တဏွာေစရာ မေနသာလုိ႕..

လမ္းမ်ားေပၚတြင္ လူသြား လူလာမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ အေျပးေလးလည္းသြားၾကသည္။ အေျပးၾကီးလည္း သြားၾကသည္။ အပ်ိဳ အအုိ အဖုိး အဖြား အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကေလး၊ လူရြယ္ လူငယ္မ်ားသြားေနၾကသည္။

ဆံပင္ရႈပ္ေထြး ေယာဂီေရာင္ ညစ္ေထးေထးေလးေလးေျဖးေျဖးျဖင့္ တည္ျငိမ္ေနေသာ ေယာဂီသူေတာ္ စင္ မ်ားလည္း သြားေနၾကသည္။ ျပည္ပတုိင္းျပည္မ်ားက အလည္လာေရာက္သူမ်ားလည္း သြားေနၾက သည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံၾကီးသည္ ခရီးသြားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေလ့ရွိသည္။

အိမ္ရာမေထာင္ပဲ ခရီးဟူသမွ် အကုန္နီးပါးသြားလာၾကေသာ မဇၥ်ိမခရီးသြားမ်ားလည္း ေနရာတုိင္း တြင္ေတြ႕ႏုိင္သည္။ သူတုိ႕ကုိ သညာသီဟုလူသိမ်ားသည္။

There is no happiness for him who does not travel. Thus we have heard. Living in the society of men, the best man becomes a sinner. Therefore, wander. The fortune of him who is sitting, sits; it rises when he rises; it he sleep when he sleeps; it moves when he moves.

ခရီးမသြားေသာ သူ အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမရွိႏုိင္။ လူၾကားထဲ ေနရင္ လူေတာ္ပင္လွ်င္ အျပစ္သားျဖစ္ တတ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ခရီးသြားပါ။ ခရီးသြားေသာသူရဲ႕ ေကာင္းျမတ္ျခင္းသည္ ထုိင္လုိလွ်င္ ထုိင္လုိက္သည္။ ရပ္လိုလွ်င္ ရပ္လုိက္သည္။ အိပ္လုိလွ်င္ အိပ္လုိက္သည္။ သြားလုိလွ်င္သြား လုိက္သည္။

ဟိႏၵဴသူေတာ္စင္ၾကီးမ်ားသည္ ခရီးသြားခ့ဲၾကသည္။ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္းကုိေက်ာ္၍ ဂဂါၤျမစ္ၾကီးကုိ အၾကိမ္ ၾကိမ္ျဖတ္သန္း၍ ၀င္ဒယာေတာင္တန္းမ်ားကုိ ျဖတ္သန္း၍ ခရီးသြားၾကသည္။ အေလာင္းေတာ္ မင္းသိဒၶတ္ ကုိယ္တုိင္းလည္း ခရီးသြားျဖစ္ခ့ဲသည္။

ကုိယ္တုိင္ ခရီးလြန္ေျမာက္ေသာအခါ တပည့္သားမ်ားကုိ ခရီး အသြားခုိင္းေတာ္မူသည္။ “စရထ ဘိကၡေ၀ စာရိကံ” ဘိကၡဳတုိ႕ ခရီးလွည့္လည္ၾကေလာ့ဟုမိန္႕ေတာ္မူသည္။ သပိတ္တစ္လုံးသုံး ထည္ေသာသကၤန္းသာလွ်င္ ၀န္ရွိေသာ ခရီးသြားအျဖစ္ျဖင့္ ခရီးဆက္ၾကသည္။

ဟိမ၀ႏၱာကုိေက်ာ္ျပီး တိဗက္ ခရီးသြားလုပ္ၾကသည္။ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕ေသာ လြင္ျပင္မ်ားကုိျဖတ္သန္း လ်က္ တရုတ္ ခရီးသည္ၾကီးမ်ား မဇၥ်ိမကုိလာၾကသည္။ အေသာကမင္း၏ အိမ္ေရွ႕စံ သားေတာ္ မဟိႏၵသည္ လကၤာကၽြန္းသုိ႕ ခရီးသြားခ့ဲသည္။ ေပးဆပ္လုိေသာ စိတ္ထားမ်ားျဖင့္ ခရီးႏွင္ၾကသည္။

