အသစ္တြက္ တစ္ဖန္ေမြးဖြားျခင္း

 အလင္းေရာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ေနေသာ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္၊

‘ဘုန္းၾကီး တပည့္ေတာ္ အရင္က ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကုိ အသံသာၾကာဖူးျပီး၊ ရုပ္ကုိ မျမင္ဖူးပါဘုရား၊ အခု အရွင္ဘုရားၾကေတာ့ အရုပ္ေရာ အသံပါ ေတြ႕ရလုိ႕ ၀မ္းသာမိပါတယ္ဘုရား’

သူစကားေျပာရင္း တစ္ခ်က္ရႈိက္သည္၊ ေ၀့၀ဲလာေသာမ်က္ရည္ကုိ ပုတ္ခတ္ထုတ္လုိက္သည္၊ မ်က္ရည္မေ၀းသုိ႕ လြင့္မသြား ပါးျပင္ေပၚသုိ႕ စီးက်သည္၊

‘တပည့္ေတာ္တုိ႕ ဒီရြာေလးမွာ လာျပီးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကတ့ဲ ဘုန္းေတာ္ၾကီးငါးပါးကုိ မီပါတယ္၊ တစ္ပါးကုိေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ ျမင္ဖူးလုိက္ပါတယ္၊ အဲဒီကေနာက္ ေလးပါးဆက္တုိက္ မျမင္ဖူးပါဘုရား’

သူ႕စကားဆက္ရင္း မ်က္နွာကုိ ေမာ့ၾကည့္သည္၊ ျပီးေတာ့ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာျမင္ႏုိင္ေသာ အျပဳံးမ်ိဳးျပဳံးျပီၾကည့္သည္၊ ျပီးေတာ့ ရွိခုိး ဦးခ်သည္၊ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး တုတ္ေကာက္ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ခ့ဲရေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေပၚတက္လာေသာသူ႕ဟန္ပန္သည္ယိုင္တိယို္င္ထုိးျဖစ္ေနေသးသည္၊ 

ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သလုိမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္၊
ေနသားတက်လဲ မထုိင္တတ္ေသးျဖစ္ေနသည္၊

‘ဒကာၾကီး ဦးဟမ္းကန္း ထုိင္ပါ၊ အဆင္ေျပသလုိထုိင္ပါ၊ ဦးဇင္းလဲ ရြာထဲကေျပာေတာ့ ဘယ္ယုံလိမ့္မလဲ၊ မျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့၊ ဒကာၾကီးမ်က္စိကြယ္တာပဲ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးရွိျပီေလ၊ အခုလုိဒကာျပန္ျပီး မ်က္စိျမင္ရတယ္ဆုိ ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာမလဲဆုိတာ ဦးွဇင္းကုိယ္တုိင္ခံစားမိပါတယ္၊

ဦးဇင္းေျပာခ်င္တာက ဒကာၾကီးက အရင္က အေတာ္ဆုိးတယ္လုိ႕ ေျပာၾကပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးေတာ့ အေသအခ်ာ မသိရဘူးေပါ့၊

ဦးဇင္းတုိ႕ဘုရား ဒကာၾကီးတုိ႕ဘုရားက ေဟာျပတာေလး ေျပာဦးမယ္၊
ေလာကမွာ လူေလးမ်ိဳးရွိတယ္တ့ဲ၊

တစ္က အေမွာင္ထဲက လာျပီး အေမွာင္ထဲျပန္တ့ဲလူတ့ဲ၊

ဘာေျပာတာလဲဆုိေတာ့

မသိမုိက္မဲမႈ၊ အကုသုိလ္ေတြနဲ႕ ဘ၀ကုိ စခ့ဲတယ္၊ ဘ၀ဆုံးေတာ့လဲ မုိက္တုန္း မုိက္လွ်က္၊ အကုသုိလ္ေတြ နဲ႕ပဲ ဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္သြားတ့ဲလူလုိ႕ ေျပာတာပါ၊

ႏွစ္က ဒကာၾကီး လူတစ္ခ်ိဳ႕ အေမွာင္ထဲက လာပါတယ္၊ သုိ႕ေသာ္ ဘ၀ဆုံးေတာ့ အလင္းထဲ ေရာက္သြားတ့ဲလူတ့ဲ၊

အဲဒါက ေမြးလာတုန္းက ကုသုိလ္ရယ္၊ အကုသုိလ္ယ္လုိ႕ ကြဲကြဲျပားျပား မသိဘူး၊

သုိ႕ေသာ္ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ အဖုိး အဖြားတုိ႕ရဲ႕ ညႊန္ျပမႈေၾကာင့္ ေကာင္းတ့ဲသေဘာ၊ မေကာင္းတ့ဲ သေဘာေတြကုိ သိျပီး အေမွာင္လုိ႕ ဆုိတ့ဲ အကုသုိလ္ေတြထဲက ထြက္ျပီး အလင္းလုိ႕ေျပာလုိ႕ရတ့ဲ ကုသုိလ္တရားေတြကုိ က်င့္ၾကံၾကိဳးကုတ္ျပီး ဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္သြားတ့ဲလူလုိ႕ ေျပာပါတယ္၊

