Pages

Thursday, June 28, 2012

ေပးဆပ္သူ အပုိင္း( ၄) ေဗာဓိဓမၼ



အိႏၵိယႏုိင္ငံၾကီးသည္ ဘာသာ အယူ၀ါဒတုိ႕ျဖင့္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာသည္။ အတိတ္ကလည္း ၾကြယ္၀ခ့ဲသည္။ ယခုတုိင္းလည္း အသစ္သစ္ေသာ ယုံၾကည္ ကုိးကြယ္မႈမ်ားျဖင့္ သက္၀င္လႈပ္ရွားေနဆဲရွိသည္။ ကမၻာအရပ္ ရပ္မွ သုေတသီတုိ႕သည္ အိႏၵိယကုိ ဦးညြတ္ၾကရသည္။ 

ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ဦးညြတ္ေလးစားျခင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အခန္းက႑သည္ ၾကီးက်ယ္သည္။ အထူးသျဖင့္ အေနာက္တုိင္းသားမ်ားကုိ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိသည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈ေနာက္ပုိင္းကာလမ်ားသည္ အိႏၵိယ သမုိင္း၏ ေခတ္သစ္တစ္ခုျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခ့ဲသည္။ အိႏၵိယတုိက္ ငယ္သုိ႕ေရာက္ခ့ဲၾက၊ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခ့ဲၾကေသာ ျဗိတိသွ် အရာရွိမ်ားသည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံၾကီး၏ ၾကီးမား က်ယ္ျပန္႕ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ အ၀န္းအ၀ုိင္းၾကီးကုိ စိတ္တုိင္းက် ရွာေဖြဖြင့္လွစ္ခ့ဲၾကသည္။ အင္ဒုိေလာ္ဂ်ီ( indology) တစ္ရပ္အျဖစ္ျဖင့္ ပင္ တစ္သီးတစ္ျခားေလ့လာၾကသည္။

အက်ိဳးအျမတ္ကား အံ႕ၾသဖြယ္ေကာင္း လွသည္။ ဗုဒၶသာသနိက အေဆာက္အဦးမ်ားကုိ ရွာေဖြေဖာ္ ထုတ္ျပီး ကမၻာသိ အေမြ အႏွစ္မ်ား အျဖစ္ ထိမ္းသိမ္းႏုိင္ခ့ဲၾကသည္။

ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာသာမက နာမ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အေမြ အႏွစ္မ်ား အေနႏွင့္လည္း ထင္ရွားခ့ဲသည္။ ဆာအက္ဒြင္ အားႏုိးသည္ တယ္လီဂရပ္သတင္းစာၾကီးတြင္ ေခတ္သစ္ ဗုဒၶ၀င္ျဖည့္သည့္ အာရွတုိက္ အလင္းေရာင္ ” the light of Asia” ကုိဖြဲ႕ဆုိျပီး နာမ္ပုိင္ဆုိင္ရာ အလွ၊ အေမြကုိ အေနာက္ကမၻာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးႏုိင္ခ့ဲသည္။

အာႏုိး၏ အာရွ အလင္းေရာင္သည္ မဟာယာန သုတၱန္ျဖစ္ေသာ လလိတ၀ိတၳာရကုိ မွီးျငမ္းျပဳေရးဖြဲ႕ သည္ဟု မွန္းဆရသည္။

ေအ ဒီတစ္ရာစု၊ သုိ႕မဟုတ္ ဘီ စီ ကုန္ဆုံးကာနီးကာလတြင္ ကသၼီရနယ္တြင္ ကနိသွ်ကမင္း အေထာက္ အပ့ံျဖင့္ ေျမာက္ပုိင္း သဂၤါယနာတင္ၾကသည္။ သကၠတဘာသာကုိ အဓိကထား သဂၤါယနာတင္ၾကသည္။ သကၠတဘာသာျဖင့္ပင္ အဖြင့္က်မ္းမ်ားေရးသားၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ သကၠတ ဘာသာျဖင့္ေရးသား ထားေသာ ဗုဒၶပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေျမာက္ပုိင္း ဗုဒၶဘာသာ အျဖစ္ေခၚတြင္ၾကသည္။ သကၠတဗုဒၶဘာသာ ဟုပင္ေခၚၾကသည္။ ေတာင္ပုိင္းဗုဒၶဘာသာကုိ ပါဠိဗုဒၶဘာသာဟုဆုိၾကသည္။

သကၠတဗုဒၶဘာသာသည္ ေျမာက္ပုိင္းတြင္ၾကီးစုိးသည္။ ပါဠိဗုဒၶဘာသာသည္ ေတာင္ပုိင္း တြင္ ျပန္႕ပြား သည္။ အိႏၵိယအလယ္ပုိင္းသားၾကီးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶေဃာသသည္ သကၠတဗုဒၶဘာသာကုိ မေလ့လာ ပဲေတာင္ ပုိင္းသုိ႕ ၾကြျပီး ပါဠိဗုဒၶဘာသာကုိေလ့လာျပီး အဖြင့္က်မ္းေပါင္းမ်ားစြာေရးျပီး သမုိင္းမွတ္တုိင္ စုိက္ထူႏုိင္ခ့ဲ သည္။ ေထရ၀ါဒ သမုိင္းတြင္ ဗုဒၶေဃာသမေထရ္ျမတ္သည္ ထာ၀ရတည္ရွိေနမည္ျဖစ္သည္။

 အမွန္ဆုိရေသာ္ အိႏၵိယတုိက္ငယ္ေပၚတြင္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာက ပုိမုိထင္က်န္ရစ္သည္။ ေထရ၀ါဒဗုဒၶ ဘာသာကား ေအ ဒီေထာင့္ႏွစ္ရာ စုတြင္ အိႏၵိယတုိက္ငယ္မွ ေပ်ာက္ကြယ္ခ့ဲရသည္။ မဟာယာနသည္ ရွိရင္းစြဲျဖစ္ေသာ ျဗဟၼဏ၀ါဒမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာသြားသည္။ ျဗဟၼဏ အယူအဆမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးကာ ဗုဒၶကုိပင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီးေနာက္တြင္ ေကာင္းကင္ဘုံ၌ တည္ရွိေနသည္ဟု ဆုိၾကသည္။


ျဗဟၼဏ၀ါဒ၏ လႊမ္းမုိးျခင္းကုိ ခံလုိက္ရျခင္းျဖစ္ဟု ဆုိခ်င္သည္။ မဟာယာနဆရာအမ်ားစု သည္ ေျမာက္ ပုိင္းမွ အမ်ားစုျဖစ္ၾကသည္။ နာဂဇုန၊ အႆေဂါသ၊ ၀သုဗႏၶဳစေသာ မဟာယာန ပညာရွင္မ်ား သည္ ေျမာက္ပုိင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မဟာယာန သမုိင္းတြင္ သူတုိ႕ထာ၀ရတည္ရွိ၊ မွတ္တင္တင္ျခင္း ခံၾကရမည္။
 ေဗာဓိဓမၼ

ထုိအထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား ေတာင္ပုိင္း အ႒ကထာဆရာ အမ်ားစု၏ ေမြရပ္ေျမ ကဥၥီပူရျမိဳ႕မွ မဟာယာန ပညာရွင္တစ္ေယာက္ေပၚထြန္းသည္။

ေဗာဓိဓမၼသည္ ခရစ္ ငါးရာစုေႏွာင္းပုိင္း၊ ေျခာက္ရာစု အေစာပုိင္းဖြားျမင္သည္ ဆုိၾကသည္။ သူသည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ေတာင္ပုိင္း တမီးနာဒူးျပည္နယ္သားျဖစ္ျပီး၊ ပလႅ၀မင္း အျဖစ္ဆက္ခံႏုိင္ေသာ တတိယေျမာက္ အျဖစ္ေဖာ္ျပၾကသည္။ ပလႅ၀မင္းဆက္တုိ႕သည္ ခရစ္ေလးရာစုမွ ကုိးရာစုအထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခ့ဲၾကသည္။

သူတုိ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ရာေဒသသည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ေရလမ္းေၾကာင္း ဆက္သြယ္မႈရွိ သည္။ ျမန္မာအကၡရာ မ်ားသည္ပင္ ပလႅ၀အကၡရာ၊ ပလႅ၀ အေရးအသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သမုိင္းရွိသည္။ ေဗာဓိဓမၼ ကုိယ္တုိင္လည္း ဂ်ားဗားကၽြန္း၊ မလယ(မေလးရွား) ေဒသသုိ႕ေရာက္ဖူးသည္။

တမီးနာဒူးသားအမ်ားစု( အႏုရုဒၶါ၊ ဗုဒၶဒတၱ၊ အာစရိယ ဓမၼပါလ) သည္ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႕ ကူးျပီး ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေလ့လာၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ ေဗာဓိဓမၼသည္ လကၤာကၽြန္းသုိ႕ ကူးခ့ဲသည္ကုိ မေတြ႕ရပါ။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ မဟာယာနထြန္းကားရာ တရုတ္ႏုိင္ငံသုိ႕ ခရီးထြက္သည္။ ေနာက္တြင္ မဟာယာန ဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ တပည့္ခံယူကာ မဟာယာနရဟန္းေတာ္ အျဖစ္ခံယူသည္။ သမထလုပ္ငန္းကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ျပဳလုပ္သည္။

 ဇင္ဂုိဏ္း ေခါင္းေဆာင္
စ်ာနဂုိဏ္းကုိထူးေထာင္သည္။ တရုတ္တြင္ ခ်င္( chan) ဂုိဏ္း အျဖစ္ထင္ရွားသည္။ ဂ်ပန္တြင္ ဇင္( zen) ဂုိဏ္းအျဖစ္ ထင္ရွားသည္။

တရုတ္ႏုိင္ငံတြင္ အေျခတည္ေသာ ကာယေလ့က်င့္ခန္းျဖစ္သည့္ ေရွာင္လင္ဂုိဏ္းကုိ ဦးစီး ထူေထာင္သူ အျဖစ္ အဆုိရွိျပန္သည္။

မင္းစည္းစိမ္းကုိ စြန္႕လႊတ္၊ ေနရပ္ကုိ စြန္႕ခြာကာ မိမိယုံၾကည္မႈ၊ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကားျပန္႕ပြားေရး အတြက္ စံျပလုပ္ေဆာင္ျပခ့ဲသည္။ ေဗာဓိဓမၼသည္ ဘုရားရွင္မွစျပီး အစဥ္အဆက္မျပတ္ ဆင္းသက္လာေသာ ၂၈ ဆက္ေျမာက္ ဇင္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး အျဖစ္ ကုိးကြယ္ၾကသည္။

ေဗာဓိဓမၼသည္ ေျမာက္ပုိင္း ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ အေမြ အႏွစ္တုိ႕ကုိ ေပးဆပ္ ခ့ဲေသာ သာသနာ့ သူရဲေကာင္းၾကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ 

Monday, June 25, 2012

ေပးဆပ္သူ( ၃) မဏိေမခလုိင္.



အိႏၵိယႏုိင္ငံၾကီးသည္ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းပင္ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဂ်ိန္းဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာဟူေသာ ဘာသာၾကီးသုံးခုအျပင္ မ်ားျပား ရႈပ္ေထြးေသာ ကုိယ္ပုိင္ အယူ အဆမ်ားကုိ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ျခင္းကုိ ခြင့္ျပဳ ထားခ့ဲသည္။ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈ၊ ဂ်ိန္းယဥ္ေက်းမႈ၊ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈတုိ႕သည္ပင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံၾကီး ၏ ႏုိင္ငံပုိင္ အေမြ အႏွစ္မ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တုိက္ခုိက္ျခင္းဆုိသည္ မွာ ေတြ႕ရခဲ သည္။ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ကာ ရွင္သန္လာခ့ဲၾကသည္။

ထုိဘာသာၾကီးသုံးခု( ဟိႏၵဴ၊ ဂ်ိန္း၊ ဗုဒၶဘာသာ) တုိ႕သည္ ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းေနခ့ဲသည္မွာ မူဆလင္ က်ဴးေက်ာ္သူမ်ား အိႏၵိယတုိက္ေပၚ အေျခမခ်ခင္ ကာလအထိျဖစ္သည္။ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဂ်ိန္းဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာတုိ႕သည္ အိႏၵိယတုိက္ဖြား စစ္စစ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ အဟိ ံသ၀ါဒကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လုိက္နာေစ သည္။ အိႏၵိယတစ္တုိက္လုံးကုိ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ခ့ဲေသာ ေမာရိယဘုရင္ အေသာကသည္ ဘာသာ၀ါဒ ညီညြတ္ေရးကုိ ေဖာ္ေဆာင္၊ အေကာင္ထည္ေဖာ္လုပ္ေဆာင္ခ့ဲသည္။

ဘာသာတရား အားလုံးကုိ အေလးထားသည္။ မိမိအယူ၀ါဒကုိသာ ခ်ီးမြမ္း၊ အမႊန္းတင္ျခင္းႏွင့္ သူတစ္ပါး ၀ါဒကုိ ရႈတ္ခ် အျပစ္တင္ျခင္အား အႏၱရယ္တစ္ခု အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ေရးထုိးထားခ့ဲသည္။ အေသာက ရင္ထဲႏွလုံးသားထဲရွိ ထုိက့ဲသုိ႕ေသာ အျမင္မ်ားသည္ ဗုဒၶ၀ါဒမွ ရရွိလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

