ေဆာင္း တစ္ည၀ယ္

အခုနဆင္းသြားတ့ဲ ကုိယ္ေတာ္ေလးက ရုပ္ပုိေခ်ာေတာ့ ပုိျပီးသတိေပးရပါတယ္ဘုရား။

"..ဟင္.."
.....................................

ႏွင္းထုထူထူ အၾကားက ေမာ္ေတာ္ငယ္သည္ ႏွင္းပ၀ါၾကမ္းၾကီးကုိ ဘယ္ညာယိမ္းျပီး ထုိးခြဲေနရင္း ဆန္ တက္ေန သည္။ ဘယ္သုိ႕ ယိမ္းျပီး ခရီးသည္ေတြတင္သည္။ ညာကမ္းသုိ႕ ကပ္ျပီး အထုပ္နဲ႕လူေတြ တက္ လာျပန္သည္။

ဘယ္ယိမ္းညာကပ္ျဖင့္ သြားေနေသာ ေမာ္ေတာ္သည္ အေရွ႕သုိ႕လား၊ ေတာင္အရပ္သုိ႕လား အေနာက္၊

 ေျမာက္အရပ္စသည္ မကြဲျပား ေတာ့။ အဆန္ခရီးဟုသိရေတာ့သည္။

တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ရွမ္းအမ်ိဳး သမီးၾကီးတစ္ႏွင့္ ျမန္မာဒကာ သားအဖတက္လာၾကသည္။ ရွမ္းအမ်ိဳး သမီးၾကီးမွာ ေကာ္ယားရြာသူေက်ာင္း ဆရာမ ေဒၚၾကည္ၾကည္သန္းျဖစ္သည္။

ရွမ္းမၾကီးသည္ ပ်ဳပ်ဳငွာငွာျဖင့္ ခ်င္းတြင္းဘယ္ညာကုိ လက္ညိွဳးထုိးျပရင္း ေတာ၊ ေတာင္သဘာ၀ႏွင့္

 ေကာ္ယား၊

 ေမာင္းခန္း၊ ဟင္ေနာင္၊ ဟူေနာင္၊ ဟုမၼလင္း၊ ေနာင္ပက်စ္စသည့္ ရွမ္းရြာ အမည္မ်ားကုိ မိတ္ဆက္ေပးရင္း ခရီးႏွင္ေနသည္။

ေညာင္ပင္ဆိပ္တြင္ ရြာၾကီးတည္ေထာင္ရာမွ ျမိဳ႕ျဖစ္လာေၾကာင္းသိရသည္။
ေညာင္ပင္ဆိပ္ ျမိဳ႕ဟုသိရသည္။

သူ႕အေျပာတြင္ နစ္ေမွ်ာရင္းလုိက္ပါလာရာ ႏွင္းေပ်ာက္လုလုျဖစ္ေနျပီ၊
ေနေရာင္သည္ ျမစ္ျပင္တြင္ လူးလြန္႕လွ်က္ ျဖားဆင္းေနသည္။
ေကာင္းကင္တြင္ကား ျမင့္မားေသာ ႏွင္းခေတာင္တန္းၾကီးမ်ားကုိ ေတြ႕ရသည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ သည္

 ေတာင္တန္းၾကီးတစ္ခုရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ တုိး၀င္သြားသလုိရွိသည္။

ဒကာမၾကီး၊ အဲဒီေတာင္တန္းၾကီးက ဘာေတာင္တန္းလဲဗ်၊
တင္ပ၊ ဦးဇင္းဘုရား၊ အဲဒီေတာင္တန္းၾကီးကုိ ဆြမၼရာေတာင္တန္း လုိ႕ေခၚပါတယ္။ ဒီဘက္အျခမ္း ကျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ဟုိဘက္အျခမ္းေရာက္ရင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံနယ္ နိမိတ္နဲ႕ဆက္စပ္ေနပါျပီ၊ တအားေအးေန တာေပါ့ဘုရား။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ။

ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အလြန္ျမင့္မားသည္။ ႏွင္းေတြ၀န္းခေနသည္ကုိ ျမင္ရုံႏွင့္ပင္ အေတာ္ေအးေနပါျပီ။
ဒကာမၾကီး၊ ဦးဇင္းတုိ႕ ၾကားဖူးတာက၊ ဆြမၼရာကုိ ကခ်င္ျပည္မွာလုိ႕ၾကားဖူးပါတယ္။

ဒီလုိရွိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါက ဆြမၼရာနဲ႕ ပန္ဆပ္လုိ႕ တြဲေခၚပါတယ္။ 

ကခ်င္ျပည္ကေတာ့ ဆြမၸရာဘြန္ လုိ႕ ေခၚၾကပါ တယ္။

ျပတင္းက ႏွင္းတစ္ဆုပ္က ျဖန္းပက္သလုိရွိသည္။ စိမ့္ကနဲ႕ရွိလွသည္။
ေအာ္..။ ဆြမၼရာ ပန္ဆပ္တ့ဲ..။

သူတုိ႕နဲ႕စကားျပတ္ေတာ့၊ ေရွ႕ဆက္ရည္ ခရီးကုိ ကုိနန္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးမိၾကသည္။ ေတာင္တန္းက အျပန္ဘြဲ႕ယူျပီးလွ်င္ ႏုိင္ငံျခား ထြက္ၾကမည္။ ဘြဲ႕ေတြထပ္ယူၾကဦးမည္။ ထုိစဥ္က အဲဒီအေတြးႏွင့္ စိတ္ကူး ယဥ္ အေျပာစကား တုိ႕သည္ ပုံျပင္ဆန္လြန္းလွသည္။ ေဘးလူေတြၾကားရင္ နားမခ်မ္းသာျဖစ္ႏုိင္သည္မုိ႕ တုိးတုိး တိတ္တိတ္ေနရသည္။