ေဟာ သုံးၾကေတာ့ကာ အလင္းထဲကလာျပီး အလင္းထဲပဲျပန္သြားတ့ဲလူတ့ဲ၊

ဆုိလုိတာက ေမြးလာတုန္းကလဲ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေတာ့ ေကာင္း၊ မေကာင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာသိတယ္၊ လုိက္နာတယ္၊ တစ္သက္လုံးေကာင္းျမတ္တ့ဲ အက်င့္ေတြနဲ႕ ဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္သြားတ့ဲလူလုိ႕ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္၊

ေနာက္ဆုံး တစ္ေယာက္ကေတာ့ အလင္းထဲကလာျပီး အေမွာင္ထဲသြားတ့ဲလူတ့ဲ၊ 

ဒီလုိလူမ်ိဳးလဲရွိပါတယ္တ့ဲ၊ ဘုရားကေလ ဒကာၾကီး၊

ဘာေျပာတာတုန္းဆုိေတာ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြရွိတတ္တယ္၊ ေမြးလာတုန္းက မိဘဆရာ သမားေတြက ေျပာျပသြန္သင္လုိ႕ ေကာင္း မေကာင္း သိတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က အဆုိးဘက္ေျပာင္း၊ ဘ၀ေတြက ေျပာင္းေတာ့၊ ေရာက္ရတ့ဲ ဘ၀နဲ႕ တူလူဘ၀လဲပဲ ဆုိးသြားတယ္တ့ဲ၊ ကုိယ္ခံအား တကယ္မေကာင္းတ့ဲ လူလုိ႕ေျပာရမလုိပါပဲ၊

အခုဒကာၾကီးဘ၀ၾကေတာ့ ေတြးၾကည့္စမ္းပါ၊ ေမြးလာတုန္းက အလင္းရဖူးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အလင္းေပ်ာက္ခ့ဲရတယ္၊ ေဟာ ကံေကာင္းေထာက္မေတာ့ အခု အလင္းျပန္ရျပန္ျပီ၊

၀မ္းသာစရာၾကီးပါ၊ အဲလုိအထဲ အခု ဦးဇင္းေျပာတ့ဲ ဘုရားရွင္ တရားနဲ႕ အညီ.... 

ငါဘယ္ကလာတာလဲ၊

အခုဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ၊

ေနာက္ေရာ ဘယ္ဆက္သြားရဦးမွာလဲ ေတြးၾကည့္ပါ၊

ဒကာၾကီး ဆုိးသင့္သေလာက္ဆုိးခ့ဲျပီ၊ ဘ၀ေမွာင္မုိက္ခ့ဲဖူးျပီ၊ ကုိယ္တုိင္ဘ၀ အေမွာင္ကုိ ခံစားခ့ဲဖူးျပီ၊ အဲဒါ အကုသုိလ္လဲ အဲလုိပဲ အေမွာင္ပဲ လုိ႕ သိလုိက္ပါ၊ မမုိက္နဲ႕ေတာ့ေနာ္’

ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလုိတရားမ်ိဳး မေဟာဖူးပါ၊ တရားအေဟာခံသူ မ်က္ရည္လည္သလုိ၊ တရားေဟာတ့ဲသူကုိယ္တုိင္လဲ မ်က္ရည္လည္ရတ့ဲတရားပါ၊

သူ႕အမည္ ဟမ္းကမ္းလုိ႕ေခၚပါသည္၊ နာဂလူမ်ိဳးျဖစ္သည္၊ ဗသုသုတစုံသည္၊ မသိနား မလည္သူေတြအၾကား ရရွိလာေသာ ဗဟုသုတေလးနဲ႕ မုိက္မဲခ့ဲဖူးသည္၊ မုိက္ေၾကးခြဲခ့ဲဖူးသည္၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ ဟမ္းကမ္းေရာက္ျပီေဟ့ဆုိလွ်င္ ကေလးေတြ ေပ်ာ္သေလာက္ လူၾကီးေတြေၾကာက္ရသည္၊ သူသည္ ကေလးေတြကုိ ခ်စ္တတ္သည္၊ မုန္႕ဖုိးေပးသည္၊ ေပြ႕ခ်ီတတ္သည္၊ လူၾကီးေတြကုိ ျခိမ္းေျခာက္သည္၊ ေတာသူပုန္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္၊ ဟမ္းကမ္းလက္တုိ႕လုိက္လွ်င္ ဘ၀ပါ ျပဳတ္ထြက္သြားႏုိင္သည္၊

