ရြာဦးေက်ာင္းသည္ ေက်ာင္းသား
ကုိရင္မ်ား၏ ဘုရားစာ ရြတ္ဖတ္သံ၊ စာခ်ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား၏ စာေပပုိ႕ ခ်သံတုိ႕ျဖင့္ ညီစီေနသည္။
ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ျငိမ္ျဖင့္ တည္ျငိမ္စြာစည္ကားသည္။
ဆရာေတာ္..၊ ေနာက္လူး လာတယ္ဘုရား။
ေဟ..၊
ဟာ သုမနၾကီး မင္းမလဲ ရြာ
မေရာက္တာေတာင္ၾကာေပါ့ကြာ..၊ ေအး ေအးငါ့တပည့္ေရ..၊ မင္းလာတာ ငါျဖင့္
၀မ္းသာတယ္ကြာ..။
ဒါနဲ႕ မင္းရဲ႕ ေနာက္လူး နာမည္က
မေျပာင္းေသးပါလားဟ။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးသုေဘာဂ၊ ဦးေကာသလႅတုိ႕ႏွင့္
အတူ ဦးသုမနာလကၤာ ျပဳံးေလေနသည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္ ငယ္မူငယ္ေသြးျဖင့္
ဆရာေတာ္ေျခရင္းတြင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
....................................
ဦးသုစိတၱ ဤေတာရြာေလးသုိ႕
ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္အျဖစ္ျဖင့္ ေရာက္ခ့ဲစဥ္က ေက်ာင္းသည္ အုိ၏။ အမုိးသည္
မုိးေရယုိ၏။ ဇရပ္ၾကီးသည္ ျပိဳလုလုျဖစ္ေနသည္။
ဘာသာေရးတြင္
ဦးစီးဦးေဆာင္မည္သူကင္းသျဖင့္ အဆင္းမလွျဖစ္ေနသည္။
ေက်ာင္းသည္
ေက်ာင္းေခါင္းခ်ည္းသက္သက္မို႕ အက်ည္းတန္စြာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ထုိအေျခအေနကုိ
ဦးသုစိတၱေျပာင္းျပစ္သည္။ ဘုရားေစတီသည္ ထုံးေဖြးေဖြးျဖင့္ ၾကည္ႏူးစရာ ျဖစ္သလုိ၊
ဇရပ္အုိၾကီးလည္း ျပန္လည္ပ်ိဳႏုလာသည္။
ထုိ႕ေနာက္ ရြာထဲက
ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားကုိ ဘာသာစာေရးသင္ၾကားေပးရင္းျဖင့္ သန္းထြန္း၊
ေက်ာ္ေမာင္ႏွင့္ ဟန္စိန္တုိ႕ ကုိရင္၀တ္လာၾကသည္။ ကုိရင္ မျဖစ္ခင္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားမုိ႕
အင္မတန္ရင္ႏွီးၾကသည္။ ကုိရင္ျဖစ္လာေသာ အခါ သုေဘာဂ၊ ေကာသလႅႏွင့္ သုမနတုိ႕ျဖစ္လာၾကသည္။
အစအဦးဆုံးႏွင့္
အနီးေနတပည့္မ်ားအျဖစ္အားကုိးတၾကီးျဖင့္ ဦးသုစိတၱ စာေပမ်ားကုိ သင္ၾကားေပး သည္။
ထုိတြင္ ကုိရင္သုမနသည္ ဉာဏ္သြက္သည္။ စာသေဘာျမင္သည္။
သုိ႕ေသာ္ ေတာေက်ာင္းေလးမုိ႕
ဘုန္းမၾကီးလွေပ။ ဦးသုစိတၱသည္လည္း စာေပကုိသာ ျမတ္ႏုိးသျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေအာင္ကား
မေျပာတတ္ေပ။ ဤသုိ႕ ဆြမ္းခံရသမွ်ေလးကုိ ေပါင္းျပီး ေက်ာင္းသားအပါအ၀င္ ဆယ္ဦး ခန္႕ကုိ
ညီမွ်ေအာင္ ဟင္းေပါင္းလုပ္ကာ စားၾကရသည္။
မနက္ခင္းတြင္ စာတစ္ခ်ိန္ ခ်၊
စာခ်ျပီးေသာ္ ဆြမ္းခံထြက္ၾကရသည္။ ဆြမ္းခံမွ ျပန္ေရာက္ေသာ္ ေလာင္း လွဴလုိက္သမွ်ကုိ
ဟင္းေပါင္း အျဖစ္ေပါင္းၾကရသည္။ သုေဘာဂ၊ ေကာသလႅႏွင့္ သုမနတုိ႕အလည့္ က်ေပါင္းၾကရသည္။
ထူးျခားခ်က္မွာ ဟင္းေပါင္းျပီးေသာ္ အလည္တယ္ပုံဂံျဖင့္ ခပ္ျပီး
ဆြမ္းအမီအသင္ျပင္ ရသည္။ အုိးတြင္ ကပ္က်န္ေသာ ဟင္းက်န္ကုိကား အလွည့္က်
ဟင္းေပါင္းကုိရင္က အုိးလူးျပီး စားေလ့ရွိသည္။
တစ္ေန႕ေသာ္ ကုိရင္သုမန ဟင္းေပါင္းသည္။
တစ္ဘက္ကလည္း စာကုိက်က္မွတ္လ်က္ရွိသည္။ ဟင္းေပါင္းကုိ အဆင့္သင့္ေသာ္ ခူးခပ္ျပီး
ဆြမ္းျပင္လုိက္သည္။ အနည္းငယ္က်န္ေနေသာ စာကုိ အျပီးသတ္ ဖုိ႕ က်န္ေနေသးသည္။
ဟင္းေပါင္းကုိ မလူးေသးပဲ မီးဖုိေပၚတင္ထားလုိက္သည္။
ထုိအခ်က္ကုိ မွတ္သားမိေနေသာ
ေကာသလႅႏွင့္ သုေဘာဂတုိ႕သည္ ကုိရင္သုမနမသိခင္ ဟင္းေပါင္းအုိး ကုိ လူးနယ္လုိက္ၾကသည္။
ဤသည္ကုိ မသိေသာ ကုိရင္သုမနသည္
စာအုပ္ကုိ ဘုရားစင္ထားျပီး ဟင္းေပါင္းအုိးကုိ ဆြမ္းမ်ားထည့္ျပီး လူးေတာ့သည္။
လူးေသာ္လည္း ဆြမ္းကား အေရာက္ထြက္မလာျဖစ္ေနသည္။
ထုိအခုိက္ ဇရပ္ေပၚမွ ကုိရင္ႏွစ္ပါးသည္
ကုိရင္ သုမနကုိၾကည့္ျပီး..
