တစ္ခြန္း ငါးမူး

ညေနခင္းျဖစ္သည္။ 

ရြာလယ္လွည္းလမ္းေၾကာင္းတြင္ ဖုံတစ္ေထာင္းေထာင္းရွိလွသည္။ 

ဖုံလုုံးမ်ားအထက္တြင္ တိမ္ေရာင္ကြန္႕ေနသည္မွာ ပန္းခ်ီေရးသည့္ ႏွယ္ရွိသည္။

..ေမြးေမေပးေသာ အသည္းကုိ ယူကာ

ကလ်ာႏြ႕ဲေႏွာင္းဆီ အေျပးလာခုိက္၀ယ္..

ခရီးလမ္းမ ေဗြအလည္ ခလုတ္ကန္သင္းတုိက္ကာလဲ

အေမ့အသည္းႏွလုံးလြင့္ကာက်တယ္..

အသည္းႏွလုံးက စကားေျပာလာပါတယ္..

“ဘယ္မ်ားနာသြားေသးလဲသားရယ္”

မွားျပီး မွားျပီ ေမ..ေမရဲ႕... ခ်စ္ေဇာေတြၾကြယ္..

ဤသုိ႕ အေျပာ တစ္လွည့္ အဆုိတစ္လွည့္ျဖင့္ ကေလးငယ္ကုိလက္ဆြဲ၊ အေပါက္အျပဲအဖာရာ ဗလဗြာနဲ႕ သူေတာင္းစား သားအဖျဖစ္သည္။

သူ႕ အသံတြင္ ကရုဏာအပုိပါသည္။ ခၽြဲႏုိင္မွ ရမည္ဟူေသာ အယူမ်ားရွိေလသလားမသိ။ 

အိမ္တစ္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္တုိင္း သားငယ္က ၀ါးလုံးဗုံေတာက္ကုိ တီးသည္။ 

အေဖျဖစ္သူက စဥ့္အုိးငယ္ကုိ မ်က္ႏွာ၀က်က္ထားသည့္ဗုံကုိတီးသည္။ 

ညွင္းႏြဲ႕ႏြဲ႕ျဖင့္ သီဆုိသည္။ သူဆုိသည့္ သီခ်င္းသည္ အေမ့ေမတၱာကုိ ပုံေဖာ္ထားသည္ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ 

ခ်စ္သူက လုိခ်င္ေသာေၾကာင့္ အေမ့သည္းကုိ ေတာင္းယူလာသည့္ သားသည္ လမ္းခရီး အၾကားတြင္ လဲက်သြာသည္။ ထုိအခါ လက္ထဲမွ လြတ္က်သြားေသာ အေမ့အသည္းက ကရုဏာၾကီးစြာျဖင့္ ဘယ္မ်ား နာသြားေသးလဲ သားရယ္ ဟူေသာ စကားကုိဆုိသည္။

ထုိသုိ႕ အိမ္စဥ္လွည့္လည္ေတာင္းရမ္းရင္း ဘတုိးအိမ္ေရွ႕ေရာက္လာသည္။

ဘတုိးသည္ ရြာတြင္ အရက္ခ်က္ေရာင္းသည္။ လူမုိက္မ်ားစုေ၀းရာျဖစ္သည္။ 

ရန္မျဖစ္ပါဘူးေသာ ေန႕တြင္ ငါးၾကိမ္ခန္႕ရွိသည္။ 

သုိ႕ေသာ္ ဘတုိးစိတ္ၾကည္လင္ေနလ်င္ သီခ်င္းဆုိတတ္သည္။ အသံေကာင္းသည္။ 

အရက္အရွိန္ေၾကာင့္ ကြဲအက္အက္ျဖစ္ေသာ အသံတြင္ ကရုဏာသံေပါက္ေန တတ္သည္။ 

မိဘေမတၱာဘြဲ႕ မ်ားကုိ အဆုိမ်ားသည္။ 

သူေတာင္းစားသားအဖသည္ ဘတုိး အရက္ဆုိင္ေရွ႕သုိ႕ေရာက္လာသည္။

ေဟ့..မင္းတုိ႕သားအဖခဏရပ္ဦး..

