က်ေနာ့္ အေဖ့ သူငယ္ခ်င္း

လူမွန္းသိကတည္းက တစ္ေယာက္တည္း။

ေက်ာင္းေနခ်ိန္က်ေတာ့ အထီး မက်န္ တစ္က်န္။ 

ကုိယ္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္ႏုိင္ေတာ့ အေဖာ္မ့ဲခ့ဲသူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း။

………………..

မႏၱေလးျမိဳ႕မွ ထြက္လာေသာ ဟုိင္းလတ္ကားေလးသည္ မိတၳီလာသုိ႕ ညေနပုိင္း ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ တြင္ ေရာက္သည္။ ေပ်ာ္ဘြယ္သုိ႕ ခရီးဆက္ရဦးမည္မုိ႕။ ေရွ႕ခရီးဆက္ရန္ စုံစမ္းရသည္။

ေပ်ာ္ဘြယ္ျမိဳ႕မွ နတ္ေမာက္သုိ႕ ညေန ၄နာရီတြင္ ထြက္မည့္ ကားတစ္စီးရွိေၾကာင္းသိရသည္။ 

သုိ႕ျဖင့္ ေပ်ာ္ဘြယ္ျမိဳ႕သုိ႕ ထြက္ခြာမည့္ကားကုိ မိတၳီလာကား၀င္းတြင္ လုိက္ရွာရသည္။ 

အဆင့္သင့္ေသာ္ ကားေလးေပၚတြင္ ခရီးသည္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေပ်ာ္ဘြယ္သုိ႕။

ေလးနာရီထုိးလုလုနီးပါးတြင္ ေပ်ာ္ဘြယ္ကားဂိတ္သုိ႕ေရာက္သည္။ ေခါင္းေပါင္းထားၾကေသာ အညာသူ အညာမ်ားကုိေတြ႕ရသည္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း အညာသားမုိ႕ ေဆြမ်ိဳးမ်ားေတြ႕ေလးမလားၾကည့္မိသည္။ လူခ်င္းမသိေတာင္ ရြာေမးလုိက္ပါလ်င္ အညာသားအျဖစ္ကုိ လူမ်ားသိၾကေပမည္။

သုိ႕ေသာ္ မေမးျဖစ္ခ့ဲပါ။

ဦးဇင္း၊ ဘယ္ၾကမလဲ။ အေရွ႕ခန္းၾကြပါဘုရား။

ကုန္စုံတင္ထားေသာ ကားၾကီး၏ အေရွ႕ခန္းတြင္ လုိက္ပါရသည္။ 

ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂ်ိန္းဂ်ိန္း ဖုန္းအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ အညာလမ္းကိုၾကားၾကမ္းၾကီးျဖတ္ေျပးေနသည္။

 ..............

............... 

ဘယ္ဆင္းမွာလဲ ဘုရား။

ဒကာၾကီးေရ။ ဦးဇင္းသစ္လွက်င္းမွာဆင္းမယ္ဗ်ာ။

ေအာ္၊ တင္ပ၊

အေကြ႕ အေကာက္ အနိမ့္ အျမင့္မ်ားကုိ စနစ္တက်လုိက္ပါးရင္ သူဆက္ေမာင္းႏွင္သည္။

သစ္လွက်င္းက ႏွစ္ခုရွိတယ္ဘုရား၊ အေနာက္သစ္လွက်င္းနဲ႕ အေရွ႕သစ္လွက်င္းဆုိျပီး..

ေအာ္၊ ဦးဇင္းက ေလွ်ာ္ေခ်ာင္းနားက သစ္လွက်င္းပါ ဒကာၾကီး။

ေအာ္..၊ တင္ပ၊ တင္ပ။

တပည့္ေတာ္တုိ႕က ရြာေတာ္နားက သစ္လွက်င္းကုိပဲ ေရာက္ပါမယ္ဘုရား။ မုိးေတာင္ခ်ဳပ္ေနျပီ။

ရပါတယ္ဘုရား။ အေနာက္သစ္လွက်င္းကုိ တပည့္ေတာ္ အသိတစ္ေယာက္ဆုိင္ကယ္နဲ႕ လုိက္ျပီး အပုိ႕ခုိင္းပါ့မယ္ဘုရား။

သူေျပာရင္း ကားစက္ကုိ မသိမသာတင္လုိက္သည္။

ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းလွသည္။

……………..