ရွင္ေသာဏဥတၱရမေထရ္ျမတ္တုိ႕သည္အေရွ႕ေတာင္အာရွသုိ႕ လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္က ခရီးဆက္ခ့ဲၾကသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ စာရိကံ စရထ ကုိ ဦးထိပ္ရြက္လ်က္ ခရီးဆက္ၾကသည္။ မဇၥ်ိမ မွျဖာထြက္လုိက္ေသာ ကုိးတုိင္းကုိးဌာန ခရီးစဥ္သည္ၾကီးႏွင့္ ခရီးသြားသမုိင္းသည္ အထင္ရ ကျဖစ္ခ့ဲ သည္။

အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံဳရသည္။ သူတုိ႕မွတ္တမ္းသည္ အ့ံဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေန သည္။ ေႏွာင္း လူမ်ား အတြက္ အ့ံခ်ီးဖြယ္ျဖစ္ခ့ဲသည္။

ခရီးသြားၾကီးတစ္ဦးသည္ မနက္ခင္း ဆြမ္းခံၾကြရင္း မုိးေရမ်ားျဖင့္ေရျပည့္ လွ်ံေနေသာ ေခ်ာင္းငယ္ ကုိ ျဖတ္သန္းရသည္။ ေရစီးသန္ေသာေၾကာင့္ ကမ္းတစ္ ဘက္လွမ္းတက္ရန္ အခက္ၾကဳံရသည္။ လက္ထဲက အာဟာရ ေဆာင္ ယူရာ သပိတ္ကုိ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ထိန္္းျပီး ေခ်ာင္းကုိ အသာ လုိက္ျပီးေထာင့္ျဖတ္ ကူးရသည္။

ကမ္းတစ္ဘက္ေရာက္ေသာ္ ေသးငယ္ေသာ ေရျပည့္ ေခ်ာင္းငယ္ကုိ ျပန္ၾကည့္ျပီး ဒီေလာက္ေသး ငယ္ေသာေခ်ာင္းေလးကုိပင္ ခက္ခက္ခဲခဲကူးျဖတ္ေနရလွ်င္ ၾသဃေလးျဖာ သံသရာကုိကူးဖုိ႕ အေတာ္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ရဦးမွာ ပါလားဟု ေတြးေတာမိပါသည္..တ့ဲ။ ခရီးငယ္ေပမယ့္ အေတြးၾကြယ္ေသာ မဟာခရီး သြားၾကီးေပတည္း။

ကုိယ္တုိင္ မဇၥ်ိမေဒသခရီးသည္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ေတာင္ပုိင္း ျဒာဗီဒီယန္တုိ႕ ေဒသမွ ေျမာက္ပုိင္း အာရယန္ တုိ႕ နယ္သုိ႕ အျပန္ခရီးတြင္ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကုိလုိလားလုိ႕လည္းခရီးသြားျဖစ္ခ့ဲရ သည္မဟုတ္။

သူေတာ္စင္ၾကီးမ်ားလုိ သတၱ၀ါမ်ား အတြက္လည္း မဟုတ္ခ့ဲ။ တဏွာေစရာ မေနသာလုိ႕ ေနရာရွာ ထြက္ခ့ဲရျခင္း သာျဖစ္သည္။ Annamalai University တြင္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ဖုိ႕ တစ္ေနရာ အတြက္ဆုိတ့ဲ က်ဥ္းေျမာင္း လွတ့ဲေနရာေလး ကြက္ကြက္မွ်သာ ျဖစ္ခ့ဲသည္။

ေျမာက္ပုိင္းအျပန္ခရီးတြင္ ရႈပ္ေထြးေပလီလွေသာ အိႏၵိယရထားၾကမ္းၾကီးတြင္ ရုိးရုိးတန္းကလုိက္ခ့ဲ ရသည္။ သူေတာ္ စင္ၾကီးကုိ မဟတၱမဂႏၶီကုိ အားက် အတုလုိက္၍ ရုိးရုိးတန္းက စီးခ့ဲျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ အေျခအေန အရသာျဖစ္သည္။

ရုိးရုိးတန္းတြင္ ရုိးရုိးလူမ်ားကုိသာေတြ႕ရသည္။ ဧည့္သည္မိတ္ေဆြက သတိထားပါတ့ဲ။ လူလိမ္ လူညာ မ်ား တက္လာတတ္သည္တ့ဲ။ ထုိလူမ်ားကုိလည္း ကုိယ္ကမယုံရဲပါ။ တကယ္ေတာ့ ထုိသုိ႕ေျပာလာ သူမ်ားကုိလည္း မယုံမိေစရန္ မိတ္ေဆြမ်ားကတဆင့္ မွာလုိက္ၾကသည္။