ဘတုိးသည္ ခပ္ေထြေထြျဖင့္ အိမ္ေပါက္ထြက္လာသည္။

ငါ့ကုိ သီခ်င္းဆုိျပစမ္း..

သူတုိ႕ သားအဖ ေတာင္းဆုိသူကုိ အလုိျပည့္ေစဖုိ႕ ဗုံေတာက္ေလးနဲ႕ စလုိက္ျပီ။

မိခင္ေမတၱာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိသီဆုိသည္။ မူးေသာ ဘတုိးေနာက္က လုိက္ျပီးတုိးတုိးဆုိသည္။

“ေမြးေမေပးေသာ အသည္းကုိ ယူကာ

ကလ်ာႏြ႕ဲေႏွာင္းဆီ အေျပးလာခုိက္၀ယ္..

ခရီးလမ္းမ ေဗြအလည္ ခလုတ္ကန္သင္းတုိက္ကာလဲ

အေမ့အသည္းႏွလုံးလြင့္ကာက်တယ္..

အသည္းႏွလုံးက စကားေျပာလာပါတယ္..

“ဘယ္မ်ားနာသြားေသးလဲသားရယ္”

သား မွားျပီး မွားျပီ ေမ..ေမရဲ႕...

ခ်စ္ေဇာေတြၾကြယ္..

ေဟ့ ေကာင္ ခဏရပ္ဦး၊ 

အဲဒီ သား လူေလးဘယ္မ်ားနာသြားေသးလဲ သားရယ္ ဆုိတာ ကိုမင္း မဆုိနဲ႕ ၊ 

ငါဆုိမယ္။ ငါးမူးေပးမယ္။ အစကျပန္ဆုိကြာ..။

ဘတုိးသည္ ထုိအပုိဒ္ကုိေရာက္ရန္ ေစာင့္ေနသည္။ 

သူေတာင္းစားၾကီးကလဲ ေတာင္းဆုိသူရွိ လာေသာေၾကာင့္ အရင္ကထက္ပုိခၽြဲသည္။ 

ညေနခင္း တိမ္ေရာင္ေတာက္သျဖင့္ ပုိျပီးအသက္၀င္သည္။ 

မိမိအတြက္သီဆုိရန္ ေရာက္လာေသာ အပုိဒ္တြင္

“သား လူကေလး ဘယ္မ်ားနာသြားေသးလဲ သားရယ္.”

ဟုဆုိလုိက္ေသာ ဘတုိးပါးျပင္တြင္ မ်က္ရည္တုိ႕ လိမ့္ဆင္းလာသည္။ 

အရက္သမားဘတုိးတြင္ အေမ မရွိေတာ့ပါ။ 

..........................
ဖတ္မိဖူးေသာ ၀တၱဳတုိတစ္ပုဒ္ကုိ ျပန္လည္ခံစားျပပါသည္။ 

န မ စ္ေတး

"..မဂၤလာပါ.."

ျမန္မာႏုိင္ငံေရာက္လာတ့ဲ ႏုိင္ငံျခားသားေတြေျပာတာပါ။ 

သူေျပာတာေလးၾကားရလုိက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးရတယ္။ 

ေအာ္ တုိ႕ဘာသာစကားကုိ သူေျပာတတ္သားပဲလုိ႕ သူ႕ကုိလည္း ခင္မင္မိသြားတယ္။

ေရာက္မိတ့ဲ အရပ္တုိင္းမွာ သူတုိ႕ရုိးရာ မဂၤလာပါ လုိ႕ ဆုိႏုိင္ေသာ စကားစုေလးကုိ သင္ထားရမယ္လုိ႕ လည္း သိလုိက္တယ္။ 

ကိုယ္ပုိင္ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္တ့ဲ မဂၤလာပါကုိလည္း ေမးလာသူတုိင္းကုိ ေျပာျပမိတယ္။

တစ္ေန႕ကေပါ့။

ေျပာစကားေလး ၾကားလုိက္ရုံနဲ႕ ခင္မင္ၾကည္ႏူးေစတ့ဲ မဂၤလာလုိ႕ ဆုိတ့ဲ “ စကားမဂၤလာ” နဲ႕။