ရြာေတာ္သုိ႕ ေရာက္ပါျပီ၊ ေနလည္းအေရာင္ေပ်ာက္၍ အေနာက္ရပ္တြင္ တိမ္ေရာင္တုိ႕သာေတာက္ပ၍ က်န္ရစ္သည္။

ေဟ့..၊ အ၀ွာေရ၊ ဒီကုိလာစမ္းဦး၊

လူငယ္တစ္ေယာက္ေျပးလာသည္။

ဒီဦးဇင္း သစ္လွက်င္းကုိ ၾကြမလုိကြ။ အဲဒါမင္းလုိက္ပုိ႕လုိက္စမ္း။

ဦးဇင္းဘုရား၊ ဒီဒကာေလးကုိ ဆုိင္ကယ္ဆီသာထည့္ေပးလုိက္ပါ။ သူလုိက္ပုိ႕ပါလိမ့္မယ္ဘုရား။

အိမ္တစ္ခ်ိဳ႕ မီးမ်ားပင္ထြန္းေနၾကျပီ။ 

ညေနခင္းေနေရာင္သည္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ၾကည့္ႏုိင္ပါမွ ခပ္ေရးေရး။

ဆုိင္ကယ္ ေမာင္းသူ လူငယ္ဒကာေလးသည္ ေစတနာပါပါျဖင့္ လုိက္ပုိ႕သည္။ တပည့္ေတာ္က

ျပန္ရဦးမွာမုိ႕၊

နည္းနည္းစက္ကုိ တင္ျပီးေမာင္းပါမယ္ဘုရား။ ဦးဇင္းေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ သတိထားျပီး လုိက္ပါဘုရား။

ေလသည္ တ၀ူး၀ူးျဖင့္ လူကုိတုိးေ၀ွ႕သည္။ အနိမ့္ အျမင့္ အတက္ အဆင္းမ်ားတြင္ ရင္ထဲ တသိမ့္သိမ့္။

……………..

……………………

တပည့္ေတာ္ရြာထဲအထိေတာ့ လုိက္မပုိ႕ႏုိင္ေတာ့ဘူးဘုရား၊ ျပန္ရဦးမွာမုိ႕။

ဒီကေန ေျမလမ္းအတုိင္းဆက္သြာရင္ ေလွ်ာ္ေခ်ာင္းရြာကုိ ေရာက္ပါတယ္ဘုရား။ ေရွ႕က ကုန္းတန္းေလး ကုိ ေက်ာ္လုိက္ရင္ ရြာ့ေတာင္ဘက္ အေပါက္ပါပဲဘုရား။

ေအာ္..၊ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကုိယ့္ညီရယ္။ ေအးပါ၊ ေအးပါ။ ကုိယ္ဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ပါ့မယ္။

နိမ့္တစ္ခါ ျမင့္တစ္လွည့္၊ ဖရုံခင္းတစ္တန္၊ ပဲခင္းတစ္ခ်ိဳ႕၊ ေျပာင္းခင္းစုိစုိသည္ ေမွာင္ရီရီတြင္ အိပ္စက္ေတာ့မေယာင္ရွိေနၾကသည္။

……………

ရြာဦးေက်ာင္းသို႕ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းရွိ ကုိရင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဘုရား၀တ္တက္ အျပီး ေၾကးစည္ ထုိးျပီး အမွ်ေ၀ေနၾကျပီ။

ေက်ာင္းေလွကားအနီးက စဥ့္အုိးမ်ားအၾကားတြင္ ထန္းရည္မူးေနဟန္ရွိသည္ ဒကာၾကီးတစ္ဦးလဲေနသည္။ အမွ်ေ၀ျခင္းႏွင့္ ထန္းရည္မူးသည္ အလွသလုိလုိထင္မိသည္။

…………

ေမာင္ပဇင္းက၊

မွန္ပါ၊ တပည့္ေတာ္က ဒီရြာက ဦးထြန္းေအးရဲ႕ သားပါဘုရား။ အေဖဆုံးတ့ဲ ႏွစ္ပတ္လည္မုိ႕ အေဖ့ရြာကုိလာျပီး၊ ဘုရားပုံေတာ္လွဴျခင္းပါဘုရား။

ေအာ္..။ ေအး၊ ေအး၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့တပည့္ေတြ အၾကားမွာ ထြန္းေအးဆုိတာ မမွတ္မိျဖစ္ေန တယ္ေမာင္ပဇင္းေရ။

ေအာ္..။ မွန္ပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဦးဓေမၼာဘာသရဲ႕ သားပါဘုရား။ တဲၾကီးကုန္းသူနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်သြား တ့ဲ ဒီရြာသားဦးဓေမၼာရဲ႕သားပါဘုရား။

ေအာ္..။ ဟုတ္ျပီ၊ သိျပီးေပါ့၊ ေအာ္..၊ ေအာ္..၊ ေမာင္ပဇင္းက ဓေမၼာရဲ႕သားကုိဗ်။

အခုဓေမၼာမရွိေတာ့ဘူးလား၊ အင္း…။ တယ္ျပီးလဲ ေစာၾကေပတာကုိးကြ။

ငါေတာင္မသိလုိက္ရပါဘူးကြာ။

ေျပာရင္ျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ အတိတ္ကုိၾကည့္ေနမိဟန္ရွိသည္။

ေအးး..၊ ေအးး.။

ဟု သာ အသံေလးေလးျဖင့္ မိန္႕ေတာ္မူသည္။

………………

ေနာက္ေန႕မနက္ခင္းကုိရင္မ်ားရြာထဲသုိ႕ ဆြမ္းခံ၀င္ၾကသည္။

ေက်ာင္းေလွကားအနီးတြင္ ထန္းရည္မူေနဟန္ရွိေသာ ဒကာၾကီးကား ေျခသံၾကားသျဖင့္

ေခါင္းေထာင ္ၾကည့္သည္။

အာ..။ ဦးဇင္းဘယ္ကလဲ..၊ အရင္ကမျမင္ဖူးပါဘူး။

ေအာ္..၊ ဒကာၾကီး ဦးဇင္းက ဒီရြာက ဦးထြန္းေအး..အဲ..အဲ..၊ ဦးဓေမၼာရဲ႕သားပါဗ်ာ။

ဘုရား..ဓေမၼာ..ဟုတ္လားဘုရား၊ တဲၾကီးကုန္းသူနဲ႕ရတ့ဲ ေပြလီလုိ႕ေခၚတ့ဲသူလား။

အင္းဟုတ္ပါတယ္၊ ဒကာၾကီး၊

အခုဦးဇင္းက ဘာလုပ္ၾကြလာတာတုန္းဘုရား။

ဦးဇင္းဒကာၾကီးဆုံးတ့ဲ ႏွစ္ပတ္လည္မုိ႕ အေဖ့ရဲ႕ ငယ္ဆရာေက်ာင္းမွာ ဘုရားပုံေတာ္လာလွဴတာပါ ဒကာၾကီး။

ဘုရား..။ ေပြလီ ဆုံးျပီလားဘုရား။

….

…..

တပည့္ေတာ္က မိဘမ့ဲမုိ႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကုိ ေရာက္ရပါတယ္။

အေဖာ္မ့ဲေပါ့ဘုရား။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းအေဖျဖစ္လာမယ့္ ေပြလီနဲ႕ ေတြ႕ျပီး။

အထီးက်န္လုိ႕ မဆုိႏုိင္ေတာ့တ့ဲ ဘ၀ေလးကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖတ္သန္းခ့ဲရပါတယ္။

တပည့္ေတာ္ဘ၀မွာ အရင္းအႏွီးဆုံး၊ အားအကုိးဆုံး၊ နားအလည္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းဆုိတာ ဦးဇင္းရဲ႕ အေဖပါ။

ေနာက္ေတာ့ ေပြလီက ပဇင္းေဘာင္တက္ျပီး။ ျမိဳ႕စာသင္ထြက္တယ္။

( ၇) ၀ါရေတာ့ လူ၀တ္လဲျပီး၊ ရွမ္းျပည္၊ ရွမ္းရြာေတြေရာက္တယ္ၾကားရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့မွ တဲၾကီးကုန္းသူနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ျပီး..။

ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ မသိရေတာ့ပါဘူးဘုရား။

ေျပာရင္း မ်က္ရည္မ်ားတျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လာသည္။ ရႈိက္ရႈိက္၍လည္း ငုိေနသည္။

ေအာ္..၊

ဒကာၾကီး၊ ဦးဇင္းတုိ႕ မန္းေလးဘက္မွာေနပါတယ္။

သူ႕ကုိ စကားေထာက္ေပးလုိက္သည္။

လြန္ခ့ဲတ့ဲ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါဘုရား။

ဒါေပမယ့္ အခု ေပြလီဆုံးျပီဆုိတာ သိရေတာ့၊ အသက္ပုိၾကီးသြားသလုိ၊ အထီးက်န္ပုိဆန္သြားတယ္ထင္ မိပါတယ္ဘုရား။

ဒါေပမယ့္ ထန္းရည္မူးေနတုန္းမုိ႕ အမုိက္ဇာတ္မသိမ္းႏုိင္ျဖစ္ေနရပါတယ္။

မ်ည္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္ျဖင့္ ဦးအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ေနေသာ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းဆုိတ့ဲ ဒကာၾကီးသည္ တစ္သိမ့္သိမ့္ရႈိက္၍ တုန္ေနသည္။

သူ႕ရႈိက္သံသည္ မိမိရင္သုိ႕ ကူးလုလုရွိသည္။

…………………

ရြာထဲမွ ဆြမ္းခံအျပီးျပန္ၾကြလာေသာ ကုိရင္ႏွင့္ေက်ာင္းသားတုိ႕သည္ စကားေျပာရင္း တြန္းတုိက္ရင္း

ျဖင့္ ေက်ာင္း အတြင္းသုိ႕ ၀င္လာၾကျပီ။

ငယ္သူမ်ားဘ၀မုိ႕သူတုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။