Pages

Monday, May 30, 2011

အႏုိင္ရဖူးသည္


‘ဘုန္းၾကီး တပည့္ေတာ္ ေလွေသာင္တင္ေနလုိ႕ လုိက္ကူျပီ ေရထဲခ်ေပးပါဦး’
‘ဟုတ္ျပီ ဒကာၾကီးေရ႕ ‘

ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ေဘးခ် ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းျပီး ဒကာၾကီး တစ္ဦးနဲ႕ အတူ ခ်င္းတြင္း ေသာင္ဆီသုိ႕ ဆင္းခဲ႕ၾကသည္၊ ခ်င္းတြင္ေသာင္သည္ က်ယ္ျပန္႕သည္၊ မုိးအခါမ်ားဆုိလွ်င္ ျမစ္ေရသည္ ကမ္းလုံးျပည့္ စီးဆင္းသည္၊ တႏုိင္းေခ်ာင္းဖ်ား မုိးအားၾကီးလွ်င္ ခ်င္းတြင္းေရ ၾကီးသည္၊ နတ္ေမွာ္ေခ်ာင္းဖ်ား မုိးမ်ားလွ်င္လဲ ခ်င္းတြင္း ကမ္းလုံးလွ်ံသည္၊ 

ေသာင္ျပင္တြင္ရွိသမွ်ေသာ အမႈိက္၊ ဒို္က္၊ တဲအုိ၊ တဲပ်က္တုိ႕ကုိ အတင္း၀င္ တုိက္ျပီး ဆြဲယူ ၀ါးမ်ိဳတတ္သည္၊ ေရၾကီးတုန္း ကမ္းေပၚတင္ထားေသာ ေလွတုိ႕သည္ ရုတ္တရက္ေရ အက်တြင္ ကမ္းေပၚတင္ျပီး က်န္ရစ္တတ္သည္၊ ခ်င္းတြင္း အထက္ဖ်ားသည္ တံတားမရွိ၊

ျမစ္ကုိ ျဖတ္ကူဖုိ႕ ေလွသာလွ်င္ ရွိေတာ့သည္၊ ေတာင္ေပၚသားတုိ႕သည္ ေတာင္ယာဆီ သုိ႕ ေန႕စဥ္ သြားၾက ရသည္၊ တစ္ဘက္ကမ္းသုိ႕ကူးရမည္ဆုိလွ်င္ ေလွသာလွ်င္ အားကုိးစရာ ရွိေတာ့သည္၊

တစ္ခါတရံ တစ္ဘက္ကမ္းသုိ႕ ကူရန္ ေသာင္ျပင္တြင္ ေလွၾကံဳ ေစာင့္ေနေသာ ေတာင္ေပၚသားတုိ႕မွာေတး တေၾကာ္ေၾကာ္ ရွိေနတတ္သည္၊ ဘယ္လုိ အဓိပၸာယ္ရွိမည္ မသိရေသာ္လဲ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ သီခ်င္း ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္၊ ခရီးၾကံဳတုိင္း ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္လဲ ေသာင္ေပၚတြင္ေလွၾကံဳ ေစာင့္ဖူးပါသည္၊ လာခဲသည္၊ အစုန္ေလွ ေမွ်ာ္လွ်င္ အဆန္ ေတြ႕တတ္သည္၊ အဆန္ေမွ်ာ္လွ်င္ အစုန္ေလွတုိ႕က လက္ယပ္ျပီး ေခၚတင္ ခ်င္ၾကသည္၊

‘ဒကာၾကီးက ဘယ္သြားမလုိ႕လဲ’

‘တပည့္ေတာ္ က်၀ါးေခ်ာင္းဘက္ ကူးမလုိ႕ပါ၊ ရြာထဲကလူေတြကလဲ ေတာင္ယာ တက္ေနၾကေတာ့ မရွိၾကဘူးေလ’

သူေျပာရင္း ေတာင္ကုန္း အဆင္းအတက္တုိ႕ကုိ ဆင္းလုိက္ တက္လုိက္ျဖင့္ ခ်င္းတြင္းေသာင္သုိ႕ လာခဲ႕ ၾကသည္၊ ေဆာင္းေလဦးတုိ႕ ခပ္ဖုံဖုံ တုိက္ခတ္ေနသည္၊ ရြာထဲတြင္ မသိသာေသာ္လဲ ေသာင္ေျခတြင္ ေျမာက္ေလျဖန္းေနသည္၊ လွဳိင္းၾကက္ခြတ္ေလးမ်ား တရြရြျဖင့္ ျမစ္ျပင္သည္ ၾကြေနသေယာင္ထင္ရသည္၊ တလွ်ပ္လွ်ပ္ျဖင့္ လွလုိ႕လဲေနသည္၊