ဗုဒၶဘာသာမ်ားယုံၾကည္မႈအတုိင္း မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားကုိ လုိက္နာျပီး က်င့္သုံးရင္ “ တရားမဂၤလာ”

 ျဖစ္တယ္လုိ႕ ေျပာျပလုိက္မိတယ္။ 

သူက ဆက္ေမးတယ္။ အဲဒီမဂၤလာဆုိတာ ဘာေတြလဲတ့ဲ။

ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ စစခ်င္း မဂၤလာကေတာ့ “လူမုိက္ကုိ မေပါင္းသင္းရဘူးက စတယ္” လုိ႕ေျပာလုိက္ေတာ့။

အာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္...တ့ဲ။ 

'..မဂၤလာပါ"လုိ႕ သူေရာ ကုိယ္ပါ ျပိဳင္တူေျပာမိၾကတယ္။

ဒိန္းကနဲ႕ဆုိ

 

ႏွင္းမႈံေတြ အၾကားက လူတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။

ေသနတ္ကုိထမ္းထားသည္။ ေရဗူးကုိလြယ္ထားသည္။ 

ခပ္တည္တည္သူ႕ဟန္က ေဆာင္းေအးေအးဒဏ္ ကုိ မခံစားရသလုိရွိသည္။

ဒကာၾကီး..၊ အဆင္ေျပလား..၊

နာဂဒကာၾကီး မည္သို႕မွ် ျပန္မေျပာပါ။ ခပ္တည္တည္တစ္ခ်က္ၾကည့္ရုံသာရွိသည္။

................

ေနာက္တစ္ပတ္ၾကေသာအခါ သူလာျပန္သည္။ ေမးေနက်ဦးဇင္းကလည္း ေလာကပ်ဴငွာစကား အရ ..

ဒကာၾကီး..၊ အဆင္ေျပလား၊

ဘုန္းၾကီး..၊ အဲလုိမေမးပါနဲ႕...၊ ဘုန္းၾကီးအဲလုိေမးေနလုိ႕..၊ က်ေနာ္တုိ႕ သားေကာင္မရတာပါ။

............

ေတာင္တန္းေဒသသည္ ဘုန္းၾကီး အင္မတန္ရွားပါးသည္။ 

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားေတာင္းဆုိခ်က္ အရဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္မည္ၾကံေသာ အခါေနထုိင္ႏုိင္မည့္ ဦးဇင္းကုိ ရွာရသည္မွာ ေက်ာင္းေဆာက္ရသည္ထက္ ခက္ခဲသည္။

ေက်ာင္းသာရွိျပီး ဘုန္းၾကီးကင္းမ့ဲေနေသာ လန္လယ္ၾကီး( ပဒူးမုန္းရြာသစ္) ႏွင့္ လက္ပန္သာတုိ႕သည္ မိမိ ကုိယ္တုိင္ ညႊန္ၾကား အုပ္ခ်ဳပ္ေနရသည္။ 

ထုိအေရးကုိသက္သာေစလုိ၍ ေျမျပန္႕ ေရာက္ခုိက္ေက်ာင္းေနဘက္ညီငယ္လုိျဖစ္ေနသူ အရွင္ကု႑လ ကုိ ေခၚလာခ့ဲသည္။ ေရာက္ခါစ ညီငယ္သည္ ေတြ႕သမွ် လူမ်ားကုိ စကားေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေျပာဆုိတတ္ သည္။ သုိ႕ေသာ္ ေသနတ္ထမ္းလာေသာ နာဂၾကီးကုိ ႏႈတ္ဆက္မိသျဖင့္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရသည္။ 

ေအးကြ၊ ဘယ္လုိ အယူအဆလဲေတာ့ ငါလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ မင္းသြား မေမးနဲ႕ေနာ္..

