နာဂေတာင္တန္းတစ္ေနရာက ရြာေလးတစ္ရြာ။ အဲဒီရြာေလးကုိ စာေရးဆရာၾကီး လူထု ဦးလွ ေရာက္ ဖူးပါ သည္။ သူ႕မွတ္တမ္းတြင္ မစည္ပင္ေသးေသာ ရြာေလး၏ အေျခအေနကုိ တင္ျပထားသည္။ အညစ္အေၾကး စြန္႕ရန္သီးသန္႕ေနရာမရွိ၍ ျခဳံတုိးျပီး ကိစၥရွင္းခဲ႕ရသည္ကုိ မွတ္တမ္းျပဳထားသည္။ ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်းေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ကိစၥျပီး၍ ေတာမွထြက္ေသာအခါ က်န္ရစ္ေသာ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းကုိ ရြာထဲတြင္ေမြးထားေသာ၀က္မ်ားလာျပီး စားၾကေၾကာင္းကုိ
“ဤရြာေလးတြင္ေတာတုိးျပီး ၀က္ႏွစ္ခါေၾကြးခဲ့ရသည္” ဟုမွတ္တမ္းတင္သည္။
ခႏၱီးၿမိဳ႕တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ဖူးေသာ စာေရး ဆရာကုိတာကသူ၏ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စာအုပ္ငယ္တြင္ ဆရာ၀န္အျဖစ္ျဖင့္ ေရာက္ခဲ႕ရပုံကုိေရးထားျပန္သည္။ ပဒူးမုန္းရြာေလးအေၾကာင္း ကုိအနန္းဟာဗီးကုိ ဇာတ္ေကာင္ျပဳျပီး ဆရာၾကီးရန္ကုန္ ဘေဆြကသူ၏ အနန္းဟာဗီး စာအုပ္တြင္ ခ်ယ္မႈန္း ထားျပန္သည္။ သူတုိ႕သုံးေယာက္လုံး ပဒူးမုန္းရြာေလးကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်ေရာက္ခဲ႕ၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ အိႏၵိယ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဂ်၀ါဟလာ ေနရူးေရာက္ခဲ႕ေၾကာင္းလဲ အသက္ၾကီးေသာ နာဂ အဖုိး အဖြား မ်ားက ေျပာျပသျဖင့္ သိရျပန္သည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကုိ မီးသေဘၤာစီးျပီး တက္လာေၾကာင္း သူတုိ႕ရြာေလးသုိ႕
ေရာက္ေသာအခါ ဆိတ္နုိ႕ကုိ ကုိယ္တုိင္ညွစ္ေသာက္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေနရူးမဟုတ္ပဲ ဂႏၶီဂ်ီ မ်ားျဖစ္ေလမလားလုိ႕အေတြးပြားမိပါသည္။ ဂႏၶီဂ်ီဆိတ္ေမြးျပီး ဆိတ္နုိ႕ေသာက္ေၾကာင္း သူ႕ဇာတ္ ေၾကာင္း မ်ား တြင္ေတြ႕ရသည္။
သုိ႕ေသာ္သူတုိ႕မွတ္တမ္းတြင္ ျပႆနာအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိမေတြ႕ရပါ။ ရြာထဲတြင္ထဲထဲ၀င္၀င္ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ခဲ႕ၾကသည္မ်ားကုိ မေတြ႕မိပါ။ မိမိကမူ သူတုိ႕ထက္ပါသည္။ အဲဒီရြာေလးတြင္ ႏွစ္ ႏွစ္ ေနခဲ႕သည္။ ျပႆနာေပါင္းစုံရွင္းခဲ႕ရဖူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပရဦးမည္။
သူ႕နာမည္ ေအာင္ဆန္း၀င္း၊ အေဖကဗမာ အေမကနာဂ၊ သူ႕ဘ၀တစ္သက္ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရပ္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ေနဖူးသည္။ ထုိႏွစ္ႏွစ္မွ အျခားဘ၀သည္ ဤရြာေလးတြင္သာရွိသည္။ ျမန္မာစကားကုိ ေကာင္းေကာင္း