ေသာင္ျပင္တြင္ က်န္ရစ္ေသာ ေလွခြံၾကီးကုိ ဦးဆြဲ ပဲ႕တြန္းျဖင့္ ေရခ်ၾကရသည္၊ ေခၽြးတစ္လုံးလုံးႏွင့္မုိ႕ ေဆာင္း ေလတုိ႕သည္ မေအးႏုိင္ေတာ့၊ ေလွခြံသည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရသုိ႕ အက်တြင္ ေသာင္ျပင္တြင္ ပက္လက္လွန္ကာ အပန္း ေျဖရေတာ့သည္၊

‘ ဘုန္းၾကီး၊ ရျပီ တပည့္ေတာ္ က်၀ါးဘက္သြားလုိက္ဦးမယ္၊ ဥပုသ္ေန႕ၾကရင္ ျပန္ခဲ႕မယ္’

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ခ်င္းတြင္း အထက္ဆီသုိ႕ သူ ဆန္တက္ သြားေလသည္၊ မိမိသည္သာ ခ်င္းတြင္း ေသာင္ျပင္တြင္ တစ္ေယာက္ထည္း က်န္ရစ္သည္၊

ေတာင္တန္း သာနာျပဳဘ၀တြင္ ေတာင္ေပၚသားတုိ႕ႏွင့္ အတူ ခ်င္းတြင္းကုိ ဤသုိ႕ အႏုိင္ယူခဲ႕ဖူးပါသည္၊ ျမစ္ ေၾကာတြင္ အစုန္ခရီးသြား တစ္စုဆီက အားမာန္ပါပါ ဟစ္ဆုိလုိက္ေသာ ေတးသံ သည္ ခ်င္းတြင္း ေသာင္ ကမ္းတြင္ ရစ္၀ဲပဲ႕တင္ထပ္ ေနေတာ့သည္၊ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ေၾကာတြင္ စုန္ဆင္းသူတုိ႕ ရွိသည္၊ ဆန္တက္ေနေသာ သူတုိ႕ကုိလဲ ေတြ႕ႏုိင္သည္၊

Sunday, May 29, 2011

အဆာ

အညာေႏြသည္ ပူလြန္းလွသည္၊ ရြက္ေျခာက္တုိ႕သည္ တေျဖာတေျဖာ အသံေပးျပီး ရွပ္တို္က္ေျပးေနသည္၊ အပူလွိဳင္းတုိ႕သည္ အညွာတာမဲ႕ျဖတ္သန္းေနသည္၊ ခေယာင္း ပတ္ၾကားတုိ႕ဆီက တဖ်စ္တဖ်စ္သည္ အေ၀းက ၾကားေလာက္သည္၊ မုိးသည္ အရိပ္အေယာင္မွ် မျမင္ရေသးေပ၊ ေန၀င္ေနထြက္ ယာခင္း၀င္ရေသာ အျဖစ္သည္ ရာသီပူ စိတ္ပူျဖင့္ လူးလွိမ့္ခံေနရသည္၊

မြန္းလြဲလုျပီ အိမ္သူကား ထမင္းလာ မပုိ႕ေသးပါ၊ ရင္တြင္း ပူဆာသည္ မေနသာေတာ့၊ ေမွ်ာ္ရျပီ၊ လာပါျပီ၊ အိမ္သူ ထမင္းထုတ္ေလးကုိ ေခါင္းတင္ျပီး၊

‘ ေတာ့္ ဆာေနျပီလား’

‘ မင္းေနာက္က်လွခ်ည္းလား’

‘ေကာက္ညွင္းက မနပ္ႏုိင္လုိ႕ ေတာ့္’

‘ေအးပါကြာ၊ ကဲ ဘယ္မလဲ ထမင္းက’

အိမ္သူသည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ထုပ္လာေသာ အင္ဖက္ကုိ အသာျဖန္႕ခ်ျပီး အိမ္သားေရွ႕သုိ႕ ခ်ေပးလုိက္သည္၊