လမ္းတြင္ ဆႏၵျပသမားမ်ားေၾကာင့္ ရထား သုံးနာရီခန္႕ရပ္ထားရသည္။ ကုလားမ်ားမရပ္မနား စကားေျပာၾက သည္။ ညဥ့္နက္သည့္တုိင္ မအိပ္ၾကပါ။ သူတုိ႕မအိပ္ေတာ့ ရုိးရုိးတန္း အလယ္ခုံ တြင္က်ေသာ ကုိယ့္မွာလည္း အိပ္မခြင့္ရ။ မနက္လင္းေတာ့ ဖင္ပုတ္ျပီး အေစာၾကီးႏႈိးသည္။ “ခရီးသြားေရ ထေတာ့”တ့ဲ။

အိပ္ေရး မ၀ေတာ့ မႈံမႈံေ၀ေ၀ျဖစ္ရသည္။ ဘူတာတစ္ခုေရာက္တုိင္း လူေတြ ခရီးသြားေတြ ေတြ႕ ရသည္။ 

 

အေျပးလည္း သြားၾကသည္။

ေျဖးေျဖးလည္းသြားၾကသည္။

မိမိကုိယ္တုိင္လည္း လမ္းေပၚက လူမ်ားႏွင့္ ဘာမွ မထူးပါ။

.......

မျပီးဆုံးေသးေသာ ခရီးကုိ တဏွာေစရာ မေနသာလုိ႕ ခရီးဆက္ ေနရသည့္ အျဖစ္သာ။ 

လမ္းေပၚတြင္ လူမ်ားျပည့္ညပ္လုိ႕ ….ထုိအထဲတြင္ ကုိယ္တုိင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ 

 

အပ်ံခက္ေသာ ငွက္မ်ားသုိ႕

က်ီးနက္မုိက္ေခါင္၊ ဆင္ေသေကာင္ထက္၊

ေသာင္ကုိ မလွမ္း၊ ကမ္းကုိ မတက္၊

အပုပ္မက္၍၊ စီးလွ်က္စားကာ၊ လုိက္ပါေလက၊

သမုဒၵရာ၊ ေရာက္ခုိက္၊ လႈိင္း၀ဲရုိက္၍၊ ေရမြန္းနစ္၊ ငါးစားျဖစ္သုိ႕။

ဥယ်ာဥ္သည္ က်ယ္၀န္းျပီး စိမ္းစုိေနသည္။ ငွက္ေက်းတုိ႕ ေအာ္ျမည္ေနၾကသည္။

ေလေျပသုတ္ျဖဴးသည္။ ေနေရာင္ျခည္မ်ားေၾကာင့္ သစ္ပင္ အၾကိဳ အၾကားမွ ျဖာဆင္းလာေသာ ေရာင္ျခည္ တန္းမ်ားသည္ ဇာပန္းျဖာက်က္ ထား သလုိရွိေနသည္။ အပင္ျမင့္ျမင့္ၾကီးတုိ႕ သည္လည္းလွၾကသည္။ 

အပင္ျမင့္ျမင့္ေအာက္တြင္ ခုိမီွေနၾကေသာ ပင္ပ်ိဳ ႏုႏုတုိ႕သည္လည္း ရႊမ္းစုိညက္ အိေနသည္။ ပင္ပ်ိဳ စုိစိမ္း အရာခပ္သိမ္းတုိ႕ ႏွင့္အတူ..

အရွင္မင္းျမတ္၊ ေျပာျပ အပ္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမုိ႕၊ အခုလုိ လာေရာက္ေျပာျပရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ 

ခ်စ္ ခင္ျမတ္ႏုိး တန္ဘုိးထားမိလုိ႕လဲ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတာ့ ေလာကႏြံေတာၾကီးကလြတ္ ဖုိ႕သင့္ျပီလုိ႕ ျမင္မိ လုိ႕ လာေရာက္ျပီး ေျပာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ခဏကုိ ေလေျပ အၾကားကူ၏။ ငွက္ေက်းတုိ႕ သံစဥ္သည္ ျငိမ့္ေညာင္းေန၏။

