Pages

Thursday, January 27, 2011

အမ္ ေအ ကြ

ရြာတစ္ရြာတြင္ ျဖစ္သည္။ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္သည္ တပည့္မ်ားစြာ ေမြးျပီး စာေပပုိ႕ခ် ေပးေတာ္သူသည္။
ဆရာေတာ္၏ တပည့္ အားလုံးပင္ က်မ္းဂန္ တတ္ေျမာက္ ကၽြမ္းက်င္ေတာ္မူၾကသည္။

ထုိအထဲတြင္ အသက္ငယ္ငယ္ျဖင့္ အဆင့္ျမင့္အတန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ထားေသာ ဦးပုညလဲပါသည္။ စာေမးပြဲမ်ား ေအာင္ျမင္ေပမယ့္ အသက္ငယ္ေသာေၾကာင့္ မေထရ္ၾကီးမ်ား၏ ခုိင္းေစျခင္း၊ ၾသ၀ါဒေပးျခင္းမ်ားကုိ ခံရေလ့ ရွိသည္။ ဒကာမ်ားကပင္ ရုိရုိေသေသ မရွိလွ၊ ဦးပုညဟုေခၚရုိးမရွိ၊ 
ငယ္နာမည္ ျဖင့္ ဦးဇင္း အာလူး ဟုသာခ်စ္စႏုိးေခၚၾကသည္။

အခံရ ခက္ခက္ျဖင့္ပင္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႕ေရာက္လာျပီး ဘာသႏၱရစာေပမ်ားကုိ ေလ့လာသည္။ တကၠသုိလ္ မွ M,A ဘြဲ႕ရေသာအခါ ရြာကုိျပန္ခဲ႕သည္။ 

သုိ႕ေသာ္ ရြာျပန္ ေရာက္ေသာအခါ ဒကာမ်ားက ဦးဇင္း အာလူး၊ မေထရ္ၾကီးမ်ားက M,A အာလူး သာ ျဖစ္ေန ျပန္၏။ ဦးပုည အခံရခက္ေနသည္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ေက်ာင္းေပၚသို႕ တက္ခဲ႕ရာ ေလွးကားရင္းမွ ေခြးက ေဟာင္ပါေတာ့သည္။ ဦးပုည ေဒါသ အထြတ္အထိပ္ သုိ႕ေရာက္ေျချပီ၊

" ဟဲ႕ ေခြး၊ မင္း ငါ့ဘာမွတ္ေနလဲ၊ ငါ M,A ( philosophy)ကြ၊ ေသသြားမယ္"။ ဆုိျပီးလုိက္ ကန္ပါေတာ့သည္။

က်မ္းဂန္တတ္ ရန္ပြဲ

သားျဖစ္တဲ႕သူက သူ႕အေဖကုိ
‘ အေဖ့ က်ဳပ္ မိန္းမယူမလုိ႕’၊
‘ဘာေျပာတယ္ကြ၊ မင္းအသက္မွ ဆဲ႕ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေသးတာ၊ မိဘလုပ္ ေၾကြးရ မယ့္တာ ၀န္ ရွိ ေသး တယ္ဆုိတာမင္းမသိဘူးလား၊ မာတာပိတု ဥပ႒ာန မဂၤလာဆုိတာ နာလည္းမွေပါ့’၊
‘ အုိက်ဳပ္က ပုတၱဒါရႆ သဂၤဟမဂၤလာကုိ ပုိျပီးႀကိဳက္တယ္’။
အေဖလုပ္သူက ငဲ႕ၾကည့္တယ္။ က်မ္းကုိးက်မ္းကာနဲ႕ေျပာေနတဲ႕သားကုိ၊
‘မင္းမွတ္ထား၊ သားသမီးဆုိတာ မိဘစကားကုိ နားေထာင္ရတယ္’။
‘နား ေထာင္သင့္မွ ေထာင္မယ္၊ မိဘစကား နားေထာင္တုိင္း မွန္တာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဗုဒၶ၀င္မွာၾကည့္ပါလား၊ သိဒၶတၳမင္းသား သူ႕အေဖ သုေဒၶါဓနမင္း စကားနားေထာင္ရင္ ဘုရားဘယ္ျဖစ္မလဲ’၊
အေဖျဖစ္သူ ခဏေတြသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားဖႏွစ္ဦးလုံး ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ တပည့္ေတြ ျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ က်မ္းကုိး က်မ္းကား စုံၾကတယ္။
‘ေအး၊ အဲလုိ မိဘစကား နားမေထာင္ပဲ ေတာထြက္သြားလုိ႕ေသေတာ့ ခ်ီးပန္းျပီး ေသတာေပါ့ကြ’၊
သားလုပ္တဲ႕သူ ဘာက်မ္းမွ မကုိးကားႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ျငိမ္သြားတယ္။

က်ေနာ့္ အေဖသိတဲ႕လူၾကီး


မဟတၱမ ဂႏၶီကုိ အားလုံးနီးပါးသိၾကတယ္။ ရုပ္ရည္အားျဖင့္ထူးျခားတယ္။ စြမ္းရည္အားျဖင့္အားလုံးက အသိ အမွတ္ျပဳၾကရတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဖခင္လဲ ျဖစ္တယ္။ သူ႕လမ္းစဥ္ကုိ အိႏၵိယသားမ်ားကသာမက အေရွ႕ ၊
အေနာက္ကမၻာႏွစ္ခုလုံးက အသိအမွတ္ျပဳရတယ္။ အၾကမ္းမဖက္ လမ္းစဥ္နဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ီတက္ရာတြင္ စံ တင္ထားရသူလဲ ျဖစ္ျပန္တယ္။ သူေတာ္စင္ၾကီးလဲ ျဖစ္ျပန္တယ္။ ႏုိင္ငံနဲ႕ လူမ်ဳိးကုိသူမတူ ေအာင္ခ်စ္ျမတ္ နူိးတယ္။ အာရွတစ္တုိက္လုံးနီးပါး ခရီးသြားတယ္။ အေနာက္ကမၻာတုိင္ေအာင္လဲ ခရီးဆန္႕တယ္။ ေရာက္ရာ အ ရပ္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး စကားဆုိတယ္။ ျမန္မာျပည္ကုိ ေရာက္ဖူးတယ္။ ျမန္မာဆုိတာကုိ သူေကာင္း ေကာင္း သိ တယ္။ လြပ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈေတြမွာ အိႏၵိယနဲ႕ ျမန္မာ အတူတူ ရွိခဲ႕ၾက တယ္။ သူက ျမန္မာကုိ အိႏၵိယ သားၾကီး ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ျငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ လုိက္နာက်င့္သုံးသူေတြအျဖစ္ အေလးအနက္ လက္ခံတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶကုိ သူေတာ္စင္ႀကီး ဂႏၶီကုိယ္တုိင္ ဦးညြတ္ေလးစားတယ္။ အားလုံးရင္ထဲ သူရွိေနတယ္။ ဂႏၶီေပါ့။
က်ေနာ့္ အေဖရင္ထဲလဲသူဂႏၶီရွိေနခဲ႕တယ္။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကရွိေနခဲ႕မွန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။ က်ေနာ္သိတဲ႕ အခ်ိန္ကေတာ့ က်ေနာ့္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာပါ။ သိခဲ႕ရတာက ဒီလုိပါ။
ရြာနဲ႕ေတာနဲ႕က ေ၀းတယ္။ ေနမပူခင္ ေတာကုိေရာက္ေအာင္သြားရတာမုိ႕ မနက္အေစာထၾကရတယ္။ အေမ မနက္ေစာေစာ ထခ်က္ျပီး ေပးလုိက္တဲ႕ ထမင္းထုပ္ကုိယူျပီး ေလးမုိင္ေက်ာ္ ငါးမုိင္းနီးပါးရွိတဲ႕ ေတာကုိ သြား ရ တယ္။ ေတာနဲ႕ ရြာ အၾကားမွာ မန္က်ီးပင္တန္းၾကီးရွိတယ္။ ေရကန္ၾကီးနဲ႕ ရြာကုိကန္႕ထား တဲ႕တာရုိးၾကီး ေပၚ မွာ စုိက္ထားတဲ႕ မန္က်ီးပင္တန္းၾကီးေပါ့။ ေအာက္ဘက္မွာေတာ့ မုိးကုတ္ၿမိဳ႕ုသြားတဲ႕ ကားလမ္းရွိပါတယ္။ အဲတုန္းက လွ်ပ္စစ္မီးတုိင္းေတြ မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီ ကားလမ္းကေနျပီး ေတာကုိ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ မနက္အေစာ ၾကီးဆုိေတာ့ မန္းက်ီးပင္တန္းထဲကသြားရင္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မျမင္ရဘူး။ ေန႕ဘက္ဆုိရင္ေတာ့ အရိပ္ရလုိ႕ သြားၾကပါတယ္။ ရြာထဲကေန မနက္ခပ္ေစာေစာ အေဖနဲ႕ ထြက္လာခဲ႕ၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕လဲ က်ေနာ္ တုိ႕လုိ မနက္ အေစာထျပီးသြားၾကတဲ႕ သူေတြရွိပါတယ္။ အသံၾကားရုံနဲ႕ဘယ္သူေတြဆုိတာလဲ ၾကာေတာ့သိ လာတာေပါ့။ လွည္းနဲ႕သြားၾကသူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေရာင္နီသန္းလာတဲ႕ အေရွ႕ရပ္ကုိ ၾကည့္ျပီး သြားရတဲ႕ ခရီးေလးကုိ အမွတ္ရေနမိတယ္။ ပုိျပီးသတိရေနမိတာက။ ဖိနပ္တစ္ဖက္ပါ။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ အေဖက ဖိနပ္တစ္ဖက္ကုိ ေကာက္ယူျပီး “ ငါ့သား ဒီနားတစ္၀ုိက္ဖိနပ္တစ္ဖက္ လုိက္ရွာစမ္းလုိ႕”ေျပာပါတယ္။ အေဖျပတဲ႕ ဖိနပ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ အဲတုန္းက ဆင္ၾကယ္ ဖိနပ္ဆုိတာ  အၾကမ္းေရာ အႏုေရာ စီးလုိ႕ရတယ္။ ခုံသား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ၾကိဳးလဲျပီး စီးရင္ အၾကာၾကီး စီးလုိ႕ရတယ္။ မုန္းေလာက္ေအာင္ကုိ ဆင္ၾကယ္ ဖိနပ္က ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႕ထင္ပါတယ္။ သူလဲလုိက္ျပီး ရွာေနတယ္။ ေတြ႕ေတာ့ မေတြ႕မိပါဘူး။ အေဖက သူမ်ားေတြမ်ား ေတြ႕သြား  ပလား လုိ႕ ေတြး မိပုံရတယ္။ 
“ငါ့သား တုိ႕လဲ တစ္ရံ မရမယ့္အတူတူ ေနာက္ေကာက္ရတဲ႕ လူတစ္ရံျဖစ္ေအာင္ အဲဒီ တစ္ဖက္ ထားခဲ႕ပါကြာ”တဲ႕။ က်ေနာ္က ႏွေမ်ာေနတာပါ။
“ အေဖ ဘာလုိ႕ထားခဲ႕ရမွာလဲလုိ႕ေမးေတာ့”၊
‘ ငါ့ သားေရ နဂုိတုန္းက လူၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲလူၾကီး ခရီးသြားေတာ့ ရထားနဲ႕သြားရတယ္။ အဲလုိ သြားတုန္း ရထားေပၚကေန သူ႕ ဖိနပ္တစ္ဖက္ျပဳတ္က်သြားတယ္ကြ၊ ရထားကလဲ အရွိန္ရေနတာ့ ျပန္ေကာက္ ဖုိ႕ အခ်ိန္မရွိျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ အဲမွာတင္ ဖိနပ္ျပဳတ္က်သြားတဲ႕ လူၾကီးက ေနာက္တစ္ဖက္ကုိပါ ပစ္ခ်ခဲ႕တယ္။ အဲဒါကုိ ေဘးကျမင္တဲ႕ အသိခရီးသြားကေမးမွာေပါ့၊ ဘာလုိ႕ခ်ခဲ႕ရတာလဲေပါ့၊ အဲက်မွ လူၾကီး က ေျပာတယ္။ ေကာက္ရတဲ႕သူ ႏွစ္ဖက္လုံးရျပီး တစ္ရံျဖစ္သြားေအာင္လုိ႕ပါတဲ႕ကြ၊ အဲလုိေပါ့ တုိ႕လဲ တစ္ရံ မရမယ့္ အတူတူ ေနာက္လူ တစ္ရံရေအာင္ ထားခဲ႕တာပါ၊ တုိ႕ကေမွာင္ေနလုိ႕ ေကာင္းေကာင္း မျမင္တာပါ။ မနက္လင္းလုိ႕ ရွိရင္ ေနာက္ လူေကာင္းေကာင္းရွာႏုိင္တာေပါ့ကြာ”။
အဲတုန္းက ဂႏၶီလုိ႕ က်ေနာ္မသိခဲ႕ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ စာဖတ္ လုိ႕ သူ႕အေၾကာင္းသိရတယ္။ အဲဒီ အေၾကာင္း ကုိလူေျပာလဲမ်ားပါတယ္။ ဖိနပ္တစ္ဖက္နဲ႕ဂႏၶီေပါ့့၊သူ႕ကုိလူတုိင္းသိပါတယ္။ က်ေနာ့္ အေဖလဲ သူ႕ကုိ သိတယ္။ ဂႏၶီကုိေပါ့။

