ေဆာင္း၊ ေ၀ဒနာမ်ားႏွင့္ ေဆာင္း

  

 မဇၥ်ိမေဆာင္းပုံရိပ္

မုိးေလေအးေအးႏွင့္ ေတာင္ျပန္ေလတြင္ အေအးဓာတ္တုိ႕ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ခံစားမိေသာ အခါ သတိ တရရွိလွပါသည္ ေဆာင္း။

ေတာင္ျပန္ေလလုိ႕ ျမန္မာ အေတြးျဖင့္ ဆုိရေပမယ့္ တမီးနာဒူးျပည္နယ္တြင္ မုိးသက္ေလသည္ အေရွ႕ ဘက္က လာပါသည္။ တိမ္လိပ္တုိ႕သည္ တစ္မုိးလုံးမည္းလုိ႕၊ ညိဳ႕ညိဳ႕မႈိုင္းမႈုိင္းျဖင့္ ရွစ္တုိင္း၀ုိင္းေနေတာ့ သည္။ အားငယ္တတ္ပါလွ်င္ ငုိခ်င္စရာပါ။

ျမန္မာဆုိရုိးတစ္ခု ရွိပါသည္။ မုိးေအးလွ်င္ တစ္ရြာသုိ႕ အေရာင္းခ်ျခင္းခံရေသာ ႏြားသည္ပင္ ခ်ည္ တုိင္ေဟာင္း ကုိ သတိရပါသည္တ့ဲ။

ဒီလုိဆုိလုိက္ေတာ့ သတိရျပီ ေဆာင္း။ ေမြးရပ္ေျမကေဆာင္း၊ ႏွင္းမႈံေဖြးေဖြးတြင္ ယိမ္းထုိးေနတတ္ေသာ ၀ုိး၀ါးပုံရိပ္တုိ႕သည္ စိတ္ကုိ ရုိက္ခတ္ေနဆဲပါ။ အေရွ႕ဘက္ေတာင္ေတြဆီက ေဆာင္း၊ ေျမျပန္က အေမာ တေကာ ေရာက္လာသူကုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေထြးေပြ႕လုိက္တ့ဲေဆာင္း။

ကြင္းျပင္ၾကီး တစ္ခုလုံး လူမ်ား အျပည့္ရွိနေသာ္ျငား အားလုံးကုိ ေအးခ်မ္းျခင္းမ်ားျဖင့္ ေထြးထား တ့ဲ ေတာင္ၾကီး ျမိဳ႕က ေဆာင္း။

  ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းေဘးက ေဆာင္းမနက္ခင္း၏ ၾကည္ႏူးဖြယ္

ေျမျပင္မွာ ေလွစီးေနရသလုိရွိျပီး လမ္းအေကြ႕ အ၀ုိက္မ်ားျဖင့္ ရင္ခုန္လွိဳက္ေမာ စြာ ေတာင္တန္းႏွင့္ ေတာ စခန္း တုိ႕ကုိ ဦးေ၀ွ႕၊ ေခါင္းတုိက္ အသြယ္သြယ္ ခရီးႏွင္ျပီးမွ ရုိးသားစြာေတြ႕လုိက္ရတ့ဲ ရွမ္းျပည္ ေျမာက္ ပုိင္းက ေဆာင္း။

အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္းေတြက ေဆာင္းကုိေတာ့ ေသာင္ျပင္မွာလည္းေတြ႕ဖူးသည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ျပင္ တြင္ ေဆာ့ျမဴးေနတတ္ျပန္သည္။ ရင္ကုိ တုိးေ၀ွ႕ျပီး ႏြမ္းလ်ေအာင္လည္းျပဳတတ္သည္။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းက ေဆာင္းညမ်ားသည္ ရင္ကုိပုိ၍ တုိးေ၀ွ႕သည္။

ႏွင္းခေမာက္ ေဆာင္းထားေသာ ေတာင္တန္းၾကီးမ်ားသည္ အေပၚဆီက ငုံ႕ၾကည့္ေနသလုိရွိတတ္ သည္။ ေဆာင္းညတစ္ည ခ်င္းတြင္းျမစ္ အတြင္း ဆီမီးေမွ်ာၾကေတာ့ ေဆာင္းသည္ ျမစ္ျပင္တြင္ ဆီမီးမ်ားႏွင့္ အတူ ကခုန္ေနသေယာင္ ထင္မိသည္။ သတိေနပါသည္ေဆာင္း။