တင္ပ၊ ေနာင္ေတာ္..။

တစ္ပတ္ခန္႕ၾကာေသာအခါ နာဂမုဆုိးၾကီး က်ီး၀မ္းသည္ အသားတြဲကုိ လက္ဆြဲလ်က္ ေက်ာင္းထဲသို႕ ၀င္လာသည္။ ေက်ာင္းေပၚတက္လာသည္။ မိမိတုိ႕မွာ အေတြ႕အၾကဳံအသစ္မုိ႕ မည္သို႕ေဆာင္ရြက္ရမည္ မသိျဖစ္ေနသည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ပါလာေသာ ေသြးသံရဲရဲ႕ အသားတြဲကုိသာ စူးစုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။

တပည့္ေတာ္တုိ႕၊ မေန႕က ညေနပုိင္းက ဆတ္တစ္ေကာင္ရပါတယ္။ အဲဒါဘုန္းၾကီးကုိ တစ္တြဲလာပုိ႕တာပါ။

အခုမွသိေတာ့သည္ ရြာဦးေက်ာင္းဘုန္းၾကီးကုိ ဓေလ့ထုံးစံအရ ေ၀ပုံက်လာပုိ႕ျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိအေၾကာင္း ေတာင္တန္းေရာက္ ေနာင္ေတာ္ၾကီးမ်ားေျပာထားေသာေၾကာင့္ သိရသည္။

အင္း..၊ ဒကာၾကီးလာပုိ႕တာေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ။

ဒီအတုိင္းၾကီးေတာ့ မပုိ႕နဲ႕ဗ်။ 

နည္းနည္းအေျခာက္လွမ္းလုိက္ျပီးပုိ႕တာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။

ဟုတ္ ဆုိကာ နာဂၾကီးျပန္္သြားသည္။

ဦးဇင္း..၊

ေဟ.. တပည့္ေတာ္ မေမးလုိက္လုိ႕ထင္တယ္ေနာ္..

အင္းျဖစ္ေလာက္တယ္ကြ၊ သူတုိ႕ရုိးရာ အရ ရွိလိမ့္မယ္..

...........................

ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ တူမီးသံၾကာရလ်င္..

ေနာင္ေတာ္ေရ..၊ ေတာ၀က္လား၊ ဆတ္လား မသိေနာ္..

ေက်ာင္းကုိ တစ္တြဲေတာ့ လာေတာ့မယ္ထင္တယ္။။

အာ ေကာင္ေလးရ..၊ မင္းကေတာ့ ေျပာေတာ့မယ္..

မနက္ေစာေစာဘုရားပန္တင္၊ ဆီမီးကပ္၊ ေမတၱာပုိ႕၊ အမွ်ေ၀ကိစၥမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ေနခုိက္ေက်ာင္း

လက္ရမ္းကုိ မီွလ်က္ အရွင္က႑လက လွမ္းေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

အားလုံးၾကားၾကားသမွ် အမွ်အမွ်အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့....

အမွ်ရ၍ သတၱ၀ါမ်ား က်မၼာ ခ်မ္းသားၾကသည္ျဖစ္ေစေသာ္..

အင္း..ေတာ၀က္ထင္တယ္ကြ...

အာ ေနာင္ေတာ္ကလဲ ဟုတ္ေသးပါဘူး..။

ျပိဳင္တူရယ္မိၾကသည္။

ေတာေက်ာင္း ပတ္၀န္းက်င္သည္ ေခ်ေဟာက္သံ၊ ေျမာက္ေအာ္သံ၊ ေအာင္ခ်င္းငွက္သံ၊ ခပ္ေ၀းေ၀းက ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရစီးသံတုိ႕သာ ရွိေနသည္။ ႏွင္းမႈံမႈံအၾကား ၀ုိးတ၀ါးရရွိေနတတ္ေသာ ပင္အုိ၊ ပင္ပ်ိဳ တုိ႕သည္
ေဆာင္းေလေအးေအးႏွင့္ အတူ ယိမ္းကေနသလုိရွိတတ္သည္။ 

ထုိအလွမ်ားအၾကာဒိန္းကနဲ႕ျမည္တတ္ေသာနာဂတုိ႕၏တူမီးေသနတ္သံသည္က်ယ္ေလာင္မည္ဟိန္းလြန္း 
လွသည္။ 

တစ္ခါက တစ္ဘ၀

"ရွိတ့ဲ ေဆးသာ ေပးလုိက္ နာဂေတြျဖစ္တ့ဲ ေရာဂါ အကုန္ေပ်ာက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္လူကုိယ္တုိင္ေတာ့ အဲဒီေရာဂါ မျဖစ္ေစနဲ႕..၊

ေအာက္ရပ္ ေအာက္ရြာ အျပန္ခက္တတ္တယ္."