Wednesday, January 26, 2011

ဦးထိပ္တင္ပါသည္


‘ဦးဇင္းတပည့္ေတာ္ တစ္ခုေမးခ်င္လုိ႕ပါ’၊ ဒကာတစ္ေယာက္က သူမသိ တာေလး ေမးခ်င္ လုိ႕ဆုိ လာတဲ႕ စကားပါ။ သိရင္ေတာ့လဲ ေျဖဖုိ႕အသင့္ပါ။ အကုန္လုံးၾကီးမသိေတာ့လဲ အာမခံခ်က္ရဲရဲ မေပးရဲျပန္ပါဘူး။
‘ ေျပာပါ ဒကာ ဦးဇင္း သိရင္ေျဖမွာေပါ့’ လုိ႕ေျပာလုိက္ေတာ့။ တင္းပါ လုိ႕ေျပာျပီး သူကေမးလာပါတယ္။ ‘ ဒီလုိ ဘုရာ့၊ ေန႕စဥ္ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႕ ဦးဇင္းတုိ႕လုိ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႕ စကားေျပာတဲ႕ အခါမွာ ေပါ့ ဘုရား၊ ဟုတ္တယ္၊ လုိက္နာပါ့မယ္၊ နားလည္ပါတယ္ ဆုိတဲ႕ သေဘာကုိေဆာင္တဲ႕ စကားက တင္းပါး၊ တခါ တေလလဲ တင္ပါး လုိ႕ေျပာၾကပါတယ္၊ ျမန္မာစကားပဲလားဘုရား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားဆီက ယူျပီးသုံးတာလား သိခ်င္လုိ႕ပါ၊
‘ ေအာ္ ဟုတ္ျပီ၊ ဒကာေရ၊ ဦဇင္းတုိ႕ကုိရင္စျပီး၀တ္ေတာ့ အိမ္ကပါလာတဲ႕ အသုံး အႏႈံးေတြကုိ ဆရာေတာ္ ေတြနဲ႕ ေျပာၾကတဲ႕အခါ ထဲ႕ထဲ႕ျပီး ေျပာမိလြန္းလုိ႕ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္း သားသစ္တုိ႕၊ ကုိရင္ ၀တ္ခါစ ဆုိရင္ စစ ခ်င္း ‘ တင္ပါး၊ မွန္ပါ၊ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္’ လုိ႕ လုိက္ျပီး ဆုိရေသးတယ္။ အဲ ေနာက္ျပီးမွ အဓိပၸာယ္ကုိ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ အထဲမွာ အခုန ဒကာေတာ္ေျပာတဲ႕ တင္ပါး ဆုိတာကုိ ဆရာေတာ္က 
'ကုိယ္ထက္ အသက္ၾကီးေသာ သီတင္းသုံးေဖာ္တုိ႕ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ဆရာေတာ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ အတူတူေနတဲ႕ကုိရင္ အခ်င္း ခ်င္းျဖစ္ေစ စကားေျပာတဲ႕အခါ တင္ပါးလုိ႕ သုံးရတယ္။ သူရဲ႕ဆုိလုိရင္းက အရွင္ဘုရားေျပာတာကုိ ဦးထိပ္ တင္ပါသည္လုိ႕ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါကုိ အျမန္ ေျပာ ေတာ့ တင္ပါး ျဖစ္ေနတာေနာ္ ကုိရင္တုိ႕’ လုိ႕ေျပာ ဖူးပါတယ္။ 
အဲ ဒကာေတာ္သိခ်င္တဲ႕ အဲဒီ တင္ပါးက ဦးထိပ္တင္ပါသည္လုိ႕ ဆုိလုိတာပါပဲဗ်ာ၊”။ ကဲ ဟုတ္ျပီလား၊ 
တင္ပါး ဘုရား။ ဦးထိပ္တင္ပါသည္ ဘုရား။

Tuesday, January 25, 2011

ျမတ္ဆရာ


မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ နန္းေရွ႕ရပ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္တြင္ သုတၱႏၱ မဟာဌာနဟု ရွိပါသည္။ အဓိက ဘာသာရပ္အျဖစ္သင္ၾကားပုိ႕ခ်ပါသည္။ ၀ိနယဌာန၊ အဘိဓမၼဌာန တုိ႕ကဲ႕သုိ႕ အေရးၾကီးေသာ ဌာ ၾကီးျဖစ္ ပါ သည္။ ထိုဌာနၾကီး၏ ဌာမွဴးဆရာေတာ္မွာ သာသနာ့တကၠသုိလ္ၾကီး၏ ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ျဖစ္ သည္။ 
ျမန္မာ ႏုိင္ငံ ပရိယတၱိေလာကတြင္ အဆင့္ျမင့္စာေမးပြဲမ်ားကုိ ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ထားေသာ ဆရာ ေတာ္ ျဖစ္ သည္။ တစ္ခါက ဆရာေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ႕တဲ႕ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ဘယ္စာေမးပြဲကုိ အမွတ္အရဆုံးလဲဟု စာသင္သား မ်ားေမးၾကေသာအခါ ကုိရင္ငယ္ဘ၀က ပထမငယ္တန္းကုိ ဒုတိယရ ျပီး ေအာင္ခဲ႕သည္ကုိ အမွတ္အရ ဆုံးဟုေျပာပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ဘြဲ႕ေတာ္မွာ ဘဒၵႏၱဉာဏာလကၤာရာဘိ၀ံသ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္၏ စာေပႏွံ႕ စပ္မႈကုိေျပာ၍ ကုန္မည္မထင္ပါ။ ေခတ္အလုိက္စာေပးမ်ားကုိလဲ မ်က္ေျခမျပတ္ ေလ့လာသိရွိေနသလုိ၊ ပါဠိ စာေပ၌ မန္းတကၠသုိလ္တြင္ တစ္ပါးသာရွိ၏ဟုေျပာလွ်င္ မလြန္ပါ။ စာသင္သား မ်ားကုိ ညွာတာ၏။ ပါဠိ စာေပ ကုိသာမက သမုိင္း၊ လကၤာ၊ ဇာတိမာန္ထက္သန္ေစေသာ စာေပမ်ားကုိလဲ တပည့္ စာသင္သားမ်ား ရင္ထဲ ေရာက္ေအာင္သင္ျပပုိ႕ခ်ႏုိင္စြမ္းရွိသည္။
မန္း သာသနာ့တကၠသိုလ္တြင္ စာသင္ခ်ိန္ တစ္ ခ်ိန္ကုိ ေလးဆယ့္ ငါးမိနစ္သာပုိ႕ခ်၏။ ဆရာေတာ္ပုိ႕ခ်သာ အခါ အခ်ိန္တုိ႕သည္ မည္ကဲ႕သုိ႕ကုန္သြားမွန္း မသိ ေအာင္စာသင္သား မ်ားကုိ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္၏။ အခ်ိန္ပုိ႕ခ်ေနသည္ကုိပင္ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ရွိသည္။ လမ္းတြင္ေတြ႕ပါက ဆရာ ေတာ္သည္ မည္သည့္အခါမွ တိမ္းေပးေလ့မရိွပါ။ ျပီးေတာ့ အမိန္႕ရွိသည္ “ ငါက မ်က္စိ ျမင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ျမင္ တဲ႕သူကေရွာင္” တဲ႕၊ မ်က္စိအျမင္မွာလဲ အင္မတန္အားနည္းပါသည္။ စာေပ ပုိ႕ခ်ေသာ အခါတြင္လဲ မ်က္စိ ေရွ႕တစ္ေပအကြာအထိ ကပ္ၾကည့္မွ စာကုိျမင္ရပါသည္။  သုိ႕ေသာ္ အနား မယူပဲ အခုထက္တုိင္ သင္ျပပုိ႕ ခ်ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သာသနာ့ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား ပထမႏွစ္ ကတည္းကပင္ ေတြ႕ ဆုံ ခဲ႕ရသည္။
အမွတ္ရမိပါသည္။ ပထမေန႕ စျပီးပုိ႕ခ် ေသာအခါ “ ဦးဇင္းတုိ႕ အခု တပည့္ ေတာ္တုိ႕ ပုိ႔ခ်သင္ယူရမယ့္ သုတၱန္မွာ ပါဠိဂါထာေရးရတဲ႕ အပုိင္းရွိ တယ္။ သူမ်ားေရးထားတဲ႕ဂါထာကုိ စစ္ ေဆးတာရယ္လုိ႕ ႏွစ္မ်ဳိး ရွိ တယ္။ တပည့္ေတာ္ဒီေန႕ စျပီးပုိ႕ခ်မယ့္ သီလကၡန္မွာ ေရွးဆရာေတာ္ ေတြက ေလ့ လာနည္း ဆယ္မ်ဳိး သတ္ မွတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ဆယ္မ်ဳိးထဲမွာ ဘယ္ဟာက အခက္ ဆုံး လဲ၊ ဘယ္ဟာက အလြယ္ ဆုံးလဲ လုိ႕ေမးရင္၊ အရွင္ဘုရားတုိ႕ ဘယ္လုိေျပာမလဲ၊ သူမ်ားေရးတဲ႕ ဂါထာကုိ စစ္ရ တာ အလြယ္ဆုံးပဲ၊ ကုိယ္တုိင္ ပညာရွင္ ေတြလက္ခံ ႏုိင္ေအာင္ ဂါထာစီတတ္ဖုိ႕က အခက္ဆုံးပဲ၊ အဲလုိခက္ခဲ တဲ႕ အပုိင္း၊ လြယ္ ကူတဲ႕ အပုိင္းေတြ ကုိေပါင္းစပ္ျပီး ေလ့လာၾကမယ္။  ကဲ လုိက္ျပီး မွတ္၊ အစ တစ္လုံးေနာင္၊ သ၊ န ေရွာင္၊ ေလးေနာင္ ယ ဂုိဏ္း ၀တၱတုိင္း၊ အလြယ္ဆုံးလုိ႕ေျပာရမယ့္ ဂါထာရဲ႕ လကၡဏာပဲ” အစခ်ီကာ ပုိ႕ခ်ပါေတာ့သည္။
ဆရာေတာ္သည္ သီလကၡန္ပါဠိ၊ အ႒ကထာတုိ႕မွ ေကာင္းႏုိးႏုိးရာရာ ပါဠိ ၀ါက်၊ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ၀ါဒျပိဳင္ေသာ ျဗဟၼဏၾကီးမ်ား၏ မွတ္သားဖြယ္ရာ ပါဠိအသုံးအႏွဳံးတုိ႕ကို ဂါထာစီျပီးလဲ စာသင္သားမ်ားကုိ လုိက္ျပီး မွတ္သား ေစပါသည္။ “ တုိ႕ျမန္မာပါဠိ ပညာရွင္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္၊ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီးဆုိ ငါ့ရွင္ တုိ႕သိ တဲ႕ အတုိင္းပဲ ပါဠိဘာသာနဲ႕ က်မ္းဂန္ေတြေရးသြား ပါဠိပညာရွင္ေတြလုိ႕ နာမည္ေက်ာ္တဲ႕ သီရိလကၤာ သားေတြ ေတာင္ လက္ဖ်ားခါၾကတယ္၊ ေရးရုံသက္သက္တင္ မဟုတ္ေသးဘူး၊ အရင္က သူတုိ႕ သီဟုိဠ္သား ေတြေရးထားတဲ႕ အယူအဆေတြကုိ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူထားတဲ႕ ပါဠိေတာ္ ေတြနဲ႕ ခ်ိန္ထုိးျပီး မခုိင္လုံတဲ႕ အေၾကာင္းေတြကိုေထာက္ျပႏုိင္ခဲ႕တယ္” စသည္ျဖင့္ ေျပာျပပါသည္။ 
“တုိ႕ျမန္မာျပည္ ဆ႒သံဂါယနာတင္ ေတာ့ ပါဠိေတာ္ေတြကုိ နိဒါန္းေရးတာ ျမန္မာေတြဘုရာ့၊ ပရိတ္ၾကီးအမႊန္းေတြဆုိတာ ျမန္မာဆရာ ေတာ္ ေတြ ေရးတာ၊ ဓမၼစကၠပ၀တၱနသုတ္ေတာ္ရဲ႕ အစ “ ဘိကၡဴနံ ပဥၥ၀ဂၢီနံ” စတဲ႕သုံးဂါထာကုိ တပည့္ေတာ္မ်ား ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ေရးတာဗ်၊ ကုိယ္ေတာ္တုိ႕လဲ သူမ်ားႏုိင္ငံသားခ်ည္း ေတာ္တယ္ မွတ္မေနနဲ႕ ျမန္မာေတြလဲ ေတာ္တယ္၊ အဲလုိျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက၊ ကဲ ေအာက္ကဆက္ျပီး မွတ္လုိက္ဦး”ဟု ေျပာမွပင္ ဆရာေတာ္၏ စကားဆုံးသြားေၾကာင္းသိရသည္။ အခ်ိန္ကုန္လုိ႕ ကုန္မွန္းမသိ၊ ဆရာေတာ္၏ စကားမ်ားသည္ ဗလာစာအုပ္တြင္သာမက ရင္အုပ္ထဲ အထိေရာက္ပါသည္။ လြမ္းမိပါသည္။

