Pages

Saturday, March 31, 2012

Buddhist views on women rights



Indian society and woman life

Indian woman society is, from 2500 years ago to until now- concerning with Buddhism, remarkable for people who have interesting a life of woman in India and outside of India. A condition of Indian woman life was clearly mentioned in Indian literature and Buddhist literature too.
Nowadays, in all over the world most of women have been struggling for their woman rights, education of woman and the chances that participated in political activities- concerning with the welfares of woman in the country. 
Indian woman life has a long background history in Vedic period for their rights.
Women have no sacrifices of their own to perform
Nor religious rites or observances to follow
 To the husband alone would exalt the women in heaven.
The status of woman is vague in the early in India. But later it changed into developed society.
Especially, around 6th century B.C which is connected with the time of the Buddha, the women life was obviously vivid for their rights. Here I would like to quote some paragraph Altekar’s descriptions`` the prohibition of upanaya amounted to spiritual disenfranchisement of women and produced a disastrous effect upon their general position in society. It reduced to them to the status of Sudra..What, however, did definite harm to women was the theory that they were ineligible for them (Vedic sacrifices) because they were of the status of the Sudras`’.

Organized women society in Buddhist Order

The Buddha evaluated the life of women in his teaching as equal to men. The event that was given by the Buddha is the great and the first event in Indian for women to participate in religious rites and ritual as equal to men. We can clearly find the equality between men and women of human societies as taught by the Buddha.
There are the four societies in Buddhist Order: they are as follow-
1.      The bhikkhus or male monk society.
2.      Thebhikkhunis or  female monk society
3.      The lay male person society
4.      And the lay female person society.
In examining above four society, women society, of them, is vital important to maintain and promote the Buddha’s teachings. Buddhism, it was also Indian society, very basically emphasizes on the fiction of women. Here we noted that “the situations of women life” in Buddhism is, according to historical point, very highly developed in 6th century B.C. on the contrary, in the Vedic culture a life of woman is not so much values whereas Buddhism deeply worked on the activities of women life.

There, for example, is the king of Maghada had a daughter who was born to him by his queen mallika. This event is so important for Buddhism and for a Buddhist to closely examine, without bias, a life of woman in accordance with the early Buddhist literature in which the power of women, a chance that is equal to men, the status of their life in a high like men expounded by the Buddha and the final liberation from around birth and death unlikely the Vedic culture as I mentioned in this paper earlier.  
That event goes like that:

Being the king had a daughter; he was not as much as a cause of joy as that of a son.
For that the Buddha pointed out clearly a having a daughter for the king of Maghada, saying that woman child is dignified and important part to play in the society. The Buddha continuously defined the woman life with great insight, fitting her harmoniously into the social fabric.

A woman child, O lord of men, may prove even a better offspring than a male.
For she may grow up wise and virtuous, her husband’s mother is reverencing, true life.
The boy that she may bear may do great deeds. And ruled great realems, such a son of noble wife becomes his country’s guide.

Today world, third world indeed has that “ women right challenge” needs to discuss about a condition of a life of woman comparing with a life of woman in African, a life of Islam woman, a life of a Chinese woman..e.t.c…

Let it be them as they are because those are truly not concerns with my points or my paper as a Buddhist monk.  But I have to mention a life and capability of a woman in my filed that linked Buddhist literature. In the Buddhist literature or description, a pali word that means the mother- society it comes from Matugama pali literature. Buddhist and Buddhists do not condemn a life of woman as a low position and as inferior condition.
Being four societies established in the Buddhism, of them, the female monks or women society have a high position for contribute to liberated ways, which mainly contains in human beings- that not concern with a woman and man position. Here we can get one point religious activities were given for women is Buddhism because lord Buddha gave this chance to participate in religious rites and rituals two thousand five hundred years ago in this very country India.


Today “Buddhism and women right” radiated to all corners the world and has deeply impact on traditional ways to their life in daily activities and in fields and engaging with the equality with men. In the Buddhist countries, the duties of women are very high position that they were the same maintaining of country’s services.   
In Asoka’s time in India Buddhist idea for women is clearly seen as example of Samgamittra, who was the daughter of Emperor Asoka, entered the Buddhist female monk life and went to Sri lanka for Sri lankan women who were eager to perform the duties for Buddhism. Above the history of sanghamitta is clearly seen the position of women life in India society at Asoka’s age, two thousand and nearly three hundred years ago. She did her noble selfless service for women welfare for her a whole life devoting in it, like Mahinda, who is the brother of Sanghamittara, did there for men. This great event shows the power of women for welfare of women rights. So in India society of women are deeply rooted in Buddhism.

Buddhism and modern India

India society is the cradle of Buddhism and the method of the Buddha have been living undoubtedly, moving in a great play in this very India and its societies, culture, daily life and proud of that they were being living in Buddhist land, for some scholar like Jawaharlal Nehru the first priminister of India states Buddhist impact on India culture and philosophical ways in his book “the discovery of India”.

“There can be no doubt that they produced powerful and permanent effects on many aspects of religious and national life. Buddha may not have thought of himself as the founder of a new religion probably he looked upon himself as a reformer only. But his dynamic personality and his message attacking many social and religious practices inevitably led to conflict with the entrenched priesthood. He did not claim to be an uprooter of existing social order economic system: he accepted their basic premises and only attacked the evils that had grown under them”

An accounting above ideas we have the Buddha’s method in Indian culture that rooted in much deeply in every ways life and beliefs.
Here I want to mention about a life of woman in concerning as much as with the Buddha’s teaching, which is different from other contemporary religious ways in India,  as found in his teaching that the virtuous things or glorious ways of housewife in seven ways;
1.      She organizes the work of the household with efficiency.
2.      She treats her servants with concern.
3.      She strives to please her husband.
4.      She takes good care of what he earns.
5.      She possesses religious devotion.
6.      She is virtuous in conduct.
7.      She is kind.
8.      And she is liberal.

The Buddha gives the duty of housewife in full to participate in all which is very important to the society and the welfare of women and the chances equal to men.
Not only has that above chances but Buddha’s method given in the present days to women in India. Looking and examining Maharashtra state where a great Buddhist leader’s place and this land in India started the striking a movement with a will for development women’s welfare.
The activities sustained by all groups of contemporary Buddhist women in Maharashtra are based in the Buddhist conversion movement begun by Dr. B.R Ambedkar in 1956.
The women of the Buddhist movement in Maharashtra are different.

First the word Dalit means ‘ground down or oppressed’, and it is the word used by politically aware groups of untouchables in india in place of earlier terms such as Depressed classes, Gandhi’s term Harijan or ‘ people of god’. The word Dalit become current in Maharashtra in early in 1970s, and now used widely across india. It is a proud word, indicating oppression rather than personal fault. 

The term “Dalit Buddhist” ‘Neo- Buddhist’ or ‘ex- untouchable Buddhist’ however are not used by the Buddhists of Maharashtra: members of this group use no other designation than the simple term ‘Buddhist’.
The Buddha and his teachings did the welfare for women in india for years ago. In present days it did for the good and the guide to women. And also it will serve for women in a great movement in future Indian societies, undoubtedly.
Conclusion;

The Buddha elevated, gave the guide for them in his teachings, the women life to a high position in his time in Indian societies. And the Buddha had established the women societies or female monks Order in regarding to their rights, religious rites and rituals, for a peace way as men did for rights.
At the same time in India, on the other hand, some gurus placed a life of woman in a lower place like this:

Women have no sacrifices of their own to perform
Nor religious rites or observances to follow
Obedience to the husband alone would exalt the women in heaven.

We can find in clear way the meaning of above is: ‘women have no rights like men have it’.
But the chances for women can find in Buddha’s method in a way in giving for rights as men have had.
In my conclusion, here I would like quote a verse which was given to Gotami, Buddha’s foster- mother, by the Buddha.

“O Gatami, perform a miracle in order to dispel the wrong views of those foolish men who are in doubt with regard to spiritual potentialities of women.



Thanks all….

Ven neyadhamma
M .A, Ph.D ( thesis)

Philosophy department Annamalai university, Tamil Nadu, India.

 ........................................................................
This paper was presented at “STATUS OF WOMEN IN INDIA SOCIETY: ISSUES AND CHALLENGES” in Annamalai university, Tamil Nadu, India.