မွန္ပါ၊ အရွင္ဘုရားေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မွာလည္း ထီးနန္း၊ စည္းစိမ္၊ မတ္ေပါင္ေျခြရံ မ်ား၊ တုိင္းေရး ျပည္ရာမ်ားနဲ႕ ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္း လုံးျခာလည္း ေထြးေနေတာ့ စြန္႕မယ္လုိ႕ ၾကံလုိက္တုိင္း၊ တပည့္ေတာ္ အျဖစ္က ဆင္အုိၾကီးႏြံထံကၽြံေနသလုိျဖစ္ေနျပီဘုရား။

ေရွ႕ေျခေထာက္က လြတ္မယ္လုိ႕ ၾကံလုိက္၊ ေနာက္ေျခ ေထာက္ ျမဳပ္သြားလုိက္ျဖစ္ေနျပီး၊ ေနာက္ေျခကုိ အားျပဳျပီး လြတ္မယ္လုိ႕ ၾကံလုိက္၊ ေရွ႕ေျခေထာက္က ျပန္ျမဳပ္သြားလုိက္ျဖစ္ေနျပီ၊ ဒီေတာ့ ဒီဘ၀၊ ဒီအေန မ်ိဳး နဲ႔ပဲ တပည့္ေတာ္ဘ၀ေတာ့ ဆုံးရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္ ဘုရား။

ေလညင္းတုိ႕ျငိမ္ေနသည္။ ငွက္ေက်းေတးဆုိသံသည္ ဖင့္တြဲေလးကန္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။

ဒီလုိေတာ့လည္းရွိေသးတယ္။ အရွင္မင္းျမတ္၊ တစ္ခါတုန္းက က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ရွိဖူးပါ တယ္။

ေကာင္း ကင္ ကေနပ်ံသန္းရင္ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ျမစ္ျပင္ အလယ္မွာ ဆင္ေသေကာင္ၾကီးေမ်ာေန တာ သြားေတြ႕ပါသတ့ဲ။ ဒီေတာ့ မည္းမည္းျမင္ေတာ့ ထုိးဆင္းလုိက္တယ္။

ဆင္ေသေကာင္ၾကီးျဖစ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ က်ီးကန္းက ေတြးမိပါတယ္။ ေအာ္၊ ငါက မည္းမည္းျမင္လုိ႕ ထုိးဆင္းလုိက္တာ ကံေကာင္းျခင္ေတာ့ ဆင္ေသၾကီးျဖစ္ေနျပီ၊ ဟန္က်လုိက္ပါဘိေတာ့။  မည္းမည္းျမင္လုိ႕ ထုိးဆင္လုိက္တာဆင္ေသေကာင္ၾကီးျဖစ္ေနတာျဖင့္ ဟန္က်လုိက္ပါဘိေတာ့။ 

ဆင္ေသ အသားေလစားလုိက္၊ ေမာေတာ့ လႈိင္းေလေတြ စီးလုိက္နဲ႕ တယ္ကံေကာင္းတ့ဲ ငါပါလား လုိ႕ ေတြးေနမိပါတယ္တ့ဲ။

ဒီလုိနဲ႕လုိက္သြားလုိက္တာ၊ အျခားေနရာေတြကုိသြားဖုိ႕ အခြင့္ၾကံဳေပမယ့္ ဆင္ေသၾကီးကုိ ခုံမင္ေနတ့ဲ စိတ္ ေၾကာင့္ မသြားႏုိင္ခ့ဲဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ဆင္ေသၾကီးက လႈိင္းဒဏ္၊ ၀ဲဒဏ္ေတြနဲ႕ ပုပ္ပြေနတ့ဲ အသားေတြ က ျပဳတ္လုိ၊ ျမဳပ္လုိျမဳပ္နဲ႕ သူအဟုတ္ထင္ခ့ဲတာေတြက သရုပ္ကေပၚလာျပီ၊ ဒီေတာ့ ကမ္းေပၚတက္မယ္ၾကံ လုိက္ေတာ့ ကမ္းလည္း မျမင္ရေတာ့။

လွမ္းတက္ဖုိ႕ အစြမ္းကလည္း ကုန္ျပီး၊ ေသာင္ကမ္း မတက္ပဲ ၀ဲရုိက္၊ လႈိင္းပုတ္နဲ႕ က်ီးမုိက္ တစ္ေကာင္ ေသသြားခ့ဲရဖူးပါတယ္ အရွင္မင္းျမတ္။

ဒီေတာ့ စဥ္စားဖုိ႕ေျပာပါတယ္။ ထိီးနန္း စည္းစိမ္၊ မတ္ေပါင္ေျခြရံေနေပမယ့္ မအုိ မနာ၊ မေသေတာ့ဘူးလုိ႕ မေတြးလုိက္ပါနဲ႕၊ ကမ္းျမင္တုန္းလွမ္းတက္ႏုိင္ဖုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕မွာ ထားရမယ့္ သေဘာရွိလုိ႕ လာေျပာပါတယ္။

ဥယ်ာဥ္ေတာ္က ေလညင္းသည္ ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေနသည္။ ငွက္ေက်းတုိ႕ေတးသံသည္ အရသာရွိ လွသည္။ တည္ျငိမ္ေနေသာ ေသာဏက အရွင္ျမတ္၏ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ပူပန္မႈကင္းေနသည္။ ကုိယ္ေန ဟန္ အမူအယာ သည္ တည္ျငိမ္ရဲရင့္ေနသည္။

အရွင္ျမတ္၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ထုိင္ေနေသာ မင္းေျမာက္တန္ဆာ အျဖာျဖာတုိ႕ျဖင့္ မႊမ္းထုံေနေသာ အရိႏၵမဘုရင္သည္ တုန္လႈပ္ေနသည္။ မ်က္၀န္းမ်ားယိမ္းယုိင္ေနသည္။ ေထာက္တည္ရာ မရသလုိျဖစ္ေန သည္။

မ်က္၀န္းႏွင့္ အမူ အယာမ်ားသည္ ရုတ္တရက္ တည္ျငိမ္သြားျပန္၏။ ေသာဏက အရွင္ျမတ္၏ ဆင္ေသ ေကာင္ျပ တရားသံေ၀သည္ သူ႕ႏွလုံးသားကို ထိခတ္မိဟန္ တူျပန္သည္။ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ က ေန၀န္းသည္ အေနာက္သုိ႕ယြန္းလုလုျဖစ္ေနျပီ။ ခရီးတစ္ေနတာ ကုန္ဆုံးေတာ့မည္။

ကဲ..၊ အရွင္မင္း၊ မိတ္ေဆြတုိ႕ ထားအပ္တ့ဲ သေဘာ အတုိင္းလာျပီးေတာ့ ေျပာျပီးျပီ၊ အရွင္မင္းျမတ္ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ ေပေတာ့။ ေလာကႏြံေတာၾကီးထဲေတာ့ ဘ၀ကုိ မကုန္ဆုံးပါေစနဲ႕၊ ငါကေတာ့ နႏၵမူလႈိဏ္ ကုိျပန္ေတာ့မယ္။

ေလေျပသုတ္ျဖဴးသည္။ ေက်းငွက္တုိ႕ ေအာင္ျမည္သံသည္ ေတာလုံးညံသည္။ ပင္အုိ ပင္ပ်ိဳတုိ႕၏ ယိမ္းႏြ႔ဲ လႈပ္ရွားလုိက္ဟန္သည္ အလန္႕တၾကားႏုိင္လွသည္။

ေျမျပင္တြင္ျပားျပား၀ပ္ေနေသာ အရွင္မင္းျမတ္ အရိႏၵမ၏ အၾကည့္မ်ားသည္ ထားခ့ဲေတာ့မလား အရွင္ျမတ္ရယ္လုိ႕ မေျပာေသာ္လည္း ေျပာေန သေယာက္ရွိလွသည္။

ျပီးေတာ့စဥ္းစားမိျပန္သည္။

ငါရထားတ့ဲ ထီးနန္းစည္းစိမ္ဆုိတာ၊ ဆင္ေသေကာင္ပုတ္နဲ႕တူသတ့ဲ။ ဘုရင္ အျဖစ္နဲ႕ လုိက္မိမွားတ့ဲ ငါက က်ီးမုိက္နဲ႕တူေလသတ့ဲ။

ေလာကကဓံ လႈိင္းပုတ္၊ အာဏာဆုတ္ယုတ္တ့ဲ အခ်ိန္ဆုိတ့ဲ ၀ဲမ်ားစုပ္လုိက္ရင္ျဖင့္ခက္ရျပီေကာ..။

ဥယ်ာဥ္ေတာ္သည္ ပကတိဆိတ္ျငိမ္ေနျပန္သည္။ ငွက္ေက်းတုိ႕မဆူေတာ့ျပီ။ ေန၀န္းလည္း ၀င္လုလုျဖင့္ အေနာက္သုိ႕ ယြန္းေခ်ျပီ။

..........................................................................................

