ၾကာ

အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ လြန္ခ့ဲေသာ ႏွင္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ငါးရာေက်ာ္က ဗီဟာျပည္နယ္တြင္ ရြာၾကီးတစ္ရြာရွိသည္၊ နာဠကရြာဟုေခၚၾကသည္၊ နာဠကရေသ့ၾကီးေနထုိင္သီတင္းသုံးေသာေၾကာင့္လဲ နာဠကရြာဟုသိၾကသည္၊ ရြာနီး၀န္က်င္တြင္ ၾကာကန္မ်ား ၾကာပန္းေ၀ေ၀ဆာဆာျဖင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ရွိေနသျဖင့္လဲ ၾကာကန္ရြာ(နာဠကဂါမ) ဟုေခၚခ့ဲၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ေသးသည္၊ 

ယေန႕တြင္ ကမၻာ့ပထမဆုံး တကၠသုိလ္ၾကီးျဖစ္ေသာ နာလႏၵာတကၠသုိလ္ၾကီးသည္ ေရွးက နာဠကရြာေလးတြင္ တည္ထားျခင္းျဖစ္သည္၊ နာဠသည္ ၾကာကုိ ဆုိလုိသည္၊ ‘ ဒုိး၊ ဒ’ သည္ ဟင္ဒီ ဘာသာအားျဖင့္ ေပးျခင္းကုိ ဆုိလုိသည္၊ 

ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားတြင္ ၾကာသည္ ၾကာပန္းသက္သက္ကုိသာ မယူပဲ ပညာကုိလဲ ကုိယ္စားျပဳေလ့ရွိသည္၊ ယေန႕ နာလႏၵာတကၠသုိလ္ၾကီးသည္ ပညာေပးရာဌာနၾကီး၊ ပညာျဖန္႕ေ၀ရာ ဌာနၾကီး တစ္ခုျဖစ္သည္၊ 

ကမၻာအရပ္ရပ္က ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္ အျမဲတမ္း စည္ေ၀ေနေလ့ရွိသည္၊ ပညာရည္ ေသာက္စုိ႕ၾကေသာ ပ်ား၊ ပိတုန္းတုိ႕ျဖင့္ တစီစီညံေနေလ့ရွိသည္၊ 
ထုိတကၠသုိလ္ၾကီး တည္ေနရာ ေနရာတြင္ ဘုရားရွင္ မပြင့္ထြန္းမီကပင္ နာဠကရြာ ရွိခ့ဲသည္၊ 

နာဠကရြာသည္ ေတာင္ပုိင္းေျမာက္ပုိင္းက့ဲသုိ႕ ခြဲျခားျပီးေခၚၾကသည္၊ တစ္ဘက္ျခမ္းတြင္ျဗဟၼဏ မိသားစုတစ္စု ေနထုိင္သည္၊ ထုိ႕အတူ တစ္ဘက္ျခမ္းတြင္လဲ ျဗဟၼဏမိသားစုတစ္စုေနထုိင္သည္၊

ၾကာပန္းမ်ားပြင့္ေလ့ရွိေသာ ထုိရြာေလးတြင္ တစ္ခ်ိန္ထဲ ျဗဟၼဏမိသားစုႏွစ္မွ သားမ်ားထြန္းကားၾကသည္၊ တစ္ေယာက္ေသာသားကုိ ဥပတိႆ သတုိ႕သား၊ တစ္ေယာက္ကုိကား ေကာလိတ သတုိ႕သားဟု အမည္ မွည့္ေခၚၾကသည္၊ တစ္ရြာထည္းသားမ်ာမုိ႕ တပူးတြဲတြဲေနၾကသည္၊ 

သမုိင္းတြင္မည့္နာဠကရြာ၏ၾကာပန္းၾကီးႏွစ္ခုိင္ပင္ျဖစ္သည္၊ ငယ္စဥ္ကပင္ ျဗဟၼဏတုိ႕႐ုိးရာ ေ၀ဒက်မ္းဂန္မ်ားကုိ တစ္ဘက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္ၾကသည္၊ ႐ုိးရာဓေလ့ ထုံးစံမ်ားျဖင့္ အားရႏွစ္သက္ျခင္း မရွိၾကေသးပဲ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကုိလဲ လုိလားၾကျပန္သည္၊ 

အသက္ငယ္ငယ္ လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္သည္ နယ္အနွ႕ံ လွည့္လည္ သြားလာျပီး လြန္ေျမာက္ျခင္းကုိ ေပးႏုိင္ေသာ ဆရာကုိ ရွာၾကသည္၊ ေန႕မနား ညမအား ရွာေဖြၾကရာ ေနာက္ဆုံး ပြဲၾကည့္ေနတုန္းပင္လွ်င္ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ရွာေဖြၾကသည္၊

ထုိ႕ေနာက္ ရာဇျဂိၤဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးတြင္ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဆရာလုပ္ေနေသာဆရာ တစ္ေယာက္ ကုိေတြ႕ၾက သည္၊ ဥပတိႆ၊ ေကာလိတတုိ႕ တပည့္ခံၾကသည္၊ သုိ႕ေသာ္ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ မေတြ႕ခ့ဲၾကရေပ၊

