သူတုိ႕ရြာသည္ သူတုိ႕မူျဖင့္ေနၾကသည္၊ ပတ္၀န္က်င္ရြာမ်ားႏွင့္ မတူၾကပါ၊ အထူးသျဖင့္ စကားတြင္ ထင္ရွား သည္၊ ေလးေလးပင္ပင္ ေျပာတတ္သည္၊ စကားအဆုံးတြင္ ‘ လကြယ္’ ထည့္ျပီး ေျပာတတ္သည္၊ သြားလကြယ္၊ စား လကြယ္ စသည္ျဖစ္၏၊ သူတုိ႕ရြာကုိ စက်င္ရြာဟု ေခၚသည္၊ အႏုပညာလဲ ျမတ္ႏုိးသည္၊ အႏုပညာကုိ ေစာ္ကားလွ်င္ သူတုိ႕ရြာသားမ်ား မခံတတ္ၾက၊ ပြဲငွားထားလွ်င္ ဇာတ္သူ ဇာတ္သားမ်ား ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ေဖ်ာ္ေျဖ ကျပၾကရသည္၊ ဇာတ္ခုိလွ်င္ ခဲျဖင့္ေပါက္တတ္သည္မွာလဲ သူတုိ႕ပင္ျဖစ္သည္၊
တစ္ခါေသာ္ သူတုိ႕ရြာတြင္ ဇာတ္ကသည္၊
ဇာတ္မွာေနာက္က်မွ ေရာက္လာသလုိ ပြဲထြက္ေတာ့လဲ ေနာက္က်သည္၊ ကျပေတာ့လည္း ညံ႕သည္၊ မင္းသမီး မင္းသားမ်ား အကမေကာင္း၊ အသံညံ႕ၾက၏၊ ဤတြင္ စက်င္ရြာသားမ်ား ခံျဖင့္ေပါက္ၾကေတာ့သည္။
ပြဲဆူသျဖင့္ လုံျခံဳေရးမ်ားေရာက္လာျပီး ၀ုိင္း၀န္း ထိန္းသိမ္းၾကသည္၊ ခဲျဖင့္ ေပါက္ေသာ စက်င္သားမ်ားကုိ လုိက္လံ ဖမ္းဆီးၾကသည္၊
ကြမ္းယာဆုိင္တြင္ ထုိင္ေနေသာ ရြာသားတစ္ေယာက္ကုိ ရဲက မသင္ကာသျဖင့္ စစ္ေဆး၏၊
‘ေဟ့ေကာင္ မင္း စက်င္သားလား’
‘ အဲ ဟုတ္ဖူး လကြယ္’
‘ အာ ဟုတ္ျပီ လကြယ္ေတြလုုိက္ဖမ္းေနတာ လာလုိက္ခဲ႕ေပေတာ့ ေမာင္ရင္ေရ’
No comments:
Post a Comment