ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းတြင္းႏွင္းတုိ႕ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ ကသုတ္ကရက္တုိက္ခတ္လာေသာ
ေျမာက္ေလသည္ စိမ့္ကနဲ႕ေအးေစသည္။
ျမစ္ျပင္ကလႈိင္းတုိ႕၏ တီးတုိးဆုိသံသည္ညင္းညင္းသာသာရွိသည္။
ႏွင္းဖုံးေနေသာ ျမစ္ျပင္ၾကီးလည္း ေအးခ်မ္းေနေရာ့မည္ထင္မိသည္။
ေတာင္တန္းေျမမွ ေတာေက်ာင္းေလး
ျမစ္ျပင္ႏွင့္ ရြာဆီသုိ႕ ဦးတည္ေသာ လမ္းေလး အၾကားတြင္ ေသာင္ျပင္ျပန္႕ျပန္႕က
နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ရွိလွ သည္။ ဘုန္းၾကီး..၊ ဒီေစတီေတာ္ေလးကုိ အရင္ဘုန္းၾကီးက တည္ထားခ့ဲတာဘုရား။
နာဂလူမ်ိဳးၾကီးလက္ညွိဳး ထုိးျပရာ ၾကည့္မိေတာ့ ႏွင္း အထြတ္တပ္ထားေသာ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္
ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းျဖင့္ ၾကည္ႏူး ဖြယ္ ေစတီေတာ္ကုိ ဖူးေတြ႕ရသည္။
တိမ္ပင္လယ္ႏွင့္ ႏွင္းထုတုိ႕အၾကား စ်ာန္ယ်ာဥ္ စီးေနသလုိရွိေနေသာ
ေစတီေတာ္ကုိ ဦးခုိက္ပူေဇာ္လုိက္ သည္။ အေအးဓာတ္တုိ႕သက္သာသလုိလုိခံစားမိသည္။ ေစတီေတာ္လြန္
ေတာ့ ရြာအ၀င္ျဖစ္သည္။ ရြာေလး၏ အဦးပုိင္းတြင္ သာသနာျပဳဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသည္ အထီးထည္း
ဆန္လွသည္။
ဒီရြာကုိ သာသနာျပဳၾကြတ့ဲ ဘုန္းၾကီးေတြက ဦးေဆာင္ေဆာက္လုပ္ခ့ဲၾကတ့ဲ
ေက်ာင္းေပါ့ဘုရား။
နာဂလူမ်ိဳးၾကီးကား ေက်ာင္းဘက္သို႕ဦးတည္ေသာ လမ္းကုိ မိမိႏွင့္
အတူလုိက္ပါသည္။
နာဂပ်ိဳျဖဴတုိ႕ကား ရြာထဲလမ္းသုိ႕ ၀င္ၾကသည္။ အသြား အလာနည္းေနေသာ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလမ္းေလး သည္ ျမက္ပင္ အၾကိဳအၾကားတြင္ ေတာင္ယိမ္း ေျမာက္ခ်ီျဖင့္ နိမ့္တစ္ခါျမင့္တစ္လွည့္ရွိသည္။
အရင္ေက်ာင္းေဟာင္းကေတာ့ ရြာေဟာင္းဘက္မွာ က်န္ခ့ဲပါတယ္ဘုရား။
ေျပာရင္းဆုိရင္းေက်ာင္း အတြင္းသုိ႕ ေရာက္လာခ့ဲျပီ။ ေက်ာင္း၀င္းသည္
ေစာင့္ေရွာက္သူကင္းေနသျဖင့္
ျမက္ရုိင္းပင္တုိ႕ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္၊ စည္းရုိးတုိင္တုိ႕