ဘုန္းဘုန္း အေမက ေနမေကာင္းလုိ႕ ေဆးေပးလုိက္ပါဦးတ့ဲ။

နာဂကေလးတစ္ေယာက္ေက်ာင္းေပၚတက္လာသည္။ ဘုရားဦးခ်ျပီး မိမိေရွ႕သုိ႕ ေရာက္လာသည္။

ေအာ္..။ ေအး..၊ ေရာ့ ဘာမီတြန္နဲ႕ ပါရာစီတေမာ အဲဒါကုိတုိက္လုိက္ေနာ္။

ဟုတ္ ဘုန္းဘုန္း။

......

ဘုန္းၾကီး တပည့္ေတာ္ ဗုိက္နာေနလို႕ ေဆးပါဦး။

ေအာ္..၊ ေအး..၊ ေရာ့ ပါရာစီတေမာနဲ႕ ဘာမီတြန္ေသာက္လုိက္။

မိမိေရွ႕မွာပင္ ေရခတ္ျပီး နာဂၾကီးေဆးေသာက္သည္။

ခဏၾကာေသာ္.

ဘုန္းဘုန္းဗုိက္နာတာ ေပ်ာက္သြားျပီ၊ အလုပ္သြားေတာ့မယ္ ဆုိကာ..

ဓားတုိေလး ေနာက္ေၾကာပုိးလ်က္ ႏွင္းမႈံေတြအၾကားထဲ သူတုိး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

...............

ဘုန္းဘုန္း ၊ ၀မ္းခ်ဳပ္ေနလုိ႕ ေဆးေပးလုိက္ပါဦးတ့ဲ၊ အေဖက..

နာဂေကာင္မေလး ေက်ာင္းဆြမ္းလာပုိ႕ရင္း ေဆးေတာင္းသည္။

ေအး၊ ေအး၊ ေရာ့ ဘာမီတြန္နဲ႕ ပါရာစီေမာကုိ ေသာက္လုိက္လုိ႕ေျပာေနာ္။

ေနာက္ေန႕မနက္တြင္ ၀မ္းခ်ဳပ္ေသာ နာဂလူမ်ိဳးၾကီး ေက်ာင္းသုိ႕ ရႊင္လန္းစြာေရာက္လာသည္။

ဘုန္းဘုန္းေပးလုိက္တ့ဲ ေဆးေသာက္တာ ၀မ္းခ်ဳပ္တာေပ်ာက္သြားျပီဘုရား။

လာခ်င္တ့ဲ ေရာဂါလာ ဘာမီတြန္နဲ႕ ပါရာစီတေမာကုိေဆးလုပ္ေပးလုိက္ရင္ ေရာဂါကင္းစင္ၾကသည္မွာ ထူးဆန္းသည္။

ဤ အေၾကာင္းကုိ မိမိထက္ ေတာင္တန္း၀ါရင့္ေသာ သာသနာျပဳဘက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ စုံစမ္းၾကည့္ မိေတာ့..

