ဘ၀တြင္ အဆင္ေျပသည္လဲ ရွိ၏။ အဆင္မေျပသည္လဲ ရွိျပန္၏။ အဆင္း အတက္၊ အစုန္ အဆန္တုိ႕သည္ အျမဲတမ္း တစ္လွည့္စီသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေလဆန္ ေရဆန္ေျခကန္ေလွာ္တက္ရေသာ ခရီးမ်ဳိးလဲေတြ႕ ရမည္။ ေလစုန္ ေရစုန္ ရြက္ကုန္ဖြင့္ျပီး အသင့္လုိက္ပါရေသာ ဘ၀မ်ဳိးလဲ ရွိတတ္ျပန္သည္။ ရည္ရြယ္သည့္အတုိင္း မွန္းေျခေပါက္ေသာ အရာမ်ဳိးလဲ ရွိပါသည္။
ရည္ရြယ္ေသာ္လဲ မွန္းေျခမေပါက္ေသာ အရာမ်ဳိးးကုိလဲ ေတြ႕ရသည္။
ဘယ္အေျခ အေနျဖစ္ေစ ႀကံဳတတ္ေသာ အရာမ်ဳိးခ်ည္းသာျဖစ္ပါသည္။
ႀကံဳဖူးပါသည္။ ခရီးတစ္ခုတြင္ျဖစ္၏။ လြန္ခဲ႕ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ အတူ သူ႕ရပ္ရြာကုိ အလည္ေခၚသျဖင့္ လုိက္သြားခဲ႕ဖူးပါသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဘူတာၾကီးမွ ညေနပုိင္းထြက္ခြာလာေသာ ရထားသည္ သူ႕ရြာႏွင့္ အနီးဆုံးဘူတာတြင္ ရပ္မည္ဟုေျပာေသာ္လဲ ခဏမွ် အရွိန္ေလွ်ာ့ရုံသာျဖစ္၏။ ဆင္းေနၾက မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ခုန္ခ်ရန္ေျပာေသာ္လဲ ခုန္ရနုိး ခုန္ရနုိးျဖင့္ ေကာလင္းဘူတာသုိ႕ လုိက္ပါခဲ႕ရေတာ့သည္။ ေကာလင္းၿမိဳ႕ငယ္ေလးက သူတုိ႕အသိအိမ္တြင္ ခဏေနျပီး ေန႕လည္ခင္း အတြဲႏွစ္တြဲသာ တပ္ဆင္ထားေသာ ကားရထားျဖင့္ ကုိးေတာင္ဘုိ႕ဘူတာ ေလးသုိ႕ ျပန္ခဲ႕ သည္။ သူတုိ႕ရြာတြင္ ငါးရက္ခန္႕ေနျပီးေနာက္ မႏၱေလးသုိ႕ျပန္ခဲ႕သည္။ ဆုိပါ အျပန္ခရီးတြင္ စေတာ့၏။
နဘားမွ စတင္ထြက္လာေသာရထားသည္မႏၱေလးအထိမေရာက္ေတာ့ပါ။ စစ္ကုိင္းတြင္ဂုတ္ဆုံးထားပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ ထုိေန႕၌ပင္ ျမစ္ၾကီးနား အျမန္ရထားျဖင့္ ထပ္မံလုိက္ပါနုိင္ ေၾကာင္း ကုိ ေျပာျပီး နဘားရထားျဖင့္ ျပန္ခဲ႕သည္။ အထူးတြဲလုိ႕ေခၚေသာအက္စေကာ့ အတြဲတြင္လုိက္ ပါလာခဲ႕သည္။ရဲတစ္ေယာက္ ေနရာေပးေသာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆးလုိက္ပါခဲ႕ရသည္။
စစ္ကုိင္းသုိ႕ ညေန ၇ နာရီတြင္ ေရာက္ပါသည္။မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႕ စစ္ကုိင္းသုိ႕ေျပးေသာကားမွာ အဲတုန္းက ကားခ ေလးဆယ့္ငါး က်ပ္ေလာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ညေနပုိင္းရထားဆုိက္ေသာအခါ ကားခမွာ ႏွစ္ရာ ဟု ေျပာ သည္။ ဒီလမ္းႏွင့္ ဒီလမ္း သုံးရာေတာ့ မ်ားတယ္။ မေပးနုိင္ဘူး။ သူတုိ႕ကလဲ ေစ်းမေလွ်ာ့ပါ။ နန္းေရွ႕ကေကာင္ေလး တစ္ ေယာက္ကလဲ ေစ်းမ်ား တယ္ဆုိျပီး မလုိက္ျပန္။ သူနဲ႕ေပါင္းေနလုိက္တာ၊
မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲျပန္မယ့္ကားလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စစ္ကုိင္း ၿမိဳ႕ ထဲ တစ္ညအိပ္ဖုိ႕ ေက်ာင္းလုိက္ျပီး ေလွ်ာက္ ၾကသည္။ အဆင္မေျပပါ။ ညၾကီးမင္းၾကီး ဘယ္ ေက်ာင္း ကမွ လက္မခံပါ။ ဒီလုိႏွင့္ပင္ စစ္ကုိင္း ဘူတာထဲျပန္ျပီး ညအိပ္ၾကပါသည္။ ျခင္ေတြ ကုိက္သည္။ ဘူတာ လုံျခံဳေရးဆုိေသာ ရဲမ်ားလဲ တစ္ညလုံး တစ္ေတာက္ေတာက္ ျဖင့္ မအိပ္ပဲ ကင္းေစာင့္ ၾက သည္။ အိပ္လုိ႕လဲမေပ်ာ္ပါ။ ေမွးကနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္မလုိ႕ ရွိ ေသး အိပ္မက္ထဲ ရထားေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ထ ထုိင္လုိက္ ရျပန္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ လုိက္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံ၊ ရဲလမ္းေလွ်ာက္သံတုိိ႕သာ ရွိေန၏။ မ်က္စိ ေၾကာင္ျပီး အိပ္၍လဲမရေတာ့ပါ။ မနက္ေျခာက္နာရီတြင္ ျမစ္ၾကီးနားရထား ဆုိက္လာသည္။ အိပ္ခ်င္လွ်က္ပင္ ရထား တက္လုိက္ရေတာ့၏။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ မနက္ပုိင္း ကုိးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဘူတာ ၾကီးေပၚမွ အေနာက္ဘက္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ စစ္ကုိင္းေတာင္တန္းၾကီးသည္ ေစတီေတာ္ေဖြးေဖြးျဖင့္ ခန္႕ျငားေနေလ၏။ ျခင္ကုိက္ေသာ စစ္ကုိင္း ရြာေထာင္ ဘူတာ ညကုိ သတိရေနမိသည္။
ေပ်ာ္ဘြယ္ကေန အေနာက္ဆင္းျပီး နတ္ေမာက္ခရီးဆက္မည့္ တစ္စီးတည္းေသာ ကားကုိ စီးရသည္။ သုိ႕ေသာ္ ထုိေနတြင္ နတ္ေမာက္ထိ သြားမည့္ ကားမရွိပါ။ ရြာေတာ္သုိ႕ ဆုိက္မည့္ ကားသာရွိ၏။ ကားစပါယ္ယာကုိ သင္ လွက်င္း လုိ႕ေျပာျပီး တက္လုိက္လာခဲ႕သည္။ ကားေပၚေရာက္မွ သင္လွက်င္း ႏွစ္ခုရွိေၾကာင္း သိရ ျပန္ သည္။ သူတုိ႕ေရာက္ေသာ သစ္လွက်င္းကား အေရွ႕သစ္လွက်င္း မိမိသြား လုိ သည္က အေနာက္ သစ္လွက်င္း ျဖစ္ေန၏။ ဆရာေတာ္တစ္ပါး လမ္းညႊန္ခ်က္ျဖင့္ ညေန ေနလုံးေပ်ာက္ ေမွာင္ရီသန္းခ်ိန္တြင္ အေဖ့ရြာေလးကုိ ေရာက္ပါေတာ့သည္။ ေလွ်ာ္ေခ်ာင္း ရြာဟုေခၚ၏။ ထုိရြာေလးတြင္ ငါးရက္ခန္႕ေနျပီး မႏၱေလးသုိ႕ျပန္ခဲ႕သည္။
ခရီးစဥ္သည္ ဦးေလးညႊန္သည့္ အတုိင္းသာျဖစ္၏။ နတ္ေမာက္မွ ထြက္လာေသာ ကားကုိ စီးေျခာက္ နာရီ ၀န္း က်င္း ေပ်ာ္ဘြယ္သုိ႕ ေရာက္မည္။ ညေန ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ရန္ကုန္အျမန္ရထား ေပ်ာ္ဘြယ္ တြင္ ခဏ နား သည္။ ထုိရထားျဖင့္ မႏၱေလးဘက္သုိ႕ တက္လုိက္သြားရုံသာျဖစ္သည္။ အေတာ္ အဆင္ ေျပေသာ ခရီးျဖစ္ပါသည္။ လက္ ေတြ႕တြင္ ေပ်ာ္ဘြယ္သုိ႕ ညေနခုနွစ္နာရီထုိးမွ ေရာက္သည္။ ရန္ကုန္ အျမန္ရထား ဆုိက္သြားေပျပီ။ မမီလုိက္ေတာ့ပါ။ ကားလဲ မရွိေတာ့။
ဤသုိ႕ျဖင့္ ေပ်ာ္ဘြယ္ ဘူတာညအိပ္ရန္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ခရီးသည္ မ်ားစုန္လုိက္ ဆန္လုိက္ျဖင့္ ရွိေန သည္။ မုိးခ်ဳပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ခရီးသည္မ်ားလဲ ၾကဲသြားျပီ၊ တစ္ခ်ဳိ႕လဲ အိပ္ ကုန္ ၾကျပီ၊ မိမိလဲ အိပ္မွေတာ္ ေတာ့မည္ ေအာက္ေမ့ကာ အနီးရွိ တန္းလွ်ားတြင္ ေနရာယူလုိက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္လုဆဲတြင္ အနီးသုိ႕ေလွ်ာက္လာေသာ ရဲက
“ ဦးဇင္း သတိထားျပီး အိပ္ပါဘုရား၊ ဒီဘူတာက သူခုိး ေပါပါတယ္” တဲ႕၊
ဘာမွ ပါလုိ႕ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူေျပာတာနဲ႕တင္ အိပ္လုိ႕မေပ်ာ္ေတာ့ပဲ ျဖစ္ေနပါသည္။ ညလဲ နက္ျပီ မွတ္မွတ္ ရရ အဲဒီညက လငပုတ္ ဖမ္းသည္။ လျပည့္ညလား လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ လားထင္ သည္။ လေရာင္ခပ္အုံ႕အုံ႕ၾကီးျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္ထြက္ ၾကည့္လုိက္ရာ လ၀န္းၾကီး တစ္၀က္ကုိ ပင္ငုံ မိလု ျဖစ္ ေန သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
အိပ္လုိ႕လဲ မေပ်ာ္၊ ထုိစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဇာတ္ထြက္ေနသံ ၾကားရသည္။ အိပ္မရေတာ့မည့္ အတူတူ ဇာတ္ထုိင္ၾကည့္ျပီး မုိးလင္းေတာ့မည္ ေအာက္ေမ့ကာ ဆုိင္းသံၾကား ရာသုိ႕ ထြက္ လာခဲ႕ေတာ့သည္။ ဇာတ္ပြဲေတြ႕ေတာ့ မနက္ပုိင္း ႏွစ္နာရီေလာက္ရွိမည္ ထင္သည္။ ခဏထုိင္ ၾကည့္ျပီး ကား ဂိတ္သုိ႕ ထြက္လာခဲ႕ေတာ့သည္။ မနက္ ငါးနာရီခန္႕ရွိျပီထင္ပါသည္။ မနက္ဆြမ္းကုိ လမ္းေဘးက လၻက္ရည္ ဆုိင္ေလးတြင္ ျပီးခဲ႕သည္။ ဆုိင္ရွင္က တစ္ပြဲလွဴပါသည္။ ၀မ္းမတင္းေသး၍ ေနာက္ထပ္ တစ္ပြဲမွာျပီး စားပါေသးသည္။ ဆုိင္ရွင္ အလွဴ႕ဒကာကုိ အားနာမိသည္။ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ့္၀မ္းတာ ကုိယ္သာသိမုိ႕ ခပ္တည္တည္ပဲ ေနလုိက္သည္။ လြမ္းမိသည္။
No comments:
Post a Comment