Thursday, March 22, 2012

ဘ၀တစ္ခုလုံး ပုံ၍


ဦးကုသလသည္ငယ္စဥ္ကုိရင္ဘ၀ကပင္ ဘုရားရွင္ကုိ အထူးၾကည္ညိဳသည္၊ ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆြမ္း၊ ဆီမီး သာမက ဘုရားရွင္ႏွင့္ဆုိင္ေသာ ေ၀ယ်၀စၥကုိ ခုိင္းရသည္မရွိ၊ မိမိ အသိစိတ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ ေဆာင္ ရြက္သည္ ခ်ည္းျဖစ္သည္၊ ဆရာသမားမ်ားကလဲ ခ်စ္ၾကသည္၊ ကုိရင္ကုသလသည္ ဘုရားရွိခုိး၀တ္ျပဳ လွ်င္လည္းျငိမ္ ျငိမ္ေအးေအးရွိသည္၊


ဆရာသမားပုိ႕ခ်ေပးေသာ စာ၀ါမ်ားကုိလည္း ဘုရားရိပ္က့ဲသုိ႕ေသာ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေသာေနရာ  မ်ိဳးတြင္ က်က္မွတ္ေလ့လာသည္၊ ဘုရားအာရုံျဖင့္ ထုံးမႊမ္းထာေသာေၾကာင့္လည္း အေျပာအဆုိ ညင္သာသိမ္ေမြ႕ သည္၊ ဘုရား၀တ္တက္အျပီးတြင္ ဆရာေတာ္မိန္႕ေသာ ၾသ၀ါဒမ်ားသည္ ႏူးညံ႕ေသာ ႏွလုံးသားပုိင္ရွင္ ကုိရင္ကုသလရင္ထဲသုိ႕ေရာက္သည္၊

‘ကုိရင္တုိ႕၊ တုိ႕ဘုရားက တုိ႕မ်ား အခုလုိျငိမ္ျငိမ္ေအးေအးနဲ႕ေနထုိင္ျပီး စာေပက်မ္းဂန္သင္ယူေလ့လာ ျခင္း၊ သင္လုိ႕သိလာရတ့ဲ အသိမ်ားနဲ႔ ေလာကၾကီးကုိ အလွဆင္ႏုိင္ေအာင္ သတၱ၀ါမ်ား ဆင္းရဲဒုကၡ ကေနလြတ္ေအာင္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာေပးဆပ္ခ့ဲရပါတယ္၊ ကုိရင္တုိ႕လဲ အသိသားပဲ၊ တုိ႕ဘုရားက အေလာင္းေတာ္သုေမဓာဘ၀ကတည္းက သတၱ၀ါအမ်ားကုိ မသနားရင္ ကုိယ္လြန္ရုန္းျပီး နိဗၺာန္ကူး ႏုိင္တ့ဲ အခြင့္ထူးၾကီးရသားပဲ၊ 

ဒါေပမယ့္ ေယာကၤ်ားျမတ္တုိ႕လုံ႕လအားနဲ႕ ေလးသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္ သိန္းမ်ားေတာင္ပါရမီေတာ္ေတြ ကုိ ျဖည့္ဆည္းခ့ဲရပါတယ္၊ ပါရမီျဖည့္လုိ႕ ပါရမီေတာ္ေတြျပည့္ျပီဆုိ ေတာ့ ဘုရားျဖစ္၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ့ေကာ နားရတယ္မရွိခ့ဲဘူး၊ သတၱ၀ါေတြျငိမ္းေအးေစဖုိ႕ေဟာလုိက္ ေျပာလုိက္ရ တာသက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္တုိင္တ့ဲ အထိပဲမုိ႕လား၊

ကုိရင္ကုသလစိတ္တြင္ ဘုရားရွင္ကုိျမင္ေယာင္လာသည္၊ ဆြမ္းကပ္၊ ပန္းကပ္စေသာ ကုသုိလ္ထူးမ်ား ကုိလည္း ယခင္ကထက္ပုိမုိျပဳလုပ္လာသည္၊ ပုိမုိတည္ျငိမ္လာသည္၊ ဘုရားရွင္ကုိ ၾကည္ညိဳရ တုိင္းၾကည္ႏူးေနတတ္သည္၊

တစ္ေန႕ေသာ္ ဆရာေတာ္မွ ကုိရင္ကုသလကုိေခၚေလသည္၊
‘ကုိရင္ကုသလ မင္းက သာသနာေတာ္မွာ အေနျမဲမယ့္ပုံရွိတယ္၊ အဲေတာ့ဘုရားရွင္ကုိ ပုိျပီးၾကည္ညိဳ တတ္ေအာင္ ဘုရားရွင္စကားေတာ္ေတြကုိပုိသိရေအာင္ မႏၱေလးျမိဳ႕တက္ျပီး စာသင္ရဦးမယ္လုိ႕ ငါယူဆတယ္၊ အဲဒီေတာ့မင္း မႏၱေလးတက္စာသင္ရေအာင္ ျပင္ဆင္ေပါ့ကြာ’၊


ဘုရားရွင္ကုိ ပုိမုိၾကည္ ညိဳႏုိင္ေအာင္ဆုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကုိရင္ကုသလျမိဳ႕တက္ခ့ဲျပီ၊ ဘုရားရွင္ကုိ ၾကည္ညိဳရင္းျဖင့္ ကုိရင္ ကုသလစာေတြသင္ယူလုိက္တာ ရဟန္းေဘာင္မတက္ခင္ပဲ ပထမၾကီး တန္း ေအာင္ျမင္ေလသည္၊ 

ငယ္ဆရာေတာ္ၾကီးမွာ တပည့္တစ္ေယာက္ထြန္းေပါက္မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ႕ျမင္ရလုိ႕ျပဳံးျပံဳးျဖင့္ ဂုဏ္ယူမဆုံးရွိေနသည္၊ ရဟန္းေဘာင္တက္၊ သိမ္ကထြက္ လုိ႕ အႏုေမာဒနာျပဳေတာ့…ဥပဇၥ်ာယ္ငယ္ဆရာ က..

‘ေမာင္ကုသလေရ သင္လုိ႕ တတ္ခ့ဲျပီ၊ တတ္ေနလုိ႕မျပီးေသးဘူး၊ က်င့္ေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားရဦး မယ္၊ ဒါမွ ဘုရားရွင္မိန္႕ေတာ္မူတ့ဲ ‘ေယာ ဓမၼံ ပႆတိ၊ ေသာ မံ ပႆတိ’ဆုိတ့ဲ စကားေတာ္နဲ႕ ညီမယ္ေနာ္..၊

ထုိေန႕ဦးကုသလရင္ထဲအသိတစ္မ်ိဳးတုိးသည္၊ ဘုရားရွင္ကုိၾကည္ညိဳေနရုံသက္သက္ျဖင့္ အလုိေတာ္ မက်ေသးေၾကာင္း၊ သိသည့္အတုိင္းက်င့္ႏုိင္မွ ဘုရားရွင္အလုိေတာ္နဲ႕ကုိက္ညီမည္ျဖစ္ေၾကာင္းသိရ သျဖင့္ ၀မ္းသာေနမိသည္၊

ဤသုိ႕ျဖင့္ ပရိယတၱိ-သင္ယူျခင္းနဲ႕၊ ပဋိပတၱိ-က်င့္သုံးျခင္းကုိ ညီမွ်ေအာင္ ျပဳႏုိင္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားေတာ့သည္၊ ယခင္ႏွစ္ မ်ားကသီတင္း၀ါလကၽြတ္လွ်င္ ရြာျပန္သည္၊ ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္ ဦးဇင္းကုသလရြာမျပန္ေတာ့၊ ရြာျပန္မည့္အစားရိပ္သာ၀င္ျပီး ပဋိပတ္လုပ္ငန္းျဖင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ရင္း တရားရွာသည္၊ 
တစ္ဘက္ကလဲ ဓမၼာစရိယတန္းကုိ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ေအာင္ျမင္သည္၊

စိတ္ျဖင့္သာၾကည္ညိဳႏုိင္ခ့ဲေသာ ဘုရားရွင္ကုိတရားဓမၼျဖင့္ အျမင့္ျမတ္ဆုံးပူေဇာ္ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚ လာသည္၊ ငယ္ဆရာရွင္မိန္႕လုိက္ေသာ ‘ေယာ ဓမၼံ ပႆတိ၊ ေသာ မံ ပႆတိ’ဆုိေသာ စကားကုိ မၾကာခဏရြတ္ေနမိသည္၊ ရင္တြင္ေအးခ်မ္းလွသည္၊ တရားျမင္မွငါဘုရားကုိျမင္မည္တ့ဲ၊

ႏွစ္ ႏွစ္မွ တစ္ေခါက္ေလာက္ သာျပန္ျဖစ္ေသာ ေမြးရပ္ေျမတြင္ ဆရာေတာ္ၾကီးကား တပည့္မ်ားကုိ သြန္သင္လ်က္ပင္ရွိေနသည္၊ ဒကာ ဒကာမမ်ားကုိ တရားေရေအးေဟာေျပာေပးလွ်က္ရွိသည္၊  ရြာသူ ရြာသားမ်ားအျပင္ ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ကုိရင္မ်ားမွသည္ ေတာထြက္ကုိယ္ေတာ္ၾကီးမ်ား အထိ ေန႕စဥ္ သြန္သင္လ်က္ရွိေသာ ငယ္ဆရာေတာ္ ဆီတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္သည္၊