တစ္ေန႕ရာဇျဂိၤဳဟ္ျမိဳ႕ အတြင္ လွည္လည္သြားလာရင္း ဘုရားရွင္၏ ပထမဆုံးတပည့္၊ 
သာ၀ကမ်ားထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ရဟန္းေတာ္ အႆဇိမေထရ္ကုိ ေတြ႕ခ့ဲရသည္၊ 
မေထရ္ျမတ္ထံမွ ဘုရားရွင္၏ လြတ္ေျမာက္ျခင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္တရားကုိ နာၾကားျပီးေလာကရွိသမွ် တရားတုိ႕ကုိ အမွန္အတုိင္းျမင္ႏုိင္ေသာ ပထမအဆင့္ အရိယာ သူေတာ္စင္ျဖစ္ခ့ဲသည္၊ 

သူေတာ္စင္ ဥပတိႆသည္ သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတထံ အေရာက္သြားျပီး သိခ့ဲသမွ်ကုိ မွ်ေ၀ခံစားသည္၊ သူငယ္ခ်င္းေကာလိတလဲ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ဥပတိႆနည္းတူ တရားသိခ့ဲသည္၊

လြတ္ေျမာက္ျခင္းကုိ လမ္းစ ရွာေဖြ တြ႕ရွိခ့ဲၾကေသာနာဠကရြာသားႏွစ္ေယာက္ သည္ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ သုိ႕ ထြက္ခ့ဲၾကသည္၊

ေက်ာင္းေတာ္     ေရာက္လွ်င္ မိမိတုိ႕ျဖစ္စဥ္မ်ား ကုိ ဘုရားရွင္အား   ေလွ်ာက္ထားၾကသည္၊ 

ဘုရားရွင္ထံ တပည့္ေတာ္မ်ား၏ ပထမ ဆရာျဖစ္ေသာ သဥၥယဆရာၾကီးကုိ ပါ အပါေခၚပါေသာ္လည္း မလုိက္ျဖစ္ခ့ဲပုံတုိ႕ကုိ  ေလွ်ာက္ထားသည္၊

အမွားကုိ အမွန္ထင္၊ အျမင္မွန္မရပဲ ၊

 အယူလြဲၾကီးကုိ စြဲေနလွ်င္၊ ဆြဲကို္င္ထားလွ်င္။

လြတ္ေျမာက္မႈ မရႏုိင္ေၾကာင္းေဟာျပေတာ္မူသည္၊

လြတ္ေျမာက္မႈကုိ လုိလားလွ်င္-

သာရဥၥသာရေတာ ဉတြာ၊ အသာရဥၥ အသာရေတာ၊

ေတ သာရံ အဓိဂစၦႏၱိ၊ သမၼာသကၤပၸ ေဂါစရာ။

မွန္မွန္ကန္ကန္ အေတြးမ်ိဳးျဖင့္

သာရ၊ အသာရ၊ အႏွစ္ အကာကုိ၊

ခြဲျခားလွစ္ျဖာ၊ သိႏုိင္ရမည္၊

ထုိအသိႏွစ္မ်ိဳး တန္ဖုိးထားလွ်င္၊

ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မပ်က္ႏုိင္ေသာ 
တကယ့္ သာရ သေဘာသုိ႕ေရာက္ႏုိင္သည္၊

ဟုေဟာျပေတာ္မူသည္၊

ထုိေန႕က ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ ရာထူးထားျခင္းႏွင့္ အမည္ေျပာင္းလဲ မွည့္ေခၚျခင္မ်ား ျပဳလုပ္သည္၊ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ ရာထူးထားျခင္းႏွင့္ နာမည္ေပးျခင္းကုိ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္၊

နာဠကရြာက ဥပတိႆကုိ သူ႕ ေမြးမိခင္ကုိ ဂုဏ္ျပဳျပီး သာရီရဲ႕သား သာရိပုတၱရာလုိ႕ ေ ခၚေတာ္မူသည္၊ ေနာက္နာဠက ရြာသားတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေကာလိတကုိ လဲ ေမြးမိခင္ ေမာဂၢလိကုိ ဂုဏ္ျပဳျပီး ေမာဂၢလာန္ဟု သံဃာေတာ္မ်ား အလည္တြင္ မွည့္တြင္ေခၚေတာ္မူခ့ဲသည္၊

ရွင္သာရိပုတၱရာကုိ လက္ယာဘက္၌ ထားေတာ္မူသည္၊ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ မိမိကုိယ္စား ရံခါ ရံခါ တရားေဟာေစေတာ္မူသည္၊ လက္၀ဲဘက္တြင္ ရွင္ေမာဂၢလာန္ကုိ ထားျပီး သာသနာေတာ္ အတြင္း သာသနာပ လူမ်ားက မမွန္ မကန္ေျပာဆုိ စြပ္စြဲလာလွ်င္ ေျဖရွင္ဖုိ႕ အေရး ကုိယ္စား ခုိင္းေစေတာ္မူေလ့ရွိသည္၊ သာသနာေတာ္တြင္ ဘယ္ေသာ အခါမွ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားႏုိင္ေသာ ‘ၾကာပန္း’ ၾကီးမ်ားျဖစ္ေတာ့သည္၊

ဘုရားရွင္ ေမြးရပ္ေျမျပန္ၾကြေတာ့-

နာဠကရြာသားႏွစ္ဦး ေနာက္ေတာ္ပါးက လုိက္ေတာ္မူၾကသည္၊

ေတြ႕ျမင္ရသူတုိင္းကုိ ဦးညြတ္ေလး စားေစျခင္းငွာ စြမ္းႏုိင္ေသာ ရြာသားၾကီးႏွစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္၊