သူေယာင္မယ္ႏွင့္ သူတုိ႕ေျမ

 တႏုိင္းေခ်ာင္း၊ နတ္ေမွာ္ေခ်ာင္းတုိ႕ ဆုံရာ ခ်င္းတြင္းအစရွိ ဧည့္ၾကိဳဆုိင္ေလး

ခ်င္းတြင္းျမစ္ေဘးတြင္ျဖစ္ခ့ဲသည္၊

အေရွ႕ဘက္ဆီက တႏုိင္းေခ်ာင္း၊ အေနာက္ေျမာက္ယြန္းယြန္းက နန္ပုတ္ခေခ်ာင္း၊ ေတာက္ဘက္ အရပ္ဆီ က နတ္ေမွာ္ေခ်ာင္းတုိ႕ ေပါင္းဆုံ စီးဆင္းရာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ျဖစ္လာသည္ဟု ဆုိၾကသည္၊ ခ်င္းတြင္းသည္ အရုိင္းဆန္သည္၊ 

ခ်င္းတြင္းျမစ္ အထက္ဖ်ားသည္ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္ အသြယ္သြယ္တုိ႕ကုိ တုိးေ၀ွ႕ျဖတ္သန္းခ့ဲ ရေသာေၾကာင့္ ေရစီးသံျဖင့္ ပင္ပန္ႏြမ္းနယ္ေနတတ္သည္၊ ျပီးေတာ့ ျမစ္မင္းဧရာလုိ အဆင္းမလွ အရုိင္း ဆန္ျပီး ေရေနာက္သည္၊

ခ်င္းတြင္းျမစ္ဖ်ားတြင္ ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ားေနထုိင္ၾကသည္၊ နာဂတုိင္းရင္းသားမ်ား ေနထုိင္ၾကသည္၊ 
ခ်င္း လူမ်ိဳး မ်ားလဲရွိၾကသည္၊ ခႏၱီးျမိဳ႕သည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထက္ဖ်ားက ေရႊထြက္ရာျမိဳ႕ျဖစ္သည္၊
ေရႊျမိဳ႕ ေတာ္ဟု ဆုိႏုိင္သည္၊ 

ခႏၱီးျမိဳ႕မွ ေအာက္ဘက္သုိ႕ ခ်င္းတြင္း ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္စုံဆင္းပါက ေန႕၀က္ ခရီးျဖင့္ ထမံသီ ရြာၾကီး ကုိ ေရာက္ႏုိင္သည္၊ ရွမ္းလူမ်ိဳး၊ နာဂလူမ်ိဳးမ်ားစုေနထုိင္ရာ ရြာၾကီးျဖစ္ သည္၊ ေနာက္ ခံသမုိင္း၊ ဒ႑ာရီ အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႕ျဖင့္ ထင္ရွားေသာ ေရွးေဟာင္းရြာၾကီးျဖစ္သည္၊

ခ်င္းတြင္း တစ္ေလွ်ာက္ လူစင္စစ္က က်ားျဖစ္ေသာ ဇာတ္လမ္းျဖင့္ အာရုံကုိ ဖမ္းစားႏုိင္စြမ္းရွိသည့္ ရြာၾကီးျဖစ္သည္၊ ထုိမွဆက္လက္စုန္ဆင္းလွ်င္ ဟုမၼလင္းျမိဳ႕သုိ႕ ၀င္လုလုတြင္ ေကာယား၊ ေမာင္ခမ္း ဆုိေသာ ရွမ္းရြာၾကီးမ်ားကုိ ခန္႕ခန္႕ျငားျငားေတြ႕ႏုိင္သည္၊

ေန၀င္ရုိးရီ အလွႏွင့္အျပိဳင္ျဖစ္ေနတတ္ေသာ ရွမ္းပ်ိဳျဖဴမ်ားေရခတ္ ဆင္းၾကသည္ကုိ ျမင္ႏုိင္သည္၊ ကမၻားျပတ္ၾကီးတုိ႕သည္ ျမင့္မား မတ္ေစာက္လွသည္၊ ကမၻာျပတ္ၾကီးမ်ား အလြန္တြင္ အုန္းပင္၊ ကြမ္းသီးပင္ မ်ားျဖင့္ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆုိင္ဆုိိင္ရွိေနတတ္ေသာ ရွမ္းရြာသူ လွပ်ိဳျဖဴမ်ားသည္ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ပါလာေသာ လွဳိင္းၾကမ္းမ်ားေၾကာင့္ ခ်င္းတြင္းေသာင္ကမ္းတြင္ ေအာ္ဟစ္တတ္ၾကသည္၊

ရွမ္းေပ်ာ္လ်င္ ေအာ္တတ္ပါသတ့ဲ၊ လွိဳင္းၾကမ္းၾကီးမ်ားႏွင့္ လုံးလားေထြးလားျဖစ္ေနသည္မွာ ေငြမင္ ရည္၊ ေရႊကညစ္ျဖင့္ ေရးျခစ္ေသာ္လဲ ပန္းခ်ီေက်ာ္ေငးမႈိုင္ေလာက္သည့္ ဆည္းဆာ အလွပုံရိပ္ျဖစ္ သည္၊