‘အဲ..ငါ့တပည့္ ေမာင္ကုသလျဖင့္ မလာတာၾကာေပါ့၊ မင္းအေၾကာင္းၾကားရေတာ့..ငါျဖင့္ ၀မ္းသာလုိ႕ မဆုံးဘူးျဖစ္တယ္၊ ေမာင္ပဇင္းမိဘမ်ားက ငါ့ကုိလာေမးသေပါ့ဗ်ာ၊ ငါေျပာလုိက္ပါရဲ႕၊ ဟ့ဲ မင္းတုိ႕ ဦးဇင္းက တရားအားထုတ္ေနတာ၊ တရားအာရုံနဲ႕ေနေနတာ ေအးခ်မ္းလွတယ္၊ မင္းတုိ႕လဲ အက်ိဳးမ်ား တယ္၊ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္မျဖစ္ေစနဲ႕ လုိ႕ေျပာထားရတယ္၊ ေအး မင္းအခုလုိ ပရိယတ္လဲတတ္၊ ပဋိပတ္လဲ သိေတာ့..ငါ့ျဖင့္ ဘယ္လုိေျပာရမယ္ မသိေအာင္၀မ္းသာလွသကြယ္’၊

ငယ္ဆရာ၏ မ်က္၀န္းတြင္ နက္နဲေသာ အရိပ္နိမိတ္မ်ားေပၚလြင္ေနသလုိ ထင္မိသည္၊ ေအးခ်မ္းေန သ ေယာင္လဲထင္မိသည္၊ ဘုရားေဆာင္သုိ႕၀င္ေရာက္သြားေသာ ငယ္ဆရာကုိ ေနာက္မွဖူးျမင္ရင္းရင္တြင္..

‘ငါလုိကုိရင္ဦးဇင္းငယ္ေတြကုိ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘ၀ကေန စာေပသင္ေပး၊ အစားေၾကြး၊ ေနရာ စရာေပး၊ ေနာက္ေတာ့.တပည့္မ်ားကုိ သင့္ရာပုိ႕ေဆာင္ေပးျခင္းျဖင့္ ေလာက အက်ိဳး ေဆာင္ေတာ္မူေသာ ဆရာျမတ္ပါတကား’ ...

လုိ႕ ေတြးမိရင္း ဦးကုသလရင္တြင္ မငုိရပါပဲလွ်က္ ရႈိက္ေန မိသည္၊

ရြာတြင္ တစ္ပတ္ခန္႕ေနျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ျပန္တက္ခ့ဲသည္၊ ပထမျပန္၀င္ၾကမည့္ ကုိရင္ဦးဇင္း မ်ားကုိ စာေပ ပုိ႕ခ်ေပးရဦးမည္မုိ႕လား၊ ဤသုိ႕ျဖင့္ ဦးဇင္းကုသလသည္ တပည့္မ်ားအလည္တြင္ စာခ်ေတာ္ ေသာ ဆရာေတာ္ အျဖစ္ေရာက္ခ့ဲျပီ၊ တပည့္မ်ားကလဲ ခ်စ္ၾကသည္၊ 

ဦးကုသလသည္ စာခ်ဆရာေတာ္ ျဖစ္သည့္တုိင္ ဘုရားပန္းကပ္သည္၊ တံျမက္လွည္းျခင္း၀တ္ မွန္မွန္လုပ္ သည္၊ မနက္ပုိင္းႏွင့္ ညေနပုိင္းမ်ားတြင္ တရားရႈမွတ္သည္၊ ဤသုိ႕ ဂႏၳဓုရ-စာေပပုိ႕ခ်ျခင္း၊ ၀ိပႆနာဓုရ- တရားအားထုတ္ ျခင္းျဖင့္ သာသနာေတာ္ကုိ ထမ္းေဆာင္ေနသည္၊

တစ္ေန႕တြင္ ေမြးရပ္ရြာရွိငယ္ဆရာေတာ္ အထံမွ စာေရာက္လာသည္၊

‘ေမာင္ကုသလ ငါအသက္ၾကီးျပီ၊ အမ်ားအက်ိဳးလည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ေဆာင္ခ့ဲျပီ၊ ေက်ာင္းကန္ တပည့္၊ ဒကာ ဒကာမမ်ားႏွင့္ ေဟာေျပာေရာေထြးမေနလုိေတာ့၊ မင္းျပန္လာခ့ဲ’၊
ငယ္ဆရာ၏ စာသည္ ဤမွ်သာျဖစ္သည္၊

သုိ႕ေသာ္ ထုိမွစတင္ကာ ေမြးရပ္ေျမေတာေက်ာင္းေလးတြင္ ဦးကုသလေက်ာင္းထုိင္လုိက္ရသည္၊
ေလးငါးႏွစ္ရြယ္ ကုိရင္ငယ္မ်ားမွသည္ ရဟန္းၾကီးမ်ားအထိ သြန္သင္ဆုံးမေနရသည္၊ ဒကာဒကာမ မ်ား ႏွင့္ေဟာေျပာဆက္ဆံရသည္၊ အဆင္ေျပသည္လည္းရွိသည္၊ မေျပသည္လည္းရွိသည္၊


ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းရာေတာအရိပ္တြင္ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ရွိေနမည္ျဖစ္ေသာ ငယ္ဆရာေတာ္ကုိ မွန္းရည္ဦးညြတ္မိတုိင္း ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဦးကုသလ မငုိရပါပဲလွ်က္ ရႈိက္ေနမိတတ္သည္၊

ႏႈတ္အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အျမင္မ်ိဳးစုံ၊ အေတြ႕အၾကဳံမ်ိဳးစံုျဖင့္လည္းေကာင္း၊  ဆုံးမသြန္သင္တတ္ ေသာ ဆရာျမတ္ အလင္းဓာတ္ ေတြ႕ပါေစလုိ႕ဆုေတာင္းေနမိသည္၊

တပည့္မ်ားစြာျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္ေနေသာ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးကုသလသည္ မိမိငယ္စဥ္ကလုိ ဘုရားၾကည္ညိဳတတ္ေသာ တပည့္သာမေဏငယ္မ်ားကုိ ဘုရား ရွိခုိးေနေသာ တပည့္မ်ား အၾကားတြင္ စူးစမ္းရွာေဖြေနတတ္သည္၊

ေတာရပ္တြင္တရားရွာကာ ေအးခ်မ္းေနမည္ျဖစ္ေသာ ျမတ္ဆရာကုိ အားက်ေနမိသည္။
ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ဦးကုသလ မငုိရပါပဲလွ်က္ ရႈိက္ေနမိသည္၊ 
ကုိရင္မ်ား၏ အမွ်ေ၀သံသည္ ေက်ာင္းလုံးညံေနေတာ့သတည္း။ 



Saturday, March 17, 2012

ေလာကထဲက အသိနဲ႕ အရွိ



ေလာကတြင္ လူအျဖစ္ရေသာ္ လူမ်ားၾကဳံေတြ႕ရမည့္ သေဘာမ်ားမလြဲ မေသြေတြ႕ၾကံဳရမည္သာျဖစ္ သည္၊ လူသားစင္စစ္မွ ဘုရားျဖစ္လာေသာ ဗုဒၶဘုရားရွင္က လူတုိင္းေတြ႕ၾကံဳရမည့္ သေဘာ တရား မ်ား ကုိ ေဟာျပ လမ္းညြန္ထားသည္၊ ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္လဲ ေတြ႕ၾကံဳခ့ဲရသည္၊ ဘ၀ အသေခ်ၤ အေတြ႕ အၾကဳံ မ်ားျဖင့္   ျပန္လည္ေဟာျပေသာ အခါတစ္ဘ၀ အျမင္ျဖင့္ေဟာၾကားထက္ ပုိမုိျပည့္စုံသည္၊ ဗုဒၶ တရားေတာ္ မ်ားသည္ လူသားႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္သည္ဟု ဘာသာ၀ါဒကုိ ေလ့လာဆန္းစစ္ သူမ်ား က ေကာက္ခ်က္ ခ်ၾကသည္၊

