ေက်ာင္း ကန္ဘုရား မ်ားစြာတုိ႕ ေျမ

ဗီဟာသည္ ၀ိဟာရဟူေသာ ပုဒ္မွဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္သည္၊ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းမ်ားရွိေသာေနရာ အရပ္ဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္၊ ပါဋလိပုတ္သည္ ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီကပင္ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးျဖစ္ခဲ႕သည္၊ 

ပါဋလိပုတ္သည္၄င္း၏ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕မႈ၊ ၾကြယ္၀မႈ၊ အႏုပညာအားေပးမႈမ်ားျဖင့္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ

ေလ့လာသင္ယူရာ ဌာနၾကီးျဖစ္ခဲ႕သည္၊ ဗီဟာနယ္သည္ မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ပင္ တြင္းထြက္ ပစၥည္းမ်ား ထြက္ရွိျပီး အိႏၵိယႏုိင္ငံ တြင္ မီးေသြးထုတ္လုပ္မႈ အမ်ားဆုံးျပည္နယ္ၾကီးျဖစ္သည္၊

ဗီဟာျပည္နယ္သည္ တင့္တယ္ ခန္႕ျငားျပီး အေသြး အေရာင္စုံေသာ ေရွးသမုိင္းေၾကာင္းရွိသည္၊ ေ၀ဒက်မ္း၊ ပူရာမ္က်မ္းမ်ားတြင္ ေရွးျမိဳ႕မ်ားႏွင့္ ဒ႑ာရီဆန္ေသာ ေနာက္ခံသမုိင္းေၾကာင္းမ်ားကုိ ေတြ႕ႏုိင္သည္၊ ဗီဟာနယ္သည္ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ အျခားေသာ ၂၄ဦးေသာ ဂ်ိန္းဂုရုတုိ႕ က်င္လည္ရာ ေဒသျဖစ္ျပန္သည္၊ ခရစ္မတုိင္မီဗီဟာနယ္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္သူမွာဗိမၺိသာရျဖစ္သည္၊ 

သူသည္ပါဋလိပုတ္ျမိဳ႕ေတာ္ကုိတည္ေထာင္သူလဲျဖစ္သည္၊ စႏၵဂုတ္ေမာရိယႏွင့္အေသာကမင္းတုိ႕လက္
ထက္တြင္ မဂဓတုိင္းႏွင့္္ ျမိဳ႕ေတာ္ ပါဋလိပုတ္တုိ႕သည္ ကမၻာတစ္၀ွန္းလုံးေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္၊

အေသာကမင္း နတ္ရြာစံသည္ႏွင့္ ပါဋလိပုတ္သည္လည္း ေမွးမွိန္သြားခဲ႕ရသည္၊ သုိ႕ေသာ္လည္း ဂုတၱမင္းမ်ား လက္ထက္တြင္ ပါဋလိပုတ္သည္ က်ဆုံးခဲ႕ရေသာ ခမ္းနား ထည္၀ါျခင္းတုိ႕ကုိ ျပန္လည္ ရရွိျပန္သည္၊ ေအ ဒီ ၁၁၀၀ေက်ာ္ခန္႕ အလယ္ေခတ္တြင္ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္လာေသာ မူဆလင္မ်ားသည္ လမ္းမ်ား ေဖာက္လုပ္ခဲ႕သည္၊

ဗီဟာျပည္နယ္ကုိ ပထမဆုံး ေအာင္ျမင္ခဲ႕သူမွာ မုိဟာမက္ ဘင္ ဘက္ကတီယာ ခါလိဂ်ီ ျဖစ္သည္၊ ခါလိဂ်ီတုိ႕လူစုသည္ တုေဂါလုတုိ႕ေနာက္လုိက္ျပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ မတ္ေဂါဟု အမည္တပ္ခဲ႕ၾကသည္၊ မတ္ေဂါအင္ပါယာသည္ တျဖည္းျဖည္း အင္အားဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားလာရာ ျဗိတိသွ်တုိ႕သည္ ၁၇၅၇ ပလက္ေဆးစစ္ပြဲအျပီးတြင္ ဗီဟာနယ္ကုိ ယင္းတုိ႕ ေျခကုတ္ယူရာေနရာ ျပဳလုပ္ခဲ႕ၾကသည္၊