ဦးဇင္းတုိ႕က ေတာင္တန္းသာသနာျပဳေတြဆုိေတာ့၊ ဒီအရပ္၊ ဒီေဒသေတြနဲ႕စိမ္းၾကပါတယ္ဘုရား၊
ရာသီဥတုၾကမ္းတမ္းသလုိ၊ အစား၊ အေသာက္၊ အေနအထုိင္ အားလုံးၾကမ္းတမ္းၾကပါတယ္။

ျပီးေတာ့ တစ္ခုသတိေပးခ်င္တာက၊ တပည့္ေတာ္တုိ႕နဲ႕သိတဲ႕ ေတာင္တန္း သာသနာျပဳဦးဇင္းငယ္ေလးေတြ လူထြက္ၾကတာမ်ားေနတယ္ဘုရား၊ေနာက္ေတာ့ေတာင္ယာေတြထဲေရာက္ကုန္တာေပါ့၊

ဦးဇင္းတုိ႕ကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးေတြရွိေသးေတာ့၊ အဲလုိမျဖစ္ပါေစနဲ႕ဘုရား၊
ခံစား၍ သိႏုိင္သည္၊ ေစတနာစကားမ်ားျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကုိနႏၵိယကုိ မွာမွာေနတတ္သည္။
ေန႕လည္ မြန္တည့္လုလုတြင္ ကုိနႏၵိယတာ၀န္က်သည့္ ခရီးတစ္ေထာက္ဆင္းရာ ထမံသီရွမ္းရြာၾကီး သုိ႕ ေရာက္သည္။

ေမာ္ေတာ္ဆင္း၊ ခဏနား စားေသာက္ျပီးက်ေတာ့ ခ်င္းတြင္းကုိ ဆန္ျပီး တက္ရေပဦးေတာ့မည္။
ကုိနႏၵိယႏွင့္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ သူ႕ လက္ေတြတုန္ေနသည္။
ကုိေဉ ယ် တုိ႕ ျပန္ေတြ႕ၾကဦးမယ္လုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္တ့ဲ။
ရင္ထဲျငိရျပီ။

ကုိနႏၵိယ ကုိလဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ကုိယ့္လက္ေတြတုန္းေနတာလဲ သူသိေပမည္။
ေမာ္ေတာ္ ထြက္ျပီး ေရလည္သုိ႕ေရာက္ ျပန္ အၾကည့္တြင္ ကမ္းနဖူးရပ္က်န္ရစ္ေသာ အေဆြေတာ္ ကုိနႏၵိယ သည္ ေ၀း၍ ေ၀း၍…..။

ေမာ္ေတာ္ေပၚျပန္ေရာက္ျပီး ခဏၾကာေတာ့ ရွမ္းမၾကီး
ေဒၚၾကည္ၾကည္သန္းက ေျပာသည္။

အခုနဆင္းသြားတ့ဲ ကုိယ္ေတာ္ေလးက ရုပ္ပုိေခ်ာေတာ့ ပုိျပီးသတိေပးရပါတယ္ဘုရား။
ဟင္..

မ်က္ႏွာပူလုိက္တာ ဒီစကားျဖင့္..။ 

သုိ႕ေသာ္ ေသခ်ာေတြးမွ အမွန္ေပၚသည္။
ရွမ္းမၾကီးသည္ စကားေျပာေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းရုံတင္မက၊ မွန္ေသာ စကားကုိလည္း ဆုိတတ္ေပစြ ဟု ေျဖသိမ့္ရပါသည္။ ကုိယ့္ကုိ ကုိနႏၵိယေလာက္ မေခ်ာလုိ႕ေျပာေသာ္လည္း ေျဖသာပါသည္။
 

ခႏၱီးျမိဳ႕သုိ႕ေရာက္ေတာ့ ညပုိင္း ကုိးနာရီး ေက်ာ္ပါျပီ၊ ကူညီမည့္ခက္ေနသည့္ခုိက္ ေမွာင္ႏွင့္ မည္းမည္းတြင္ ရွမ္းမၾကီး ေဒၚၾကည္ၾကည္သန္းက အထုပ္မ်ားကုိ ဆြဲျပီး ေပါမုိင္းဗဟုိေက်ာင္းထဲ အထိလုိက္ပုိ႕သည္။

ဗဟုိေက်ာင္းေပါမုိင္းသည္ ဒီဇင္ဘာလ ေဆာင္းေအးေအး ေအာက္တြင္ ခပ္တည္တည္ၾကီးရပ္ေနသည္။ နင္လားဟ့ဲေတာင္တန္းသာသနာျပဳ ကုိယ္ေတာ္ေလးဆုိတာ ေျပာေနသေယာင္ေယာင္ထင္မိသည္။

ေတာင္တန္းဘ၀ရဲ႕ ပထမဆုံးညေလသည္ ႏွင္းမ်ားျဖင့္ ေဆာင္းေလၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္မုိ႕……။

ဒီေဆာင္းႏွင္းျမဴရယ္....
ကုိယ္ခ်င္းမစာတယ္..ခ်မ္းတယ္..ခ်မ္းတယ္.
ေမးခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္..
ေစာင္နဲ႕ျခဳံေတာင္ မလုံဘူး...

ကုိထီးရဲ႕ ေတးသြားက ရင္ကုိလာ ထိသည္။
ညသည္ လွေနသည္။
ေအးေနဆဲသာတည္း။

 ................................

တစ္ခါက တစ္ဘ၀ရဲ႕ ေဆာင္းည အမွတ္တရ..။