ေသာက ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္လာရေသာ အခါတုန္လႈပ္တတ္ျခင္းသည္ တုန္လႈပ္တတ္ေသာ သေဘာ ရွိေသးေသာ အျမင္မ်ိဳး ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ လုိျခင္မႈေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ရသည္၊ ေပးလုိက္ ရျခင္း ေၾကာင့္လည္း တုန္လႈပ္ရျပန္သည္၊ တုန္လႈပ္ရုံသက္သက္မွ်မက ေတာ့ပဲ စိတ္တင္ အစြဲထား လုိက္ ေသာအခါ ထုိအစြဲဆြဲအားမ်ားေၾကာင့္ ဘ၀အလွ၊ ဘ၀ရသမ်ား ပ်က္ပ်ယ္ရျပန္သည္၊ တႏုံ႕ႏုံ႕ခံစား သည္၊

ဆင္းရဲပါသည္ဆုိေသာ ေသာကသေဘာကုိ ေစ့ေစစပ္စပ္ ရႈျပီးခံစားသည္၊ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ခံစားျခင္း မ်ိဳးျဖစ္သည္၊ ဗုဒၶလမ္းညႊန္သည့္ အရွိအတုိင္းသိရွိေသာ သေဘာမ်ိဳးပါသည့္ ဒုကၡသစၥာကုိ ရႈျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ ပါ၊ ငါ့မွျဖစ္ရေလျခင္း၊ သူ႕ေၾကာင့္ငါ ျဖစ္ရေလျခင္း ဆုိေသာ..သူႏွင့္ ငါ၏..အၾကားရွိ ဆင္းရဲျခင္း သေဘာကုိ ရႈျခင္းျဖစ္သည္၊ 
ရလာဘ္မွာကား ငါမွားတယ္၊ သူမွားတယ္ဆုိေသာ ေကာက္ခ်က္မ်ိဳး ထြက္ တတ္သည္၊ သူနဲ႕ ငါအလုပ္ ရႈပ္ေနျခင္းသည္ ေလာကီ သေဘာျဖစ္သည္၊

သူေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ လုံး၀မမွန္ဘူး၊ ငါေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ နည္းနည္းမွန္ေသးတယ္၊ သူရယ္၊ ငါရယ္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး၊ ျဖစ္တတ္တ့ဲသေဘာမုိ႕ျဖစ္တာလုိ႕ ေတြးရင္ ေတာ္ေတာ္မွန္ပါတယ္တ့ဲ၊

ေလာကရွိသူငါ အားလုံးလူဟူသမွ်မ်ားသည္ ဥစၥာစည္းစိမ္မရွိျခင္းဆင္းရဲ( အလာဘ)၊ အျခံအရံမရွိျခင္း ဆင္း ရဲ( အယသ) က့ဲရဲ႕ရႈတ္ခ်ျခင္းဆင္းရဲ (နိႏၵ) ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္း( ဒုကၡ)တုိ႕ကုိ သာ ဆင္းရဲမွတ္ ထင္သည္၊

ထုိဆင္းရဲျခင္းကုိေတာ္လွန္ဖုိ႕ အတြက္ဥစၥာ စည္းစိမ္မရွိသျဖင့္ ရွိေအာင္လုပ္ရသည္၊ မိတ္ေဆြအသုိင္း အ၀ုိင္းရလာေအာင္ၾကိဳးပမ္းရသည္၊ က့ဲရဲ႕ရႈတ္ခ်ျခင္းမခံရေအာင္ကုိယ္က်င့္တရားထိန္းသိမ္းရသည္၊
တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ရသည္၊ မွန္မွန္ကန္ကန္အသုံးခ်တတ္ လွ်င္ ေလာကဓံ ဆင္းရဲျခင္းေလးပါးက မိတ္ေဆြမ်ား သဖြယ္ေထာက္ပံ႕ကူညီတတ္သည္၊ ဘ၀တက္လမ္း အတြက္ ေလွကား ထစ္မ်ား ျဖစ္သည္၊

ဥစၥာကလဲေပါ( လာဘ) အျခံ အရံကလဲ ျပည့္စုံ( ယသ) ခ်ီးမြမ္းမႈလဲခံရ( ပသံသ) လာဘ၊ ယသ၊ ပသံသ ဆုိေသာ ထုိသုံးပါးျဖင့္ေလာကီဘုံဓေလ့ ထုံေမြ႕ေနေသာ သူအတြက္ ေလာကီခ်မ္းသာဆုိႏုိင္ ေသာ သုခမ်ား မလြဲမေသြရရွိမည္သာျဖစ္သည္၊ 

“ငါ..ခ်မ္းသာတယ္၊ ငါ့မွာ အျခံအရရွိတယ္၊ ေလာက အလယ္ဂုဏ္တင့္တယ္တယ္” ဆုိျပီး ရရွိလာေသာ ခ်မ္းသာမႈေလးကုိ တရားလြန္ခံစားလုိက္လွ်င္၊ ဘ၀ ကုိ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ေလးလုိက္ျပီး ေမွ်ာလုိက္လွ်င္ လာဘ၊ ယသ၊ ပသံသတုိ႕သည္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္လာ တတ္သည္၊

ထုိသုိ႕ လာဘ၊ ယသ၊ ပသံသတုိ႕ကင္းျပီးဆင္းရဲျခင္းမ်ားႏွင့္ လုံးေထြးကာ ေနာက္ဆုံးေတာင္းစားရ သည့္ ဘ၀ေရာက္လွ်က္ေတာင္မွ “နင္သာလူမုိက္၊ ဒုစရုိက္ဟု၊ ရုိက္ပုတ္လုိက္ၾက၊ ရြာမွထြက္ေလ၊ ေတာမွာေသ သည္၊ ေကာင္ေသဠင္းက်၏တည္း” ျဖစ္နုိင္သည္၊

ထုိအခါက်မွ ဆင္းရဲေလျခင္းဟုေတြးမိေပမည္၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ အျခံအရံျပည့္စုံျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းေျပာ ဆုိခံရျခင္း၊ ထုိအရာမ်ားျဖင့္ ေနသာထုိင္သာရွိေနျခင္းကုိလည္း ျမတ္ဗုဒၶက ေလာကဓံဟု ေဟာေျပာခ့ဲ သည္ကုိထုိသူ မသိခ့ဲ၍သာ ျဖစ္သည္၊

ကားရတတ္ပါသည္၊ “ဒီလူတုိ႕နဲ႕ အတူတူ ဘ၀ အေျခတည္ကာစက လူေတာ္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ၊ 
အခုလုိခ်မ္းသာသြားမွ ပဲသူ႕ရဲ႕ကုိယ္က်င့္ သိကၡာကလူမ်ားအၾကားေျပာစရာျဖစ္လာတယ္တ့ဲ”ခ်မ္းသာျခင္း
ေလာကဓံကုိမခံႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္၊

ငယ္ငယ္ကတည္းကျပည့္စုံစြာေနထုိင္လာေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ဘ၀ေလာကဓံျပည့္စုံေနေသာ ဆရာၾကီးတစ္ဦးထံေရာက္သြားသည္၊ ျပီးေတာ့ ဘ၀အေတြ႕ အၾကဳံမ်ားျဖင့္ စာေရးခ်င္သည္ေျပာလာသည္၊

ဤတြင္ဘ၀ေလာကဓံျပည့္စုံေနေသာ ဆရာၾကီးက “မင္း အိမ္ကေနထြက္ေျပး ကြာ”တ့ဲ ေျပာလုိက္တ့ဲ စကား၊ ခ်မ္းသာျခင္း သက္သက္သိေနရုံျဖင့္ အေကာင္းခ်ည္းမရႏုိင္။ ဆင္းရဲျခင္းသည္လည္း လုိအပ္ေနေသး လွ်က္ရွိေၾကာင္းေျပာလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊

တစ္ခုရွိေသးသည္၊ သလြန္ေမြ႕ယာတြင္ အခန္႕သာထုိင္ျပီး အရံအေရြေတာ္ ၀န္းရံခေနေသာ သူတစ္ေယာက္ အနံ႕ အရသာႏွင့္ ထုံးမႊမ္းျပည့္စုံေသာ ထမင္းကုိ သုံးေဆာင္ရာ ခံတြင္းမေတြ႕ ျဖစ္ေနသည္၊ 

တစ္ေန႕တြင္ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳရွိ လူပညာရွိတစ္ဦးထံမွ ထမင္းစားေကာင္းနည္း၊ ခံတြင္းေတြ႕ နည္းတစ္ခုရ လုိက္သည္၊

ထုိထမင္းတစ္နပ္ အတြက္ ေရႊပလႅင္၊ သလြန္ေမြ႕ယာမွ ဆင္းရသည္၊ သစ္ခုတ္၊ ၀ါးခုတ္၊ ေျမေပါက္၊ ေရထမ္း၊ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ လုပ္ခုိင္းသည္၊ ျပီးေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္ေၾကြးသည္၊ ထုိထမင္းတြင္အရသာ အထူးမပါ၊ ဆားႏွင့္ ငရုပ္သီးစပ္စပ္သာျဖစ္သည္၊ 