မေကြးသားဗ်

သာသနာ့တကၠသုိလ္သုိ႕တက္ေရာက္လုိေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲ ေျဖဆုိရ၏။ ပထမေန႕တြင္ ေရးေျဖ ေျဖဆုိရ၏။ ေရးေျဖေအာင္ျမင္ျပီးလွ်င္ ႏႈတ္ေျဖဆက္လက္ ေျဖဆုိရသည္။

စာစစ္ဆရာေတာ္မ်ားမွာ ေနာက္ေန႕ႏႈတ္ေျဖ ေျဖဆုိႏုိင္ရန္  ေရးေျဖ ေအာင္စာရင္း ကုိေန႕ခ်င္းျပီး စစ္ေဆး ၾကရသည္။ ၀င္ခြင့္ကုိ ပါဠိ ေန႕၊ အဂၤလိပ္ေန႕ ဟု ႏွစ္ရက္ သတ္မွတ္ထားသည္။ တစ္ခုေသာ အေျဖလႊာတြင္ ပါဠိစာစီ စာကုံးေျဖ ဆုိထား သည္ကုိ စာစစ္ဆရာေတာ္မ်ား အခက္ေတြ႕လွ်က္ရွိသည္။ 

စာေျဖရွင္၏ " ဣတၳိ၀ကၤေတာ အာဂေတာမွိ "  ကုိ အခက္ ေတြ႕ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သုိ႕မွ်ဘာသာျပန္၍ မရႏုိင္ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ဆုံး ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္သုိ႕ အေျဖလႊာကုိ ဆက္ကပ္လုိက္ရေတာ့၏။ ဆရာေတာ္သည္ ခဏမွ်ေတြး ျပီးသည္ေနာက္ -

" အာ ကုိယ္ေတာ္တုိ႕၊ ဒီအေျဖလႊာရွင္က မေကြးသားဗ်၊ သူေရးတာက ဒီလုိျပန္ရတယ္၊ ဣတၳိ-ဆုိတာ မိန္းမ ကုိေျပာတာ၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ မ ကုိပဲယူ၊  ၀ကၤ-က ေကာက္တာ၊ သုိ႕မဟုတ္ ေကြးတာေပါ့၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ ေကြး တာကုိယူရတယ္။ သူ႕အနက္ဒီလုိရွိလိမ့္မယ္၊ အဟံ၊ တပည့္ေတာ္သည္၊ ဣတၳိ၀ကၤေတာ၊ မေကြးမွ၊ အာဂေတာ၊ လာခဲ႕သည္၊ အမိွ၊ ျဖစ္ပါ၏ " လုိ႕ျပန္လိမ့္မယ္။ 

ဆရာေတာ္မိန္႕သည့္ အတုိင္းပင္ အေျဖလႊာရွင္၏ ကုိယ္ေရးဖုိင္ကုိ စစ္လုိက္ေသာအခါ မေကြးသား ျဖစ္ ေန ၏။

Monday, January 24, 2011

ဆရာ့ေျခရာ နင္းႏုိင္သူ

ဆရာဟူသည္ မိမိတပည့္ကုိမိမိ တုိ႕ထက္ သာလြန္ေစခ်င္ၾကသည္။ မသာႏုိင္ေတာင္မွ တန္းတူေတာ့ လုိက္ေစခ်င္ၾကသည္။ နည္းမ်ဳိးစုံသုံးကာ မိမိတုိ႕၏ တပည့္မ်ားကုိလမ္းညႊန္ေပးေတာ္မူခဲ႕ၾကသည္။

ရြာတစ္ရြာတြင္ စာေပတတ္ကၽြမ္းေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးသည္ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာေမြးျပီး ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳေတာ္မူေနသည္။ တပည့္တုိင္းသည္ ထင္သေလာက္ မေပါက္ပဲ ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ အားရ ေတာ္ မူျခင္းမရွိလွ။

တစ္ေန႕ တပည့္တစ္ပါးႏွင့္ အတူ ခရီး တစ္ခုကုိ အတူၾကြေတာ္မူ၏။ တပည့္သည္လဲ ဆရာေတာ္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးမွ တစ္ဖ၀ါးမကြာ လုိက္ပါလာခဲ႕သည္။
တစ္ေနရာသုိ႕အေရာက္တြင္ ဆရာေတာ္က မိမိေနာက္က တပည့္ကုိလွည့္၍ မိန္႕ေတာ္မူသည္။

“ အင္း ငါျဖင့္ တပည့္ေတြေမြးလုိက္တာ၊ တစ္ပါးမွ မစံ႕ဘူး။ အဲဒီ အထဲ မင္းပဲ ငါ့ေျခရာလုိက္ျပီး နင္းႏုိင္တယ္၊ ေခြးခ်ီးေတြ ေပကုန္ျပီ ေဆးၾကဦးစုိ႕ကြာ”တဲ႕။ အာဂဆရာျမတ္တည္း။

မေန႕က အဆက္


“ ၀ိ၊ သု၊ ဘိ၊ ပါ၊ ျမန္၊ လိပ္စာ၊ ေဒသနာျပန္႕ပြာေရး” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္သည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ နန္းေရွ႕ရပ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္တြင္ သင္ၾကားေသာ ဘာသာရပ္တုိ႕ကုိ အက်ဥ္းအားျဖင့္ မွတ္သား ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၀ိ-ကား ၀ိနယပိဋက မဟာဌာန ျဖစ္သည္။ သု-ကား သုတၱႏၱပိဋက မဟာဌာန၊ ဘိ-ကား အဘိဓမၼပိဋက မဟာဌာနတုိ႕ျဖစ္၏။ ပါဠိဌာန၊ ျမန္မာစာဌာန၊ အဂၤလိပ္စာဌာန၊ ဗုဒၶေဒသနာ ျပန္႕ပြား ေရးဌာန တုိ႕ဟူ၍ ခုႏွစ္ဌာန ျဖစ္သည္။

၀ိနည္း၊ သုတ္၊ အဘိဓမၼာတုိ႕ကုိ ေန႕စဥ္ပုိ႕ခ်သည္။ က်န္ဘာသာ ေလးရပ္ကုိ ကားရက္ျခား ပုိ႕ခ်သည္။ ၀ိနည္း တြင္ အပုိင္းမ်ားခြဲျခားျပီး ပုိ႕ခ်သည္။ ပါဠိေတာ္ေန႕၊ အ႒ကထာေန႕၊ ေခတ္ေလ့လာနည္းေန႕ သုံးမ်ဳိး ခြဲျခား ႏုိင္သည္။ ပုိ႕ခ်ေသာ ဆရာမွာ တစ္ပါးတည္းမဟုတ္၊ သူ႕ေန႕ႏွင့္ သူျဖစ္၏။ ပါဠိေတာ္ေန႕ ဆရာတစ္ဦး၊ အ႒ ကထာေန႕ဆရာတစ္ဦး ႏွင့္ ေခတ္ေလ့လာနည္း ဆရာတစ္ဦးဟု သတ္မွတ္ ထားသည္။ ပထမ ႏွစ္ရက္ကုိ သံဃာေတာ္မ်ားပုိ႕ခ်ျပီး၊ ေခတ္ေလ့လာနည္းကုိ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားကပုိ႕ခ်ေလ့ရွိသည္။ အေရးၾကီးဆုံးအပုိင္းကုိကား ဌာနမွဴး ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ပုိ႕ခ်သည္။

ဆရာေတာ္ပုိ႕ခ်သြားသည္မ်ားကုိ အၾကမ္းျဖင္း လုိက္မွတ္ရ၏။ အေရးတၾကီး မွတ္သားလုိသည္မ်ားကုိ ထပ္မံ ေျပာျပီးေနာက္ စာအုပ္တြင္ ေရးသား မွတ္ထားေစသည္။ ၀ိနည္းဌာနမွဴး ဆရာေတာ္သည္ အျခားဌာမွဴး ဆရာေတာ္မ်ား နည္းတူ တည္ျငိမ္သည္။ စာလုိက္ သံဃာ ေတာ္ မ်ားျငိမ္သက္စြာ လုိက္ျပီး မွတ္သားရသည္။ ပါဠိတစ္ပုဒ္၏ ျဖစ္သင့္သည္တုိ႕ကုိ နည္းစုံေအာင္ပုိ႕ခ်ေပးေတာ္မူ သည္။ ႀကံဆေတြးေတာ္ရင္း ပိုမုိေကာင္း မြန္ေသာ ပါဠိသေဘာ သြားမ်ားကုိေတြ႕ပါက ထပ္မံ၍ မွတ္သား ေစသည္။ ေျပာေနၾကစကားေလးလဲ ရွိ သည္။  “ အခုနဟာေလး ဖ်က္လုိက္ဦး၊ ဒါေလးက ပုိေကာင္းတယ္ ” တဲ႕။

၀ိနည္း အဆုံးျဖတ္၊ အဓိပၸာယ္တုိ႕ကုိလဲ စုံစုံလင္လင္ ေျပာျပတတ္ပါသည္။ စာလုိက္ေနစဥ္ စကားေျပာသည္ ကုိလဲ မႀကိဳက္ပါ။ ဆရာေတာ္၏ အ႒ကထာေန႕ျပီးေနာက္ ပါဠိေတာ္ေန႕ ႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ေခတ္ေလ့လာ နည္း သုိ႕တုိင္ ေရာက္လာ၏။ ဤသုိ႕ျဖင့္ ၀ိနည္း ပိဋက အလွည့္ျပီး၏။

ေနာက္တြက္ သုတ္၊ အဘိဓမၼာ စသည္တုိ႕ ေရာက္လာေတာ့၏။ ေနာက္ဆဲ႕ငါးရက္ၾကာေသာ အခါ ၀ိနည္း ေန႕ျပန္ေရာက္ျပန္၏။ ဆရာေတာ္၏ စာ၀ါကုိ လုိက္ရျပန္၏။ စာ၀ါကုိ နေမာ တႆ သုံးႀကိမ္ရြတ္ျပီး စတင္ျမဲ ျဖစ္၏။ တပည့္မ်ား မိမိတုိ႕ေနရာ အသီးသီး ေရာက္ျပီးႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဆရာေတာ္မွ “ မေန႕က အဆက္” ဟု ေျပာျပီး ပုိ႕ခ်ပါေတာ့သည္။ စာလုိက္သံဃာမ်ား တစ္ပါး မ်က္ႏွာ တစ္ပါးၾကည့္၍ ဘယ္ မေန႕ကလဲ ဟု တုိးတုိး တုိးတုိးေမးရသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ဘယ္ႏွစ္ ရက္ အၾကာက ပုိ႕ခ်ခဲ႕သည္ျဖစ္ေစ 
“ မေန႕က အဆက္” ဟုသာ ေျပာျမဲျဖစ္သည္။ 

ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ လုိက္မွတ္ခဲ႕ရသည္ တုိ႕ကုိေတာ့ ဆရာေတာ္ သိေတာ္မူဟန္ မတူပါ။ အခုေတာ့ ၀ိနည္းဌာနမွဴးမိန္႕ေသာ မေန႕ က အဆက္သည္ တပည့္ေတာ္ စိတ္ထဲ “ မေန႕က လား ” ဟု ထင္ေနမိပါ သည္ဘုရား။

အဂၤလိပ္စာတတ္မ်ား အခက္ေတြ႕ေသာ ဆရာေတာ္

ဆရာေတာ္သည္ ဘုန္းၾကီး၏။ စာေပတတ္ကၽြမ္း၏။ အေျပာ၊ အေဟာ ေကာင္း၏။ ဥပဓိခန္႕ျငား၏။ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာလဲရွိ၏။ ဆရာေတာ္၏ဘုန္းကံေၾကာင့္သက္ေတာ္ငါးဆယ္ေက်ာ္တြင္နုိင္ငံျခား ထြက္ခြင့္ ႀကဳံေတာ့သည္။

သုိ႕ေသာ္ ဆရာေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ပါဠိစာေပမ်ားကုိသာ လုိက္စား ကၽြမ္းက်င္ ခဲ႕ေသာေၾကာင့္ ေခတ္သစ္စာေပ အဂၤလိပ္တြင္ အားနည္းပါသည္။ ၾကည္ညိဳေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ား၏ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္မႈျဖင့္ အာရွနုိင္ငံ မ်ားသာမက အေနာက္ျခမ္းက နုိင္ငံတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ဥေရာပ နုိင္ငံ မ်ား တုိင္ႀကြ ေရာက္ျပီး ျမန္မာ ဒကာ ဒကာမမ်ားကုိ သြန္သင္ဆုံးမ၊ ညႊန္ျပနုိင္မႈရွိသည္။ 

တစ္ေန႕တြင္ ၾကည္ညိဳ ေလး စားေသာ ဒကာတစ္ေယာက္မွ ဆရာေတာ္ၾကီးကုိ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။
“ ဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ္က အဂၤလိပ္စာလဲ မတတ္ပဲနဲ႕ ကမၻာပတ္ေနတယ္ဆုိေတာ့၊ အခက္ အခဲ မ်ား ေတြ႕ပါသလားဘုရား”တဲ႕၊
အင္မတန္ရင္းႏွီးေသာ ဒကာလဲျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက-

ဘုန္းၾကီးကေတာ့ မခက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးနဲ႕ေတြ႕တဲ႕ နုိင္ငံျခားသား ဒကာကေတာ့ ခက္တာေပါ့” ေက်ာင္းဒကာရာ"တဲ႕။

အလြမ္း ႏွစ္ည


ဘ၀တြင္ အဆင္ေျပသည္လဲ ရွိ၏။ အဆင္မေျပသည္လဲ ရွိျပန္၏။ အဆင္း အတက္၊ အစုန္ အဆန္တုိ႕သည္ အျမဲတမ္း တစ္လွည့္စီသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေလဆန္ ေရဆန္ေျခကန္ေလွာ္တက္ရေသာ ခရီးမ်ဳိးလဲေတြ႕ ရမည္။ ေလစုန္ ေရစုန္ ရြက္ကုန္ဖြင့္ျပီး အသင့္လုိက္ပါရေသာ ဘ၀မ်ဳိးလဲ ရွိတတ္ျပန္သည္။ ရည္ရြယ္သည့္အတုိင္း မွန္းေျခေပါက္ေသာ အရာမ်ဳိးလဲ ရွိပါသည္။
ရည္ရြယ္ေသာ္လဲ မွန္းေျခမေပါက္ေသာ အရာမ်ဳိးးကုိလဲ ေတြ႕ရသည္။  
ဘယ္အေျခ အေနျဖစ္ေစ ႀကံဳတတ္ေသာ အရာမ်ဳိးခ်ည္းသာျဖစ္ပါသည္။

ႀကံဳဖူးပါသည္။ ခရီးတစ္ခုတြင္ျဖစ္၏။ လြန္ခဲ႕ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ အတူ သူ႕ရပ္ရြာကုိ အလည္ေခၚသျဖင့္ လုိက္သြားခဲ႕ဖူးပါသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဘူတာၾကီးမွ ညေနပုိင္းထြက္ခြာလာေသာ ရထားသည္ သူ႕ရြာႏွင့္ အနီးဆုံးဘူတာတြင္ ရပ္မည္ဟုေျပာေသာ္လဲ ခဏမွ် အရွိန္ေလွ်ာ့ရုံသာျဖစ္၏။ ဆင္းေနၾက မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ခုန္ခ်ရန္ေျပာေသာ္လဲ ခုန္ရနုိး ခုန္ရနုိးျဖင့္ ေကာလင္းဘူတာသုိ႕ လုိက္ပါခဲ႕ရေတာ့သည္။ ေကာလင္းၿမိဳ႕ငယ္ေလးက သူတုိ႕အသိအိမ္တြင္ ခဏေနျပီး ေန႕လည္ခင္း အတြဲႏွစ္တြဲသာ တပ္ဆင္ထားေသာ ကားရထားျဖင့္ ကုိးေတာင္ဘုိ႕ဘူတာ ေလးသုိ႕ ျပန္ခဲ႕ သည္။ သူတုိ႕ရြာတြင္ ငါးရက္ခန္႕ေနျပီးေနာက္ မႏၱေလးသုိ႕ျပန္ခဲ႕သည္။ ဆုိပါ အျပန္ခရီးတြင္ စေတာ့၏။ 

နဘားမွ စတင္ထြက္လာေသာရထားသည္မႏၱေလးအထိမေရာက္ေတာ့ပါ။ စစ္ကုိင္းတြင္ဂုတ္ဆုံးထားပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ ထုိေန႕၌ပင္ ျမစ္ၾကီးနား အျမန္ရထားျဖင့္ ထပ္မံလုိက္ပါနုိင္ ေၾကာင္း ကုိ ေျပာျပီး နဘားရထားျဖင့္ ျပန္ခဲ႕သည္။ အထူးတြဲလုိ႕ေခၚေသာအက္စေကာ့ အတြဲတြင္လုိက္ ပါလာခဲ႕သည္။ရဲတစ္ေယာက္ ေနရာေပးေသာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆးလုိက္ပါခဲ႕ရသည္။
စစ္ကုိင္းသုိ႕ ညေန ၇ နာရီတြင္ ေရာက္ပါသည္။မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႕ စစ္ကုိင္းသုိ႕ေျပးေသာကားမွာ အဲတုန္းက ကားခ ေလးဆယ့္ငါး က်ပ္ေလာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ညေနပုိင္းရထားဆုိက္ေသာအခါ ကားခမွာ ႏွစ္ရာ ဟု ေျပာ သည္။ ဒီလမ္းႏွင့္ ဒီလမ္း သုံးရာေတာ့ မ်ားတယ္။ မေပးနုိင္ဘူး။ သူတုိ႕ကလဲ ေစ်းမေလွ်ာ့ပါ။ နန္းေရွ႕ကေကာင္ေလး တစ္ ေယာက္ကလဲ ေစ်းမ်ား တယ္ဆုိျပီး မလုိက္ျပန္။ သူနဲ႕ေပါင္းေနလုိက္တာ၊ 

မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲျပန္မယ့္ကားလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စစ္ကုိင္း ၿမိဳ႕ ထဲ တစ္ညအိပ္ဖုိ႕ ေက်ာင္းလုိက္ျပီး ေလွ်ာက္ ၾကသည္။ အဆင္မေျပပါ။ ညၾကီးမင္းၾကီး ဘယ္ ေက်ာင္း ကမွ လက္မခံပါ။ ဒီလုိႏွင့္ပင္ စစ္ကုိင္း ဘူတာထဲျပန္ျပီး ညအိပ္ၾကပါသည္။ ျခင္ေတြ ကုိက္သည္။ ဘူတာ လုံျခံဳေရးဆုိေသာ ရဲမ်ားလဲ တစ္ညလုံး တစ္ေတာက္ေတာက္ ျဖင့္ မအိပ္ပဲ ကင္းေစာင့္ ၾက သည္။  အိပ္လုိ႕လဲမေပ်ာ္ပါ။ ေမွးကနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္မလုိ႕ ရွိ ေသး  အိပ္မက္ထဲ ရထားေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ထ ထုိင္လုိက္ ရျပန္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ လုိက္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံ၊ ရဲလမ္းေလွ်ာက္သံတုိိ႕သာ ရွိေန၏။ မ်က္စိ ေၾကာင္ျပီး အိပ္၍လဲမရေတာ့ပါ။ မနက္ေျခာက္နာရီတြင္ ျမစ္ၾကီးနားရထား ဆုိက္လာသည္။ အိပ္ခ်င္လွ်က္ပင္ ရထား  တက္လုိက္ရေတာ့၏။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ မနက္ပုိင္း ကုိးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဘူတာ ၾကီးေပၚမွ အေနာက္ဘက္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ စစ္ကုိင္းေတာင္တန္းၾကီးသည္ ေစတီေတာ္ေဖြးေဖြးျဖင့္ ခန္႕ျငားေနေလ၏။ ျခင္ကုိက္ေသာ စစ္ကုိင္း ရြာေထာင္ ဘူတာ ညကုိ သတိရေနမိသည္။

ေပ်ာ္ဘြယ္ကေန အေနာက္ဆင္းျပီး နတ္ေမာက္ခရီးဆက္မည့္ တစ္စီးတည္းေသာ ကားကုိ စီးရသည္။ သုိ႕ေသာ္ ထုိေနတြင္ နတ္ေမာက္ထိ သြားမည့္ ကားမရွိပါ။ ရြာေတာ္သုိ႕ ဆုိက္မည့္ ကားသာရွိ၏။ ကားစပါယ္ယာကုိ သင္ လွက်င္း လုိ႕ေျပာျပီး တက္လုိက္လာခဲ႕သည္။ ကားေပၚေရာက္မွ သင္လွက်င္း ႏွစ္ခုရွိေၾကာင္း သိရ ျပန္ သည္။ သူတုိ႕ေရာက္ေသာ သစ္လွက်င္းကား အေရွ႕သစ္လွက်င္း မိမိသြား လုိ သည္က အေနာက္ သစ္လွက်င္း ျဖစ္ေန၏။ ဆရာေတာ္တစ္ပါး လမ္းညႊန္ခ်က္ျဖင့္ ညေန ေနလုံးေပ်ာက္ ေမွာင္ရီသန္းခ်ိန္တြင္ အေဖ့ရြာေလးကုိ ေရာက္ပါေတာ့သည္။ ေလွ်ာ္ေခ်ာင္း ရြာဟုေခၚ၏။ ထုိရြာေလးတြင္ ငါးရက္ခန္႕ေနျပီး မႏၱေလးသုိ႕ျပန္ခဲ႕သည္။ 

ခရီးစဥ္သည္ ဦးေလးညႊန္သည့္ အတုိင္းသာျဖစ္၏။ နတ္ေမာက္မွ ထြက္လာေသာ ကားကုိ စီးေျခာက္ နာရီ ၀န္း က်င္း ေပ်ာ္ဘြယ္သုိ႕ ေရာက္မည္။ ညေန ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ရန္ကုန္အျမန္ရထား ေပ်ာ္ဘြယ္ တြင္ ခဏ နား သည္။ ထုိရထားျဖင့္ မႏၱေလးဘက္သုိ႕ တက္လုိက္သြားရုံသာျဖစ္သည္။ အေတာ္ အဆင္ ေျပေသာ ခရီးျဖစ္ပါသည္။ လက္ ေတြ႕တြင္ ေပ်ာ္ဘြယ္သုိ႕ ညေနခုနွစ္နာရီထုိးမွ ေရာက္သည္။ ရန္ကုန္ အျမန္ရထား ဆုိက္သြားေပျပီ။ မမီလုိက္ေတာ့ပါ။ ကားလဲ မရွိေတာ့။

ဤသုိ႕ျဖင့္ ေပ်ာ္ဘြယ္ ဘူတာညအိပ္ရန္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ခရီးသည္ မ်ားစုန္လုိက္ ဆန္လုိက္ျဖင့္ ရွိေန သည္။ မုိးခ်ဳပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ခရီးသည္မ်ားလဲ ၾကဲသြားျပီ၊ တစ္ခ်ဳိ႕လဲ အိပ္ ကုန္ ၾကျပီ၊ မိမိလဲ အိပ္မွေတာ္ ေတာ့မည္ ေအာက္ေမ့ကာ အနီးရွိ တန္းလွ်ားတြင္ ေနရာယူလုိက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္လုဆဲတြင္ အနီးသုိ႕ေလွ်ာက္လာေသာ ရဲက

 “ ဦးဇင္း သတိထားျပီး အိပ္ပါဘုရား၊ ဒီဘူတာက သူခုိး ေပါပါတယ္” တဲ႕၊
  
ဘာမွ ပါလုိ႕ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူေျပာတာနဲ႕တင္ အိပ္လုိ႕မေပ်ာ္ေတာ့ပဲ ျဖစ္ေနပါသည္။ ညလဲ နက္ျပီ မွတ္မွတ္ ရရ အဲဒီညက လငပုတ္ ဖမ္းသည္။ လျပည့္ညလား လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ လားထင္ သည္။ လေရာင္ခပ္အုံ႕အုံ႕ၾကီးျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္ထြက္ ၾကည့္လုိက္ရာ လ၀န္းၾကီး တစ္၀က္ကုိ ပင္ငုံ မိလု ျဖစ္ ေန သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

အိပ္လုိ႕လဲ မေပ်ာ္၊ ထုိစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဇာတ္ထြက္ေနသံ ၾကားရသည္။ အိပ္မရေတာ့မည့္ အတူတူ ဇာတ္ထုိင္ၾကည့္ျပီး မုိးလင္းေတာ့မည္ ေအာက္ေမ့ကာ ဆုိင္းသံၾကား ရာသုိ႕ ထြက္ လာခဲ႕ေတာ့သည္။ ဇာတ္ပြဲေတြ႕ေတာ့ မနက္ပုိင္း ႏွစ္နာရီေလာက္ရွိမည္ ထင္သည္။ ခဏထုိင္ ၾကည့္ျပီး ကား ဂိတ္သုိ႕ ထြက္လာခဲ႕ေတာ့သည္။ မနက္ ငါးနာရီခန္႕ရွိျပီထင္ပါသည္။ မနက္ဆြမ္းကုိ လမ္းေဘးက လၻက္ရည္ ဆုိင္ေလးတြင္ ျပီးခဲ႕သည္။ ဆုိင္ရွင္က တစ္ပြဲလွဴပါသည္။ ၀မ္းမတင္းေသး၍ ေနာက္ထပ္ တစ္ပြဲမွာျပီး စားပါေသးသည္။ ဆုိင္ရွင္ အလွဴ႕ဒကာကုိ အားနာမိသည္။ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ့္၀မ္းတာ ကုိယ္သာသိမုိ႕ ခပ္တည္တည္ပဲ ေနလုိက္သည္။ လြမ္းမိသည္။

Sunday, January 23, 2011

မေန႕က ရတနာပုံ


 ၁
အင္ ၾကင္း ၾကာ အုံ ရတနာပုံ အမွတ္အသားနဲ႕အညီ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကုိ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးသည္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ ဖန္တီးေတာ္မူခဲ႕၏။ အခုလုိ ၁၃၇၂ ခုဆုိလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ခဲ႕ပါျပီ။ ေရွးတုန္းကလဲ လွခဲ႕သည္။ ယခုလဲ လွေနဆဲပင္ျဖစ္၏။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီျပီးလဲ လွေနဦးမည္ျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာ့ဘုရင္စနစ္ နိဂုမ္းခ်ဳပ္သိမ္းခဲ႕ရာ ေနာက္ဆုံး မင္းေနျပည္မွာလဲ ဤမန္းၿမိဳ႕ၾကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး၍ကား ေထရ၀ါဒ သမုိင္းတြင္ တခမ္းတနားမွတ္တမ္းတင္ျခင္းခံရေသာ ေျမျမတ္မဟာလဲ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က လူ၊ ရွင္၊ရဟန္းတုိ႕လာေရာက္ျပီး ပညာဆည္းပူရာ ဌာနၾကီးလဲ ျဖစ္ျပန္သည္။


