တြန္းပုိ႕လုိက္သလုိ

‘ကုိရင္ မင္းစဥ္းစားပါဦးကြာ’၊

စာသင္တုိက္ တစ္တုိက္တြင္ျဖစ္သည္၊ ကုိရင္ၾကီးတစ္ပါး နာယကဆရာေတာ္ၾကီး၏ေရွ႕တြင္ ရုိ႕ရုိ႕ေလး ထုိင္ေန သည္၊

‘ဘာလုိ႕ မင္းက လူ၀တ္လဲခ်င္ရတာလဲ၊ အေၾကာင္းေတာ့ရွိမယ္၊ ငါ့ကုိ ေျပာစမ္းပါဦး’၊

‘တုိ႕ဘုရားရွင္မ်ားလက္ထက္တုန္းကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား လူ၀တ္လဲျခင္းကိစၥမ်ား အမ်ားအားျဖင့္ၾကဳံရ တာကေတာ့ မင္းလဲ အသိျဖစ္ျပီးပါျပီး၊ မာတုဂါမနဲ႕ ေတြ႕ရ၊ ျမင္ရ လုိ႕စိတ္ေဖာက္ျပန္တတ္တ့ဲ အျဖစ္မ်ိဳးမ်ား ပါတယ္၊ မင္းလဲအဲလုိထင္တာပဲ၊ ဘယ္နဲ႕ ဟုတ္ရဲ႕လားဟ့ဲ၊ ကုိရင္ၾကီး’၊

‘မွန္ပါ’၊ အသံထြက္သည္ဆုိရုံေလးေျဖသည္၊

‘ေအးေပါ့၊ ကုိရင္ တုိ႕က လူ၀တ္မလဲရဘူး၊ လူမထြက္ရဘူးေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး၊ သုိ႕ေသာ္ လမ္းမွား ကုိ ေတြးမိ ေနရင္ေတာ့ တုိ႕က လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးရေအာင္လုိ႕ပါ’၊

‘မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ၊ တုိ႕ဘုရား က ရဟန္းဘ၀ကုိ ေလးသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္းကာလပတ္လုံးမွာ ကုိးဘ၀ ပဲရရွိခ့ဲတယ္၊ ရွိပါတယ္၊ လကၤာေလး၊ မင္းလဲရမွာေပါ’့၊

“ရေသ့ငါးခါ၊ ရဟန္းမွာကုိး၊

လူမ်ိဳးငါးပါး၊ ႏွစ္နဂါးတည္း၊

သိၾကား ဘီလူး၊ ျခေသၤ့ထူးစြ၊

တစ္စီပ၊ ဘ၀ႏွစ္ဆယ္ေလး၊ ဆုိတာေလ”၊

ရဟန္းဘ၀နဲ႕ တုိ႕ဘုရားကုိးဘ၀ရရွိခ့ဲတယ္၊

အခုမင္းက လူ၀တ္လဲခ်င္တယ္လုိ႕ ငါ့ကုိေလွ်ာက္တယ္၊ ကဲ..မင္းကုိငါေျပာျပပါဦးမယ္၊

မင္းအခု စြဲလမ္းေနတ့ဲ မာတုဂါမေလးကုိ မ်က္စိထဲျမင္ၾကည့္ျပီး၊ ေ၀ဖန္ၾကည့္စမ္း၊

ဒီလုိကြာ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဆုိးထားလုိ႕ လွေနတာ၊ ကဲ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီကုိ ဖယ္ၾကည့္စမ္း၊

နံ႕သာတင္ထားလုိ႕ လွေနတယ္ထင္တာ၊ အဲဒီနံ႕သာဖယ္ၾကည့္စမ္း၊ လွေသးလား၊

‘မွန္ပါ’၊ မလွေတာ့ပါဘုရား’၊

'ေအးေပါ့’၊

  

နာယကဆရာေတာ္ၾကီး ကုိရင္ၾကီးေတာ့၊ လူ၀တ္လဲခ်င္တ့ဲ စိတ္ပ်က္ကေရာဆုိတ့ဲအေနနဲ႕၊

ဆံေကသာနက္ေမွာင္ေနတာက ဆီနဲ႕လူးထားလုိ႕၊ မလူးပဲထားၾကည့္ပါလား၊ မလွေတာ့သလုိ၊ အနံ႕ကအစ မေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်၊

‘မွန္ပါ’၊

‘ကဲ ေနာက္ဆုံးမင္းတုိ႕လွတယ္လုိထင္ေနတ့ဲ၊ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဆင္ထားတ့ဲ အ၀တ္၊ တန္ဆာ၊ ပုိးဖဲ၊ ကတၱီပါေတြ ဖယ္ၾကည့္လုိက္စမ္းကြာ’၊

ဤတြင္ ကုိရင္ၾကီးဆီမွ

'ေအာင္မေလး၊ ဆရာေတာ္ေျပာမွပုိျပီး ျမင္လာပါျပီဘုရား'၊

ငုိၾကီးခ်က္မျဖင့္ ေလွ်ာက္ေလေတာ့သည္။

'သုကရံ သာဓုနာ သာဓုံ၊ သာဓုံ ပါေပန ဒုကၠရံ'။

သူေတာ္ေကာင္းသည္ ေကာင္းမႈကုိ လြယ္ကူစြာျပဳသည္၊ 

မသူေတာ္သည္ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္ရန္ခက္ခဲသည္။