ထုိထမင္းစားရေသာ လူငယ္၏ မွတ္တမ္းတြင္ အေကာင္းဆုံး အျဖစ္ ေရးသြင္းျခင္းခံလုိက္ေသာ ထမင္း တစ္နပ္သည္ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ ဆားဟင္း သာ ျဖစ္သည္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဆင္းရဲျခင္း သည္ ႏႈတ္ကုိ ျမိန္ေစ သည္။ ဒုကၡသည္ အသိတုိးေစသည္။

အသိ အရွိ၊ ေလာကဓံနဲ႕ညွိ၊ အသိသာျမတ္တန္ဖုိး၊
အသိတုိးလွ်င္၊ ဤလူ႕ခြင္၊ ေနလွ်င္ျမတ္သကုိး၊
အသိအက်င့္၊ အသြင္တင့္၊ မ်ားျဖင့္ လူ႕တန္ခုိး။

Thursday, March 15, 2012

ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား ႏွင့္ တမီးဘုရားေက်ာင္း အလွဴ


အိႏၵိယႏုိင္ငံၾကီးသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခ့ဲသည္၊ 

ဘာသာအယူ၀ါဒမ်ား ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အႏုသုခမပညာရပ္မ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊
ေခတ္အျမင္ တုိ႕ကုိေျပာင္းလဲ ဆန္းသစ္ ေသာ အေတြး အေခၚမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ 
အသား အေရာင္ခြဲျခားဆက္မႈသမုိင္းကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေသာ ဒႆဂီရိႏွင့္ ရာမတုိ႕ဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ စာေပ အဆင့္ အတန္း ျမင့္မားမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကမၻာ့သမုိင္းတြင္ ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားထင္က်န္ရစ္သည္၊

ယေန႕ တုိင္ေအာင္ပင္ ကမၻာအရပ္ရပ္က လူသားမ်ားကုိ ဆြဲေဆာင္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္၊
ေယာဂီသူ ေတာ္စင္ မ်ားေတးသီရာ ဂဂၤါျမစ္သည္လည္းေကာင္း၊ 
ယမုံနာျမစ္သည္လည္းေကာင္း ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ တန္းၾကီး ကုိ ျမစ္ဖ်ားခံစီဆင္းလ်က္ 
လူသားမ်ားကုိ အက်ိဳးျပဳေနသလုိပင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံၾကီး၏ ေထြျပား ေသာ အယူ၀ါဒ၊ ဇာတ္စနစ္၊ ဘာသာ စာေပ၊ ပထ၀ီ အေနအထားမ်ားသည္ အယူ၀ါဒအမ်ိဳးမ်ိဳး ကုိျဖစ္ ထြန္း ေစသည္၊ 
 ေနေဗလီေရာက္ ဗုဒၶဘာသာအခမ္းအနားေရာက္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား

ဟိႏၵဴဘာသာၾကီး၏ အေျခခံသည္ပင္ မ်ားျပားေပြလီသည္၊ ကြဲျပားျခားနားေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ားရွိသည္၊ ကြဲျပားမ်ားျပားသည့္အားေလ်ာ္စြာပင္ ေနာက္လုိက္ ေနာက္ပါ ယုံၾကည္သူတုိ႕လည္း မ်ားျပားသည္၊ ရာမမင္း ၏ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သည္၊ ေျပာမဆုံးႏုိင္ေသာ ရာမယဏႏွင့္ မဟာဘာရတဇာတ္လမ္းၾကီးမ်ား ၏ ေနာက္ ခံေျမသည္ အိႏၵိယေျမပင္ျဖစ္သည္၊  

ျမတ္ဗုဒၶပြင့္ထြန္းရာမဟာေဒသၾကီးျဖစ္သည္၊ဂ်ိန္းဘာသာေရးဂုရ မဟာ၀ီရေမြးဖြားရာေဒသ ျဖစ္သည္၊ 
ခရစ္ေတာ္ အလည္ေရာက္ခ့ဲရာ မဟာေဒသၾကီးျဖစ္သည္၊ 
ကုိလံဘတ္ကုိ ဆြဲေဆာင္ခ့ဲေသာ ေနရာ တုိင္းျပည္ျဖစ္သည္၊ 

နတ္ေပါင္းကုေဋ ကုဋာခ်ီရွိျပီး ကုိးကြယ္ၾကသည္၊ လူသားဘုရားမ်ားစြာလည္း ေပၚထြန္းသည္၊ ကမၻာသိ သူေတာ္စင္လူသားမ်ား အစဥ္မျပတ္ေပၚထြန္းရာေနရာျဖစ္သည္၊ 

မဟတၱမဂႏၶီ၏ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သည္၊ တစ္ျပည္သူမာသာထရီဇာ လာေရာက္ျပီး လူမႈအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ခ့ဲရာေနရာ ျဖစ္သည္၊ 
ဗုဒၶသာ၀ကမ်ား ဘာ၀နာစည္းျဖန္းရာေနရာထူး၊ ဂ်ိန္းဘာသာ၀င္တုိ႕ေနရာျမတ္၊ 
ကုိယ္ယုံၾကည္ရာ ကုိးကြယ္လွ်က္လွည့္လည္ေနထုိင္ရာ ေဒသထူးၾကီးျဖစ္သည္၊ 

ယေန႕ ကာလမ်ား တုိင္ေအာင္ပင္အိႏၵိယ ႏုိင္ငံလမ္းမ်ားေပၚတြင္အေရာင္အေသြးစုံေသာ ဘာသာေရး
ေခါင္းေဆာင္မ်ား ရာ၊ ေထာင္၊ ေသာင္း မကမ်ားျပားလွစြာ ယွဥ္တြဲေလွ်ာက္ လွမ္းေနၾကသည္၊
 တမီးမဂၤလာေဆာင္တြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ေနၾကစဥ္

ထူးျခားခ်က္မွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ အေျခတည္ေပါက္ဖြားလာေသာ ဘာသာ၀ါဒတုိင္းသည္ အဟိ ံသ၀ါဒ ကုိ လက္ကုိင္ထားၾကသည္၊ သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ အထူးတားျမစ္ၾကသည္၊
ယေန႕တုိင္ေအာင္ပင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံဂႏၶီ၏ အဟိ ံသ၀ါဒျဖင့္ ထင္ရွားသည္၊ ထုိလမ္းစဥ္ျဖင့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးကုိ ရယူႏုိင္ခ့ဲသည္ဆုိႏုိင္သည္၊

ဟိႏၵဴဘာသာ၀ါဒလမ္းစဥ္ကုိ သုံးသပ္ျပေသာ ပညာရွင္မ်ားက
 “Hindisim is a religion admitted of vast diffrernces of beliefs and practices among its followers”.ဟုသုံးသပ္ၾကသည္၊

ဟိႏၵဴဘာသာသည္မ်ားျပားက်ယ္ျပန္႕ျပီးေနာက္လုိက္ေနာက္ပါမ်ားအၾကားတြင္ ယုံၾကည္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဴး အား က်င့္သုံးမႈကုိ လက္ခံထားသည္ဟုဆုိႏုိင္သည္၊

ဗုဒၶဂယာလုိဘုရားပြင့္ထြန္းရာေနရာျမတ္ႏွင့္အနီးတြင္ပင္ လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိခႏၶာကုိယ္ႏွင့္ ဦးေခါင္း တုိ႕ကုိ ႏြားေခ်းေရာေသာ ျပာမ်ား သုတ္လိမ္းကာ၊ ႏြားသတၱ၀ါကုိ ပန္းမ်ားပန္ေပးလ်က္ လွည့္ လည္သြား လာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရတတ္သည္၊

ေမးျမန္ၾကည့္မိရာ သူတုိ႕ရုိးရာပူေဇာ္နည္းတစ္ခု ျဖစ္ သည္ဟုေျပာျပသည္၊  
ယေန႕တြင္ ဘာသာ၀ါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးရွင္သန္သည္၊

 ဘုရားေက်ာင္းဖြင့္ပြဲမွ ဟိႏၵဴဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား

အိႏၵိယႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္း တမီးနာဒူးျပည္နယ္ရွိ Annanalai university တြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ရွစ္ပါး ph.d တက္ေရာက္သင္ယူလ်က္ရွိသည္၊ ေရာက္၍မၾကာမီပင္ သတင္းဌာနမ်ားမွလာေရာက္သတင္းယူၾကသည္၊

ထုိ႕ေနာက္ေနေဗလီျမိဳ႕ေလးတြင္ ဗုဒၶဘာသာ အခမ္းအနားတက္ေရာက္ဖုိ႕ ဖိတ္ၾကားျခင္းခံရသည္၊
Chidambaram ျမိဳ႕ေလးရွိ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုတြင္ ဗုဒၶဘာသာထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားကုိ အျမတ္တႏုိး ခံယူျပီး ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အထူးဧည့္သည္ေတာ္မ်ား အျဖစ္ၾကြေရာက္ေစသည္၊ မဂၤလာေဆာင္ တြင္ ပရိတ္ရြတ္ရသည္မွာ ထူးျခားသည္၊ မဂၤလာေဆာင္တြင္ ေဗာဓိပင္လက္ေဆာင္ ေပးရသည္မွာ ပုိ၍ထူးျခား ပါသည္၊

၁၃. ၃ ၂၀၁၂ မနက္တြင္ျဖစ္သည္၊ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားေနထုိင္ရာ ခ်စ္ဒမ္းပဒမ္း( cihdambaram) ျမိဳ႕ေလးသုိ႕ ဘြန္နာေဂရီ( Baunagari) ျမိဳ႕ေလးရွိ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းဖြင့္ပြဲသုိ႕ ၾကြေရာက္ အခြင့္ၾကဳံ လာသည္၊ မည္သုိ႕မွ် မေမွာ္လင့္ႏုိင္ေသာ အခြင့္ထူး တစ္ခုျဖစ္သည္၊ အထူးဧည့္သည့္ေတာ္မ်ား အျဖစ္ လာေရာက္ေခၚျခင္းျဖစ္သည္ဟုေျပာသျဖင့္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား လုိက္ပါ ခ့ဲၾကသည္၊

အခမ္းအနားသုိ႕ေရာက္ေသာ အခါဟိႏၵဴဘာသာေခါင္းေဆာင္ ကုိယ္တစ္ပုိင္း၀တ္ဂုရုၾကီးမ်ားႏွင့္ေျမေပၚ 
တြင္အတူထုိင္ၾကရသည္၊ သူတုိ႕ပူေဇာ္ေနသမွ် အားနာပါးနာထုိင္ေပးေနရသည္၊ ကုလားဆုိင္း တီးေနျခင္း မွာ နားဆူလွသည္၊ မည္သည့္ အနံ႕ဟုေျပာ ရန္ခက္ခဲေသာ အနံ႕ အသက္မ်ားေၾကာင့္ေခါင္းေနာက္ေတာက္ အီတီျဖစ္လာသည္၊ ေနပူၾကဲၾကဲတြင္ ေခၽြးတစ္လုံးလုံးျဖင့္မုိ႕ အေနခက္လွသည္၊

အခမ္းအနာအျပီးတြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ မ်ားကုိ ဧည့္ခံေဆာင္သုိ႕ေခၚသြားသည္၊ ငွက္ေပ်ာ္ဖက္ ခင္းေပး သည္၊ ျပီးေတာ့ အနံ႕စုံေသာ ကုလား ထမင္းဟင္းမ်ား လာခ်ေပးသည္၊ ေနပူပူဟင္းပူပူကုိ ထူးထူးဆန္းဆန္း စားရသည္မွာလည္း အေနခက္လွသည္၊ အစားနည္းလွပါလားဆုိေသာ အျမင္မ်ိဳးျဖင့္ ထပ္ ထည့္ေပးရန္ၾကိဳး ပမ္းေနမႈကုိ လက္ကာျပီး မနည္းထိန္းေနပါသည္၊ 
အလွဴ႕ရွင္ အလွဴ႕အမမ်ားမွာ ျပဳံးေပ်ာ္ ေနၾကသည္၊ 

 ဘုရားေက်ာင္းဖြင့္ပြဲသုိ႕ ဖိတ္ၾကားေသာ အလွဴ႕ရွင္ အလွဴ႕အမမ်ားႏွင့္ အမွတ္တရ

အခုလုိၾကြေရာက္လာျခင္းကုိလည္း အထူး၀မ္းသာေၾကာင္းေျပာျပၾက သည္၊ ေနာက္မ်ားလည္း အခြင့္ အခါ ၾကံဳက ဆုံျခင္းပါေသးေၾကာင္း ေျပာၾကသည္၊

ဘာသာစကား၊ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈ၊ စာေပ၊ အႏုလက္ရာ၊ ယုံၾကည္မႈတုိ႕ျဖင့္ ရႈပ္ေထြးေနေသာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ ၾကီး၏ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း အေနအားျဖင့္ သူတုိ႕ရုိးရာ ဘာသာေရး အခမ္းအနားမ်ားသုိ႕ တက္ေရာက္ခြင့္ ရသျဖင့္ ဗဟုသုတမ်ားစြာရပါသည္၊ ေနာက္မ်ား အခြင့္ အခါရွိလ်င္လည္း ပါ၀င္ဆင္ႏြႊဲ ခ်င္ပါေသးသည္။

ဗုဒၶသားေတာ္ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိျမင္ရသျဖင့္ သက်ႏြယ္ဖြားျမတ္ဘုရား၏ “သမဏာနဥၥ ဒႆန မဂၤလာ” ကုိ သေဘာေပါက္ေစျခင္၍ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္အေတြးနဲ႕ကုိယ္ေပါ့ေလ…။


Saturday, March 10, 2012

ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ တမီးလူမ်ိဳး

  Annamalai university. Tamil Nadu, india

ေႏြတစ္ေန႕လည္ခင္း၊ အနမလုိင္း ( Annamamlai university) စာၾကည့္တုိက္ထဲတြင္ ဟုိတစ္စု၊ ဒီတစ္ စုျဖင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား စကားေျပာသူေျပာ၊ စာေဆြးေႏြးသူေဆြးေႏြးျဖင့္ ျငိမ္ျငိမ္ေလး စည္ကားေန သည္၊ စာအုပ္စဥ္ျမင့္ျမင့္ၾကီးမ်ားတြင္ အတန္းလုိက္စီထားေသာ စာအုပ္တုိ႕မွာ နံရံေလး ဘက္ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနသည္၊ စာၾကည့္တုိက္၀န္ထမ္းမ်ားသည္လဲ ျပာတာျပာတာျဖင့္ စာၾကည့္ တုိက္ ကုိ စုိးမုိးေနသည္၊

တမီးနာဒူးျပည္နယ္သည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံၾကီး၏ေတာင္ဘက္ အက်ဆုံးျပည္နယ္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္သည္၊ 
တမီး လူမ်ိဳး အမ်ားစုေနထုိင္ရာျပည္နယ္ၾကီးျဖစ္သည္၊ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ နီးစပ္သည္၊
ျဒာဗီဒီယန္လူမ်ိဳးမ်ား ေနထုိင္ရာေဒ သၾကီးျဖစ္သည္၊ ကမၻာ အရပ္ရပ္တြင္ တမီးလူမ်ိဳးမ်ား သန္းေပါင္း ၂၂၀ ရွိသည္ဟု သိရ သည္၊ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္၊ ပါကစၥတန္၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံတုိ႕တြင္ေနထုိင္ၾကသည္၊

တမီးနာဒူးျပည္နယ္ သည္ တမီးလူမ်ိဳး အမ်ားဆုံးေနထုိင္ရာေဒသျဖစ္သည္၊ ရာမာယဏဇာတ္လမ္း ၾကီးတြင္ သီရိလကၤာ( သီဟုိဠ္)ဘုရင္ ရာ၀ဏမင္းသည္ သီတာမင္းသမီးကုိ ခုိးယူသည္၊ ရာမမင္းသား သည္ ရာ၀ဏမင္းလက္မွ သီတာမင္းသမီးကုိ ကယ္တင္ရာတြင္ ရာမမင္းသားဘက္မွ ေမ်ာက္မ်ား ပါ၀င္တုိက္ခုိက္ ၾကသည္၊

ထုိေမ်ာက္မ်ားမွာ တမီးလူမ်ိဳးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကသည္၊ အသားမည္းျပီး၊ ရုပ္ရည္လကၡဏာ ၾကမ္းတမ္းေသာေၾကာင့္ မွတ္တမ္းတင္ရာတြင္ ေမ်ာက္သတၱ၀ါမ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ၾကသည္၊ အသားမည္းၾကသည္၊ ေတာေတာင္ေရေျမသဘာ၀ကုိ ျမတ္ႏုိးၾကသည္၊