အေသာကမင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အၾကီးျမတ္ဆုံး မင္းတစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ကမၻာကုိလႊမ္းမုိးႏုိင္ဆုံးေသာ မင္းတုိ႕တြင္ အေသာကသည္ ထိပ္ဆုံးကရွိသည္။

ဗုဒၶသာသနာ ျပန္႕ပြားထြန္းကားေရးအတြက္ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာျဖစ္ေသာ သားေတာ္မဟိႏၵႏွင့္ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱာတုိ႕ကုိ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသုိ႕ ေစလႊတ္သည္။

ဂဂၤါတစ္ေလွ်ာက္ စုန္ဆင္းလာခ့ဲၾကေသာ နန္းေတာ္၀င္ ေမာင္ႏွမတုိ႕သည္ ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္တြင္ လကၤာကၽြန္းသုိ႕ မကူးမီ အေျခခ် ေနထုိင္ခ့ဲၾကရသည္။

သူတုိ႕ေနထုိင္ခ့ဲရာ ေနရာေဒသည္ ေျမာက္ပုိင္းမွသည္ ေတာင္ပုိင္းသုိ႕လာခ့ဲေသာ ေထရ၀ါဒလမ္းေၾကာင္း
ၾကီး ၏အဓိကျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ ျဖစ္လာခ့ဲသည္။ ထုိျမိဳ႕ေလးသည္ ေထရ၀ါဒ၊ မဟာယာန ပညာရွင္ အစုံတုိ႕ ေမြးရပ္ေျမ ကဥၥီပူရျမိဳ႕ပင္ျဖစ္သည္။

ဘီ စီ သုံးရာစုမွသည္ ခရစ္ႏွစ္ ေထာင္ႏွစ္ရာကာလ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဗုဒၶဘာသာ၏ အခုိင္အမာ ဆုံးေနရာ ျဖစ္ခ့ဲသည္။

ထုိေဒသမွ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အတြက္ေပးဆပ္ခ့ဲေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ဇာတ္လမ္းသည္ လြမ္းဆြတ္ ဖြယ္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ သံေ၀ဂယူဖြယ္၊ နာက်ည္းဖြယ္၊ ဂုဏ္ယူဖြယ္၊ျ မတ္ႏုိးဖြယ္ တုိ႕ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။


အစဘ၀ အႏုအလွ

ကာေ၀ရိပတၱနန္တြင္ ခ်မ္းသာေသာ ေကာ၀လန္သည္ ဇနီးသည္ ျဖစ္ေသာ ကေခ်သည္ မာဓ၀ီႏွင့္ အတူ ေနထုိင္ၾကသည္။ သူတုိ႕၏ သမီးသည္ မဏိေမခလုိင္ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖင့္ ၾကီးျပင္းလာခ့ဲရသည္။

သမီးျဖစ္သူသည္ အေမက့ဲသုိ႕ပင္ ကၽြမ္းက်င္လိမ္မာေသာ ကေခ်သည္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ သည္။ ေစာဠတုိင္း ဘုရင္ဥဒယသည္ မဏိေမခလုိင္၏ အလွတရား၊ လိမၼာပါးနပ္မႈတုိ႕ျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ ခံရကာခ်စ္ခင္ စုံမက္ ႏွစ္သက္ခ့ဲသည္။ ဤသုိ႕ျဖင့္ ဥဒယမင္းသည္ မဏိေမခလုိင္ႏွင့္ ေပါင္းဖက္ ခ်စ္ၾကည္ ေရးအတြက္  သေဘာ မတူေသာ ဖခင္ျဖစ္ ေကာ၀လန္အား သတ္ျဖတ္လုိသည္။

ထုိေၾကာင့္ ဥဒယသည္ ေကာ၀လန္ မဓုရာသုိ႕ အေရာက္တြင္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံ စြပ္စြဲေလ သည္။ ေကာ၀လန္သည္ ထုိစြပ္စြဲခ်က္ျဖင့္ ပင္ အသတ္ခံရသည္။ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွေသာ သတင္းစကားႏွင့္ လင္ေယာက်ၤားအသတ္ခံရေၾကာင္းၾကား သိရသျဖင့္ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနေသာ မာဓ၀ီသည္ သမီးျဖစ္ သူႏွင့္ အတူ ရဟန္းေတာ္ အာရ၀ဏ အဒိေဂါထံသုိ႕ ေရာက္လာၾကသည္။

ရဟန္းေတာ္သည္ ေသာကေရာက္ေသာ သားအမိအား ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေသာကေျပေၾကာင္းတရားႏွင့္ နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ ေလာကဒဏ္အေၾကာင္းကုိ ေဟာျပီး သက္သာရာရေစသည္။

ေသာကေျပျပီးေသာ သားအမိသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ မဏိေမခလုိင္၏ အဖြား သည္ သူတုိ႕ သားအမိကုိ ကေခ်သည္ အျဖစ္ဆက္ လက္လုပ္ကိုင္ေစလုိသည္။ ဥဒယမင္း သည္လည္း မဏိေမခလုိင္ကုိ ဆက္လက္ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းသည္။ ထုိသုိ႕ေသာ ၾကိဳပမ္းအား ထုတ္မႈမ်ား သည္ အခ်ည္ႏွည္းသာျဖစ္ခ့ဲသည္။

ေလာက စည္းစိမ္၏ ဖ်ားေယာင္း လွည့္ျဖားမႈက မဏိေမခလုိင္ကုိ မတုန္လႈပ္ေစႏုိင္ခ့ဲ။ ဗုဒၶဘာသာ အေပၚခုိင္ျမဲေသာ ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ဘိကၡဳနီ-ရဟန္းမ ျဖစ္လာသည္။ ဥဒယသည္ ဘိကၡဳနီအထံသုိ႕ မျပတ္လာကာ လူထြက္ဖုိ႕ ဖ်ားေယာင္းသည္။ မဏိေမခလုိင္ကား မတုန္လႈပ္၊ ခုိင္ျမဲေသာ ျမတ္ဗုဒၶ တရားေတာ္ မ်ားႏွင့္ ဘ၀ကုိ အသာက်ေအာင္ ေနထုိင္က်င့္သုံးေနသည္။