‘မင္းကြာ ၾကည့္စမ္း ေကာက္ညွင္းေပါင္းက နဲလွခ်ည္းလား၊ ဒီေလာက္ပူျပီး ပင္ပန္းေနတာ
မစားဘူးကြာ၊ ကဲ ျပန္ခ်က္ေခ်’

ဆုိျပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းကုိ တအား လႊင့္ပစ္လုိက္ေလသည္၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းသည္ တည္ပင္တြင္ ကပ္ေနေလသည္၊

အိမ္သူသည္ လင္သားအား မေျပာသာေခ်၊ အသာယာပင္ ထျပန္ျပီး ထမင္းျပန္ခ်က္ဖုိ႕ ရြာသုိ႕၀င္ေလသည္၊ နဂုိက ဆာရသည့္ အထဲ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီး ေစာင့္ရေသာ အျဖစ္ကုိ မခံသာလြန္းသျဖင့္ တည္ပင္ကပ္ေနေသာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းကုိ ခြာစားရျပီ၊ သုိ႕ေသာ္ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ယာထြန္ အိမ္သားၾကီးသည္ ကုန္ေအာင္ပင္ မစားႏုိင္ပါ၊

စိတ္အဆာသည္ ဆန္းၾကယ္သည္၊ အဆာလြန္၍လား မေျပာတတ္၊ သုိ႕တည္းမဟုတ္ စိတ္ အဆာသည္ ၀မ္း အဆာထက္ ပုိေလသလား မသိ ယာခင္းထြန္ သမားၾကီး ေတြးေနေလသည္၊

သူ႕ အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္

‘ ေနက ပူလြန္းတယ္ေနာ္ ဦးဇင္း’

‘ ေအးေပါ့ မင္းလဲ ၾကားဖူးသားနဲ႕ ေတာ္သလင္းေန ပဇင္း( ပုဇဥ္း) ေသဆုိတာ’

‘အာ ဦးဇင္းကလဲ ေတာ္သလင္းေန ပုဇြန္ေသလုိ႕႔ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္’

‘ မင္း ဘာသိလုိ႕လဲ တုိ႕ဆီမွာ ပုဇြန္မရွိဘူး၊ ပဇင္းပဲ ရွိတယ္’

‘ ဦးဇင္းက ဘယ္ကလာတာမုိ႕လဲ’

‘ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကေလ’

‘ေအာ္ တင္ပ တင္ပ’

ဘာမွ မေျပာသာ၊ သူ႕ အရပ္သူသာလွ်င္ အသိဆုံးျဖစ္ေပမည္၊
က်ဳပ္ မ်က္စိထဲမေတာ့ လကမၻာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္၊

Thursday, May 26, 2011

သူ နဲ႕ က်ေနာ္


 ပုံရိပ္

ခ်င္းတြင္းဆီသုိ႕ ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္၊ ျမစ္ေရၾကည္သည္ ညင္ညင္သာသာ ေျဖးေလး ညွင္းတြဲ႕ စီးဆင္းေနတယ္၊ ခ်င္းတြင္းသည္ ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳးမဟုတ္ပဲ အရြယ္က်ေနေသာ သူတစ္ဦးကုိၾကည့္ရ သလုိျဖစ္ေနတယ္၊ ေအာ္ ခ်င္းတြင္း သင္လွခဲ႕၊ မာန္ၾကြယ္ခဲ႕၊ ဘယ္သူ႕ကုိမွ မမႈ၊ ေတြ႕သမွ်ကုိုိ ျပဳခ်င္တုိင္းျပဳျပီး ေျပးထြက္ေရွာင္ ေျပးသြား တတ္တဲ႕ သင့္ရဲ႕ပုံရိပ္တုိ႕ကုိ လြမ္းေနမိတယ္၊ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါတယ္ ခ်င္းတြင္ရယ္ ငါအေရာက္ ေနာက္ က်ေတာ့ သင့္ရဲ႕ျပည့္ျဖိဳးတဲ႕ အလွကုိ ဘယ္ျမင္ခြင့္ရမလဲ၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ခ်င္းတြင္းရယ္ ပိန္ေပ်ာ့ျပီး စီးဆင္းမႈ မ်ားပင္ ျပတ္ေတာက္ သြားမေယာင္ထင္မိတယ္၊

သင့္ကုိ ၾကည့္ရတာ ငါေတာင္ အသက္ရႈမ၀သလုိ ခံစားမိပါရဲ႕၊ ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ့၊ ရာသီေကာင္းခ်ိန္ဆုိ သင့္ကုိ မေထမဲ႕ျမင္ျပဳဖုိ႕ မေျပာနဲ႕ အနားကပ္လာရင္ေတာင္ ေရေအာက္စုံးစုံးျမွဳပ္ျပစ္ႏုိင္တဲ႕ တစ္ခ်ိန္က ခြန္အားေတြ ကုိမွ မေထာက္ ပိန္းေကာေလးနဲ႕ တစ္ဘက္ကမ္း ကူးသြားၾကတဲ့ သူေတြက ရက္စက္တယ္ ထင္မိတယ္၊

ျမင္ခဲ႕ရဖူးတယ္ ခ်င္းတြင္းရယ္၊ တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ မုိးရိပ္ေတြနဲ႕ အတူ ေတာတန္းကုိမမႈ၊ ေတာင္တန္းေတြကုိ ျဖတ္ျပီး ေတးသံစဥ္တလြင္လြင္ အားမာန္အျပည့္ ၾကြၾကြရြရြ လွလုိက္ပုံမ်ား၊ ေရာင္စုံေတာက္တဲ႕ တိမ္စုိင္ေတြ ေတာင္ရႈံးေလာက္ေအာင္လွခဲ႕တဲ႕ ခ်င္းတြင္း၊

ေဆာင္းဆုိ ရွက္လုိ႕ ထင္ရဲ႕ ႏွင္းပ၀ါၾကီးျခံဳျပီး ဘယ္သူမွ မႏုိးေသးခင္ အသံလြင္လြင္ေပးျပီး အေ၀းၾကီးကုိ ခရီးႏွင္ ရတယ္၊ တကယ့္ အေ၀းၾကီးပါ၊ ခရီးဆုံးေအာင္ မေျပးႏုိင္ဘူးထင္ရဲ႕၊ ျမစ္မင္း ဧရာရင္ခြင္ထဲ ခုိ၀င္ျပီး ခရီး ဆက္ရတယ္၊ စာနာမိပါတယ္၊ ခ်င္းတြင္းက ေတာ အထပ္ထပ္ ေတာင္ အသြယ္သြယ္ကုိ ျဖတ္ရတယ္၊ အၾကင္နာမဲ႕ လူသားတုိရဲ႕ တူးျဖိဳျခင္းကုိ ခါးစီးခံရတယ္၊ တစ္ပါးသူ႕ ရင္ခြင္ခုိ၀င္လုိ႕ သစၥာမဲ႕တယ္လုိ႕ မေျပာ ရက္ဘူး ခ်င္းတြင္းရယ္၊

အခုေတာ့ ျမင္ရျပီ၊ ေႏြ တေပါင္းက ညွဥ္းလုိ႕ထင္ရဲ႕ ခုိးေငြ႕ေတြ တလူလူနဲ႕ မႈန္ေတၾကီးလုပ္လုိ႕၊ ဗ်ိဳင္း တစ္အုပ္ က ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပ်ံသန္းျပီး မေထမဲ႕ျမင္ ျပဳသြားတယ္၊ တစ္ဘက္နဲ႕ တစ္ဘက္ထိလုနီး ေသာင္းကမ္း ေတြကလဲ မ်က္နွာမွာ အမာရြတ္ေတြ ေပါက္ေနသလုိပဲ ျပည့္လုိ႕၊ ေသာင္ျပင္ၾကီး ၾကားျဖတ္လုိ႕ ျဖစ္ေနလုိက္ပုံမ်ား မ်က္ႏွာ ျပင္မွာ ဟက္တက္ကြဲ ဒဏ္ရာၾကီးကုိ ၾကည့္ရသလုိပဲ၊ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘူး ထင္မိတာ၊ ျပန္ဆုံျဖစ္ေသး လုိ႕၀မ္းသာေနမိတယ္၊


သရုပ္မွန္ (၀န္ခံခ်က္)


ခ်င္းတြင္ျမစ္ဖ်ားရွိ ပဒူးမုန္း နာဂရြာေလးတြင္ ေတာင္တန္း သာသနာျပဳဘ၀ျဖင့္ ႏွစ္ ႏွစ္ တာေန ခဲ႕ရ ဖူးသည္၊ မုိးတြင္း အခါ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ေရၾကီးတာကုိ ၾကဳံခဲ႕ရဖူးသည္၊ ကမ္းလုံးလွ်ံျပီး ကမ္းနားက နာဂရြာ ေတြနဲ႕ ခႏၱီး၊ ဟုမၼလင္း၊ ေမာ္လုိက္၊ ကေလး၀၊ ကေလးျမိဳ႕၊ မင္းကင္းႏွင့္ မုံရြာျမိဳ႕ၾကီးေတြကုိ ျခိမ္းေျခာက္ ႏုိင္ခဲ႕သည္၊ ေဆာင္း အခါလဲ သူနဲ႕ နီးနီးေနဖူးသည္၊ ႏွစ္စဥ္ဘုရားပြဲ အတြက္ ေသာင္ျပင္တြင္ တဲထုိးျပီး ခ်မ္းေအးတဲ႕ ျပာသုိလ မွစတင္ျပီး တေပါင္းတုိင္ေအာင္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ရုိး တစ္ေလွ်ာက္ စုန္ ဆန္ေနတဲ႕ သေဘၤာ၊ ေမာ္ေတာ္မ်ားကုိ အားမနာ ပါးမနာ အရပ္ခုိင္းျပီး အလွဴခံရသည္၊ ေသာင္ျပင္ဆီက ျဖတ္တုိက္လာတဲ႕ ေလေအးေအးတုိ႕က ေဆာင္းမွန္း သိေအာင္ျပသည္၊ 

ေဆာင္းခါကာလ အားႏြဲ႕ခဲ႕သမွ် ေႏြတြင္ ေရမျပတ္ရုံတမယ္ ရွိေတာ့သည္၊ အဲဒီလုိ ႏွစ္ ႏွစ္တာ ကာလေနခဲ႕ရျပီးထုိင္ႏုိင္ငံ၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ နီေပါႏုိင္ငံတုိ႕သုိ႕ ေရာက္ခဲ႕ရသည္၊ ျမန္မာျပည္သုိ႕ ခဏ ျပန္ေရာက္ခုိက္ ခႏၱီးနယ္၊ လက္ပံသာေက်းရြာတြင္ မိမိကုိယ္တုိင္ ဦးစီး ေဆာင္ရြက္ခဲ႕ရေသာ ေက်ာင္းေအာင္ပြဲ ေရစက္ခ် ပင့္သျဖင့္ မႏၱေလးျမိဳ႕မွ ခႏၱီးျမိဳ႕သုိ႕ ရုတ္တရက္ သြားခဲ႕ရသည္၊

ခ်င္းတြင္းျမစ္ေဘးက ပဒူးမုန္းနာဂရြာေလးတြင္ တစ္ညအိပ္ခဲ႕သည္၊ လြမ္းစရာမ်ား ေျပာမျပတတ္ ေအာင္ ရွိလွသည္၊ မုိင္ေပါင္း ၇၅၀ ရွည္ေသာ ခ်င္းတြင္းျမစ္သည္ သမုိင္းတြင္ မွတ္တမ္း တင္ရေလာက္ေအာင္ ေရအား နည္းေနသည္ဟုု မွတ္တမ္းေတြ႕ရသည္၊ 

သူတုိ႕မွတ္တမ္း မတင္လဲ ခ်င္းတြင္းကုိ နားလည္သည္၊ ဥၾသသည္ လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြး ေအာ္ျမည္သည္၊ ခ်င္းတြင္းသည္ ေတာင္တန္းမ်ား အၾကား ေခါင္းလွ်ိဳး ေနရေသာ အျဖစ္ကုိ အျပန္ခရီး ေလယ်ာဥ္ထက္မွ ၾကည့္ရ၊ ျမင္ရသည္မွာ……………။