မွတ္ခ်က္။ ေသာဏကဇာတ္ေတာ္ကုိ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းဖြဲ႕ဆုိထားပါသည္။ 

အလွည့္ အေျပာင္း

လႈိက္လွဲစြာၾကိဳဆုိပါ၏။

တစ္ျမိဳ႕လုံး၊ တစ္နယ္လုံး၊ တစ္ရြာလုံးကုိယ္စား သူတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည္။

ဘာမွ မၾကာလုိက္ဘူး၊ ေနာက္တစ္ခါျပန္လွည့္ၾကည့္မိလုိက္ေတာ့..၊

ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလုိက္ပါ၏။

  

သူတစ္ျမိဳ႕လုံး ကုိယ္စား၊ တစ္နယ္လုံးကုိယ္စား၊ တစ္ရြာလုံး ကုိယ္စား ႏႈတ္ဆက္လုိက္ျပန္ျပီ။

ၾကိဳဆုိျခင္းႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း အကြာ အဟသည္ တစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ေနရာ တုိင္း တြင္ရွိၾကသည္။ တစ္ျမိဳ႕၊ တစ္နယ္၊ တစ္ရြာသုိ႕ ၀င္ေရာက္လုိက္ရျခင္းသည္ ခဏတာဆုိႏုိင္ေသာ ဘ၀ျဖစ္သည္။

ျဖစ္စဥ္ အားလုံးသည္ ဘ၀ျဖစ္သည္။ သက္ရွိဘ၀ႏွင့္ သက္မ့ဲဘ၀သာ ျခားနားသည္။ ျဖတ္သန္းေနၾကရ သည္။ သစ္ပင္တစ္ပင္သည္ ရြက္ႏုေတြေ၀ေနသည္။ ေလာကၾကီးကုိသူ႕ကုိ ၾကိဳဆုိသည္။ မုိးဒဏ္၊ ေလဒဏ္ သူခံရသည္။ ေလာကၾကီးက ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းကုိသာ ေပးသည္မဟုတ္။ အျပစ္ဆန္ေသာ သဘာ၀တရား မ်ားကုိလည္း ေပးတတ္သည္သာ။

ေႏြေပါက္ေတာ့ ပင္ေျခေအာက္တြင္ ေရတုိ႕ေျခာက္ျပီ။ ေသြ႕ေယာင္းေနေသာ သစ္ပင္သည္ ေလ အသုတ္ တြင္ ရြက္၀ါတစ္ခ်ိဳ႕ ေၾကြျပဳတ္သြားၾကသည္။ သက္မ့ဲ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုမုိ႕ သစ္ပင္တစ္ပင္ လာေရာက္ျခင္း ကုိ မည္သူ ကမွ လႈိက္လွဲစြာ ၾကိဳဆုိပါ၏ ဟူေသာ စာတမ္းေရးမထားၾက။

ေႏြေရာက္လုိ႕ ေၾကြေပ်ာက္ေတာ့လည္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလုိက္ပါ၏ကုိ သူကုိ မဆုိလုိက္ၾကျပန္။ သုိ႕ေသာ္ မုိးသံၾကားလွ်င္ ရြက္သစ္ေ၀၍ လွဦးေတာ့မည္။ ပင္ေအာက္၀င္ေရာက္ နားခုိသူတုိ႕ကုိ အရိပ္ေပးေန ၍ ေအးေစမည္။  

  

လူသည္ ခံစားတတ္သည္။ သစ္ပင္ႏွင့္ မတူပါ။ လႈိက္လွဲစြာၾကိဳျခင္းကုိ ၾကည္ႏူးၾကသည္။ ဖက္လဲတကင္း သည္ ၾကည္ေမြ႕စရာေကာင္းသည္။ ခင္မင္ၾကသည္။ တြယ္တာၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အက်ိဴးေဆာင္ လမ္းျပ ၾကသည္။ တူညီရာေပါင္းစပ္ျခင္းျဖင့္ ခံစားမႈပါေသာ ျဖစ္တည္ျခင္း ဘ၀ကုိ ထူေထာင္ၾကသည္။

ထုိၾကည္ႏူးရာခဏသည္ မည္မွ်ၾကာမည္နည္း။ 

ဘ၀ တစ္ဘက္ စာမ်က္ႏွာသည္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လႈိက္လွဲစြာပဲႏႈတ္ခြန္းဆက္လုိက္သည္ လားပဲေတြးေတာစရာရွိသည္။