ဒီဇင္ဘာေဆာင္ညမ်ားတြင္ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းေတာင္တန္းမ်ားဆီက ေဆာင္းတုိ႕ႏွင့္ေတြ႕ခ့ဲရသည္။

 ေဆာင္းႏွင္း တုိ႕ ေ၀လုလုတြင္ ခ်င္းတြင္းေဆာင္းႏွင္းတုိ႕ကုိ စြန္႕ခြာခ့ဲရသည္။ သတိရေနဆဲပါ ေဆာင္း။

အမိေျမက ေဆာင္းသည္ ေဖာ္ေရြသည္။ ကလူက်ီစား ကင္းသည္။ ခင္မင္မပ်က္ ေအးခ်မ္းသည္။

တဘက္သားကုိ ကလူက်ီစားသန္သည့္ေဆာင္းကာ တျပည္သူ ေဆာင္းျဖစ္သည္။

တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ အိႏၵိယေဆာင္းျဖစ္သည္။ သိခ့ဲဖူးေသာ ေဆာင္းႏွင့္ အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္လား ထင္ရသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ျပီး ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္းေအးသည္။ 

ဘယ္ညာ ေ၀့လုိက္တုိက္ တတ္ေသာ ေဆာင္းေလတုိ႕သည္ အညွာအတာ ကင္းသည္။

ေ၀ဒနာေတြေပးသည္။ အအိပ္ပ်က္ညမ်ား ကုိဖန္တီးသည္။

တစ္ခုေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္ေဆာင္း။

ေဆာင္း ႏွိပ္စက္လုိ႕ အအိပ္ပ်က္ညမ်ားတြင္ ေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္စုံမ်ားကုိ ၾကည့္ခြင့္ရသည္။ ဂယာေတာင္ တန္းၾကီးကုိ ေနာက္ခံထားျပီး မုိးသုိ႕ ထုိးတက္ေနေသာ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ျမတ္ကုိ ဖူးေျမာ္ခြင့္ရသည္။

  

ဆရာၾကီးဦးဂုိအင္ဂါ၏ ဓမၼေဗာဓိရိပ္သာ

ညစဥ္ညတုိင္း သန္းေခါင္ယံေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ေဆာင္းအေအးဓာတ္ေၾကာင့္ရင္တုိ႕က်ပ္လာသည္။ အသက္ ရႈမ၀ ခ်င္ေတာ့၊ ေခါင္းအုံးကုိ အသာေထာင္ျပီး ထုိင္ေနလုိက္လွ်င္ သက္သာသလုိရွိတတ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ မေနသာပါ။ ဤသုိ႕ျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား သီတင္းသုံးေနထုိင္ေသာ မဂဓတကၠသုိလ္ၾကီး၏ အေဆာင္ ျပတင္း၀သုိ႕ ထြက္လာရသည္။ ျပတင္း၀မွ ေခါင္းျပဴထြက္ရုံသာ အျပင္သုိ႕ ၾကည့္ရဲသည္။

ႏွင္းတုိ႕သည္ မ်က္ႏွာသုိ႕ တုိးေ၀ွ႕သည္။ ရင္ကုိ ခတ္သည္။ ဘယ္ အျငွိဳးျဖင့္ ဒီေလာက္ေအးေနပါ လိမ့္ေဆာင္း။ ေဆာင္းေအးဒဏ္သည္ တဟီးဟီးျမည္ေနတတ္ သည္။

ႏွင္းစက္က်သံတုိ႕သည္ တေတာက္ တေတာက္၊ တစ္ေဖာက္ေဖာက္ျဖင့္ အတုိင္ အေဖာက္ညီေန သည္။ ျပတင္းေပါက္ကုိ မ်က္ႏွာ မူျပီး ကုလားထုိင္ခ်ထုိင္ရသည္။