ေထာင္ကုိ ထမင္းေကၽြးေဆာင္အျဖစ္ေျပာင္းေစ

ထုိ႕ေနာက္ ေရလက္ၾကားကုိ ျဖတ္ျပီး (နာဂဒီပေခၚ ေျမာက္ပုိင္းေဒသ) လကၤာကၽြန္းသုိ႕ ဘုရားဖူးသြားသည္။ ထုိေဒသရွိ ဘုရားရွင္ ေျခေတာ္ရာကုိ ဖူးေျမာ္သည္။ ဘုရားရွင္ေျခေတာ္ရာကုိ ဖူးေျမာ္ေနစဥ္ ေရွးဘ၀ တုိ႕ကုိ ျမင္ႏုိင္စြမ္းေသာ ဇာတိႆရဉာဏ္ကုိ ရရွိသည္။ ဥဒယ မင္းသားသည္ သူမ၏ ယခင္ဘ၀က လင္ျဖစ္ခ့ဲဖူး ေၾကာင္းကုိလည္းသိလုိက္ရသည္။

ေစတီေစာင့္နတ္က မဏိေမခလုိင္ကုိ လူေပါင္းမ်ားစြာကုိ ယုတ္ေလွ်ာ့သည္ မရွိပဲ အစား၊ အစာေကၽြးေမြးႏုိင္ေသာ ခြက္(အုိး) တစ္လုံးေပးလုိက္သည္။ မဏိေမခလုိင္သည္ ေမြးရပ္ေျမ ကာေ၀ရိ ပတၱနန္သုိ႕ ျပန္ေရာက္ေသာ အခါ မရွိဆင္းရဲသားမ်ားကုိ ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္း အစာေကၽြးေမြး သည္။ ေစာဠရွင္ဘုရင္သည္ မဏိေမခလုိင္၏ လုပ္ရပ္ကုိ သေဘာက် ႏွစ္သက္သျဖင့္ လုိရာ ဆုေတာင္းေစသည္။

သူမသည္ အက်ဥ္းေထာင္ကုိ ထမင္းေကၽြး အေဆာင္ အျဖစ္ေျပာင္းလဲေပးဖုိ႕ေတာင္းဆုိသည္။ သူမေတာင္းဆုိ ခ်က္ ကုိ ဘုရင္က ျဖည့္ဆည္းေပးလုိက္သည္။


ကံၾကမၼာ ရုိင္းရုိင္း

ကာယဆႏၵိကာ မည္ေသာ မိန္းမတစ္ဦးသည္ လင္ေယာက်ၤားကုိ ထားခ့ဲျပီး မဏိေမခလုိင္ ထမင္းေကၽြးေမြးရာ ထမင္းေဆာင္သုိ႕ အျခား ေတာင္ယမ္းစားေသာက္သူမ်ားႏွင့္ အတူေရာက္လာသည္။ ကာယဆႏိၵကာသည္ လွပတင့္တယ္ျပီး မဏိေမခလုိင္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။ 

ကာယဆႏၵိကာ၏ ေယာက်ၤားသည္ သူ႕မိန္းကုိလုိက္ရွားရင္း မဏိေမခလုိင္ ရွိရာသုိ႕ေရာက္လာသည္။ ကာယဆႏၵိကာ၏ လင္ေယာက်ၤားသည္ မဏိေမခလုိင္ဘိကၡဳနီမအား သံေယာဇဥ္ မျပတ္ေသးသျဖင့္ ကုိလာေရာက္ ပုိးပန္းေသာ ဥဒယမင္းႏွင့္ စကားေျပာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။

မဏိေမခုလုိင္ေျပာေနသည္မွာ မင္းသား ရုပ္ခႏၶာသည္ အသုံးမက်ပါ၊ ရြံ႕ရွာဖြယ္ရာသာျဖစ္သည္။ အသုံးမက်ေသာ မိမိခႏၶာကုိ စြဲလမ္းမေနပါႏွင့္ စြဲလမ္းျခင္းကုိ စြန္႕လႊတ္ပါဟု တရားေဟာေနျခင္းျဖစ္သည္။
ကာယဆႏၵိကာ၏ လင္ေယာက်ၤားသည္ မဏိေမခလုိင္ကုိ သူ၏ ဇနီးမယားဟုထင္္ေနသည္။ ဥဒယမင္းကုိလည္း မိမိ မိန္းမကုိ ခ်စ္ေရးဆုိေနသည္ထင္ေနသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ပုန္းေနလုိက္သည္။ 

အခြင့္အေရးရေသာအခါ ဥဒယမင္းကုိ သတ္လုိက္သည္။ ထုိအျဖစ္ အပ်က္သည္ လူသိထင္ရွားျဖစ္လာ သည္။ အျဖစ္မွန္ကုိ မသိၾကသူမ်ားက မဏိေမခလုိင္သည္ ဥဒယမင္း အေပၚအျငွိဳးထား သတ္သည္ ထင္ျပီး ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ် ထားလုိက္သည္။ အျဖစ္မွန္ေပၚေသာ အခါ မဏိေမခလုိင္သည္ ေထာင္ မွလြတ္သည္။


မတည္ျငိမ္ျခင္းမွ တည္ျငိမ္ျခင္းသုိ႕

ေလာကီလူ႕ေဘာင္၏ အရႈပ္ အေထြးမ်ားျဖင့္ ေပြလီေနေသာ ဤေနရာတြင္ မလုံျခဳံေတာ့ မွန္းသိသျဖင့္ ဂ်ာဗားကၽြန္းသုိ႕ ဘုရားဖူးသြားသည္။ ထုိမွ ျပန္ၾကြလာေသာ အခါ ကဥၥီပူရျမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္သည္။ ပိဋကတ္ျမိဳ႕ ေတာ္ၾကီးလုိျဖစ္ေသာ ကဥၥီပူရျမိဳ႕တြင္ ဆရာမ်ားစြာ အထံမွ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ သင္ယူ သည္။

ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိ၏ ဆရာရင္းျဖစ္ေသာ အာရ၀ဏ ဒိေဂါရွိရာ ျပန္ျပီး ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိေလ့လာ ရင္း ျမင္ျမတ္ေသာ ဘိကၡဳနီမ အျဖစ္ျဖင့္ေနထုိင္လွ်က္ ဘ၀ကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ကုန္ဆုံးေစခ့ဲသည္။

မဏိေမခလုိင္၏ ဘ၀သည္ အစက အႏု၊ အလွ ဆန္သည္။ အလယ္ပုိင္းတြင္ ေသာကမ်ားႏွင့္ ၾကံဳရသည္။
ျငမ္းခ်မ္းလုလု အေျခအေနတြင္ ေလာကၾကီး၏ ျပဳစားခ်က္ကုိ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ခံရသည္။

ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားတြင္ ခုိင္ျမဲေသာ အသိစိတ္ေၾကာင့္ ဘ၀သည္ ဗရမ္းပတာ မျဖစ္ခ့ဲ။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ေလာကၾကီးကုိ ျငီးေငြ႕ျပီး ပိဋကတ္ ေလ့လာျခင္းမ်ားႏွင့္ ဘ၀ကုိ ျမွပ္ႏွံလုိက္သည္။