တစ္ခါကရွိခ့ဲဖူးသည္။ တာ၀န္ျဖင့္ သူတုိ႕ရြာေလးကုိေရာက္ခ့ဲရသည္။ သူတုိ႕ရြာေလးတြင္ လႈိက္လွဲစြာၾကိဳ ပါ၏ ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ ခ်ိတ္မထားႏုိင္ပါ။ သူတုိ႕ရြာနာမည္ေလးကပင္ မင္ေရာင္တုိ႕ျပယ္ေန၏။ သုိ႕ေသာ္ လႈိက္လွဲစြာဟူေသာ ထုိစကားလုံးကုိ ႏွလုံးသားျဖင့္ေရးထုိးၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

သူတုိ႕နဲ႕ အတူ ေဆာင္းေတြ၊ မုိးေတြ၊ ေႏြေတြ အတန္ငယ္ျဖတ္သန္းျပီးေသာ တစ္ခ်ိန္ ေဆာင္း မနက္ခင္း တစ္ခုမွာ ႏွင္းေတြေ၀ေနဆဲ၊ ေတာင္ယာမီးခုိးေတြတုိ႕လူေနဆဲ၊ ေကာင္းကင္ၾကီးႏွင့္ ေတာင္တန္းၾကီးတစ္စပ္

တည္းျဖစ္ ေနဆဲ၊ သူတုိ႕ႏွင့္အတူ အျပဳံးတုိ႕ နားလည္ေနဆဲမွာပဲ ႏႈတ္ခြန္းဆသလုိက္ပါသည္ကုိ မဆုိမိပဲ ခြဲခြာခ့ဲရသည္။ ဤသုိ႕ႏႈတ္ မဆက္ပဲ ခက္တည္တည္နဲ႕ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကုိစုန္ဆင္းလာခ့ဲရာ…

  

သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ ၊ တုိ႕တစ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕ႏုိင္မယ္ မသိေတာ့ဘူးေနာ္တ့ဲ။

ကမ္းေပၚ အတက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနၾကေသာ သူတုိ႕ကုိၾကည့္ျပီးေငးေနမိသည္။ သူတုိ႕ႏႈတ္ဆက္ျခင္း သည္ လႈိက္လွဲေနရုံမက မ်က္ရည္မ်ားပင္ ရႊဲစုိေနၾကသည္။

သူတုိ႕ေျပာေနေသာ စကားကုိ နားေထာင္လုိက္ေတာ့ တကၠသုိလ္တစ္ခုတြင္ ေလးႏွစ္တာကာ အတူတူျဖတ္ သန္းျပီး ဘ၀တာကာလ တစ္ခုျပီးဆုံးလုိ႕ တာ၀န္က်ရာ ထမ္းေဆာင္ၾကရမည့္ေနရာ တစ္ေထာင္နား အေရာက္တြင္ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

သူတုိ႕ႏႈတ္ဆက္ျခင္းက မိမိရင္ကုိပါခတ္ျပီ၊ သူတုိ႕ကုိ ရုတ္တရက္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ခြဲခြာခ့ဲရျပီေကာလုိ႕ သိလုိက္ ေတာ့….

မ်က္ရည္တုိ႕ စုိ႕လာသည္။ သက္သာေစေတာ့ရယ္ အေတြးနဲ႕ စုိ႕မ်က္ရည္ကုိ ပုတ္ခတ္ ထုတ္လုိက္မိေတာ့ ခ်င္းတြင္းျမစ္ျပင္္ၾကီးသည္ ျမင္ကြင္းတြင္ ေ၀၀ါးေနေတာ့သည္။

လႈိက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ဆက္လုိက္မိျပီထင္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့လည္း ႏွစ္ႏွစ္တာ ကာလသည္……

လႈိက္လွဲစြာၾကိဳဆုိပါသည္ႏွင့္

ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလုိက္ပါသည္

 ဆုိေသာ စကားလုံးႏွစ္လုံးရဲ႕ ထုထည္သည္ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုလုိ တစ္ေပသာသာေလးမွ မဟုတ္တာ ပဲေလ လုိ႕……။ 

 ..............................................................................................................................

မွတ္ခ်က္။ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဘ၀ျဖင့္ေနခ့ဲရေသာ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ခြဲခြာရေသာ ခဏကုိ ရည္ညႊန္း။