"ရွိတ့ဲ ေဆးသာ ေပးလုိက္ နာဂေတြျဖစ္တ့ဲ
ေရာဂါ အကုန္ေပ်ာက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္လူကုိယ္တုိင္ေတာ့
အဲဒီေရာဂါ မျဖစ္ေစနဲ႕..၊
ေအာက္ရပ္ ေအာက္ရြာ အျပန္ခက္တတ္တယ္."
ဘုန္းဘုန္း အေမက ေနမေကာင္းလုိ႕
ေဆးေပးလုိက္ပါဦးတ့ဲ။
နာဂကေလးတစ္ေယာက္ေက်ာင္းေပၚတက္လာသည္။
ဘုရားဦးခ်ျပီး မိမိေရွ႕သုိ႕ ေရာက္လာသည္။
ေအာ္..။ ေအး..၊ ေရာ့ ဘာမီတြန္နဲ႕
ပါရာစီတေမာ အဲဒါကုိတုိက္လုိက္ေနာ္။
ဟုတ္ ဘုန္းဘုန္း။
......
ဘုန္းၾကီး တပည့္ေတာ္ ဗုိက္နာေနလို႕
ေဆးပါဦး။
ေအာ္..၊ ေအး..၊ ေရာ့ ပါရာစီတေမာနဲ႕
ဘာမီတြန္ေသာက္လုိက္။
မိမိေရွ႕မွာပင္ ေရခတ္ျပီး
နာဂၾကီးေဆးေသာက္သည္။
ခဏၾကာေသာ္.
ဘုန္းဘုန္းဗုိက္နာတာ ေပ်ာက္သြားျပီ၊
အလုပ္သြားေတာ့မယ္ ဆုိကာ..
ဓားတုိေလး ေနာက္ေၾကာပုိးလ်က္
ႏွင္းမႈံေတြအၾကားထဲ သူတုိး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
...............
ဘုန္းဘုန္း ၊ ၀မ္းခ်ဳပ္ေနလုိ႕
ေဆးေပးလုိက္ပါဦးတ့ဲ၊ အေဖက..
နာဂေကာင္မေလး ေက်ာင္းဆြမ္းလာပုိ႕ရင္း
ေဆးေတာင္းသည္။
ေအး၊ ေအး၊ ေရာ့ ဘာမီတြန္နဲ႕
ပါရာစီေမာကုိ ေသာက္လုိက္လုိ႕ေျပာေနာ္။
ေနာက္ေန႕မနက္တြင္ ၀မ္းခ်ဳပ္ေသာ
နာဂလူမ်ိဳးၾကီး ေက်ာင္းသုိ႕ ရႊင္လန္းစြာေရာက္လာသည္။
ဘုန္းဘုန္းေပးလုိက္တ့ဲ ေဆးေသာက္တာ
၀မ္းခ်ဳပ္တာေပ်ာက္သြားျပီဘုရား။
လာခ်င္တ့ဲ ေရာဂါလာ ဘာမီတြန္နဲ႕
ပါရာစီတေမာကုိေဆးလုပ္ေပးလုိက္ရင္ ေရာဂါကင္းစင္ၾကသည္မွာ ထူးဆန္းသည္။
ဤ အေၾကာင္းကုိ မိမိထက္
ေတာင္တန္း၀ါရင့္ေသာ သာသနာျပဳဘက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ စုံစမ္းၾကည့္ မိေတာ့..