ရုိးရုိးယုိင္ယုိင္။
ေက်ာင္းထဲေရာက္ေသာ ရြာထဲသုိ႕ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ရြာဟုဆုိေသာ္လည္း
ေတာတစ္၀က္အုပ္ေနသည္။ မီးခုိးလူလူတုိ႕သည္ ႏွင္းတုိ႕ေရာေထြးလ်က္ ရြာကုိ အလွဆင္သည္။
နာဂရုိးရာ ေအာ္ဟစ္သီက်ဴးေသာ ေတးသံသည္ ေတာင္ယံမ်ားကုိ ပ့ဲတင္းထပ္ေစလက္ရွိသည္။
ဒီရြာတည္ခ့ဲတာၾကာပလားဗ်။ ဒကာၾကီး...၊
မွန္ပါ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႕ အဘုိးအဘြားတုိ႕ ဟုိေတာင္ေပၚကေန ေအာက္ကုိဆင္းလာျပီး
ရြာတည္ခ့ဲၾကတာပါ ဘုရား။ ေတာင္ေပၚ ရိတူရြာကေန ေအာက္ဆင္းလာၾကတာပါ။ ပိန္းကူးနာဂမ်ိဳးေတြေပါ့ဘုရား။
ျမစ္ေအာက္ဘက္မွာ နန္ဖာလုိ႕နာဂရြာရွိေသးတယ္။ လူမ်ိဳး အတူတူပါပဲဘုရား။
ဘုန္းဘုန္းေနာက္ေတာ့ အဲဒီရြာကုိ ေရာက္ဦးမွာပါ။
ဘုရားရင္ျပင္ေရာက္ နာဂေတာင္သူ ေတာင္တန္းသားမ်ား
ေတာင္ျပာျပာတုိ႕သည္ ၀န္းရံထားသည္။ ႏွင္းျဖဴျဖဴတုိ႕ အုပ္မုိးလ်က္ရွိသည္။
ေတာင္တန္းျပာျပာႏွင့္ ႏွင္းေဖြးေဖြးတုိ႕ အလြန္ကုိ စိတ္ေရာက္ျပီး
ေတြးၾကည့္မိသည္။
ရင္ထဲစိမ့္ကနဲ႕ေအးသည္။ ေျမာက္ျပန္ေလေၾကာင့္ တရႊီးရႊီးေတာတုိးသံတုိ႕ကုိ
ၾကားေယာင္လာမိသည္။
ဘုန္းဘုန္း၊ တပည့္ေတာ္ရြာထဲကုိ သြားဦးမယ္ဘုရား။ ညေနပုိင္းေလာက္ျပန္လာခ့ဲပါဦးမယ္။
ေျပာေျပာဆုိဆုိနာဂလူမ်ိဳးၾကီး ဦးက်ီးမုိးသည္ ဘုရားရွင္ကုိ ဦးခ်ကာ ျပန္သြားေလျပီ။
ေက်ာင္းေလးေပၚတြင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း။ မန္း တကၠသုိလ္မွ ေတာင္တန္းေဒသ
အသီးသီးသုိ႕ ေစလႊတ္ လုိက္ၾကေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားေရာမိမိတုိ႕ ေဒသ အသီးသီးသုိ႕ ေခ်ာေမာေအာင္ျမင္စြာ
ေရာက္ၾကပါ ၏ ေလာေတြးရင္းျဖင့္ ေတာင္တန္း သာသနာျပဳဘ၀ကုိ စတင္ရေတာ့သည္။
ေက်ာင္း အျပင္တြင္ ႏွင္းတုိ႕ၾကဲပါးစျပဳေနျပီ။ အေရွ႕ဆီက ေတာင္တန္းၾကီးကုိ
ေမးတင္လ်က္ ေန၀န္း လည္း ေပၚထြက္လာျပီ။
ခ်င္းတြင္းျမစ္ထက္ဖ်ားက နာဂရြာေလး ပဒူးမုန္းသည္ ေရာင္ျခည္ တစ္ခ်ိဳ႕သန္းလ်က္ျဖင့္
သက္၀င္လႈပ္ ရွား ေနေလသည္။