မေျပာတတ္ပါ။ နာဂစကားျဖင့္သာ ေျပာဆုိဆက္ဆံပါသည္။ သုိ႕ေသာ္သူသည္ ဗမာစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ သူ႕အေမက ဗမာကုိ ယူလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူတုိ႕ နာဂမ်ဳိးရုိး အေခၚအေ၀ါအားျဖင့္ ဗမာသာ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ အေမက ရွမ္းလူမ်ဳိးကုိယူလွ်င္လဲ ေမြးလာသမွ် သားသမီးတုိ႕သည္ ရွမ္းလူမ်ဳိးသာျဖစ္၏။ အေမဘက္လုိက္ျပီးေခၚေခၚရေသာ အစဥ္အလာ သူတုိ႕တြင္ မရွိပါ။ နာမည္မွည္႕ေသာ အခါ၌ပင္ နာဂ နာမည္ မွည့္ရန္မလုိေတာ့ပါ။ ေအာင္ဆန္း၀င္းသည္ ဗမာနာမည္ျဖစ္၏။ သူ႕ညီမကုိ ျမ၀င္းဟုေခၚသည္။ ေအာင္ဆန္း၀င္းသည္ အသက္၂၀ ေက်ာ္ရုံေလးသာရွိမည္။ သုိ႕ေသာ္ တစ္ရြာလုံးက သူႏွင့္ ၿပိဳင္ျပီး ရန္ မျဖစ္ရဲၾကပါ။ အရက္ေသာက္လွ်င္ ပုိျပီးေသြးဆူ၏။ တစ္ရြာလုံးက မေက်နပ္သူေတြကုိ စိန္ေခၚတတ္ပါသည္။ ဥကၠ႒မေရွာင္၊ ဦးေလး မေရွာင္ ရန္ေထာင္တတ္သည္။
သူတုိ႕ရြာေလးကုိ ေအာက္ရပ္ ေအာက္ရြာက ဗမာေတြ ေရႊလာ လုပ္ၾကသည္။ သင္ လာခုတ္ၾကသည္။ ၀ါးေဖာင္လာျပီး ေမွ်ာ္ၾကသည္။ ရံခါ ဒန္အုိးဒန္ခြက္ လာျပီးေရာင္းၾကသည္။ အဆင္မေျပ၍ ထုိဗမာမ်ားႏွင့္ရြာသူရြာသားမ်ား ရန္ျဖစ္ေသာအခါ တစ္ရြာလုံးက ဗမာေတြ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာပါေတာ့၏။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ ေအာင္ဆန္း၀င္ အေနခက္သည္။ အေဖကဗမာ၊ တခါတရံ ဗမာေတြက လာျပီး ညစ္ၾကျခင္းေၾကာင့္လည္း ဗမာေတြကုိ မေက်နပ္ရွိတတ္ျပန္၏။ ဟုိမေရာက္၊ ဒီမေရာက္ျဖင့္ နာဂေတြမၾကား “စုံးျပဴးေစ့” ျဖစ္ခဲ႕ရသည္။ ဗမာျဖစ္ရသည္ကုိ ဂုဏ္မယူနုိင္သလုိ၊ နာဂမဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းအမ်ဳိးေတြ အၾကား မ်က္ႏွာငယ္ရျပန္သည္။ ဤသုိ႕ျဖင့္ သူမၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဗမာလဲ မေကာင္းဘူး၊ နာဂလဲမေကာင္းဘူး လုပ္လာတတ္သည္။ ထိန္းမနုိင္သိမ္းမရ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဘယ္သူမွလည္း၀င္ေရာက္ျပီး ေျဖျဖန္ၾကသည္ မရွိပါ။ မၾကား၀ံ႕မနာသာ ဆဲတတ္သည္။ ရြာေလးမွာ အိမ္ေျခနဲရသည့္အထဲ အ၀န္းအ၀ုိင္းကလဲ က်ဥ္းေျမာင္းေသာေၾကာင့္ သူ႕ဆဲသံ၊ ဆုိသံသည္ ရြာလုံးေက်ာ္ရုံမက ေတာင္တန္းမ်ားဆီကပင္ ပဲ႕တင္ထပ္ေနတတ္၏။ ဒီအခါမ်ဳိးတြင္ မတတ္သာေသာေၾကာင့္ ရြာထဲ၀င္ျပီး ေအာင္ဆန္း၀င္းကုိ ထိန္းရသည္။
ဒီေန႕လည္း အိမ္ေပၚတြင္ထုိင္ကာ မေက်နပ္သူမ်ားကုိ ဆဲေနေလ၏။ တစ္ဘက္က မခံသာလြန္း၍ ျပန္ေျပာလွ်င္ ဒုတ္တျပက္၊ ဓါးတျပက္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ဆြဲလား၊ ရုန္းလား၊ ေအာ္လား၊ ဟစ္လား၊ အငုိ၊ အယုိတုိ႕ျဖင့္ ဆူညံေနေလ၏။ မတတ္သာသည့္ အဆုံးတြင္ အိမ္တုိင္ယာေရာက္ သြားျပီး သူ႕ကုိ ေခၚရသည္။ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး အိမ္ေပၚတက္ျပီး ရန္ေျဖျဖန္သည္ကုိ ေတြ႕ဖူးဟန္လဲ မတူၾကပါ။ သုိ႕ေသာ္ ေအာင္ဆန္း၀င္းကုိ လုိက္သြားဖုိ႕ေျပာၾကသည္။ သူလဲအသာတၾကည္ပင္ လုိက္လာပါသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့သူ႕အျဖစ္ကုိ ရွင္းျပမည္ဟုေျပာလာ၏။ တစ္ရြာလုံးကသူ႕ကို နွိမ္ၾကေၾကာင္းလဲ မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ သူ႕အေျပာသည္ တစ္ဘက္သတ္ ဆန္ေနတတ္၏။
“ ငါ့ညီ မင္းကုိ ဒီေခၚလာတာ မင္းရွင္းျပတာနားေထာင္ဖုိ႕ မဟုတ္ဘူး၊ နားလဲ မေထာင္ခ်င္ဘူး၊ မင္းရြာထဲေလွ်ာက္ျပီး ဆဲေနတာၾကားမေကာင္းလုိ႕ လာျပီးျဖန္တာပဲ၊ မင္းဘာမွ ငါ့ကုိ ေျပာဖုိ႕မလုိဘူး၊ မင္းကုိလဲ ငါက ဘာမွမေျပာဘူး၊ ေရာ့ ဒီေဆးလိပ္ႏွစ္လိပ္ေသာက္ျပီးရင္ မင္းျပန္လုိ႕ရျပီ၊ ရြာထဲျပန္ေရာက္လုိ႕မင္းထပ္ဆူရင္ ငါလာျပီး ထပ္ဆြဲမယ္” ဟုေျပာလုိက္ေသာအခါ ရွင္းျပလုိဟန္ေတာ့ ရွိေသး၏။ သုိ႕ေသာ္ သူမရွင္းသာေအာင္ စာအုပ္ဖတ္ေနလုိက္၏။ သူ႕ကုိ အကဲလဲခတ္ေနရသည္။ အစေတာ့ၾကမ္းျပင္ကုိ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ထုေနေသး သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ ခဏအၾကာတြင္ ေက်ာင္းေထာင့္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ ဆူသံ ပူသံတုိ႕လဲတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့၏။
သူ႕လုိျပႆနာေတြကုိ ရွင္းရသည္မွာ ေတာင္တန္း သာသနာျပဳ ဦးဇင္းမ်ား အတြက္ မဆန္းပါ။ ပတ္၀န္းက်င္၊ က်မၼာေရးႏွင့္မကုိက္ညီေသာေၾကာင့္ကေလးမ်ားကုိပင္ ေရခ်ဳိး ေပးရ တတ္သည္။ အဖုိး၊ အဖြားေတြကုိ ေရတြင္းတြင္ ေရငင္ေပးရသည္။ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ရုိး ျဖစ္စဥ္သာ ျဖစ္သည္။ ဘာမွမဆန္းပါ။ သုိ႕ေသာ္ ေရးျပလုိက္ေသာအခါ
“ ဟင္ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္ သူမ်ားအိမ္ေပၚတက္ျပီး ရန္ပြဲေျဖရတယ္”လုိ႕ ဆုိေကာင္းဆုိနုိင္မွာပါ၊ တစ္ခါက တစ္ဘ၀မုိ႕ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေတာ့နားလည္ပါသည္။ ဒါထက္ဆုိးတဲ႕ရန္ပြဲေတာင္ ေျဖျဖန္ေပးခဲ႕ရဖူးေသးသည္။ ဒါက ေဆးလိပ္ေလး ႏွစ္လိပ္ေပးျပီးျငိမ္းခ်မ္းေစ လုိက္ရုံေလးဟာပဲ။ ၾကံဳေတာ့ ေျပာျပပါဦးမည္။
No comments:
Post a Comment