အာ..၊ ကုိယ့္လူေရ၊ အဲဒါကုိ
နာဂေရာဂါလုိ႕ ေခၚတယ္။ ဘာေဆးေသာက္ေသာက္ ခဏေလာက္ေတာ့ သက္သာ
ေပ်ာက္ကင္းသလုိလုိရွိတတ္ၾကတယ္။ ရွိတ့ဲ ေဆးသာေပးလုိက္။
သူတုိ႕ကလည္း ျဖစ္ေနတ့ဲ
သူတုိ႕ေရာဂါကုိ အမည္တပ္ျပီးသာေသာက္ လုိက္ ေပ်ာက္သြားပဲတ့ဲ။
ကုိယ့္ကုိလည္း အရင္က
ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြက လက္ဆင့္ကမ္းခ့ဲတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္လူကုိယ္တုိင္ေတာ့
အဲဒီနာဂ ေရာဂါ မျဖစ္ေစနဲ႕ေနာ္။ ေျမျပန္႕မျပန္ႏုိင္ျဖစ္တတ္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းက ထုိသုိ႕ေျပာျပီးရယ္ေနသည္။
မိမိလည္း သူနဲ႕အတူ ရယ္လုိက္မိသည္။
ခ်င္းတြင္းျမစ္ျပင္ဆီ တက္လာေသာ
ေဆာင္းေလေအးေအးသည္ နည္းနည္းေႏြးေနသလုိလုိရွိသည္။
.........................
ေဟ့၊ က်ီးကမ္းေရ၊
မင္းအေဖကုိေက်ာင္းလႊတ္လုိက္စမ္း။
ဟုတ္က့ဲ ဘုန္းဘုန္း။
ခဏၾကာေသာ္ လူသာသနာျပဳ ဦးက်ီးမုိးေခၚ
ဦးေက်ာ္လြင္ ေက်ာင္းေရာက္လာသည္။
ဒကာၾကီးေရ၊ က်ဳပ္လဲ ဖ်ားေနတာၾကာျပီဗ်။
ေဆးမထုိးလုိ႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ခႏၱီးဆင္းလုိက္ဦးမယ္။
အဲဒါေက်ာင္းကုိ
မျပတ္မျပတ္ေစာင့္ထားဦးေနာ္။
တင္ပ၊ ဘုန္းဘုန္း၊
လြယ္အိပ္ကုိလြယ္၊ ထီးကုိ ထမ္းျပီး
ေက်ာင္းေရွ႕ ခေရာင္းၾကမ္း မဆုိသာေသာ ေျမ၀ါလမ္းေလး အတုိင္း ခ်င္းတြင္းဆီသုိ႕
လွမ္းလာခ့ဲသည္။
ျမစ္ဆိပ္တြင္ ခႏၱီးသုိ႕
စုန္ဆင္းၾကမည့္ ရြာသူ ရြာသားမ်ား ေမာ္ေတာ္ေစာင့္ေနၾကသည္။
ဘုန္းဘုန္း၊ ဘယ္သြား မလုိ႕လဲဘုရား။
ေအာ္..၊ ေနမေကာင္းလုိ႕ ခႏၱီးဆင္းျပီး
ေဆးထုိးမလုိ႕ကြ။
ေမးလာေသာ နာဂကေလးငယ္မ်ားကုိ
ျပန္ေျဖလုိက္သည္။
ဘုန္းဘုန္းကလဲ၊ ဘာမီတြန္နဲ႕
ပါရာစီတေမာ မေသာက္ဘူးလား။
ဘုန္းဘုန္းဖ်ားတာ ေပ်ာက္တယ္ေလ။
ျပဳံးမိပါသည္။ ရုိးသားေသာ သူတုိ႕
အမူအယာမ်ားသည္ အျပစ္ကင္းသည္။
“ဘုန္းဘုန္း၊ အခုဖ်ားတာက နာဂ အဖ်ားမဟုတ္ဘူး။ က်ီးကမ္းရဲ႕.”
သူတုိ႕နားမလည္သလုိ မိမိကုိ ၾကည့္ၾကသည္။
ေမာ္ေတာ္စုန္ဆင္းလာျပီ။
ျမစ္အတြင္းက ေဆာင္းေလေအးေအးသည္
တစ္စိမ္းဆန္ဆန္ရင္ကုိ တုိးေ၀ွ႕သည္။
ေအးလြန္း၍ တုန္ေနသည္။
ခရီးသည္ စုံ၍
စုန္ဆင္းရန္ အသင့္ျဖစ္ျပီမုိ႕ ေမာ္ေတာ္ ကမ္းကခြာေလျပီ။
....................................................
တစ္ခါက တစ္ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရပါ။
No comments:
Post a Comment