ယေန႕တုိင္ေအာင္ပင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားဖိနပ္မစီးၾကပါ၊ သမုိင္းေၾကာင္းမ်ား အရ ဗင္ဒယာေတာင္တန္းၾကီးေတာင္ဘက္ပုိင္းကုိ တမီးနယ္၊ ေျမာက္ဘက္ပုိင္းကုိ အာရယန္နယ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည္၊ ယေန႕တမီးသည္ လူမ်ိဳးအမည္ျဖစ္ျပီး နာဒူးသည္ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾက သည္၊ ၾကီးမ်ားက်ယ္ျပန္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ပိုင္ဆုိင္ၾကသည္၊ ျဒာဗီဒီယန္ယဥ္ေက်းမႈသည္ အေရွ႕ ေတာင္ အာရွတစ္၀ုိက္သုိ႕ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေရာက္ရွိသည္၊ 

 ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံ၊ အန္ေကာ၀ပ္ေက်ာင္းေတာ္

ယေန႕ ကေမၻာဒီးယာႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံဂုဏ္ေဆာင္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အလံတြင္ အထြတ္တပ္ထားေသာ အန္ေကာ ၀ပ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသည္ ျဒာဗီဒီယန္တုိ႕လက္ရာျဖစ္သည္၊
ေလေထာင့္က်က်တည္ ေဆာက္ေလ့ရွိျပီး ေလး ဘက္ေလးတန္းတြင္ ျမင့္မားေသာ မုခ္ဦးၾကီးမ်ားျဖင့္ တန္ ဆာဆင္ေလ့ရွိၾကသည္၊ အလယ္တြင္ ခန္႕ျငားေသာ ဘုရားေက်ာင္းျဖင့္ တန္ဆာ တည္ထားၾကသည္၊ ခ်စ္ဒမ္းပဒမ္း ျမိဳ႕ေလးတြင္ နဋရာဇာ ဘုရားေက်ာင္းရွိသည္၊

ဆုိပါနဋရာဇာဘုရားေက်ာင္းသည္ အန္ေကာ၀ပ္က့ဲသုိ႕ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္၊ အလည္ အေဆာင္ ၾကီး၏အတြင္းတြင္ လက္ေလးေခ်ာင္းျဖင့္ ကေနေသာ ဟန္ျဖင့္ သီ၀ကုိယ္စားနတ္ဘုရား ရုပ္တုကုိ ထည့္ သြင္းထားသည္၊ ထူးျခားသည္မွာ ထုိနတ္ဘုရားရုပ္တူအနီးသုိ႕၀င္လွ်င္ အေပၚပုိင္း အ၀တ္မ၀တ္ရျခင္းျဖစ္ သည္၊ တစ္ခါကမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ေရာက္ဖူးသည္၊

ျမန္မာ ရဟန္းေတာ္၈ပါးေက်ာင္းတက္ေနေသာ ဤခ်စ္ဒမ္းပဒမ္းျမိဳ႕ေလးတြင္နဋရာဇာဘုရားေက်ာင္း ႏွင့္ အနမလုိင္း ( Annamalai university) တုိ႕သာ ၾကည္ရႈစရာရွိသည္၊ 
 တမီးလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အမွတ္တရ

ဤျမိဳ႕ေလးသုိ႕ ဧည္သည္အျဖစ္ႏွင့္ေရာက္လာလွ်င္လဲ ဤအရာႏွစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္ျပီးသာေမးေလ့ရွိ သည္၊

ယေန႕ အနမလုိင္းတကၠသုိလ္ စာၾကည့္တုိက္တြင္ ေရာက္ေနသည္၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္ႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ ဂ်ိန္း ဘာသာ အေၾကာင္းက်မ္းမ်ား ရွာေဖြလုိ၍ျဖစ္သည္၊ စာၾကည့္တုိက္တြင္ ေရးသားလမ္းညႊန္ထားေသာ က်မ္းမ်ားကုိၾကည့္ေနစဥ္အနားသုိ႕လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္၊ ဗီဟာျပည္နယ္ ဂယာျမိဳ႕ က လာခ့ဲေၾကာင္းမိတ္ဆက္ၾကသည္၊

အခ်ီစကားမရွိပဲ ေဂါတမဘုရားဘယ္မွာ ေမြးလဲေမးၾကသည္၊ ဗုဒၶ၀င္အေၾကာင္းရွင္းျပလုိက္သည္၊
ယေန႕ေခတ္ျပည္နယ္ အမည္မ်ားပါတပ္၍ ေျပာျပလုိက္ရာ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖစ္ လာ သည္၊ ေက်းဇူးတင္ရသည္၊

ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တြင္ သာသနာမေရာက္ခ့ဲေသာ ဤေနရာမ်ိဳးတြင္ ဗုဒၶ၀င္ကုိစိတ္၀င္စား သျဖင့္ ၀မ္းသာရေသးသည္၊ ဤေတာင္ပုိင္း တမီးျပည္နယ္သုိ႕ အေသာကမင္း လက္ထက္ေရာက္မွ သာသနာ ေရာက္ရွိလာေၾကာင္းသမုိင္းက ဆုိသည္၊

 တမီးလူမ်ိဳး မဂၤလာေဆာင္တြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ေနၾကစဥ္

သမုိင္းက မည္သုိ႕ဆုိေစ ယေန႕ တမီးျပည္နယ္္သည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကုိ စိတ္၀င္စားေနၾကသည္၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ တရုိတေသဆက္ဆံၾကသည္၊ အေလးအျမတ္ထားၾကသည္၊ ၾကီးက်ယ္ ေသာ အခမ္းအနားရွိလွ်င္ဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ပင့္ ဖိတ္ၾကသည္ကုိေတြ႕ေနရသည္၊ ဗုဒၶဘာသာ အစဥ္အလာ အတုိင္း ရြတ္ဖတ္ေပးမႈကုိ တရုိတေသခံယူ ၾကသည္။ 


Friday, March 2, 2012

ေႏြေလရူးေၾကာင့္




ေဆာင္းေႏွာင္း၍ ေႏြေျပာင္းလုလု မနက္ခင္းတစ္ခု၊ ႏွင္းဥတုိ႕လဲစီေနသည္၊ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ မင္းလြင္ျမဴ ခုိး မုိးရိပ္တိမ္ေတာင္တုိ႕သည္ ျပိဳေတာ့မလုိလုိ၊

ေႏြမနက္ခင္း ႏွင္းဥတုိ႕သည္ ျမင္ရခဲသည္၊ ေနလာလွ်င္ ရုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္တတ္သည္၊ ေဆာင္းကုိ လြမ္းသ လုိလုိ၊ မုိးကုိပဲအားကုိးရေတာ့ မလုိလုိ ျဖစ္ေနသည္၊ ဟုိဒီမေရာက္ ရာသီအေျပာင္းကုိ အခြင့္ အေရး ယူျပီး ေနမင္းပူေတာ့သည္..၊

ထုိေၾကာင့္ထင္သည္၊ စာဆုိရွင္က “ေဆာင္ေႏွာင္းေႏြစ၊ တေပါင္းလ၌၊ ေျမာက္ေလျပန္၊ ေတာင္ေလ ဆန္၍၊ ေလဟန္မတည္၊ တုိက္တတ္သည္ေၾကာင့္၊ တေပါင္းတံခူး၊ ေလသုန္သုန္..”၊
ဟုဖြဲ႕သီခ့ဲသည္၊

ဦးဇင္း
ေဟ..

တပည့္ေတာ္တုိ႕ ဘြဲ႕ေတြကုိ ေခၚလုိက္ရင္ ဘာေန႕ေမြးတယ္ဆုိတာ သိတယ္ေနာ္၊
သီရီလကၤာႏုိင္ငံ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံစတ့ဲ ေထရ၀ဒါႏုိင္ငံေတြမွာလည္း အဲလိုပဲလားဘုရား၊

ကုိယ္သိသေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊ ဥပမာကြာ မင္းတုိ႕ငါတုိ႕ သိတ့ဲ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ ၾကီး ဉာဏတိေလာက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရဟန္းျဖစ္တယ္၊ သူ႕ကုိ ဉာဏတိေလာကလုိ႕ ဘြဲ႕ အမည္ေပး လုိက္ၾကတယ္၊ အဲဒါျမန္မာနည္းထင္တယ္၊

 ေနာက္ေတာ့ ဉာဏတိေလာကမေထရ္ၾကီး သီရီလကၤာ ေရာက္လာတယ္၊ သူ႕ဆီကုိ ႏုိင္ငံတကာက တပည့္ေတြေရာက္လာ တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ရဟန္းျပဳၾကတယ္၊ အဲဒီကုိယ္ေတာ္အကုန္လုံးကုိ ဉာဏပုဏ္ဏိ က၊ ဉာဏေမာလိ၊ ဉာဏာဓရ၊ ဉာဏ၀ိမလ၊ ဉာဏသတၱဳ စသည္ေပးလုိက္တာပဲေလ..၊ တုိ႕လုိေျပာရင္ အဂၤါသားေတြခ်ည္းေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ ဘူးေနာ္..၊