ထုိမွ ဆက္ဆင္းလ်င္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ၾကီး အေမာေျပကာ အပန္းေျဖေနသလုိ ျပန္႕ျပန္႕ျပဴးျပဴးျဖင့္ လွေန တတ္ေသာ ဟုမၼလင္းျမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္ပါသည္၊ ခ်င္းတြင္း အထက္ဖ်ားတြင္ သာယာစည္ပင္သာ ေန ရာ ေလးျဖစ္သည္၊ ခရီးစဥ္ မမွန္တတ္ေသာ ခႏၱီးျမိဳ႕ထက္ ပုံမွန္ပ်ံသန္းေသာ ေလေၾကာင္းခရီးသည္ ဟုမၼလင္းျမိဳ႕ေလးတြင္ရွိသည္၊

ခႏၱီးျမိဳ႕မွ မနက္ပုိင္းေစာေစာ စုန္ဆင္းခ့ဲေသာ ေမာ္ေတာ္ေရယာဥ္သည္ ညေနခင္းေနေရာင္ေပ်ာက္ျပီး ကမ္းေျခ တြင္ ပုိးစုန္ၾကိဴးမ်ားလုိ ဟုိလက္လက္၊ ဒီလက္လက္္ျဖင့္ မီးေရာင္မ်ားႏွင့္အတူ ညခင္းႏုိးထ ခ်ိန္ ေရာက္တတ္သည္၊ ဤခရီးအၾကားကုိ ဆရာၾကီးေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ မေဗဒါလုိ စုန္ခ်ည္၊ ဆန္ခ်ည္လုပ္ ခါ ေနခ့ဲရဖူးသည္၊

‘ေလျပင္းငယ္လာ၊ ေလေျပလ်င္လည္း၊

ေခ်ာင္းက်ယ္ဘယ္မျငင္း၊ ေခ်ာင္းက်ဥ္းလ်င္လည္း၊

အေဖာ္ရယ္စုံ၊ အေဖာ္မစုံလ်င္လည္း၊

ပြင့္ဖူးငုံအကုန္လန္း၊ ႏြမ္းနယ္လ်က္လည္း၊

စုံျပန္ရဖန္ဖန္၊ ဆန္ျပန္ရတလဲလဲ၊

မေဗဒါ ဒီေရေၾကာမွာ ေမ်ာလ်က္သာပဲ’လုိ႕

ခ်င္းတြင္းျမစ္ျပင္တြင္ မေဗဒါကုိ ေတြ႕လုိေတြ႕ျငားၾကည့္မိရင္း ရြတ္ဆုိမိတတ္ပါသည္၊

“ဒကာၾကီး၊ ဒကာမၾကီးမ်ား ပရေလာကသားေတြက ေမတၱာတရားကုိ သက္ရွိလူေတြထက္ပုိျပီး နားလည္ တတ္ၾကပါတယ္”

ဒီလုိစတင္ရမယ့္ ျဖစ္ရပ္ေလးသည္ ေရႊထြက္ရာ ခႏၱီးျမိဳ႕တြင္ ျဖစ္ခ့ဲသည္ မဟုတ္ပါ၊ လူက က်ားျဖစ္ကာ ဒ႑ာရီဆန္ေသာ ထမံသီရြာၾကီးလဲ မဟုတ္ပါ၊

 နာဂရြာေလး ပဒူးမုန္း

ေန၀င္ခ်ိန္ တိမ္အေတာက္တြင္ ေသာင္ျပင္ကမ္းေျခ သူေယာင္မယ္ေျခာက္သလုိ လွပ်ိဳျဖဴတုိ႕ ေရခတ္ ကမ္းေျခမ်ားျဖင့္လွေနတတ္ေသာ ေကာယား၊ ေမာင္းခမ္းလုိရွမ္းရြာၾကီးတြင္ မဟုတ္ပါ၊ စည္ပင္၀ေျပာ ျပီး ခ်င္းတြင္း အေမာေျပရာ ဟုမၼလင္းျမိဳ႕ေလးတြင္လဲ မဟုတ္ပါ၊

ခ်င္းတြင္းျမစ္ အစကနာဂရြာေလးတြင္ျဖစ္ခ့ဲသည္၊ တႏုိင္းေခ်ာင္ႏွင့္ နတ္ေမွာ္ေခ်ာင္းဆုံရာတြင္တည္ရွိ သည္၊ ေအာက္ရပ္ေအာက္ရြာမ်ားသုိ႕ သြားလုိသူ၊ စုန္ဆင္းလုိသူသည္ ဤနာဂရြာေလးကုိ အစအဦး ဆုံးေက်ာ္ျဖတ္၍သြားရေသာေၾကာင့္ ျမိဳ႕တံခါး၀ရြာဟု ေခၚၾကသည္၊ ေဒသ အေခၚအေ၀ၚအားျဖင့္ ပဒူးမုန္းျဖစ္ သည္၊ တႏုိင္းေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္တုိက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးမ်ား စတင္၀င္ေရာက္ရာ ျဖစ္ေသေၾကာင့္