Wednesday, May 25, 2011

သတိေတာ့ ထားပါ

သူတုိ႕ရြာသည္ သူတုိ႕မူျဖင့္ေနၾကသည္၊ ပတ္၀န္က်င္ရြာမ်ားႏွင့္ မတူၾကပါ၊ အထူးသျဖင့္ စကားတြင္ ထင္ရွား သည္၊ ေလးေလးပင္ပင္ ေျပာတတ္သည္၊ စကားအဆုံးတြင္ ‘ လကြယ္’ ထည့္ျပီး ေျပာတတ္သည္၊ သြားလကြယ္၊ စား လကြယ္ စသည္ျဖစ္၏၊ သူတုိ႕ရြာကုိ စက်င္ရြာဟု ေခၚသည္၊ အႏုပညာလဲ ျမတ္ႏုိးသည္၊ အႏုပညာကုိ ေစာ္ကားလွ်င္ သူတုိ႕ရြာသားမ်ား မခံတတ္ၾက၊ ပြဲငွားထားလွ်င္ ဇာတ္သူ ဇာတ္သားမ်ား ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ေဖ်ာ္ေျဖ ကျပၾကရသည္၊ ဇာတ္ခုိလွ်င္ ခဲျဖင့္ေပါက္တတ္သည္မွာလဲ သူတုိ႕ပင္ျဖစ္သည္၊

တစ္ခါေသာ္ သူတုိ႕ရြာတြင္ ဇာတ္ကသည္၊

ဇာတ္မွာေနာက္က်မွ ေရာက္လာသလုိ ပြဲထြက္ေတာ့လဲ ေနာက္က်သည္၊ ကျပေတာ့လည္း ညံ႕သည္၊ မင္းသမီး မင္းသားမ်ား အကမေကာင္း၊ အသံညံ႕ၾက၏၊ ဤတြင္ စက်င္ရြာသားမ်ား ခံျဖင့္ေပါက္ၾကေတာ့သည္။

ပြဲဆူသျဖင့္ လုံျခံဳေရးမ်ားေရာက္လာျပီး ၀ုိင္း၀န္း ထိန္းသိမ္းၾကသည္၊ ခဲျဖင့္ ေပါက္ေသာ စက်င္သားမ်ားကုိ လုိက္လံ ဖမ္းဆီးၾကသည္၊

ကြမ္းယာဆုိင္တြင္ ထုိင္ေနေသာ ရြာသားတစ္ေယာက္ကုိ ရဲက မသင္ကာသျဖင့္ စစ္ေဆး၏၊

‘ေဟ့ေကာင္ မင္း စက်င္သားလား’
‘ အဲ ဟုတ္ဖူး လကြယ္’
‘ အာ ဟုတ္ျပီ လကြယ္ေတြလုုိက္ဖမ္းေနတာ လာလုိက္ခဲ႕ေပေတာ့ ေမာင္ရင္ေရ’

ေျပာရဦးမယ္

စာသင္တုိက္တစ္တုိက္တြင္ျဖစ္သည္၊ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွ လာေရာက္နည္းခံ သင္ယူၾကေသာ စာသင္မ်ား ေပါမ်ားသည္၊ နယ္စုံက လာေသာေၾကာင့္ စကားလဲစုံသည္၊ အေတြ႕အၾကံဳလဲ မ်ားၾကသည္၊ တစ္ခ်ိဳ႕စာသင္ သားမ်ားက ထိထိမိမိေျပာတတ္သည္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေဒသစကားမ်ား ေျပာၾကသျဖင့္ တစ္မ်ိဳးနားလည္ေပးရသည္၊ ထုိအထဲတြင္ ဦးဓမၼိကသည္ အတည္ေပါက္ျဖင့္ ေျပာတတ္၏။

တစ္ေန႕၊
ရြာမွ အတူတူေရာက္ခဲ႕ၾကေသာ ဦးဇင္းတစ္ပါးက

“ ဦးဓမၼိက ဘယ္ႏွစ္၀ါရျပီလဲ”ဟုေမးရာ
‘ ေမာင္ရင္ကလဲ သိသားနဲ႕ ကုိး၀ါေလ” ဟုျပန္ေျပာ၏၊
‘ ဟင္ ဦးဇင္းကလဲ ရြာက ထြက္လာကတည္းက ကုိး၀ါက မတက္ေသးပါဘူး’
‘ ေမာင္ရင္ ငါက စကားကုိ ဘေလာင္ဘလဲ မေျပာတတ္ဘူး၊ တစ္မ်ိဳးပဲေျပာတတ္တယ္၊ မင္းသိသားနဲ႕’၊