သူမသည္ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အတြက္ ေပးဆပ္ခ့ဲသည္။ 


Monday, June 18, 2012

ေပးဆပ္သူ အပုိင္း( ၁ )




သမင္၊ ဒရယ္၊ ေခ်၊ သစ္က်ားတုိ႕စုံသည္။ ေတာျမိဳင္တစ္ခုလုံးသည္ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းသည္။ တရားရွာ သူ ေယာဂီသူေတာ္စင္တုိ႕ရွိၾကသည္။ ေလာကီ လူ႕ေဘာင္ ခြါေရွာင္ကာ ေတာ၀င္သူ တုိ႕ေပ်ာ္ေမြ႕ ရာ ျမိဳင္ရဂုံ၊ ေကာင္းကင္ပ်ံ စ်ာန္ရွင္ရေသ့တုိ႕ ဤေတာျမိဳင္တြင္ ဆင္းသက္နား ခုိျခင္းျဖင့္ ေအးခ်မ္း မႈရွာၾကသည္။ ေအးခ်မ္း ေသာ ထုိေတာရဂုံကုိ “ ရေသ့က်ေတာ” ဟုေခၚၾကသည္။

 အေသာကမင္း ေကာင္းမႈ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ႏွင့္ ေဗာဓိပင္ ရုပ္ပြားေတာ္
သားသမင္တုိ႕ေပ်ာ္ေမြ႕ ရာလဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ မိဂဒါ၀န” သားေပါင္း ရဂုံဟုလဲေခၚၾကျပန္သည္။ ထုိျဖစ္ရပ္ႏွစ္ မ်ိဳးကုိ ျခဳံငုံကာ “ဣသိပတန မိဂဒါ၀န” ဟူေသာ ေတာရဂုံသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ ထင္ရွားသည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ မဟာသကၠရာဇ္( ၁၀၃) ခုတြင္ အိႏၵိယေရွးေဟာင္း နည္းျဖင့္တရား ရွာေသာ ေယာဂီ သူေတာ္စင္ၾကီးငါးဦးကုိ တရားဦးေဟာသည္။ ထုိတရားတြင္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ကုိ ေဟာျပသည္။

“ေဒြ ေမ ဘိကၡေ၀ အႏၱာ ပဗၺဇိေတန န ေသ၀ိတဗၺာ”
ရဟန္းတုိ႕၊ ရဟန္းျဖစ္ေသာသူသည္ အစြန္းႏွစ္ပါးကုိ မမီွ၀ဲအပ္ေပ။ ဤသုိ႕ေဟာျပလုိက္ျခင္းျဖင့္

အိႏၵိယေရွးေဟာင္း သူေတာ္စင္ ငါးဦးသည္ ဗုဒၶသာ၀ကမ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ သံဃာရတနာေပၚထြန္းေသာ
 ေန႕ထူးျဖစ္သည္။

၀ါဆုိလျပည့္ည၏ လ၀န္းသည္ ထူးထူးျခားျခား အေရာင္ပုိေတာက္ေနသည္။ 
မိဂဒါ၀ုန္ေတာအလုံးကုိ လေရာင္ဖုံးထားသည္။

မိဒါ၀ုန္ေတာသည္ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းသည္။ သားသမင္ အေပါင္းတုိ႕ျဖင့္ ေအးခ်မ္းသည္။ စ်ာန္ပုိင္ရွင္ရေသ့ တုိ႕ျဖင့္ အလွဆင္ၾကသည္။ ဗုဒၶသည္ သာ၀က ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးျဖင့္ တရားဦးေဟာကာ မဇၥ်ိမလမ္းစဥ္ ကုိ ေဟာျပလုိက္ျခင္းသည္ အသာလြန္ဆုံးျဖစ္သည္။ အလွဆုံးလည္းျဖစ္သည္။

ရဟန္းေတာ္တုိ႕၊ ခရီးသြားၾက၊ ေလာကလူသားခ်မ္းသာ အတြက္၊ ေလာကလူသားအက်ိဳး အတြက္ ခရီးထြက္ၾကသည္။

 နာလႏၵာ မဟာ၀ိဟာရ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတုိက္ 

သက်ပုတၱမ်ားသည္ အိႏၵိယတစ္၀န္းသုိ႕ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ႏွင့္ ဗုဒၶသာ၀ကရဟန္းေတာ္မ်ားမွ တဆင့္ မဇၥ်ိမေဒသသည္ “အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္”ကုိ ေတြ႕ခ့ဲၾကသည္။

ဘုရားရွင္၏ အလယ္ အလတ္လမ္းစဥ္သည္ ဇာတ္စနစ္မရွိ၊ တရားသိရန္ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ ကၽြန္၊ သခင္၊ ဘုရင္၊ အခစား၊ သူေတာင္းစား၊ သူေတာ္စင္ခြဲျခားမထား၊ တရား သိႏုိင္စြမ္းေသာ အသိကုိသာ အဓိက 
ထားသည္။

ဗုဒၶလမ္းစဥ္သည္ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အိႏၵိယသားတုိ႕ႏွလုံးသားကုိ ဆုပ္ကုိင္ဖမ္းစား ျငိမ္းခ်မ္းေရး တရားမ်ား ရွိေစခ့ဲသည္။

ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကုိ ျပင္ပႏုိင္ငံမ်ားသုိ႕ ျဖန္႕ျဖဴး ပုိ႕ေဆာင္ျပန္႕ပြားေစခ့ဲသည္မွာ အေသာကမင္းျဖစ္ သည္။ မဇၥ်ိမလမ္း စဥ္ေပၚထြန္းရာေနရာျမတ္တြင္ ေစတီေတာ္ၾကီး တစ္ဆူတည္ထားျပီး ဘုရားရွင္ကုိ ဦးညြတ္ ပူေဇာ္ထားသည္။ ဓမၼစၾကၤာတံဆိပ္ကုိ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားခ့ဲသည္။ 
သူတည္ထားခ့ဲေသာ ေစတီေတာ္ၾကီးမ်ားတြင္ လွည္းဘီးပုံစက္၀န္းၾကီးမ်ားကုိ ထြင္းထုထားခ့ဲျခင္းသည္ သက္ေသျဖစ္သည္။
 အေသာက ေက်ာက္စာတုိင္
သူေလွ်ာက္လမ္းခ့ဲသမွ်ေသာ ဗုဒၶႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ ေနရာတုိင္းတြင္ ၾကီးမားေသာ ေက်ာက္တုိင္ထိပ္တြင္ အားမာန္ပါပါ ၀င့္ၾကြားေနေသာ ျခေသၤ့ၾကီးမ်ား၏ စြမ္းအားျဖင့္ ဘုရားရွင္၏ အတုမ့ဲ စြမ္းအားေတာ္ႏွင့္ တရားေဟာၾကားျခင္း အဓိပၸာယ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ခ့ဲသည္။

ယေန႕ထုိအမွတ္ အသားသည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ အမွတ္ အသားပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

Wednesday, June 13, 2012

အစ၊ အဆုံး..


