ေရကန္လည္းသာ ၾကာစုံလည္းေမႊး
ေအးခ်မ္းတ့ဲ ေျမ ဘုိးဘြားေမြတည္း။
ဘုရားပုထုိး ဂူမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္
တုိးဆင့္အသေရ ျဖိဳးျဖိဳးေ၀၏။
သမုိင္းေထာင္ခ်ီ ထိမ္းသိမ္းတည္တ့ံ
ျပန္႕ပြားေထြေထြ စည္ပင္ေ၀၏။
ဗုဒၶဆုံးမ တရားလွကုိ
ႏွလုံးသားတြင္ ကိန္း၀င္ေစ၏။
ေရကန္လည္းသာ ၾကာကလည္းေမႊး
ဘုိးဘြားတုိ႕ေျမ မေသြေစာင့္ေရွာက္
တာ၀န္ေရာက္ေသာ္ မေၾကာက္မရြံ႕
ကုိယ္က်ိဳးစြန္႕ေလာ့။
ထန္းေတာညိဳညိဳသည္ ျမဴခုိးေ၀လ်က္။
ယာေတာျပန္႕ျပန္႕မ်ားသည္ အနိမ့္အျမင့္တစ္လွည့္စီျဖင့္။
ယာေတာႏွင့္ ထန္းညိဳညိဳ ပင္အုိ ပင္ပ်ိဳတုိ႕
အလြန္တြင္ ရြာေလးတစ္ရြာရွိသည္။
တဲၾကီးကုန္းဟု ေခၚၾကသည္။ သမုိင္းရွိေသာ
ရြာေလးတစ္ရြာျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံကုိယ့္မင္းကုိယ့္ခ်င္း
အုပ္ခ်ဳပ္ၾကီးစုိးစဥ္ အာဏာလုျပိဳင္ပြဲေၾကာင့္ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားထြက္လာခ့ဲၾက ရသည္။ ရုပ္ဖ်က္ကာ
ထြက္ေျပးလာၾကရေသာ နန္းက်ဘုရင္သည္ တဲၾကီးတစ္လုံးရွိေသာ ထုိေနရာေလးကုိ တဲၾကီးကုန္းမွည့္ေခၚသည္။
ေနာက္က လုိက္လာေသာ အာဏာျပိဳင္ဘက္မ်ားရန္ေၾကာင့္
ခဏ ပုန္းေအာင္း တိမ္းေရွာင္ရေသာ ေနရာ ကုိ ေအာင္းကုန္းဟုေခၚသည္။
ထိန္ပင္ျမင့္ျမင့္ၾကီးရွိေသာ ကုန္းကမူေလးကုိ
ထိန္ကုန္။ နန္းက် ဘုရင္ၾကီး၏ ၾကင္ယာေတာ္မိဖုရား မက်န္း မမာ ျဖစ္ေသာ ေနရာကုိ မိဖုရားကုန္း။
မိဖုရား နတ္ရြာစံရာေနရာရွိရြာေလးကုိ က်န္ကုန္” မိဖုရား က်န္ရစ္ ကြယ္လြန္ရာေနရာ” အျဖစ္သမုိင္မွတ္သည္။
သုိ႕ေသာ္ ထန္းေတာ္ညိဳညိဳႏွင့္ ယာေတာ
ျပန္႕ျပန္႕ အလြန္က သရက္ပင္ အုပ္အုပ္ ေနရာေလးကုိမူ ထူးထူး ျခားျခား “ ဘုန္းၾကီး လမ္းတက္”ဟုေခၚၾကသည္။
ရြာရွိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ သက္ၾကီး ရြယ္အုိ
အဖုိးအဖြားတုိ႕ကမူ မူရင္း အမည္သည္ “ ဘုန္းၾကီးလမ္း မတက္ ”ျဖစ္ သည္ဟု ျပန္ေျပာၾကသည္။
……………………………………
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ သူ႕ကၽြန္ဘ၀အျဖစ္ကုိ
ႏုိင္ငံအား တစ္ဖ့ဲစီ ဖ့ဲဖ့ဲျပီးေပးရသည္။ ေနာက္ဆုံး တစ္ႏုိင္ငံလုံး သူ႕ကၽြန္ျဖစ္ရသည္။
ညီညာျပည္သာ စည္းလုံးစြာေနခ့ဲၾကရေသာ ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားတုိ႕သည္ တစ္စစီကြဲ ကြာ ရသည္။
ခြဲခြာျပစ္ျခင္းခံရသည္။
ဆရာ တပည့္ အတူမေနႏုိင္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိယ္မပုိင္မုိ႕ အသက္ကုိပင္
အႏုိင္ႏုိင္ လုကာ ေျပးလႊာၾကရသည္။
...........................