ပုဂံျပည္ၾကီးလဲ သာယာခဲ႕ေပမည္။ ပင္းယျပည္ၾကီးလဲ ခန္႕ျငားထည္၀ါခဲ႕ေပမည္။ အင္း၀၊ ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ရမ္း တုိ႕ သာယာစည္ပင္ ျပန္႕ပြားခဲ႕ေၾကာင္း တုိ႕ကုိ ၾကားဖူး၊ နာဖူး၊ စာတြင္ေတြ႕ဖူးပါသည္။ အလွမ္းေ၀းလြန္း၍ မွန္းေတြးေလးျဖင့္သာရင္ခုန္ခဲ႕ရဖူးပါသည္။ ရတနာပုဥၨမင္း ေနျပည္ေတာ္ၾကီးကုိလဲ မင္းညီမင္းသာ အစုံအလင္းျဖင့္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ မေတြ႕ျမင္ဖူးျပန္ပါ။ 

သုိ႕ေသာ္ ခံစားလုိက္ေသာအခါ မန္းေနျပည္ေတာ္၏ အရိပ္၊ အတိတ္တုိ႕သည္မေ၀းလွေသးပါ။ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး၏ ကုသုိလ္ေတာ္ပဥၥမသံဂါယနာတင္ရာ ေက်ာက္စာ ေတာ္ထက္က အကၡရာတုိ႕ပီျပင္ၾကည္လင္ ေနပါေသးသည္။ က်ဳံးေရျပင္စိမ္းလဲ႕ၾကည္လင္ ေအးျမေနဆဲပင္ ရွိပါေသးသည္။ နန္းအေဆာင္ေဆာင္တုိ႕က မေ၀းလွေသးေသာ အတိိတ္ကုိ ေျပာျပေနပါေသးသည္။ ရတနာပုံ၏ အရွင္ မင္းတရားၾကီး၏ ေကာင္းမႈေတာ္ ေစတီအဆူဆူတုိ႕ ေရႊေရာင္ယွက္သန္းအံ႕မခန္း သက္၀င္လႈပ္ရွားေနဆဲပင္ ရွိပါေသးသည္။ နန္းဦးထက္တြင္ တည္ထား ကုိးကြယ္ခဲ႕ေသာ ေထရာ စံေက်ာင္းတုိ႕ တေျပာင္ေျပာင္ တ၀င္းတ၀င္းျဖင့္ အဆင္းလဲ မညိွဳးေသးပါ။ သင္အံ၊ က်င့္ၾကံ၊ စာက်မ္းဂန္တုိ႕ျဖင့္လဲ အခ်င္း သင္းျပန္႕ဆဲေပ။ အတြင္း၊ အျပင္၊ အဆင္း၊ အခ်င္း တုိ႕သည္ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီး၏ နန္းရိပ္ကုိ ေဖာ္က်ဴးလစ္ဟေနပါသည္။ 

အသြင္အျပင္တုိ႕ တုိးတက္ခဲ႕သည္ မွန္ေသာ္လဲ မန္း၏ တုိးတက္မႈသည္ တည္ျငိမ္ပါသည္။ မန္းေတာင္ေတာ္ၾကီးသည္ ေစတီေတာ္အဆူဆူတုိ႕ျဖင့္ အလွဆင္းကာ ရတနာပုဥၹ ၿမိဳ႕ေတာ္ ၾကီးကုိ ေထြးေပြ႕ထားဆဲပင္ရွိပါသည္။ တုိးတက္ေနေသာ ၿမိဳ႕သစ္ အေထြေထြတုိ႕လဲမန္းေတာင္ေတာ္ကုိ ေမာ္ ၾကည့္ ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က တုိက္ျမင့္ျမင့္တုိ႕ကလဲ မန္းေတာင္ေတာ္ကုိ တု၍မမီေသးပါ။ ကုသုိလ္ေတာ္ေစတီေတာ္အတြင္းက ပိဋကတ္ေတာ္ျမတ္တုိ႕၏ဓမၼရနံ႕ႏွင့္ပန္းခေရတုိ႕၏ သင္းျပန္႕ေမႊးသင္း ျခင္းကုိ အတုလုိက္ျပီး ေမႊးျပန္႕ေသာ ရနံ႕တုိ႕လဲ မရွိေသးပါ။

 ၂

မန္းၿမိဳ႕ၾကီးသည္ သမုိင္းၾကီးေသာ ၿမိဳ႕ၾကီးျဖစ္။ မန္းၿမိဳ႕တြင္ အတိတ္ရွိသည္။ ခန္႕ျငား တည္ျငိမ္၏။
က်ဳပ္မွာလဲ အတိတ္ ရွိပါသည္။ မေန႕ကမ်ားစြာကုိပုိင္ဆုိင္သည္။ ဆုိပါ မေန႕ကမ်ားစြာသည္ မခမ္းနားပါ။
သုိ႕ေသာ္ မေ၀းေသးေသာ အတိတ္က မန္းၿမိဳ႕တြင္သာ ထုိမေန႕က မ်ားစြာကုိသုိ၀ွက္ထားခဲ႕သည္ကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

လြန္ခဲ႕ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးထဲ ခုိ၀င္လာခဲ႕သည္။ အေနာက္ျပင္ ခ်မ္းသာၾကီး ေျမာက္တုိက္တြင္ ေနရသည္။ ေရာက္စက အေျခအေနေလးကုိ မွတ္မိေနသည္။ အေရွ႕ေက်ာင္း၊ အေနာက္ ေက်ာင္း  ဆုိျပီးႏွစ္ေက်ာင္းရွိသည္။ အေနာက္ေက်ာင္းသည္ ဆရာေတာ္သီတင္းသုံးရာ ျဖစ္သလုိ စာက်က္ စာအံရာ  ေက်ာင္းေဆာင္လဲ ျဖစ္သည္။ အေရွ႕ဘက္ေက်ာင္းတြင္ကား အုတ္တုိက္ၾကီး တစ္တုိက္ႏွင့္ ပ်ဥ္  ေထာင္ ေက်ာင္းေလး တစ္ေဆာင္ရွိသည္။ ၀င္းထရံ ခါးတစ္ရပ္သာသာေလးကုိ ကာရံထားသည္။ အေရးတၾကီး ကိစၥေပၚ၍ ဆရာေတာ္မျမင္ပါလွ်င္ ထုိ၀င္းထရံေလးကုိ ခုန္ျပီးသြားၾကသည္။ ကုိရင္မ်ားဖုိ႕မူ ခုန္စရာမလုိ၊ ေထာက္တုိင္ မျပည့္ေတာ့၍ ၾကိဳးတုိးၾကဲတဲ အေပါက္ကသာ တုိး၀င္ တုိးထြက္ လုပ္တတ္ၾကသည္။

စာအံေက်ာင္းျပီး ညအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ျပီဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းေရွ႕ေပါက္က တံခါးေလးကုိ ပိတ္ရသည္။ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ပိတ္လုိေတာ့မရပါ၊ တံခါးရြက္ ဘယ္ညာႏွစ္ဘက္ကုိ လက္စုံကုိင္ျပီး တြန္းလုိက္ရ၏။ ရင္ခ်င္းေစ့ ပိတ္ မသြား ေသးသည့္အတြက္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေလး ကန္လုိက္ရေသးသည္။ ျပီးေတာ့အုတ္ခဲခုခဲ႕ရျပန္၏။ ထုိေက်ာင္းေလးတြင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ႕ရသည္။ 

 ၃

ညတုိင္း ေက်ာင္း၀င္းတံခါး ပိတ္ရသည္။ အုတ္ခဲေလး အျမဲခုေပးရသည္။ အကူေလးနဲ႕မွ နဲနဲလုံျခံဳေသာ ဘ၀ေလးကုိ သတိရမိပါသည္။

Friday, January 21, 2011

ၿမိဳ႕ျပန္ ဟန္ကၾကီး


မတ္တတ္ရပ္ျပီး ေကာင္းေကာင္းေျပးတတ္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းေရာက္သည္။ ကုိးႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ္ႏွစ္ ေရာက္ ေတာ့ ကုိရင္၀တ္သည္။ ရြာဦးေက်ာင္းတြင္သုံးႏွစ္၊သုံးမုိးေနျပီးေတာ့မႏၱေလးၿမိဳ႕ ၾကီးသုိ႕ တက္ခဲ႕သည္။  ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေနျပီးေတာ့ စာေမးပြဲမ်ား အတန္အသင့္ ေအာင္ျမင္သည္။ ရြာကုိတစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္သည္။ 

ေနာက္ထပ္ေလးငါးႏွစ္ ဆက္လက္ ေနထုိင္လုိက္ေသာအခါ အထက္တန္း ပိဋကတ္မ်ားကုိေလ့လာ
နုိင္ခဲ႕သည္။ ေနာက္ေတာ့ နုိင္ငံျခားပညာသင္သြားဦးမည္ဆုိကာ ျမန္မာျပည္မွ အျပင္သုိ႕ ထြက္ခြါခဲ႕သည္။ 
ရြာကုိလဲ တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ မေရာက္နုိင္ေတာ့။ တခါတရံ အေမ့ဆီမွဖုန္းဆက္သည္။ စာကုိ လူၾကဳံပါး တတ္ သည္။ စာၾကိဳးစာပါ။ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္နုိင္ေသာပုဂၢဳိလ္ၾကီး ျဖစ္ ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ စသည္ျဖင့္ မွာတတ္သည္။

အေဖဆီမွစာတြင္ကား က်မၼာေရးဂရုစုိက္ဖုိ႕ေလာက္သာမွာသည္ ကုိေတြ႕ရသည္။ အခ်ိန္တန္ လုိ႕အမိ ေျမ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရြာကုိ ျပန္ခဲ႕သည္။  အေမ သည္ ဂုဏ္ယူလုိ႕ မဆုံးေတာ့။

ရြာထဲ လွည့္ျပီး “ က်ဳပ္သား ဦးဇင္းနုိင္ငံျခားက ျပန္လာျပီ” ဟုဆုိကာေတြ႕တဲ႕သူတုိင္းကုိ ေျပာေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံး အိမ္က အေဖျဖစ္သူကုိပင္ သူ႕သားေတာ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့၏။
ျပီးေတာ့  အေမက အေဖ့ ဆီက ေထာက္ခံခ်က္ေတာင္းသည္၊

“ေနပါဦးေတာ့၊ ကုိအ၀ွာ၊ က်ဳပ္တုိ႕သားဦးဇင္း စာဘယ္ေလာက္မ်ား တတ္ပလဲ လုိ႕ ထင္သလဲ”တဲ႕။ ဒီေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႕ အေဖက ေျပာပါတယ္။

စာဘယ္ေလာက္တတ္တယ္ေတာ့ ငါ မေျပာတတ္ဖူးေဟ့၊ မနက္မနက္ မ်က္ႏွာသစ္တာကေတာ့ နင္ခတ္ထားတဲ႕ ေရတစ္အုိး ကုန္တယ္ဗ်ား”တဲ႕။

တစ္ခါက တစ္ဘ၀


နာဂေတာင္တန္းတစ္ေနရာက ရြာေလးတစ္ရြာ။ အဲဒီရြာေလးကုိ စာေရးဆရာၾကီး လူထု ဦးလွ ေရာက္ ဖူးပါ သည္။ သူ႕မွတ္တမ္းတြင္ မစည္ပင္ေသးေသာ ရြာေလး၏ အေျခအေနကုိ တင္ျပထားသည္။ အညစ္အေၾကး စြန္႕ရန္သီးသန္႕ေနရာမရွိ၍ ျခဳံတုိးျပီး ကိစၥရွင္းခဲ႕ရသည္ကုိ မွတ္တမ္းျပဳထားသည္။ ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်းေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ကိစၥျပီး၍ ေတာမွထြက္ေသာအခါ က်န္ရစ္ေသာ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းကုိ ရြာထဲတြင္ေမြးထားေသာ၀က္မ်ားလာျပီး စားၾကေၾကာင္းကုိ

“ဤရြာေလးတြင္ေတာတုိးျပီး ၀က္ႏွစ္ခါေၾကြးခဲ့ရသည္” ဟုမွတ္တမ္းတင္သည္။ 

ခႏၱီးၿမိဳ႕တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ဖူးေသာ စာေရး ဆရာကုိတာကသူ၏ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စာအုပ္ငယ္တြင္ ဆရာ၀န္အျဖစ္ျဖင့္ ေရာက္ခဲ႕ရပုံကုိေရးထားျပန္သည္။ ပဒူးမုန္းရြာေလးအေၾကာင္း ကုိအနန္းဟာဗီးကုိ ဇာတ္ေကာင္ျပဳျပီး ဆရာၾကီးရန္ကုန္ ဘေဆြကသူ၏ အနန္းဟာဗီး စာအုပ္တြင္ ခ်ယ္မႈန္း ထားျပန္သည္။ သူတုိ႕သုံးေယာက္လုံး ပဒူးမုန္းရြာေလးကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်ေရာက္ခဲ႕ၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ အိႏၵိယ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဂ်၀ါဟလာ ေနရူးေရာက္ခဲ႕ေၾကာင္းလဲ အသက္ၾကီးေသာ နာဂ အဖုိး အဖြား မ်ားက ေျပာျပသျဖင့္ သိရျပန္သည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကုိ မီးသေဘၤာစီးျပီး တက္လာေၾကာင္း သူတုိ႕ရြာေလးသုိ႕
ေရာက္ေသာအခါ ဆိတ္နုိ႕ကုိ ကုိယ္တုိင္ညွစ္ေသာက္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေနရူးမဟုတ္ပဲ ဂႏၶီဂ်ီ မ်ားျဖစ္ေလမလားလုိ႕အေတြးပြားမိပါသည္။ ဂႏၶီဂ်ီဆိတ္ေမြးျပီး ဆိတ္နုိ႕ေသာက္ေၾကာင္း သူ႕ဇာတ္ ေၾကာင္း မ်ား တြင္ေတြ႕ရသည္။ 