ျဗိတိသွ်တုိ႕သည္ စစ္ပြဲေအာင္ျမင္မႈမ်ား သိမ္ပုိက္က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ားျဖင့္ သူတုိ႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္မ်ားကုိ ၁၉၁၁ အထိခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲ ရွိေစခဲ႕သည္၊ ၁၉၁၁ ဒီဇင္ဘာလ၁၂ ရက္တြင္ ဘေဂၤါနယ္၏ ဌာနၾကီးအျဖစ္ဖြဲ႕စည္းခဲ႕သည္၊ ဗီဟာနယ္ ႏွင့္ ၾသရိႆနယ္ဟု ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႕သည္၊ ၁၉၃၆ ႏွစ္တြင္ ဗီဟာနယ္ကုိ သီးျခားျပည္နယ္တစ္ခု အျဖစ္ျပဳလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႕သည္၊

ပတၱနား

မဟာဆန္ေသာသမို္င္း၀င္ ပတၱနားျမိဳ႕သမုိင္းေၾကာင္းသည္ လြန္ခဲ႕ေသာႏွစ္ေပါင္း နွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကပင္စ တင္ခဲ႕သည္၊ ပတၱနားျမိဳ႕ေတာ္သည္ အဆက္ဆက္ နန္းစံၾကေသာ မင္းတုိ႕၏ မဟာဆန္ျပီး တန္ခုိး အာဏာ ရရွိခဲ႕ေသာ ေနရာျဖစ္သည္၊ 

ဆက္ခံၾကေသာ မင္းအဆက္ဆက္တုိ႕သည္ ျမိဳ႕ေတာ္ကုိ ကုသုမ္ပူရ္ (kusumpur) ပုရွပူ (pushapura) ပါဋလိပုတၱ (pataliputra) အဇမ္မာဘက္ (azeemabad) ဟူေသာ အမည္သစ္တုိ႕ေပးခ့ဲၾကသည္၊ 
ယေန႕တြင္ ပတၱနား ဟုသာေခၚၾကသည္၊

သမုိင္းတြင္ မွတ္တမ္းတင္ျခင္းခံရေသာ ျမိဳ႕တုိ႕မ်ာ အနည္းငယ္သာရွိ၏၊ ဘီစီ ေျခာက္ရာစုမွ စတင္ကာ ေအ ဒီ ေျခာက္ရာစု တုိင္ေအာင္ အဇာတသတ္မင္းမွသည္ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္မင္းတုိ႕သည္ ဂဂၤါျမစ္ႏွင့္ ဆုိေနးျမစ္တုိ႕၏ လႊမ္းမုိးျခင္းကုိ ကာကြယ္ရန္ ခံတပ္မ်ားကုိ ေဆာက္လုပ္ခဲ႕ၾကသည္၊ 

ဤကဲ႕သုိ႕ ေဆာက္လုပ္ခဲ႕ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္တြင္ စႏၵဂုတ္မင္းႏွင့္ သူ၏ သားၾကီးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ကုိျပန္႕ပြားေစရာတြင္ အေက်ာ္ေဒးယ် အေသာကမင္းတုိ႕၏ ေမာရိယ အင္ပါယာ အတြက္ သမုိင္း၀င္ျမိဳ႕ၾကီး မ်ားျဖစ္ခဲ႕ၾကသည္၊

ပါဋလိပုတ္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႕ေသာ အျခားဧကရာဇ္မ်ားမွာ ဂုတၱမင္းဆက္ႏွင့္ ပါလမင္းဆက္တုိ႕ျဖစ္သည္၊

ရွီယာ ရွာဟ္သူရိ( sher shah suri၊ 16 A,D) အဇီမုရွန္( azimuh shan၊ 18 A,D) ႏွင့္ မူဂါအင္ပါယာ၏ သားၾကီးျဖစ္ေသာ ေအာ္ရာဇတ္( aurangzaz) သည္ ပါဋလိပုတ္ကုိ အဇမ္မာဘက္ ဟု အမည္ေျပာင္း

ခဲ႕သည္၊

ယေန႕တြင္ ပါဋလိပုတ္သည္ အေရွ႕အလည္ပုိင္း အိႏၵိယတြင္ စီးပြားေရး အခ်က္အျခာက်ေသာ ေနရာျဖစ္ျပီး ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဂ်ိန္းဘာသာ၀င္တုိ႕ အထြတ္ အျမတ္ထားရာျဖစ္ေသာ ေ၀သာလီ၊ ရာဇျဂိဳဟ္၊ နာလႏၵ၊ ဗုဒၶဂါယာႏွင့္ ပ၀န္ပူရ္တုိ႕သုိ႕ ၀င္ေရာက္ရာ အဓိကလမ္း ေၾကာင္းျဖစ္သည္၊