............................
ဘုန္းၾကီး၊ ဘယ္ကုိ ၾကြမွာပါလဲဘုရား။
ဆြမ္းခ်ိန္လဲနီးေနျပီမုိ႕ တပည့္ေတာ္တုိ႕ ထန္းတဲမွာ ရွိသမွ်ျဖင့္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါဦးဘုရား။
သာဓုဗ်ာ..။ ရဟန္းေတာ္သည္ သာဓုေခၚကာ
လက္ခံလုိက္သည္။
ရဟန္းေတာ္ကား သက္ေတာ္ငယ္ငယ္ပင္ရွိေသးသည္။
ႏုပ်ိဳမႈထက္ ရင့္က်က္မႈပုိေနသည္။
တည္ၾကည္ခ့ံျငား သည္။
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးေသာ္..
ဘုန္းၾကီးဘယ္ေဒသကုိ ဆက္လက္ၾကြေတာ္မူမွာပါလဲဘုရား။
ရဟန္းေတာ္ကာ ခပ္ေ၀းေ၀းသုိ႕ေငးလ်က္..
ဒကာေရ..။ ဦးဇင္းဘယ္ကုိ ၾကြရမယ္ဆုိတာ
ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။
နယ္ေျမေတြ မလုံျခဳံေတာ့ ျမိဳ႕ျပေတြမွ
မေနရဲပဲ ဒီဘက္ထြက္လာျခင္းပါပဲ။
ဘယ္ကုိ သြာရမယ္ဆုိလဲ ေကာင္းေကာင္းမရွိပါဘူး။
ရုိးသားေသာ ထန္းတဲပုိင္ရွင္ ဒကာသည္
လက္အုပ္ခ်ီလ်က္..
မွန္ပါ၊ ဒီလုိဆုိရင္ျဖင့္ တပည့္ေတာ္
ဒီမွာ ထန္းေတာ တဲေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ စစ္ေဘး တိမ္းေရွာင္ရင္း ပုန္းခုိေနတယ္ပဲ
ေျပာပါရေစေတာ့..။
ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ရြာမေနႏုိင္ေတာ့ ဘုရားကင္း၊
တရားကင္း၊ သံဃာကင္းျဖစ္ေနရပါတယ္ဘုရား။
အရွင္ဘုရားလဲ ေရွ႕ဘယ္ခရီးဆက္ရမယ္ မသိေတာ့.။
ေဟာဒီ..တပည့္ေတာ္ ထန္းေတာတဲစုမွာ သီတင္း သုံးေစ ခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
ရဟန္းေတာ္ကား မည္သုိ႕မွ်စကားမိန္႕ေတာ္မမူပဲ
ဒကာ၏ ေလ်ာက္ထားခ်က္ကုိလက္ခံလုိက္သည္။
…………………………………
ထန္းေတာ္ညိဳညိဳ ယာခင္းစုိစုိမ်ားအဦးပုိင္းတြင္
ရဟန္းေတာ္သီတင္းသုံးေသာ ထန္းလက္ေက်ာင္းေလးတုိး လာသည္။ မိဘမ်ား ထန္းတက္ခုိက္၊ ယာေတာ၀င္ခုိက္
ဥမမယ္ စာမေျမာက္ ကေလးေပါက္စနမ်ားသည္ ရြာဦးက ထန္းလက္ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ၾကသည္။
“ကၾကီးေရ-က၊ ကၾကီးေရးခ်-ကာ” စသည္ျဖင့္
သံျပိဳင္ေအာ္သံသည္ ထန္ပင္ဖ်ားက ဖခင္ႏွင့္ ယာေတာ တြင္းက မိခင္မ်ားကုိ အင္အားျဖစ္ေစသည္။
ကေလးမိဘမ်ားသည္ မိမိတုိ႕သားသမီးမ်ား စာအံသံၾကား တုိင္း၊ ဘုရား၀တ္တက္သံၾကားတုိင္း ရြာဦးေက်ာင္းက
ဆရာေတာ္ကုိဦးညြတ္ၾကသည္။
ထန္းလက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ဦးစီမႈျဖင့္
သီတင္းပြဲ၊ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲ၊ ထမင္နဲထုိးပြဲ၊ သၾကၤန္ပြဲစသည္ျဖင့္ တတ္အားသေရြ႕ျဖင့္
ေတာရြာေတာဓေလ့ဘုရားပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ စည္ကားေနသည္။
ဤသုိ႕ျဖင့္ ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္း အလီလီေျပာင္းကာ
ႏွစ္ေတြေဟာင္းခ့ဲျပီ။
………………………………………….
ရဟန္းေတာ္ရြာထန္းေတာရြာေလးသုိ႕ေရာက္စက
“ကၾကီးေရ-က၊ ကၾကီးေရးခ်-ကာ”ဆုိရေသာ သူသည္ ရြာထဲတြင္ တစ္အုိးတစ္အိမ္ျဖင့္.အိမ္ေထာင္ဦးစီလ်က္.။
ရဟန္းေတာ္ကုိ မိမိရြာတြင္ ေနထုိင္ သီတင္သုံးရန္ပင့္
ဖိတ္ေသာ ထန္းေတာပုိင္ရွင္ ဒကာၾကီးပင္ အသက္ အရြယ္ အရ ထန္း မတက္ေတာ့ပဲရွိေတာ့သည္။
ဤအခ်ိန္ကာလတြင္ ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္မ်ားေၾကာင့္
ျမန္မာႏုိင္ငံလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္ခ့ဲျပီ။
သူတုိ႕အတြက္ေတာ့ ဤေပါင္းစုျခင္းသည္
ခြဲခြာဖုိ႕ျဖစ္လာျပီ။
…………………………………….
ေက်ာင္းဒကာၾကီးေရ..၊ တုိ႕ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးလည္းရျပီ။
သာယာ၀ေျပာစည္ပင္လာခ့ဲျပီမုိ႕။
ဘုန္းၾကီးလဲဘုန္းၾကီးရြာကုိ ျပန္ရေပဦးမယ္။
ဒီေတာ့…
ထုိစကားအမိန္႕ရွိတုိင္း ရြာသူ ရြာသားမ်က္ႏွာ
မေကာင္းတတ္ၾက။ အတင္းအက်ပ္မတားလုိေသာ္လည္း မိမိတုိ႕ရြာမွ ထြက္မသြားေစလုိသည့္ သေဘာကား
အထင္သား။
ရဟန္းေတာ္သည္လည္း ဤထန္းေတာရြာေလးတြင္
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါးေနလာခ့ဲရသည့္မုိ႕ အခြဲရခက္ သည္။ သုိ႕ေသာ္ မျပီးဆုံးေသးသည့္
ခရီးမ်ားရွိေသးသည္မုိ႕..။
…………………………
ဦးခ်သူတစ္ခ်ိဳ႕၊ ငုိယုိေတာင္းပန္သူတစ္၀က္၊
လက္ဆြဲမတားေသာ္လည္း ေျခဖမုိး အစုံကုိ ဦးခ်ရင္း တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ေတာင္းပန္သူတစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္
ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိတားၾကသည္။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခုိင္မာေသာ ရဟန္းေတာ္ကား
ရြာဦးဆီသုိ႕လွမ္းထြက္ခ့ဲျပီ။
သရက္ပင္အုပ္အုပ္နားအေရာက္တြင္ မိမိေနခ့ဲေသာ
ရြာေလးကုိ ျပန္ၾကည့္မိသည္။
ထုိကုန္းေစာင္းေလးမွ ေရွ႕ဆက္မတက္ႏုိင္ေတာ့…။
ထန္းေတာတဲစုေလးဆီသုိ႕ ျပန္ခ့ဲျပန္သည္။
ရြာသားမ်ား အတုိင္းမသိ ေပ်ာ္ၾကသည္။
ဘုရား၀တ္တက္သံျမိဳင္ျမဳိင္ သည္. ထန္းေတာ၀န္းကုိေက်ာ္လ်က္
ဘ၀ဂ္ခတ္ေတာ့သည္။
ဤသုိ႕ျဖင့္ ေႏြေရာက္တုိင္း ရြာဦးေက်ာင္း
ဆရာေတာ္သည္ ရြာသားမ်ားေတာင္းပန္ေလ်ာက္ထားသည့္ အၾကားက မိမိရပ္ရြာသုိ႕ ျပန္မည္မိန္႕ကာထြက္သြားတတ္သည္။
သုိ႕ေသာ္ သရက္ပင္အုပ္အုပ္ႏွင့္ ကုန္းထိပ္ေရာက္တုိင္း
ရြာေလးကုိသမင္လည္ျပန္ၾကည့္မိသည္။
ၾကည့္မိတုိင္း ေရွ႕ဆက္မတက္ႏုိင္ေတာ့။
ဤသုိ႕အၾကိမ္ၾကိမ္……..
မိမိကုိ ထန္းေတာရြာေလးမွာ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴေသာ
ထန္းလက္ေက်ာင္းဒကာၾကီးလည္း ကြယ္လြန္ခ့ဲျပီ။
ရြာေလးလည္းစည္ပင္ျပန္႕ပြားခ့ဲေလျပီ။
ရဟန္းေတာ္စာသင္ေပးခ့ဲေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ားသည္ လည္း ရပ္ရြာ တာ၀န္ကုိ အသီးသီးထမ္းလ်က္
ေပ်ာ္စရာ..၊ ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ေနသည္။
တစ္ခုေသာေႏြတြင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ျပန္ဖုိ႕
ျပင္ဆင္ျပန္သည္။
ေနာက္ပါးက ကပၸိယၾကီးကုိေခၚလ်က္ ထြက္လာခ့ဲျပီ။
…………………
သရက္ပင္အုပ္အုပ္ ကုန္းတက္ အေရာက္တြင္မူခဏရပ္ျပီး
စဥ္စားေနဟန္ရွိသည္။ ကပၸိယၾကီးကား ရင္တထိတ္ ထိတ္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကား ေနာက္သုိ႕
ျပန္မၾကည့္ပဲ တစ္ခ်က္တည္း လွည့္ျပီး ရြာဆီသုိ႕ ျပန္လာခ့ဲ သည္။ ဆရာေတာ္ေနာက္က လုိက္ပုိ႕ေသာ
ကပၸိယၾကီးကားျပဳံးေပ်ာ္လ်က္။
ထုိေန႕မွစ၍ သရက္ပင္အုပ္အုပ္ႏွင့္ ထုိကုန္းကမူေလးကုိ”
ဘုန္းၾကီးလမ္း မတက္” ဟု မွည့္ေခၚ လုိက္ၾက သည္။
ထုိဘုန္းၾကီးလမ္း မတက္ကုန္းကမူေလးေနာက္တြင္
ထန္းေတာညိဳညိဳ ယာခင္းစုိစုိႏွင့္ ရြာေလးကား
”တဲၾကီးကုန္း” အမည္ရွိေသာ ရြာေလးျဖစ္သည္။
တဲၾကီးကုန္းရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကား
သက္ေတာ္ဆုံးတုိင္ ထုိရြာေလးတြင္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေတာ္ မူသြားသည္။
......................................................
မွတ္ခ်က္။ ေမြးရပ္ေျမသုိ႕ အမွတ္တရ..။
No comments:
Post a Comment