သုိ႕ေသာ္သူတုိ႕မွတ္တမ္းတြင္ ျပႆနာအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိမေတြ႕ရပါ။ ရြာထဲတြင္ထဲထဲ၀င္၀င္ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ခဲ႕ၾကသည္မ်ားကုိ မေတြ႕မိပါ။ မိမိကမူ သူတုိ႕ထက္ပါသည္။ အဲဒီရြာေလးတြင္ ႏွစ္ ႏွစ္ ေနခဲ႕သည္။ ျပႆနာေပါင္းစုံရွင္းခဲ႕ရဖူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပရဦးမည္။

သူ႕နာမည္ ေအာင္ဆန္း၀င္း၊ အေဖကဗမာ အေမကနာဂ၊ သူ႕ဘ၀တစ္သက္ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရပ္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ေနဖူးသည္။ ထုိႏွစ္ႏွစ္မွ အျခားဘ၀သည္  ဤရြာေလးတြင္သာရွိသည္။ ျမန္မာစကားကုိ ေကာင္းေကာင္း
မေျပာတတ္ပါ။ နာဂစကားျဖင့္သာ ေျပာဆုိဆက္ဆံပါသည္။ သုိ႕ေသာ္သူသည္ ဗမာစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ သူ႕အေမက ဗမာကုိ ယူလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူတုိ႕ နာဂမ်ဳိးရုိး အေခၚအေ၀ါအားျဖင့္ ဗမာသာ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ အေမက ရွမ္းလူမ်ဳိးကုိယူလွ်င္လဲ ေမြးလာသမွ် သားသမီးတုိ႕သည္ ရွမ္းလူမ်ဳိးသာျဖစ္၏။ အေမဘက္လုိက္ျပီးေခၚေခၚရေသာ အစဥ္အလာ သူတုိ႕တြင္ မရွိပါ။ နာမည္မွည္႕ေသာ အခါ၌ပင္ နာဂ နာမည္ မွည့္ရန္မလုိေတာ့ပါ။ ေအာင္ဆန္း၀င္းသည္ ဗမာနာမည္ျဖစ္၏။ သူ႕ညီမကုိ ျမ၀င္းဟုေခၚသည္။ ေအာင္ဆန္း၀င္းသည္ အသက္၂၀ ေက်ာ္ရုံေလးသာရွိမည္။ သုိ႕ေသာ္ တစ္ရြာလုံးက သူႏွင့္ ၿပိဳင္ျပီး ရန္ မျဖစ္ရဲၾကပါ။ အရက္ေသာက္လွ်င္ ပုိျပီးေသြးဆူ၏။ တစ္ရြာလုံးက မေက်နပ္သူေတြကုိ စိန္ေခၚတတ္ပါသည္။ ဥကၠ႒မေရွာင္၊ ဦးေလး မေရွာင္ ရန္ေထာင္တတ္သည္။ 

သူတုိ႕ရြာေလးကုိ ေအာက္ရပ္ ေအာက္ရြာက ဗမာေတြ ေရႊလာ လုပ္ၾကသည္။ သင္ လာခုတ္ၾကသည္။ ၀ါးေဖာင္လာျပီး ေမွ်ာ္ၾကသည္။ ရံခါ ဒန္အုိးဒန္ခြက္ လာျပီးေရာင္းၾကသည္။ အဆင္မေျပ၍ ထုိဗမာမ်ားႏွင့္ရြာသူရြာသားမ်ား ရန္ျဖစ္ေသာအခါ တစ္ရြာလုံးက ဗမာေတြ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာပါေတာ့၏။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ ေအာင္ဆန္း၀င္ အေနခက္သည္။ အေဖကဗမာ၊ တခါတရံ ဗမာေတြက လာျပီး ညစ္ၾကျခင္းေၾကာင့္လည္း ဗမာေတြကုိ မေက်နပ္ရွိတတ္ျပန္၏။ ဟုိမေရာက္၊ ဒီမေရာက္ျဖင့္ နာဂေတြမၾကား “စုံးျပဴးေစ့” ျဖစ္ခဲ႕ရသည္။ ဗမာျဖစ္ရသည္ကုိ ဂုဏ္မယူနုိင္သလုိ၊ နာဂမဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းအမ်ဳိးေတြ အၾကား မ်က္ႏွာငယ္ရျပန္သည္။ ဤသုိ႕ျဖင့္ သူမၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဗမာလဲ မေကာင္းဘူး၊ နာဂလဲမေကာင္းဘူး လုပ္လာတတ္သည္။ ထိန္းမနုိင္သိမ္းမရ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဘယ္သူမွလည္း၀င္ေရာက္ျပီး ေျဖျဖန္ၾကသည္ မရွိပါ။ မၾကား၀ံ႕မနာသာ ဆဲတတ္သည္။ ရြာေလးမွာ အိမ္ေျခနဲရသည့္အထဲ အ၀န္းအ၀ုိင္းကလဲ က်ဥ္းေျမာင္းေသာေၾကာင့္ သူ႕ဆဲသံ၊ ဆုိသံသည္ ရြာလုံးေက်ာ္ရုံမက ေတာင္တန္းမ်ားဆီကပင္ ပဲ႕တင္ထပ္ေနတတ္၏။ ဒီအခါမ်ဳိးတြင္ မတတ္သာေသာေၾကာင့္ ရြာထဲ၀င္ျပီး ေအာင္ဆန္း၀င္းကုိ ထိန္းရသည္။

ဒီေန႕လည္း အိမ္ေပၚတြင္ထုိင္ကာ မေက်နပ္သူမ်ားကုိ ဆဲေနေလ၏။ တစ္ဘက္က မခံသာလြန္း၍ ျပန္ေျပာလွ်င္ ဒုတ္တျပက္၊ ဓါးတျပက္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ဆြဲလား၊ ရုန္းလား၊ ေအာ္လား၊ ဟစ္လား၊ အငုိ၊ အယုိတုိ႕ျဖင့္ ဆူညံေနေလ၏။ မတတ္သာသည့္ အဆုံးတြင္ အိမ္တုိင္ယာေရာက္ သြားျပီး သူ႕ကုိ ေခၚရသည္။ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး အိမ္ေပၚတက္ျပီး ရန္ေျဖျဖန္သည္ကုိ ေတြ႕ဖူးဟန္လဲ မတူၾကပါ။ သုိ႕ေသာ္ ေအာင္ဆန္း၀င္းကုိ လုိက္သြားဖုိ႕ေျပာၾကသည္။ သူလဲအသာတၾကည္ပင္ လုိက္လာပါသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့သူ႕အျဖစ္ကုိ ရွင္းျပမည္ဟုေျပာလာ၏။ တစ္ရြာလုံးကသူ႕ကို နွိမ္ၾကေၾကာင္းလဲ မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ သူ႕အေျပာသည္ တစ္ဘက္သတ္ ဆန္ေနတတ္၏။

“ ငါ့ညီ မင္းကုိ ဒီေခၚလာတာ မင္းရွင္းျပတာနားေထာင္ဖုိ႕ မဟုတ္ဘူး၊ နားလဲ မေထာင္ခ်င္ဘူး၊ မင္းရြာထဲေလွ်ာက္ျပီး ဆဲေနတာၾကားမေကာင္းလုိ႕ လာျပီးျဖန္တာပဲ၊ မင္းဘာမွ ငါ့ကုိ ေျပာဖုိ႕မလုိဘူး၊ မင္းကုိလဲ ငါက ဘာမွမေျပာဘူး၊ ေရာ့ ဒီေဆးလိပ္ႏွစ္လိပ္ေသာက္ျပီးရင္ မင္းျပန္လုိ႕ရျပီ၊ ရြာထဲျပန္ေရာက္လုိ႕မင္းထပ္ဆူရင္ ငါလာျပီး ထပ္ဆြဲမယ္” ဟုေျပာလုိက္ေသာအခါ ရွင္းျပလုိဟန္ေတာ့ ရွိေသး၏။ သုိ႕ေသာ္ သူမရွင္းသာေအာင္ စာအုပ္ဖတ္ေနလုိက္၏။ သူ႕ကုိ အကဲလဲခတ္ေနရသည္။ အစေတာ့ၾကမ္းျပင္ကုိ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ထုေနေသး သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ ခဏအၾကာတြင္ ေက်ာင္းေထာင့္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ ဆူသံ ပူသံတုိ႕လဲတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့၏။ 

သူ႕လုိျပႆနာေတြကုိ ရွင္းရသည္မွာ ေတာင္တန္း သာသနာျပဳ ဦးဇင္းမ်ား အတြက္ မဆန္းပါ။ ပတ္၀န္းက်င္၊ က်မၼာေရးႏွင့္မကုိက္ညီေသာေၾကာင့္ကေလးမ်ားကုိပင္ ေရခ်ဳိး ေပးရ တတ္သည္။ အဖုိး၊ အဖြားေတြကုိ ေရတြင္းတြင္ ေရငင္ေပးရသည္။ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ရုိး ျဖစ္စဥ္သာ ျဖစ္သည္။ ဘာမွမဆန္းပါ။ သုိ႕ေသာ္ ေရးျပလုိက္ေသာအခါ 

“ ဟင္ ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္ သူမ်ားအိမ္ေပၚတက္ျပီး ရန္ပြဲေျဖရတယ္”လုိ႕ ဆုိေကာင္းဆုိနုိင္မွာပါ၊ တစ္ခါက တစ္ဘ၀မုိ႕ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေတာ့နားလည္ပါသည္။ ဒါထက္ဆုိးတဲ႕ရန္ပြဲေတာင္ ေျဖျဖန္ေပးခဲ႕ရဖူးေသးသည္။ ဒါက ေဆးလိပ္ေလး ႏွစ္လိပ္ေပးျပီးျငိမ္းခ်မ္းေစ လုိက္ရုံေလးဟာပဲ။ ၾကံဳေတာ့ ေျပာျပပါဦးမည္။

Thursday, January 20, 2011

မန္း အလွ



မႏၱေလး ေတာင္ေတာ္ေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လုိက္ပါလွ်င္ ေကာင္းစြာျမင္ရ၏။ ရြာကေန ေႏြအခါ ဘုရားဖူးလာၾကေသာ ရြာသူရြာ သားနဲ႕အေပါင္း အသင္းေတြကုိ “ ဟုိျမင္ ေနရတဲ႕အေဆာက္ အဦးေတြက ဦးဇင္းတုိ႕သာသနာ့တကၠသုိလ္ေပါ့၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီး ထူေထာင္ထားတာ၊ စာသင္သံဃာေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ဒီတကၠသုိလ္ၾကီးကေန စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ျမင္ျပီး နုိင္ငံျခားထြက္ျပီး စာသင္ေနတဲ႕ဦးဇင္းေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိ နုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာ ေက်ာင္းထုိင္ေတြေတာင္ ျဖစ္ျပီး ဗုဒၶ အဆုံးအမေတြကုိ တတ္နုိင္တဲ႕ဘက္ကေနျပီး ေဆာင္ရြက္ေနတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဆြမ္း ကြမ္းကိစၥလဲ မခက္ခဲရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေတာ္မူခဲ႕တယ္။ စာသင္သားေတြ မပင္ပန္းရေအာင္လဲ ေရ၊ မီး၊ ေက်ာင္းသုံး ပရိေဘာဂေတြကုိလဲ အလွဴရွင္ေတြဆီကေနျပီး အလွဴခံျပီး ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ႕တယ္။ ၾကည့္စမ္းပါ့၊ ထည္၀ါလုိက္ပုံမ်ား” လုိ႕မန္း ေတာင္ေတာ္ကုိ လုိက္ျပီးပုိ႕တုိင္း ေျပာျပမိပါသည္။ 