အာ..၊ ကုိယ့္လူေရ၊ အဲဒါကုိ နာဂေရာဂါလုိ႕ ေခၚတယ္။ ဘာေဆးေသာက္ေသာက္ ခဏေလာက္ေတာ့ သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းသလုိလုိရွိတတ္ၾကတယ္။ ရွိတ့ဲ ေဆးသာေပးလုိက္။ 

သူတုိ႕ကလည္း ျဖစ္ေနတ့ဲ သူတုိ႕ေရာဂါကုိ အမည္တပ္ျပီးသာေသာက္ လုိက္ ေပ်ာက္သြားပဲတ့ဲ။ 

ကုိယ့္ကုိလည္း အရင္က ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြက လက္ဆင့္ကမ္းခ့ဲတာေပါ့။ 

ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္လူကုိယ္တုိင္ေတာ့ အဲဒီနာဂ ေရာဂါ မျဖစ္ေစနဲ႕ေနာ္။ ေျမျပန္႕မျပန္ႏုိင္ျဖစ္တတ္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းက ထုိသုိ႕ေျပာျပီးရယ္ေနသည္။ မိမိလည္း သူနဲ႕အတူ ရယ္လုိက္မိသည္။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ျပင္ဆီ တက္လာေသာ ေဆာင္းေလေအးေအးသည္ နည္းနည္းေႏြးေနသလုိလုိရွိသည္။

.........................

ေဟ့၊ က်ီးကမ္းေရ၊ မင္းအေဖကုိေက်ာင္းလႊတ္လုိက္စမ္း။

ဟုတ္က့ဲ ဘုန္းဘုန္း။

ခဏၾကာေသာ္ လူသာသနာျပဳ ဦးက်ီးမုိးေခၚ ဦးေက်ာ္လြင္ ေက်ာင္းေရာက္လာသည္။

ဒကာၾကီးေရ၊ က်ဳပ္လဲ ဖ်ားေနတာၾကာျပီဗ်။ ေဆးမထုိးလုိ႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ခႏၱီးဆင္းလုိက္ဦးမယ္။

အဲဒါေက်ာင္းကုိ မျပတ္မျပတ္ေစာင့္ထားဦးေနာ္။

တင္ပ၊ ဘုန္းဘုန္း၊

လြယ္အိပ္ကုိလြယ္၊ ထီးကုိ ထမ္းျပီး ေက်ာင္းေရွ႕ ခေရာင္းၾကမ္း မဆုိသာေသာ ေျမ၀ါလမ္းေလး အတုိင္း ခ်င္းတြင္းဆီသုိ႕ လွမ္းလာခ့ဲသည္။

ျမစ္ဆိပ္တြင္ ခႏၱီးသုိ႕ စုန္ဆင္းၾကမည့္ ရြာသူ ရြာသားမ်ား ေမာ္ေတာ္ေစာင့္ေနၾကသည္။

ဘုန္းဘုန္း၊ ဘယ္သြား မလုိ႕လဲဘုရား။

ေအာ္..၊ ေနမေကာင္းလုိ႕ ခႏၱီးဆင္းျပီး ေဆးထုိးမလုိ႕ကြ။

ေမးလာေသာ နာဂကေလးငယ္မ်ားကုိ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

ဘုန္းဘုန္းကလဲ၊ ဘာမီတြန္နဲ႕ ပါရာစီတေမာ မေသာက္ဘူးလား။

ဘုန္းဘုန္းဖ်ားတာ ေပ်ာက္တယ္ေလ။

ျပဳံးမိပါသည္။ ရုိးသားေသာ သူတုိ႕ အမူအယာမ်ားသည္ အျပစ္ကင္းသည္။

“ဘုန္းဘုန္း၊ အခုဖ်ားတာက နာဂ  အဖ်ားမဟုတ္ဘူး။ က်ီးကမ္းရဲ႕.”

သူတုိ႕နားမလည္သလုိ မိမိကုိ ၾကည့္ၾကသည္။ 

ေမာ္ေတာ္စုန္ဆင္းလာျပီ။

ျမစ္အတြင္းက ေဆာင္းေလေအးေအးသည္ တစ္စိမ္းဆန္ဆန္ရင္ကုိ တုိးေ၀ွ႕သည္။

ေအးလြန္း၍ တုန္ေနသည္။ 

ခရီးသည္ စုံ၍ စုန္ဆင္းရန္ အသင့္ျဖစ္ျပီမုိ႕ ေမာ္ေတာ္ ကမ္းကခြာေလျပီ။ 

 ....................................................

တစ္ခါက တစ္ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရပါ။