င္ေရာက္တုိးေ၀ွ႕ပါသည္။ ထုိေလ ေအးေအးကုိ ႏွစ္ ႏွစ္ခန္႕ ၾကာေအာင္ ခံစားခဲ႕ရပါသည္။ ေတြလုိက္တုိင္း စိမ့္ကနဲ႕ေနေအာင္ ခံစားမိသည္။ စိတ္အစဥ္သည္ အတိတ္ဆီသုိ႕ ျပန္ေရာက္တတ္ျပန္သည္။ ထိတ္စရာ ညမ်ားရွိခဲ႕ဖူးသည္။ ထုိညမ်ားကုိ ေတြးလုိက္လွ်င္လဲ စိတ္ထဲ 'စိမ့္'ကနဲ႕ေနေအာင္ ခံစားမိတတ္ျပန္သည္။ တတ္ဆိတ္ေနေသာ ည မ်ားတြင္ ေက်ာင္းေအာက္ဘက္ ဆီမွ စကားအျပန္အလွန္ေျပာသံၾကားရတတ္သည္။
 ေနာက္ေန႕မနက္ ေမးၾကည့္ပါလွ်င္ ဘယ္သူမွ မေျပာၾကပါဟု ေျပာၾကသည္။...ထိတ္ကနဲ႕....