လြန္ခဲ႕တဲ႕ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကုိ တက္လာခဲ႕တုန္းက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျမင္လာရတဲ႕မန္း ေတာင္ေတာ္ၾကီးသည္ ေျမာက္ဘက္ဆီမွေမာင္းႏွင္လာေသာ ကားငယ္ေလးကုိ ေရႊက်င္အေကြ႕ အေရာက္တြင္ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလုိက္သလုိ မ်ဳိးခံစားရသည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေကြ႕၀ုိက္ျပီး ထြက္လာေသာ အခါ က်ဳံးၿမိဳ႕ရုိးၾကီး ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္ ေတြ႕ရသည္။ က်ဳံး ေရျပင္ၾကည္လင္ေနသည္။ က်ဳံး အတြင္းေရတုိ႕ကုိ အနားသပ္ေပးထားေသာ အုတ္ရုုိးတုိ႕မွာလဲ အကြက္ေပၚျပီးလွေနသည္။ အေရွ႕အေနာက္ကုိ ေကာင္းစြာခြဲျခားနုိင္ေသာ ေျဖာင့္တန္းညီညာေသာ လမ္းတုိ႕မွာလဲ ညက္ေညာေျပျပစ္လွ၏။ က်ဳံးေရျပင္ႏွင့္ ကာလမ္း အၾကားတြင္လဲ အရိပ္ရသစ္ပင္တုိ႕ျဖင့္ တစ္ကန္႕စီတစ္သန္႕စီ လွေနျပန္သည္။ ပထမဆုံး ေတြ႕ခဲ႕ရေသာက်ဳံးေရျပင္သည္ ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနျပီးေသာ္လည္း အျမင္ကား ရုိးမသြားခဲ့ေပ။ လွျမဲလွေနသည္သာ ျဖစ္၏။ က်ဳံးေရျပင္ေဘးကလမ္း တြင္လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ ႏွစ္သက္ျမတ္နုိးသည္။ ေဆာင္းခါ မနက္မ်ားဆုိလွ်င္ နန္းေရွ႕ သာသနာ့တကၠသုိလ္ကေနျပီး အေနာက္ျပင္ ခ်မ္းသာၾကီးေက်ာင္းတုိက္ကုိ ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ျပီးျပန္သည္။ မိမိသာမဟုတ္ မန္းၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားကုိေတြ႕ရသည္။ စာခ် ဆရာေတာ္မ်ားကုိလဲေတြ႕ရသည္။ ျပံဳးျပၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္အဘိဓမၼဌာက ကထိက ဆရာေတာ္ ဦးမုနိ၀ရကုိ ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ အျမဲတန္း ျပံဳးေနတတ္သည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕က်ဳံးေရျပင္နွင့္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ သာယာျမဲ၊ က်ဳံးေရျပင္ျဖတ္တုိက္လာေသာ ေလးႏုေအးသည္ ေအးျမျမဲျဖစ္၏။

၂၀၀၃၊ ၂၀၀၄ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ မႏၱေလး သာသနာ့တကၠသုိလ္သုိ႕ တက္ေရာက္ခြင့္ရသည္။
မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ႏႈတ္ေမးႏႈတ္ေျဖေန႕တြင္ ” ငါ့ရွင္ ဒီကေန စတုတၳႏွစ္ေအာင္ျမင္ျပီးရင္ ေတာင္တန္းေဒသကုိ သြားျပီးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတယ္။ ရာသီဥတုၾကမ္းတယ္၊ အစား အေသာက္ခက္ခဲတယ္၊ သြားေရာက္ျပီး တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္နုိင္ပါ့မလား” ဟုေမးပါသည္။ “ တင္ပ ”ဟုေျဖခဲ႕၏။ ေနာက္တြင္လဲ နာဂေတာင္တန္းသုိ႕ သြားေရာက္ျပီး(၂)ႏွစ္တာတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရသည္။ 
အဲတုန္းက တစ္မ်ဳိးေျဖခဲ႕ရင္ ဘယ္လုိမ်ားျဖစ္မယ္ မသိနုိင္ပါ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္ၾကီးတြင္ ပညာသင္ၾကားရသျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္း B,A (BUDDHISM)ကုိသာမက ျပင္ပ ဗဟုသုတ အေနအားျဖင့္ မန္း ေတာင္ေတာ္ကုိ ဥပုသ္ေန႕တုိင္းတက္ေရာက္ျပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ How are you? Where you come from? စသည္တုိ႕ကုိမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္အတူတက္ျပီး ေလ့က်င့္ခြင့္ရသည္။

ျပီးေတာ့ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရား၀င္ အတြင္းက ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေလ့လာခြင့္ရသည္။ ခေရရိပ္တြင္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ မႏၱေလးမုိး တျဗဳန္းျဗဳန္းကုိ ခေရေတာတြင္ ၾကံဳရသည္ကုိ မေမ့ေတာ့ပါ။ ေနာင္ခါမုိးရြာတုိင္း ခေရေတာကုိ သတိရသည္။ စာေမးပြဲနီးလွ်င္ စာလာက်က္ၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ စာေဆြးေႏြးၾကသည္။ အမ်ားေကာင္းမႈ ဇရပ္မ်ားေပၚတြင္ အနားယူရင္း ဆုေတာင္းသူ တစ္ခ်ဳိ႕၊ ခေရပန္းေကာက္သူ တစ္ခ်ဳိ႕၊ ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလး တစ္ခ်ဳိ႕၊ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရားျမတ္ဆီက ဆြဲလဲသံ တစ္ခ်ဳိ႕ခ်ဳိခ်ဳိတုိ႕ျဖင့္ လွေနတတ္သည္။ ဘုရား၀တ္တက္ခ်ိန္တြင္ အေဆာင္သုိ႕ျပန္ေရာက္သည္။ ညေနေမွာင္ရီသန္းလွ်င္ မန္း ေတာင္ေတာ္ျမတ္ဆီက ဘုရားပူေဇာ္ထားေသာ မီးေရာင္ထိန္ထိန္ကုိ ျမင္ရသည္။ သာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးသည္ မီးေရာင္ထိန္ထိန္ျဖင့္ ခန္းျငားေနျပန္၏။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ မနက္ေစာေစာ တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ နန္းေရွ႕ သာသနာ့ တကၠသုိလ္ၾကီးကုိ နႈတ္ဆက္ခဲ႕ရသည္။ တံတားဦး ေလဆိပ္သုိ႕ ထြက္ခြာခဲ႕ရသည္။ တံတားဦး ေလဆိပ္မွ သည္ျမန္မာျပည္ အေနာက္ေတာင္ဘက္ဆီက ခ်င္းတြင္းျဖစ္ေၾကာတြင္ “ စုန္ျပန္ရအဖန္ဖန္၊ ဆန္ျပန္ရတလဲလဲ၊ မေဗဒါဒီေရေၾကာမွာ။ ေမ်ာလွ်က္သာပဲ” ဆုိေသာ ကဗ်ာေလးလုိ ေမ်ာလုိက္ ဆန္လုိက္ျဖင့္ေနခဲ႕ရသည္။
ႏွစ္ျပည့္လုိ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဘြဲ႕ခံယူျပီးေနာက္အမိေျမ မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္သည္။ သာသနာ့ တကၠသုိလ္ၾကီးသည္ ယခင္ကထက္ပုိျပီး သာနားေန၏။ ကြန္ျပဴတာ၊ အင္တာနက္တုိ႕ကုိ အေဆာင္တုိင္းနီးပါး ခ်ိတ္ဆက္ထားၾက၏။ ေလးႏွစ္တာေနခဲ႕ရေသာ အေဆာင္(၂)ကုိျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲ လြမ္းသလုိလုိ ျဖစ္မိသည္။
မန္း ေတာင္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးက မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသုိလ္ၾကီး ၏ခန္႕ျငားထည္ ၀ါပုံကုိ ရြာကေႏြ အခါ ဘုရားဖူးလာၾကဟန္တူေသာ သူတုိ႕ကုိေျပာျပေန သည္ကုိေတြ႕ရသည္။ သူရွင္းျပေနသည္ ကုိ သြားျပီးနားေထာင္ လုိက္ပါသည္။

ဟုတ္ပါရဲ႕၊ မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသုိလ္ၾကီးက နဂုိကထက္ပုိျပီးလွ၊ပုိျပီးခန္႕ျငားေနပါ၏။
ေစတီေတာ္ေဖြးေဖြးျဖင့္ခေရေတာသည္လဲပုိျပီးစိမ္းစုိလန္းဆန္းေနပါသည္။

Tuesday, January 18, 2011

မန္း လက္ေဆာင္



တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွ ေမာင္ေသာင္းေရႊဦးေဆာင္ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္စုမႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႕တက္လာၾကသည္။
ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ေစ်းခ်ဳိတြင္ ၀ယ္ခ်င္စရာမ်ားကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။ အိမ္ေတာ္ရာဘုရားဖူးၾကသည္။ ျခင္း၀ုိင္းလည္း ၀င္ျပီးၾကည့္ၾကသည္။
ခ်မ္းသာၾကီးေက်ာင္းတုိက္က ရြာကဦးဇင္းကုိ ၀င္ျပီးဖူးၾကသည္။ သမုိင္း၀င္ ခ်မ္းသာၾကီးဘုရားကုိလဲ ဖူးရေသးသည္။ ျပီးေတာ့ ဘုရားၾကီးဖူးၾကသည္။ လိပ္စာေၾကးြၾကသည္။ ငါးကန္လဲေရာက္သည္။ ေတာင္ေပၚတက္ၾကသည္။ ေျမြၾကီးႏွစ္ေကာင္တြင္ ဓာတ္ပုံရုိက္ၾကေသးသည္။
ညေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းက လုိက္ပုိ႕ေသာေၾကာင့္ ညေစ်းတန္းေရာက္ၾကေသးသည္။
ညေစ်းတန္းတြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ မုံ႕ဟင္းခါးစားၾကေသးသည္။ ၀က္သားဒုတ္ထုိးလဲ စားၾကသည္။ ငါးရက္ေနျပီးေတာ့ ရြာျပန္ခဲ႕သည္။ ရြာထိပ္ေရာက္မွ ေမာင္ေသာင္းေရႊ သတိရသည္။

" ဟာ...ညႊန္႕စိန္မွာလုိက္တဲ႕ က်ဳံေရ ေတာ့ ေမ့ရစ္ျပီကြာ၊ ညႊန္႕စိန္က မႏၱေလးၿမိဳ႕ က်ဳံးေရက အႏၱရာယ္ကင္းတယ္ဆုိျပီး ငါ့ကုိ မွာလုိက္တာ၊ ဘုရားဖူး၊ မႏၱေလးေတာင္တက္နဲ႕ ေမ့သြားတာ၊ အခုမွ သတိရတယ္၊ တတ္နုိင္ဘူး.. ေဟ့၊ သူမွာတာေတာ့ ေမ့လုိ႕မျဖစ္ဘူး၊ မင္းတုိ႕လဲ သူ႕သြားမေျပာနဲ႕၊ ဒီေရကန္ထဲကပဲ ခတ္လုိက္ေတာ့မယ္ ဆုိျပီး အနီးရွိေရကန္ထဲကခတ္ျပီး သူေပးလုိက္တဲ႕ ေရပုလင္းတြင္ ျဖည့္လုိက္သည္။ ရြာဦးတြင္ ေစာင့္ေနေသာ ညႊန္႕စိန္က

" ဟာ ေသာင္းေရႊ ငါမွာလုိက္တဲ႕ မန္း က်ဳံးေရ ပါလားေဟ့ .."
မင္းကလဲ ဘယ္ေမ့မလဲ၊ ေရာ့ အႏၱရာယ္ကင္းတယ္၊ ေသာက္ေဟ့"။
ညႊန္႕စိန္ မန္းေရကုိ မနားတမ္းေသာက္ပါေတာ့၏။ ျပီေတာ့ ရႈံ႕မဲ႕ျပီး မွတ္ခ်က္လဲခ်သည္။
" အင္း မန္းေရ မုိ႕သာ ေသာက္ရတယ္။ ကၽြဲေခ်းေစာ္ေတာ့ ခတ္နံနံပဲကြ"။

မႏၱေလးေတာင္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္ အတူ



အတိတ္က မႏၱေလးတြင္ ေျပာစရာေတြရွိသည္။ လြန္ခဲ႕ေသာႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကျဖစ္သည္။
မႏၱေလး ေရႊၿမိဳ႕တာ္ၾကီး၏ လမ္းၾကိဳ လမ္းၾကားတြင္ျမင္လွည္းမ်ားကုိ ေတြ႕ရေသးသည္။ ျပီးေတာ့ က်ဳံးေရျပင္ၾကီးကလဲ အုတ္ရုိးမစီတံတုိင္း မရွိပဲရုိးရုိးၾကီးပဲ ရွိေသးသည္။ ေစ်းခ်ဳိးေတာ္ၾကီးကလဲ အခုလုိ မဟုတ္ေသး။ တစ္ထပ္တုိက္တန္းၾကီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးေတာင္ေပၚက မွန္ဘီလူးနဲ႕လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေရျပင္တြင္ ကားတာယာမ်ားျဖင့္ ေရကစားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္လား၊ က်ဳံးေရျပင္တြင္လား ေသခ်ာ တပ္အပ္ မသိပါ။ လြန္ခဲ႕ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က က်ဳံးေရျပင္တြင္ ေရကူးလုိ႕ရသလားမႏၱေလးက အဖုိးအဖြားတုိ႕ကုိ ေမးၾကည္႕ရမည္။ အခုေလာက္ မျမန္ေသးေသာ ကားတြင္ ခရီးသည္မ်ား စုျပံဳျပီး တက္ၾကရသည္ကုိေတာ့ မွတ္မိသည္။ ထုိကားၾကီးသည္ လူေတြလည္း အျပည့္ ၀န္ထုပ္ၾကီးေတြလည္း အျပည့္ျဖင့္ စက္ႏႈိးလုိက္လွ်င္ တယိမ္းယိမ္း လႈပ္ခါျပီးမွ တဗူးဗူး အသံေပးကာ ေနရာမွ စတင္ေရြ႕၏။