ေလတံခါး၀ဟုလဲ ဆုိျပန္သည္၊

အိႏၵိယႏုိင္ငံ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဂ်၀ါဟလာေနရူးေရာက္ခ့ဲေသာ ရြာေလးျဖစ္သည္၊ ဆရာၾကီးရန္ကုန္ ဘေဆြ နန္းဟာဗီးကုိ ေတြ႕ခ့ဲေသာ ရြာေလးျဖစ္သည္၊ စာေရးဆရာကုိတာ ဆရာ၀န္ဘ၀ႏွင့္ ေရာက္ေတာ့ နန္းဟာဗီး ကုိေတြ႕ရလုိ ေတြ႕ေသာင္ကမ္းကုိ လွမ္းေမွာ္ဖူးခ့ဲတ့ဲ ရြာေလးျဖစ္သည္၊

“ဇရပ္ေပၚမွာလူေတြေတြ႕လုိ႕တ့ဲ၊ ေယာဂီတဘက္ေတြ႕နဲ႕မုိ႕ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကတယ္ထင္တယ္တ့ဲ၊

အာ အဲဒီေန႕က ဥပုသ္ေန႕မဟုတ္ဘူး၊ ဒါဆုိဘယ္လုိျဖစ္တာတုန္း၊ အသက္ေတာ့နည္းနည္း..အဲ.. အသက္ ၾကီးၾကတ့ဲသူေတြပဲ”

ျမင္ရသူက တစ္ရြာလုံးမွ ခရစ္ယာန္ဆုိလုိ႕ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္တ့ဲ မေပါင္းလိပ္၊ ရြာက ဥကၠဌရဲ႕ မိန္းမ၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းသူ၊ သူ႕ ရြာက အျပန္ေန၀င္ရုိးရီတြင္ ဇရပ္ေပၚမွာ ျမင္ခ့ဲသည္တ့ဲ၊ ရြာထဲေရာက္ မွေမးၾကည့္ေတာ့ မဟုတ္မွန္းသိၾကပါသတ့ဲ၊

“ဇရပ္ေပၚမွာေတြ႕တယ္ဆုိေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြေပါ့၊ ျပီးေတာ့ ေယာဂီတဘက္ေတြ နဲ႕ဆုိ ပုိျပီး ေတာင္ေသခ်ာပါေသးတယ္၊ မကၽြတ္မလြတ္ေသးတ့ဲ အဖုိးအဖြားတုိ႕ အမွ်လုိခ်င္လုိ႕ ျဖစ္မယ္၊ မနက္ဖန္ လျပည့္ေန႕ေနာ္၊ ရြာထဲက ကေလး၊ လူၾကီး အကုန္လုံး ေရရယ္၊ ဆြမ္းရယ္ ပန္းရယ္ ယူခ့ဲၾက ပါ၊ ျပီးေတာ့ ဇရပ္ေပၚမွာ ဘုရားပန္းကပ္မယ္၊ ဆြမ္းကပ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ ေနမထြက္မခ်င္း ဇရပ္ေပၚ မွာ ေမတၱာ ပုိ႕ၾက မယ္၊ ေမတၱာပုိ႕တာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကမယ္၊ ျပီးေတာ့ မင္းတုိ႕ ရုိးရာနာဂစကားနဲ႕ အမွ်ေ၀မယ္”

ေနာက္ေန႕မနက္အာရုဏ္ဦးတြင္ ခ်င္းတြင္ျမစ္ထက္ဖ်ားက နာဂရြာေလး ပဒူးမုန္းရွိ ဇရပ္ေပၚတြင္ ဆြမ္း၊ ပန္း၊ ေရေတာ္ကပ္ျပီး အမွ်ေ၀ၾကသည္၊ အာရုဏ္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ျမစ္ျပင္သည္ ၾကည္လင္ လွ်က္ရွိ သည္၊ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္လဲ ရႊင္လန္းေနၾကသည္၊ ေစတီေတာ္ျမတ္ဆီက ေခါင္းေလာင္း သံသည္ ခ်ိဳလြင္ေအးျမေနေတာ့သည္၊

“ဒကာၾကီး၊ ဒကာမၾကီးတုိ႕ လျပည့္ေန႕တုိင္းဇရပ္လာျပီး ေမတၱာပုိ႕ၾကေနာ္၊ ပရေလာကသားေတြက သက္ရွိ လူေတြထက္ေမတၱာတရားကုိ ေမွ်ာ္လင့္ၾကပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ပုိျပီးေတာ့လဲ နားလည္ၾကပါတယ္”

ခ်င္းတြင္းျမစ္ေဘးရွိ နာဂရြာေလးတြင္ ကုိယ္တုိင္ေတြ႕ၾကံဳခ့ဲရေသာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္၊