တစ္ေဆာင္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္ အရသာ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ႏွင္းစက္က်သံတုိးတုိးတုိ႕သာ လႊမ္းမုိးေန တတ္သည္ကုိ ခံစားရသည္။ ဒီလုိေဆာင္းညေတြကုိ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ တာကာလတြင္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းေတာ္မူခ့ဲပဲ သည္လုိ႕ေတြးမိေတာ့ ညဥ့္ယံတြင္ ေကာင္းကင္ သုိ႕ ထုိးထြက္ေနေသာ မဟာေဗာဓိ ေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးဆီသုိ႕ လက္အုပ္ခ်ီမိသည္။

ေကာင္းကင္ျပာျပာတြင္ ၾကယ္မ်ား အေရာင္ ေတာက္ေန သည္ကုိ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေတြ႕ရသည္။

ဤသုိ႕ထုိင္ေနစဥ္ မဂဓတကၠသုိလ္ၾကီး၏ က်က္သေရေဆာင္တစ္ခုလုိျဖစ္ေသာ ဆရာၾကီးဦးဂုိအင္ဂါ၏ ဓမၼေဗာဓိ ရိပ္သာမွ ေယာဂီသူေတာ္စင္တုိ႕အား တရားရႈမွတ္ရန္ ေခါင္းေလာင္းထုိးေသာ အခါ မနက္ေလး နာရီ ရွိေနျပီ။

ဆရာၾကီး၏ ရိပ္သာမွ ျမန္မာဟန္ တည္ထားေသာ ေစတီေတာ္ေလးတြင္ မီးေရာင္တုိ႕တလက္ လက္ ေတာက္ ေနျပီ၊ ေယာဂီ သူေတာ္စင္တုိ႕ လႈပ္ရွားေနသည္ကုိ ၀ုိးတ၀ါးျမင္ရသည္။ ေဆာင္း အေအး ဓာတ္တုိ႕သာ မေျပာင္း လဲပဲ ေအးေနျမဲျဖစ္သည္။

  

ဂယာေက်ာင္းသား အမွတ္တရ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္

အေမက ေဆးျပင္းလြန္းလုိ႕ မေသာက္ရန္မွာထားေသာ ျမန္မာေဆးျဖစ္သည့္ “ေက်းဇူးရွင္” မည္ေသာ ရင္က်ပ္ေပ်ာက္ေဆးကုိ ေရေႏြးျဖင့္ ေသာက္လုိက္ေသာအခါ နည္းနည္း သက္သာလာသည္။ အေမ့ကုိ သတိရသည္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ကေဆာင္း၊ သီေပါေဆာင္း၊ ေက်ာက္မဲေဆာင္း၊ လာရႈိးျမိဳ႕က ေဆာင္း။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းက ေဆာင္း၊ အညာေျမက ေဆာင္း၊ သူတုိ႕အားလုံးခင္မင္ မပ်က္ ေအးၾကသည္။

တဘက္လူကုိ ကလူ က်ီစားတတ္သည့္ ေဆာင္းကား ဂယာေဆာင္းျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အိႏၵိယေဆာင္း ကုိ ေက်းဇူးတင္မိျပန္သည္။ သန္ေခါင္းယံတြင္ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးကုိ ဖူးေျမာ္ခြင့္ရသည္။ ဆရာၾကီး ဦးဂုိအင္ဂါ၏ ဓမၼေဗာဓိရိပ္သာမွ ျမန္မာဟန္ေစတီေတာ္ျမတ္ေလး၏ ဆည္လည္း သံခ်ိဳခ်ိဳကုိ ၾကည္ႏူးစြာ နားဆင္ခြင့္ရသည္။

ၾကယ္စုံေတာက္ေသာ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ၾကယ္ေပါင္း ကုေဋ ကုဋာသည္ ျပန္႕ၾကဲျပီး တြဲရရြဲျဖင့္ လွေန တတ္သည္။

ျမန္မာေဆာင္းသည္ အၾကင္နာမ်ားႏွင့္ ခင္မင္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ ေဆာင္း၊ 

တျပည္သူ အိႏၵိယ၊ ဂယာေဆာင္းကုိ နာမည္ေပးလုိက္ခ်င္သည္ ေ၀ဒနာမ်ားႏွင့္ ေဆာင္း။ 

ႏွင္းတုိ႕ က်ေနဆဲရွိသည္။ ေဆာင္းေလတို႕ တုိက္ခတ္ေနသည္။ ျပတင္းတြင္ ႏွင္းသီးတုိ႕ ေ၀ေနျပီ။