ဟာဟ..ဟာဟ..၊ သုမန ေနာက္ လူးေဟ့..၊
ငါတုိ႕လူးသြား မင္းမသိလုိက္ဘူးမုိ႕လား.။ ငါတုိ႕ လူးျပီးသား ဒယ္ကုိလူးတယ္ေဟ့..
ကုိရင္သုမနစိတ္တုိသြားသည္။
နည္းနည္းလည္းရွက္မိသည္။ သူမ်ားလူးျပီးမွ လူးမိေသာ မိမိအျဖစ္ကုိလည္း
အားမလုိအားမရျဖစ္ေနမိသည္။ သုေဘာဂ၊ ေကာသလႅတုိ႕ကား မ်က္ေပးမ်ားျဖင့္ စေနာက္ၾကသည္။
ထုိေန႕မွစကာ ကုိရင္သုမနသည္
ကုိရင္ေနာက္လူးဟုျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထုိသုိ႕ေခၚတုိင္စိတ္တုိ သည္။ စိတ္တုိေလ ေနာက္လူးေခၚေလျဖင့္
ဆရာေတာ္မရွိလ်က္ ဆူညံေနတတ္သည္။
ဤသုိ႕ စ ေနာက္ရင္ ဆြမ္းရွား၊
ကြမ္းရွား ဘုဥ္းေပးရင္း သူတုိ႕ သုံးပါး စာသင္သည္။
ဉာဏ္ေတာ္ေသာ ကုိရင္သုမနကုိ
ျမိဳ႕စာသင္တုိက္ပုိ႕လုိက္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကုိရင္ သုေဘာဂႏွင့္
ကုိရင္ေကာသလႅတုိ႕သည္ မ်က္ရည္လဲရႊဲျဖင့္ ကားဂိတ္လုိက္ပုိ႕ၾကသည္။
ေနာက္လူး မင္းစာၾကိဳးစားသင္ေနာ္..၊
မင္းက ဉာဏ္ေတာ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မွာပါ ကြာ..၊
ႏႈတ္ဆက္စကား ဆုိၾကသည္။ ကုိရင္သုမန ထုိ႕ေန႕
ေနာက္လူးဟုေခၚသျဖင့္ စိတ္မဆုိးသာ။
.....................
ကုိရင္သုမနစာေတြသင္လုိက္သည္မွာ
ဆယ္ႏွစ္ဆယ္္မုိးေက်ာ္ခ့ဲျပီ။ စာေမးပြဲမ်ားလည္းေအာင္ျမင္သည္။ သာမေဏေက်ာ္စာေမးပြဲမ်ားကုိပင္
ေအာင္ျမင္ေသာေၾကာင့္ ဦးသုမနာလကၤာဟုပင္ျဖစ္လာသည္။
တစ္ရြာလုံး၊တစ္နယ္လုံးက
အားကုိးခ်စ္ခင္ၾကသည္။
ႏွစ္ ႏွစ္ တစ္ေခါက္၊ သုံးႏွစ္တစ္ေခါက္ေတာ့
ရြာကုိ ျပန္ေရာက္ျဖစ္သည္။
ဤတစ္ၾကိမ္ရြာကုိေရာက္ျဖစ္ျခင္းသည္
ပုိ၍ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္။
ဦးေကာသလႅေက်ာင္းထုိင္သြားျပီျဖစ္သည္။
ဦးသုေဘာဂလည္း ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ ဆရာေတာ္ျပီးလ်င္ အာဏာအရွိဆုံးျဖစ္လာသည္။
ဦးသုမနလကၤာရကားျမိဳ႕ေပၚတြင္ စာသင္တုိက္တည္ေတာင္ကာ စာခ်ဘုန္းၾကီးျဖစ္လာသည္။
အသက္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
ေနာက္လူးဟုေခၚတုိင္း တစ္ခ်ိန္ကငယ္ဘ၀ကုိ သတိရသည္။
...................
မွန္ပါ..၊ ဆရာေတာ္..၊ တပည့္ေတာ္
ဒီရြာမွာေတာ့ ေနာက္လူးပါပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္ အပါအ၀င္ အားလုံးရယ္ၾကသည္။ ငယ္မူငယ္ေသြး ကုိယ္စီျဖင့္..။
.....................................
မွတ္ခ်က္.။ ဘြဲ႕ အမည္မ်ားေျပာင္းလဲထားေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ အတိတ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment