မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ အေနာက္ျပင္ ခ်မ္းသာၾကီးေက်ာင္းတုိက္တြင္ ေနရစဥ္ကျဖစ္သည္။ ဦးၾသဘာသသည္ အိပ္ယာခ်င္းကပ္လွ်က္က မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ ကန္႕ကလူနယ္သား ျဖစ္သည္။ ပုံတုိပတ္စ ေျပာရာတြင္ တုိတုိႏွင့္ ထိမိေအာင္ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူပါလွ်င္ လူ အုံေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ လူတုိင္း မ်က္ႏွာ ျပဳံပန္းေ၀ေအာင္ ျပဳစား ႏုိင္စြမ္းရွိသည္။
သူ၏ အျခား ထူးျခားမႈမွာ ဆုိက္ ဂုိက္ ေပးတာ မ်ားလြန္း၍ ဂုိက္ ၾသဟု ကင္ပြန္း တပ္ၾကသည္။ သူ စိတ္ မဆုိးပါ။ ျပဳံး လွ်က္ပင္ ရွိေနတတ္သည္။
တစ္ေန႕သူသည္ လူစုစုျဖင့္ စကားေျပာကာ ပြဲက်ေအာင္ဖန္တီးေနသည္။ သူအနား ေရာက္လာေသာ ဦးဇင္းတစ္ပါးကုိ-
" ဟာ ဦးေဉယ်ၾကီး အသုပ္ေလး ဘုဥ္းေပးသြားပါဦးဗ်"၊
"ေနေတာ့ ဦးၾသဘာေရ သြားစရာရွိေနေသးလုိ႕ပါ"၊
"ေကာင္းပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္ကလဲ ျငင္းမွ ျငင္းပါ့မလားလုိ႕ ပူလုိက္ရတာဘုရား၊
ၾကြၾကြ ျမန္ျမန္ ေနာက္က်ကုန္လိမ့္မယ္"။
ၾကြၾကြ ျမန္ျမန္ ေနာက္က်ကုန္လိမ့္မယ္"။
No comments:
Post a Comment