လူေတြကုိႏုိင္ႏုိင္ေပမယ့္၊ ကံက သူ႕ကုိ ႏွိမ္ေနျပီ၊

‘တပည့္ေတာ္က ေရႊလုပ္ရင္း မ်က္စိထဲ အမႈိုက္၀င္လုိ႕၊ ေရႊေလာင္းတ့ဲ ေမ်ာပုိက္တဲ႕ မ်က္စိကုိ ေဆးမလုိ႕ လုပ္လုိက္တာ၊ ေရကေဆာင့္ထြက္လုိက္ေတာ့ စူးကနဲ႕ ျဖစ္သြားပါတယ္၊ အဲလုိ မ်က္စိနာခ့ဲရာက ေနာက္ေတာ့ ေဆးလဲ မကု၊ ဘယ္သူ႕မွလည္း မျပေတာ့၊ မ်က္စိကြယ္ခ့ဲရတာပါဘုရား၊

တစ္ရြာလုံးဟာ တပည့္ေတာ္ေဆြမ်ိဳးေတြပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးလုိ႕ေျပာရမွာရွက္တယ္၊ တပည့္ေတာ္က ဆုိးခ့ဲေတာ့ ျပန္ျပီး ဒဏ္ခတ္လုိက္သလုိပါပဲ၊ သာသနာျပဳ ၾကြလာတ့ဲ ဘုန္းၾကီးတုိင္းက ေခၚေၾကြးထားလုိ႕သာ အသက္ရွင္ခြင့္ရခ့ဲသူပါ၊ ဘုန္းၾကီးေက်းဇူးကုိ ဘယ္ေတာ့မ မေမ့ပါဘူးဘုရား’

သူမ်က္ရည္က်သည္၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လဲမ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္၊

မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရတ့ဲ ဆယ္ႏွစ္၊ အေမွာင္ဘ၀ထဲက ဆယ္ႏွစ္၊

‘ပဒူးမုန္းဆရာေတာ္၊ ဘုန္းၾကီးတုိ႕ရြာမွာ မ်က္စိမေကာင္းတ့ဲသူမ်ားရွိရင္ေျပာပါဘုရား၊

အခုခႏၱီးျမိဳ႕ကုိ ရန္ကုန္ကဆရာ၀န္ၾကီးေတြေရာက္ေနပါတယ္၊
ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းက်လူနာေတြ မ်က္စိလာကုတာလုိ႕ေျပာပါတယ္၊ 
အဲဒါနာဂလူမ်ိဳးေတြကုိ မ်က္စိကုေပးခ်င္လုိ႕ လုိက္ျပီးေျပာေနတာပါဘုရား၊ အဲဒါၾကားခ့ဲလုိ႕ ဘုရား’

‘ေအာ္၊ ဟုတ္ျပီဗ်ာ၊ ရြာျပန္ေရာက္ရင္ ေျပာလုိက္ပါ့မယ္’

ကံသည္ဆန္းသည္၊ ေထာင္က်အက်ဥ္းသားမ်ား အတြက္ေရာက္လာေသာ ဆရာ၀န္မ်ားသည္ ဘယ္ အက်ဥ္းသားကုိ မ်က္စိျမင္ေအာင္ လုပ္ေပးသြားသည္ မသိရေသာ္လည္း ပဒူးမုန္းရြာေလးက အလင္းမ့ဲ အက်ဥ္းသား ဟမ္းကမ္း မ်က္စိျမင္ရသည္၊ အလင္းေပ်ာက္ေနသူ ေလးဆယ္ေက်ာ္ကုိ ကုသသည္၊ ဟမ္းကမ္းတစ္ေယာက္သာ၊

ေနာက္ေတာ့ ဦးဟမ္းကမ္းခ်င္းတြင္းကုိ ဆန္ဦးမည္၊ က်န္ရွိေနေသးေသာ ဘ၀ကုိသူမ်ားမမီခုိပဲ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ရုန္းကန္ဦးမည္ေျပာကာ ဆန္တက္သြားခ့ဲသည္၊

ပဒူးမုန္းရြာေလးတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ေနျပီးေတာ့ ေအာက္ရပ္ေအာက္ရြာျပန္ခ့ဲရသည္၊ မနက္ခင္း တစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္၊ ေတာင္တန္း သာသနာျပဳဘ၀ကုိ ႏွင္းေတြေ၀လုလု ရာသီတြင္ အနားယူခ့ဲသည္၊

ေတာင္ေပၚႏွင္းတုိ႕ ေ၀့၀ဲလာသည္၊ မနက္ခင္း နွင္းထုေနာက္တြင္ ေနေရာင္က ျဖာဆင္းလွ်က္၊ အလင္းေပးလွ်က္၊ ေရာင္နီတုိ႕ လွ်မ္းေနျပီ၊

အေမွာင္တုိ႕ ျပယ္စျပဳျပီ………………။

အသစ္တြက္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားျခင္းဆုိႏုိင္ေသာ နာဂလူမ်ိဳးၾကီးတစ္ေယာက္ အတြက္ အလင္းအရုဏ္တုိ႕ အျမဲရွိေနပါေစလုိ႕ဆုေတာင္းရင္း….။