အဲေတာ့ ပါဠိဘြဲ႕ကုိေတာ့ေျပာင္းၾကပါတယ္၊ ေထရ၀ါဒရဟန္းေတာ္တုိင္းေပါ့၊ သုိ႕ေသာ္ ျမန္မာနည္း လုိ႕ ေန႕ အလုိက္၊ နံသင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊ သီရိလကၤာဆုိမင္းသိတယ္ေလ၊ ဘုရားေဆြေတာ္ မ်ိဳး ေတာ္ အမည္ေတာ္ေတြကုိ ဘြဲ႕ယူၾကတာ၊ အာနႏၵ၊ ကႆပ၊ ပိယဒႆီ၊ ရာဟုလာ၊ သာရိပုတၱ မေထရ္ စသည္ေခၚၾကတယ္၊

ေအာ္..တင္ပ  အဲလုိလား၊
ဦးဇင္းဘြဲ႕ကေရာ..ေန႕အလုိက္မွည့္ေခၚတာပဲလား၊
ေအးေပါ့..၊
ကုိယ္က ၾကာသပေတးသားဆုိေတာ့ ငယ္ဆရာက ပ႑၀လုိ႕ေပးလုိက္တယ္၊
ဒါေပမယ့္ ေျပာရရင္ နဲနဲရွည္တယ္..၊ ဇာတ္လမ္းဆန္တယ္ေပါ့ေမာင္ရင္ရာ၊

တင္ပါေျပာပါ နားေထာင္ရတာေပါ့..၊

ေလေျပတစ္ခ်က္သုတ္ကနဲ႕တုိက္သည္..၊
ရြက္ေျခာက္တစ္ခ်ိဳ႕ပါလာသည္၊
ဥၾသေတးသံသ့ဲသ့ဲၾကား လုိက္မိသည္၊

ငါ့ကုိေမြးေတာ့ အသားက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးမုိ႕ နာမည္ အတိအက်မရွိေသးပဲ ျဖဴ၀င္းလုိ႕ေခၚတယ္လုိ႕ အေမကေျပာဖူးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ တုိ႕ရြာကုိ ရခုိင္ေဆးဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္ လုိ႕ ေျပာပါတယ္၊ သူက ငါ့ကုိ ျဖဴသာထြန္းလုိ႕ နာမည္အမွည့္ခုိင္းတယ္ ဒါနဲ႕ ငါလဲ ျဖဴသာထြန္းျဖစ္ လာတယ္၊

ေနာက္ေတာ့ အေဖက ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္၊ အဲဒါငါ့နာမည္နဲ႕ဆုိင္တယ္ ဆုိျပီး ေဗဒင္က ေဟာေတာ့၊ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ငါ့ကုိ ျမင့္ေက်ာ္လုိ႕ေျပာင္းလုိက္ျပန္တယ္၊ အဲဒါနဲ႕ ငါက ျမင္ေက်ာ္ျဖစ္ လာျပန္ေရာကြ၊

တင္ပ၊
အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့ ကုိရင္၀တ္တယ္၊ ဆရာေတာ္က ငါ့ဘြဲ႕ကုိ ပညာသာရလုိ႕ေပး တယ္၊

ဦးဇင္းေျပာေတာ့ပ႑၀ဆုိဖ်..၊
ေအးပါ မင္းကလဲ ေနပါဦး..၊
ငါပညာသာရျဖစ္ေနတုန္း ပထမျပန္စာေမးပြဲေတြေျဖရပါတယ္၊ ငါလဲစာေျဖမယ္လုပ္ေတာ့ ဥကၠဌ ဆရာေတာ္ၾကီးဘြဲ႕ ဦးပညာသာရျဖစ္ေနေရာ..၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးကုိ ငါ့ဘြဲ႕ကုိ ပညာသာရ ကေန ပ႑၀လုပ္လုိက္ျပန္ေရာ..၊

ဒါနဲ႕ ဦးပ႑၀ျဖစ္လာတယ္ေပါ့..၊

ေအးေပါ့၊ ဒီၾကားထဲဇာတ္လမ္းရွိေသးတယ္၊ ငါ့ ပထမျပန္စာေမးပြဲေတြေအာင္ေတာ့ ရြာမွာ နာမည္ရ တယ္ေပါ့ကြာ၊

ဟုိက ကုိရင္ ပ႑၀၊ ဒီက ကုိရင္ ပ႑၀နဲ႕ တေလးတစားေခၚၾကတယ္၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ဆရာေတာ္ ၾကီးေတြကလဲ ဟ ေမာင္ပ႑၀..၊ ေမာင္ပ႑၀နဲ႕ေပါ့ကြာ..၊

တင္ပ..၊
ငါရဟန္းေဘာင္တက္ခါနီးမွာေပါ့ကြာ..

ဦးပ႑၀ခဏ စကားရပ္ထားသည္၊

တင္ပ ရဟန္းျဖစ္ခါနီးေတာ့ဘာျဖစ္လဲဖ်..၊ ဆက္ပါဦး..၊
တုိ႕ရြာ အေရွ႕ပုိင္းက အင္းၾကင္းတ့ဲ..၊

ဘုရား…ဘာလဲ..လူနာမည္လား..၊
ေအးေပါ့..ေကာင္မေလးေပါ့..၊
ေအာ္..

သူင့ဲၾကည္သည္၊  ျပီးေတာ့စကားဆက္သည္..၊

တန္ခူးလၾကီးေပါ့ကြာ..၊ ဒီလုိေႏြေပါ့..၊ မွတ္မိေနေသးတယ္..၊ ပိေတာက္ေတြပြင့္လုိက္တာျမိဳင္လုိ႕ေပါ့၊
အင္ၾကင္း ေရခတ္လာတုန္း ပိေတာက္အခူးခုိင္းလုိ႕ ခူးေပးလုိက္တယ္..၊
အဲဒီေန႕က ငါ့ကုိ သူေခၚတာမွတ္မိေနတယ္..၊ ကုိပန္တ့ဲ..၊ အရင္ကေတာ့ ကုိရင္ပန္လုိ႕ေခၚတာပါ..၊

အလ့ဲ တယ္ဟုတ္ပါလားဘုရား..၊

ေနာက္ေတာ့ငါလဲ ရဟန္းေဘာင္တက္တယ္..၊ သူေခၚတ့ဲ ကုိပန္ကုိေတာ့ ငါမေမ့ဘူးေပါ့ကြာ..၊
ငါသိမ္ဆင္းေတာ့ အင္ၾကင္းကုိေတြ႕တယ္..၊ ဦးဇင္းပန္ အျပီး၀တ္ေတာ့မွာလားတ့ဲ..၊ ငါဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ခ့ဲ ဘူး..၊

အာ…ဦးဇင္းဇာတ္လမ္းက နႏၵမင္းသား၊ ဇနပဒကလ်ာဏီဇာတ္လမ္းနဲ႕ ခင္ဆင္ဆင္လုိျဖစ္ေနမယ္
ထင္တယ္..၊

ေအးေပါ့ ဆုိပါေတာ့..၊
ဦးဇင္း အခုေရာ သတိရေနေသးလား..၊

အင္း ရက္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ..၊ လအလီလီေျပာင္း..၊ နွစ္ေတြေဟာင္းေတာ့လဲ ဧသာ သခၤါရဓမၼတာ လုိ႕ပဲ ေျဖရ ပါတယ္..၊
ေတြးရင္ေတာ့လဲ ေရးေရးေတာ့ေပၚသားကြ..၊ 
ပိေတာက္ေတြ…၊ ေႏြေနပူေတြေပ့ါ..၊ ေအး..ဒီလုိ ေႏြေပါ့..၊

ထုိအခုိက္ ပိေတာက္နံ႕ ရသလုိလုိထင္မိိသည္၊ 
ရ႒သာရမေထရ္ျမတ္ၾကီး၏ ႏွမလက္ေလ်ာ့ေနေလ ေတာ့ကုိ ဆုိမိသည္..၊ 
ထုိေန႕က ေႏြေတးရွင္ ကုိဥၾသ အခၽြဲပုိသည္ထင္မိပါသည္၊

ေအာ္..တုိ႕ဦးပ႑၀ၾကီးလဲ မေခဘူးေနာ္..၊

ထုိအခုိက္ ေႏြတေပါင္းေလရူးက ဘယ္ေ၀့ညာ၀ုိက္တုိက္ခတ္သည္..။ ေႏြေလရူးတြင္…..


 .......................................
မွတ္ခ်က္။ သီတင္းသုံးေဖာ္ေနာင္ေတာ္ၾကီးတစ္ပါး၏ ဇာတ္လမ္းကုိ ျပန္ေရးျပပါသည္။