ရႈပ္ေထြးလူ႕ဘုံ၊ အလုံးစုံ၊ အကုန္ရွင္းထားသည္။
အရွင္း အရႈပ္၊ စာရင္းထုတ္၊ ဘုရားသမၺဳဒ္ေဟာၾကားသည္။
အရွင္း အမွန္၊ အလင္းျပန္၊ ဧကန္ခ်မ္းသာမည္။
အရႈပ္အေထြး၊ ေသာကေရး၊ ပူေရးၾကြယ္ရသည္။ 
အရႈပ္မရွာ၊ အရွင္းရွာ၊ ေလာကသူ႕ရြာသာယာသည္။ 
အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ ေပၚထြန္းသမွ်ေသာ ဘာသာတုိင္းသည္ အဟိ ံသ၀ါဒကုိ အေျခခံၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္ သည္။ လူနဲ႕လူျခင္းခြဲျခားမႈကုိ တားျမစ္ခ့ဲၾကသည္။ ယေန႕တုိင္ေအာင္လည္း အိႏၵိယႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသား မ်ားသည္ အသက္မသတ္ျခင္း အဟိ ံသ၀ါဒကုိ လက္ကုိင္ထားၾကသည္။

မဟတၱမဂႏၶီသည္ တုိက္ခုိက္ျခင္းမပါ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးကုိ ရယူခ့ဲသည္။
ေရွးယခင္ကတည္းကပင္ ဘာသာတရားမ်ား ပူးတြဲရွင္သန္ခ့ဲသည္။ ဗုဒၶဘာသာေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ဟိႏၵဴဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းေနထုိင္ခ့ဲသည္။
 ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းေျဖရွင္းေသာ နည္းသည္ ဘုရားရွင္ အဆုံးအမကုိ လုိက္နာသူတုိင္းက်င့္သုံးၾကသည္။

ေခတ္ျပဳိင္ ဂ်ိန္းဘာသာေရးသမားမ်ားႏွင့္လည္း အေပး အယူမွ်တစြာ ရွင္သန္ခ့ဲသည္။ 
အတုိက္ အခုိက္မပါ ေအးေဆးစြာရွင္းလင္းျခင္သည္ ဗုဒၶလမ္းစဥ္ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ျဗဟၼဏေခါင္းေဆာင္မ်ား ဘုရားထံလာေရာက္ေမးျမန္းၾကသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ျဗဟၼဏ တုိ႕သိလုိသမွ်ကုိ အေမးရွင္မ်ား ေက်နပ္အားရ၊ သေဘာက်ႏွစ္သက္ေအာင္ ေျဖၾကားခ့ဲသည္။ 

တစ္ခါက ျဗဟၼဏၾကီးတစ္ဦး သူ႕ကုိယ္သူ သခ်ၤာပါေမာကၡ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္သည္။ သူ႕လုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ သခ်ၤာသင္ၾကားျခင္း နည္းစနစ္မ်ားကုိ စနစ္တက်ရွင္းျပသည္။ အစမွသည္ အဆုံး တုိင္ေအာင္ပင္ ရွင္းျပျပီးေနာက္၊

ဘုရားတပည့္ေတာ္တုိ႕ သခ်ၤာ အတတ္သည္ပင္၊ အစတုိ႕၊ အဆုံးတုိ႕ဆုိတာရွိပါတယ္။
ရွင္ေတာ္ေဂါတမက တပည့္သာ၀ကေပါင္းမ်ားစြာ ထူေထာင္ျပီး ဆရာတစ္ဆူ ဘုရားအေနအားျဖင့္ တပည့္ မ်ားကုိ သြန္သင္ဆုံးေနတယ္ၾကားရပါတယ္။

တပည့္ေတာ္တုိ႕သခ်ၤာပညာရပ္လုိပဲ အစတုိ႕၊ အဆုံးတုိ႕ဆုိတာရွိပါသလားဘုရား၊

ရွိပါတယ္၊ ျဗဟၼဏၾကီး။


ငါဘုရားသာသနာေတာ္မွာ သရဏဂုံသုံးပါသည္ အစျဖစ္တယ္။ အလယ္မွ က်င့္သုံးရမယ့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတုိ႕ဆုိတာ အလယ္ဆင့္ပါ။ ေနာက္ဆုံးကေတာ့ အပူခပ္သိမ္း တုိ႕ျငိမ္းရာ၊ ရုပ္နာမ္ ခပ္သိမ္းတုိ႕ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္သည္ အဆုံးျဖစ္ပါတယ္။

ျဗဟၼဏၾကီးခဏျငိမ္သက္ေနသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ အစရွိသည္။ အဆုံးရွိသည္သိရျပီ။
အစေရာက္လာသူတုိင္း အဆုံးတုိင္ေအာင္ေရာက္ၾကသလားသိလုိေသးသည္။

ရွင္ေတာ္ေဂါတမ သရဏဂုံေဆာက္တည္သူတုိင္း အဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တ့ဲ နိဗၺာန္ကုိ ရၾကတာခ်ည္းပဲလား ဘုရား။

ဘုရားရွင္သည္ တစ္ခ်ိဳ႕ အေမးမ်ားကုိ အျပန္ အလွန္ေမးျမန္းျခင္း၊ ေျဖဆုိျခင္အားျဖင့္ အေျဖရေစသည္။ ကုိယ္ပုိင္း အသိကုိထူေထာင္ေပးေလ့ရွိသည္။ ဤသည္မွာဗုဒၶလမ္းစဥ္ျဖစ္သည္။

ျဗဟၼဏၾကီး၊ ဒီေနရာမွ သင့္ကုိပဲ ငါဘုရား ျပန္ေမးပါရေစ၊ သင္က ဒီျမဳိ႕မွာေနေတာ့ ဒီျမိဳ႕ကေန သာ၀တၳိျမိဳ႕ကုိ သြားတ့ဲလမ္းကုိေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္က လာျပီးေတာ့ သာ၀တၳိသြားခ်င္ပါတယ္။ လမ္းျပေပးႏုိင္ပါသလားေမးရင္ျပေပးႏုိင္ မယ္ေပါ့။ ဘာလုိဆုိေတာ့ သင္ကုိယ္တုိင္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါသြားဖူးလုိ႕ေပါ့။ မိမိသြားဖူးသည့္ အတုိင္ညႊန္လုိက္တ့ဲသူက သင္ညႊန္လုိက္သလုိမဟုတ္ပဲ၊ ေျပာင္းျပန္ အေနအားျဖင့္ သြားလွ်င္ သာ၀တၳိျမိဳ႕ ကုိ ေရာက္ႏုိင္ပါမလား ျဗဟၼဏၾကီး။

မွန္ပါ၊ မေရာက္ႏုိင္ပါ။

ျဗဟၼဏၾကီး၊ ငါဘုရားအဆုံးအမမွာလည္း သင္လမ္းညႊန္လုိက္သလုိ၊ ငါဘုရားကညႊန္လုိက္တာပါပဲ။ ငါဘုရားညႊန္တ့ဲ အတုိင္းသြားရင္ေတာ့ အဆုံးျဖစ္တ့ဲ နိဗၺာန္ကုိ ေရာက္မည္။ ေျပာင္းျပန္ေလွ်ာက္လွ်င္ မေရာက္ႏုိင္ဘူးေပါ့။

မွန္ပါ။ ရွင္ေတာ္ေဂါတမ။


ျဗဟၼဏၾကီးရင္ထဲသိခ်င္သည့္အရာမ်ားရွင္းလင္းသြားသည္။

ဘုရားသာသနာေတာ္သည္ အျခားၾကီးက်ယ္ေသာေလာကီလုပ္ငန္း မ်ားက့ဲသုိ႕ အစရွိသည္။ အဆုံးရွိသည္။ လမ္းမွန္မွန္ေလွ်ာက္လွ်င္ေရာက္ႏုိင္ေသာ အဆုံးပန္းတုိင္ရွိသည္။

ဗုဒၶလမ္းစဥ္ တရားအဆုံးအမမ်ားသည္ လူသားအခ်င္းခ်င္းအေမးအေျဖျပဳထားသည္။
လူသားမ်ား မွတ္တမ္းတင္သည္။ လူသားမ်ားကုိသာ အဓိကထားေဟာၾကားသည္။
လူ႕ျပႆနာ ေျဖရွင္းနည္းမ်ားစြာပါ၀င္သည္။
ဘုရားရွင္သည္လည္း လူသားစစ္စစ္ကပင္ ဗုဒၶအျဖစ္သုိ႕ေရာက္ရွိေတာ္မူခ့ဲသည္။ 




Monday, June 4, 2012

ဗဟုဇနဟိတ လမ္းစဥ္.





ဗုဒၶဘာသာသည္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႕၀ါဒျဖင့္ အေျခတည္ခ့ဲသည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ တစ္ေယာက္တည္း ခ်မ္းသာ ကုိမယူပဲ အမ်ားခ်မ္းသာကုိ ေဆာင္ရြက္မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေလးသေခ်ၤ ကမၻာတစ္သိန္းကာလ ခရီးရွည္ၾကီးကုိ ျဖတ္သန္းခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။

ျဖစ္ေတာ္စဥ္ ဘ၀မ်ားကုိေလ့လာ ၾကည့္ေသာ အခါတြင္လည္း အမ်ား အက်ိဳးအတြက္ မိမိရပုိင္ခြင့္၊ အာဏာ၊ ရာထူး၊ ေနာက္ဆုံး အသက္ကုိပင္စြန္႕လႊတ္ခ့ဲသည္မ်ားကုိေတြ႕ႏုိင္သည္။

မိမိငယ္သားေနာက္လုိက္မ်ားအတြက္ အသက္စြန္ခ့ဲေသာ ဇာတ္ေတာ္မ်ားရွိသည္။ မိမိကုိယ္ေတာ္တုိင္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူေသာ အခါတစ္ေယာက္ တည္းခ်မ္းသာ ခံစားေတာ္မူေသး၏။ ထုိ႕ေနာက္ျဖည့္ဆည္း ခ့ဲဖူးေသာ ပါရမီမ်ားသည္သတၱ၀ါမ်ား အတြက္ ျဖစ္ေစမည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ္ျဖင့္ ဗာရာဏသီ၊ ဣသိပတန အရပ္တြင္ရွိေသာ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႕ထံသုိ႕ သြားေသာခရီးမွ အထံမွစတင္ကာ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္တာ ကာလၾကီးကုိ ၾကြလွမ္းေတာ္မူခ့ဲသည္။

မိမိကုိယ္ေတာ္တုိင္သာမက တပည့္သားသာ၀က တုိ႕အားလည္း ဗဟုဇနဟိတာယ၊ ဗဟုဇနသုခါယ အတြက္ ခရီးထြက္ၾကြေစေတာ္မူခ့ဲသည္။ မိမိကုိယ္ေတာ္တုိင္ ဂယာသီသသုိ႕ၾကြေရာက္ျပီး အမ်ား အက်ိဴးေဆာင္ေတာ္မူသည္။ တစ္ေနရာတည္း ေနေတာ္မမူ၍ အခါအားေလွ်ာ္စြာေဒသ အလုိက္ သီတင္း သုံးေတာ္မူရင္ ဂဂၤါလြင္ျပင္တစ္ခြင္လွည့္လည္ ေတာ္မူသည္။

အမ်ိဳးဇာတ္၊ အသားအေရာင္၊ ရာထူး၊ အာဏာ၊ မိန္းမ ေယာက်ၤားခြဲျခားမထားပဲ ေလာက အက်ိဴးေဆာင္ေတာ္မူသည္။ ဤသုိ႕လွ်င္ ဘုရားရွင္ကုိယ္တုိင္ အမ်ား အက်ိဳးေဆာင္ရြက္ ေတာ္မူသလုိ တပည့္သား သာ၀ကတုိ႕အားလည္းေန႕ညမနား ေဆာင္ရြက္ေစေတာ္မူခ့ဲျခင္းေၾကာင့္ အမ်ား အက်ိဳး ေဆာင္ဗုဒၶ၀ါဒသည္ အိႏၵိယတစ္ခြင္တြင္ ယခင္ရွိျပီးသား ဂိ်န္း၀ါဒ၊ ျဗဟၼဏ၀ါဒတုိ႕ႏွင့္ မတူ တစ္မူထူးျခားျပီး လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ျပန္႕ပြားခ့ဲသည္။ 


အမ်ားအက်ိဳးလုိလားေတာင့္တေသာ တုိင္းျပည္ရွင္ ဘုရင္မ်ားကလည္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ တပည့္ သားသာ၀က တုိ႕အားေထာက္ပံ႕အားေပးခ့ဲသည္။ ထုိေခတ္ အခါကတုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ ေသာ ရာဇျဂိဳဟ္ ဘုရင္ ဗိဗၼိသာရမင္း ၊ ေျမာက္ပုိင္းေကာသလတုိင္းမွ ေကာသလမင္းတုိ႕သည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တပည့္သား သာ၀ကတုိ႕အား ၾကည္ညိဳေလးစားေထာက္ပံ႕ခ့ဲသည္။

ဗုဒၶႏွင့္ တပည့္သား သာ၀ကတုိ႕ကလည္း အျပန္အလွန္ေနအား ျဖင့္ ဓမၼလမ္းညႊန္ ခ်က္မ်ားကုိေပးခ့ဲၾက သည္။ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္ကာလအတြင္း တပည့္သာ၀သမ်ားသည္ တစ္ညီတစ္ညြတ္၊ တစ္သေဘာတည္းျဖင့္ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ေတာ္မူၾကသည္။ 

ဘုရားရွင္သည္ ေနရာစုံေဒသစုံေဟာၾကားေတာ္မူခ့ဲေသာ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ ဓမၼမ်ားသည္တစ္စု တစ္စည္းတည္းရွိခ့ဲၾကသည္။ ဤက့ဲသုိ႕ရွိေနေအာင္လည္း တပည့္သားမ်ားက ေဆာင္ရြက္ေတာ္ မူခ့ဲၾကသည္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူျပီးေနာက္ တပည့္သာမ်ားသည္ ေဒသအားေလွ်ာ္စြာ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကုိ သယ္ေဆာင္ၾကသည္။

ယခင္ရွိျပီးသား၀ါဒမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးခ့ဲသည္လည္းရွိၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ မူရင္းသေဘာတရားမ်ားျဖစ္ သည့္ သည္းခံျခင္းတရား၊ မွ်တျခင္းတရား၊ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ျခင္းတုိ႕ကားရွိေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ၀ိဟာရ ၾကီးမ်ားထူေထာင္ကာ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ခ့ဲျခင္းသည္ ဗုဒၶ၀ါဒတြင္ အေစာဆုံး ေတြ႕ႏုိင္ သည္။ ေခတ္အလုိက္ အတတ္ပညာမ်ားကုိသင္ယူပုိ႕ခ်ေစခ့ဲၾကသည္။ 

ထုိစဥ္က အာရွတစ္၀ုိက္ ႏွင့္၊ ဥေရာပတုိက္ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းမွ လာေရာက္ေလ့လာၾကေသာ ေက်ာင္းသား၊ ပညာရွင္မ်ားျဖင့္ျပည့္ ႏွက္ေနခ့ဲၾကသည္။ တကၠသီလာေဒသရွိ ဗုဒၶဘာသာဌာနၾကီးမ်ား သည္ ကမၻာ့ပညာရွင္မ်ားကုိ အ့ံၾသေစခ့ဲသည္။

ေနာက္ပုိင္းတြင္းလည္း နာလႏၵာတကၠသုိလ္၊ ၀ိကၠမသီလာတကၠသုိလ္၊ ဥဒႏၵပူရီတကၠသုိလ္ၾကီးမ်ားတြင္ ပညာရပ္အေထြေထြကုိပုိ႕ခ်သင္ယူျခင္းျဖင့္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခ့ဲသည္။

ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ကုိ အလည္ထားျပီးေတာင္ပုိင္း၊ ေျမာက္ပုိင္းခြဲထြက္ၾကေသာ ဗုဒၶ၀ါဒအုပ္စုၾကီးႏွစ္မ်ိဳးသည္ အမ်ား အက်ိဳးေဆာင္ျခင္းမ်ားကုိ လုပ္ေဆာင္ခ့ဲၾကသည္။

ယေန႕တုိင္ေအာင္လည္း ကမၻာ အရပ္ရပ္တြင္ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေနဆဲပင္ ရွိၾကသည္။ ယေန႕တြင္ ယခင္ကာလမ်ားကထက္ ဗုဒၶဘာသာ အေပၚ အေလးထားမႈမ်ား ကမၻာအရပ္ရပ္တြင္ ထင္သာ ျမင္သာရွိေနၾကသည္။

မွတ္တမ္း တစ္ခုေတြ႕ရသည္မွာ ျဗဟၼဏ၀ါဒသည္ အသက္သတ္ျပီးယဇ္ပူေဇာ္ေလ့ရွိၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ အိႏၵိယေျမတြင္ေပၚထြန္းခ့ဲေသာ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သူတစ္ပါး အသက္ ကုိသတ္ျပီးမိမိ အတြက္ ခ်မ္းသာေဆာင္ ရြက္ ျခင္းသည္ မွားယြင္းေၾကာင္းေဟာျပခ့ဲသည္။

ယေန႕ဟိႏၵဴလူမ်ားမ်ားသည္ သက္သတ္လြတ္စားသုံးျခင္းကုိ ဦးစားေပးၾကသည္။ ျမတ္ဗုဒၶကုိ အိႏၵိယ
 ေျမေပၚတြင္ေပၚထြန္းျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆာင္ရြက္သည္ကုိ အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ 

လူမ်ိဳးစုတစ္ခုအတြက္မဟုတ္ လူသားတုိင္း အတြက္ျဖစ္သည္ကုိ သေဘာေပါက္ နားလည္ၾကသည္။ ပုိ၍ထားျခားသည္မွာ အခါအားေလွ်ာ္စြာေပၚေပါက္ေလ့ရွိေသာ အိႏၵိယဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီသမားတုိ႕သည္ ဘုရားရွင္၀ါဒကုိ ႏွစ္သက္ၾကသည္။

ဇာတ္၀ါဒကင္းလုိ႕၊ လူသား အမ်ားအတြက္ျဖစ္လုိ႕၊ သူတစ္ပါးအသက္ကုိ သတ္ျပီးခ်မ္းသာရွာ ျခင္းကင္းလုိ႕၊ မိမိ၀ါဒသာ အမွန္ဟူေသာ တစ္ယူသန္ကင္းလုိ႕၊ လူသားႏွင့္ အနီးဆုံးေသာ တရားကုိေဟာျပခ့ဲလုိ႕၊ လက္ေတြ႕ဆန္လုိ႕စသည္..သူတုိ႕ယုံၾကည္ၾကသည္။  

ယေန႕ေခတ္သစ္ ကမၻာရင္ဆုိင္ေနရေသာ ျပႆနာ၏ ေျဖကိုေျဖၾကားေဟာၾကားခ့ဲလုိ႕..စသည္ စသည္။


ဗုဒၶသည္ လူသားကုိ အဓိကထားေဟာၾကားသည္။
ဗုဒၶသည္လူထုထဲတြင္သာ ဘ၀တစ္ခုလုံးကုန္ ဆုံးေစခ့ဲသည္။
လူသားဆန္ဆန္ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခ့ဲသည္။
အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ ဗုဒၶ၀ါဒ အျဖစ္ထင္ရွားသည္။