“ဦးဇင္းကလဲ အဲဒီတုန္းကမ်ား ခရီးသြားရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္။ အမွတ္ရလုိ႕ေျပာရဦးမယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႕ မိသားစုရြာက ထြက္လာကတည္းက ပထမဆုံးျပန္ျဖစ္ေတာ့ သၾကၤန္တြင္းၾကီးကုိဘုရာ့။ ဦးဇင္းက ရြာကထြက္လာတုန္းက အသက္က ႏွစ္ႏွစ္သား၊ အဲတုန္းက ရြာျပန္ေတာ့ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိမွာေပါ့။ မႏၱေလး သၾကၤန္ကလဲ ပက္လုိက္ၾကတာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့၊ ေရေအးနဲ႕ တမ်ဳိး၊ ေရပူနဲ႕တစ္မ်ဳိး ဆုိေတာ့ ဦးဇင္းက ေပါက္စဆုိေတာ့ ဘယ္ဖ်ားလုိက္တာမ်ား တပည့္ေတာ္ျဖင့္ ဟယ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါ့သားေလး ပစ္လုိက္ရပဟဲ႕လုိ႕ေတာင္ထင္မိတာ၊ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ရြာက မိမုန္းတုိ႕က ရွင္ဘုရင္ပက္လက္ ေရစက္စက္နားေနၾကတာ။ သူတုိ႕နဲ႕ အမ်ဳိးေတာ္ေသးတယ္။ အေမ့ ညီမေတာ္မွာေပါ့အမ်ဳိးစပ္ၾကည့္ရင္၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲအဲအမတုိ႕သၾကၤန္တြင္းၾကီး ဘယ္သြား ၾကမလုိ႕တုန္းဆုိျပီး ေဖာ္ေဖာ္ ေရြေရြဆက္ဆံလုိက္တာမ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက အတူေနခဲ႕ၾကတဲ႕ဘ၀ကုိ ေတာင္ အမွတ္ရမိေသးတယ္။ တပည့္ေတာ္လဲ ဘာမွ ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း ေျပာမေနဘူး၊ ဟဲ႕မိမုန္း ငါ့သားေလးေအ၊ ေရပူတစ္မ်ဳိး ေရေအးတစ္မ်ဳိး ပက္လုိက္ၾကတာ အခုဖ်ားေနတာေအ့၊ လုပ္စမ္းပါဦးဆုိေတာ့၊ အမလာဆုိျပီး အိမ္နားက ေဆးခန္းလုိက္ပုိ႕တယ္။ ေဆးမ်ားေကာင္းလုိက္ခ်က္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႕ ခဏေလ ဦးဇင္းအိပ္ျပီး နုိးေတာ့ အေမ့ ထမင္းဆာတယ္ေျပာေတာ့တာပဲ၊ မိမုန္းတုိ႕မ်ားေကာင္းလုိက္ပံုႏွယ္၊ အမ အမ သားထမင္းဆာတယ္ ေျပာတယ္ေရာ့ေရာ့ဆုိျပီး ဖြယ္ဖြယ္ရာရာပါပဲ၊ ေၾကြးလုိက္တာမ်ား။ ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ၾကီးလဲကြက္သစ္ေတြခ်ဲ႕လုိက္ၾကတာ မိမုန္းတုိ႕ေတာင္ ဟုိ ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ ေရႊ႕သြားၾကတယ္လုိ႕ ၾကားရတာပဲ ဦးဇင္းေရ”။

အေမ ေျပာျပတာေတြ အားလုံးကုိ မမွတ္မိပါ။
သုိ႕ေသာ္ ေဆးခန္းသြားေတာ့ ေဒါက္တာ အိမ္ေရွ႕က သရက္ပင္တြင္ အသီးေတြအတြဲလုိက္ ျပြတ္ခဲေနေအာင္ သီးေနတာကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါသည္။ ေနေကာင္းသြားေတာ့ ထင္ပါသည္။ ၿမိဳ႕ထဲကုိအေမ့ ညီမ၀မ္းခြဲမိမုန္းလုိက္ပုိ႕၍လားမေျပာတတ္၊ ဘုရားဖူးရသည္။ ရွင္ဘုုရင္ပက္လက္ ေရစက္စက္ကုိခပ္ေမာ့ေမာ့ေလးၾကည့္ရသည္။ ျပီးေတာ့အေမေျပာပါေသးသည္။ ဦးလွသိန္းဗိမာန္တဲ႕။
အျမင့္ၾကီးျဖစ္သည္။အေ၀းကၾကည့္ရသည္။ သက်သီဟဘုရား၀င္းအတြင္ ထင္ပါသည္။ ခုိေတြကုိ ေတြ႕ရသည္။ အခုလဲ ခုိေတြရွိပါသည္။ ရြာကေက်ာင္းတြင္ သုံးႏွစ္ေနျပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႕တက္ခဲ့သည္။ စာေမးပြဲျပီးရြာသုိ႕ ခဏျပန္ခ်ိန္တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕အေၾကာင္းအေမက ေမးေတာ့နန္းေရွ႕က သာသနာ့တကၠသုိလ္ၾကီးအေၾကာင္း၊ မန္းေတာင္ေတာ္ အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အေမျမင္ခဲ႕ဖူးေသာ မန္းေတာင္ေတာ္ႏွင့္ မတူပါ။ က်ဳံးေရျပင္ကလဲ အခုလုိမဟုတ္ပါ။ အခုေတာ့ အေရွ႕ အေနာက္ေပါက္ေအာင္ တစ္ေျပးထဲျမင္ရသည္။ က်ုဳံးေရေဘာင္ကုိ အုတ္ရုိးလွလွေတြ စီထားသည္။ ေအာ္ေရးရွားပင္ေတြ အစီ အရီစုိက္ထားျပန္သည္။ ေလညွင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကုိေတြ႕ရသည္အေမျမင္ခဲ႕ဖူးေသာ က်ဳံးေရ ျပင္ႏွင့္ေတာ့ျခားနားေနပါလိမ့္မည္။

“ဦးဇင္းငယ္ငယ္ကုိ ခါးထစ္ခြျပီးမႏၱေလးေတာင္ကုိ တက္ခဲ႕ေသးတာ၊ စုိင္တစ္ေမာ့ ေရာက္ေတာ့မ်ား တက္လုိက္ရာတာ၊ မေမးမျမန္းပဲ၀ယ္စားမိလုိ႕ သေဘၤာသီးသုပ္တစ္ပြဲ ႏွစ္က်ပ္ခြဲမ်ားေတာင္ေပးလုိက္ရတာ မွတ္မိေနေသးတယ္”။

မႏၱေလးၿမိဳ႕ကုိေရာက္ေတာ့ အေနာက္ျပင္ ခ်မ္းသာၾကီးေျမာက္တုိက္၊ အတုလေဇယ်ဳံေက်ာင္းတြင္  ေနရသည္။ တစ္လတစ္ခါနီးပါး အေမလာျပီး ေတြ႕သည္။ တခါတရံ အေမ့ေမြးရပ္ေျမကုိ ျပန္ရင္းလမ္းၾကံဳ ၀င္နားတတ္သည္။ ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ခ်မ္းသာၾကီးဘုရားကုိ တက္ဖူးသည္။

“ဦးဇင္းႏွယ္ မႏၱေလးဘုရားဖူးရခဲမွ် ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိ္က္ေလးဖူးတာမွ၊ အိမ္နားကသူေတြ ဖူးခ်င္လုိ႕ေတာင္ မႏၱေလးမေရာက္တာနဲ႕မဖူးၾကရဘူး”တဲ႕။ ဘုရားဖူးသည္။ ဘုရားတစ္ပတ္ကုိ ေအးေအး ေဆးေဆးေနျပီး ဖူးေမွ်ာ္သည္။ ျပီေတာ့ ေျပာေသးသည္။

 “ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ နာရီစင္ၾကီး မွတ္ထားရမွ ေနရာေသခ်ာသိတယ္။ ဦးဇင္းဆီလာရင္ ပထမဆုံး နာရီစင္ၾကီးဆီ သြားရတယ္။ အဲေရာက္မွ အေနာက္ဆီဆင္းလုိက္ေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႕ေက်ာင္းေရာက္တာပဲေလ” တဲ႕။

ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕အေရ႕ျပင္က နုိင္ငဲေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ကုိ ေရာက္ေတာ့လဲ အေမ လာပါသည္။ အမွတ္ကုိးကားစီျပီး က်ဳံးေျမာက္ေပါက္တြက္ ဆင္းျပီး ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္လာေလ့ရွိသည္။
 “အေမ၊ အဲဒီကေန လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ေ၀းတယ္” ကားစီးလာပါေျပာေတာ့။ ဦးဇင္းကလဲ ကားစီရင္ရႈပ္တယ္။ ဇရပ္တန္းကေန ေအးေအး ေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္လာလုိက္ေတာ့ ဘာေ၀းတာမွတ္လုိ႕” တဲ႕။

သာသနာ့တကၠသုိလ္က ျပန္သြားေတာ့လဲေျခလွ်င္ပဲ ျပန္သြားေလ့ရွိသည္။
မွာခ်င္တာေတြ မွာသြားေလ့ရွိသည္။ အေမ မွာတာ မွတ္မိေနေသးသည္။

“ ဦးဇင္း ဒကာဒ ကာမေတြက မပူမပင္ရေအာင္ လွဴတန္းထားၾကတာ၊ စာၾကိဳးစား၊ ေတာင္ေတြ းေျမာက္ေတြးမ်ားေတြးမေနနဲ႕ေနာ္” ဟုမွာျပီးလွ်င္အေမ အခုေနထုိင္တဲ႕မတၱရာၿမိဳ႕နယ္က ေရနဲ႕သာရြာေလးကုိ ျပန္သြားတတ္သည္။ အေမလာေသာ အခါ သာသနာ့တကၠသုိလ္ကေန က်ဳံး ေျမာက္ေပါက္အထိ လုိက္ပုိ႕မည္ ေျပာလွ်င္
 “ ဦးဇင္းကလဲ ေနကပူနဲ႕ ေနခဲ႕ေတာ့ အေမ့ဘာသာပဲ သြားေတာ့မယ္” ဟုေျပာကာ ေနပူၾကီးထဲတြင္ ပဲ အေမျပန္သြားေလ့ရွိပါသည္။


အခုလုိ သီရိလကၤာနုိင္ငံေရာက္ျပီးသည့္ ေနာက္တြင္ပင္ ရံဖန္ရံခါ အေမ့ဆီဖုန္းဆက္ပါသည္။
“ဦးဇင္း ဒကာ ဒကာမေတြက မပူမပင္ရေအာင္လွဴတန္းထားၾကတာ၊  စာၾကိဳးစား၊
ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးမ်ား ေတြးမေနနဲ႕ေနာ္”တဲ႕။

မွာေနတုန္းပင္ ရွိ၏။ အေမေျပာတဲ႕ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ဆုိသည္မွာ အျခားမဟုတ္ပါ။ သာသနာ့ ေဘာင္မွ ဆင္းသက္လာမည္ကုိ ေျပာလုိျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ လူမထြက္နဲ႕လုိ႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါ။

Monday, January 17, 2011

နုိင္ငံျခားမွာ တုိးရဲဖုိ႕လုိတယ္

ဟုိတစ္ေန႕က မိတ္ေဆြျဖစ္တဲ႕ ကုိနႏၵိယနဲ႕ အတူ အိႏၵိယ သံရုံး၀င္ရပါတယ္။
မကုဋရာမ ကေနျပီးထြက္လာလုိက္တာtownhallေရာက္ေတာ့ကားေတြအေတာ္ေလးရႈပ္ရွက္ခတ္ေနပါတယ္။
three wheel သမားမ်ားကလည္း တုိးတုိး တုိက္တုိက္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေနရာယူျပီး ခရီးဆက္ေနၾကတယ္။ 

"တုိးရဲရင္ ရတာပဲေနာ္"။
ကုိနႏၵိယေျပာတာပါ။

"ေအးေပါ့၊ ဒီလုိပဲ သူမ်ားခုိင္းေနရင္ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ ကုိယ္လဲ အေတြ႕အၾကံဳရတာေပါ့၊ ေနာက္ျပီး အဂၤလိပ္စကားလည္းသူတုိ႕ေငါက္ရေလာက္ေအာင္တုိ႕မညံ႕ပါဘူး၊ေနာက္ျပီးကုိယ္တုိ႕ကုိအားကုိးျပီး
ေရာက္လာမယ့္ ေနာက္လူအတြက္လဲ လမ္းညႊန္ခ်က္ေပးနုိင္တာေပါ့၊ ေနာက္ျပီး အိႏၵိယလူမ်ဳိးဆုိတာလဲ တုိ႕ကုိ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြမွန္း သိၾကပါတယ္။ ဒီလုိပဲ တုိးရတာေပါ့"။
အိႏၵိယ သံရုံးတြင္ လူမ်ားကုိ တုိးျပီး ၀င္ေရာက္ေနရာယူရသည္ကုိ ပုံေပၚေအာင္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ကုိနႏၵိယက ငဲ႕ေစာင္းျပီးၾကည့္တယ္။
ျပီးေတာ့ "ဘာေျပာတာလဲ"တဲ႕၊
ကုိယ္လဲ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
"ကုိယ့္လူပဲ တုိးရဲရင္ ရတယ္ဆုိလုိ႕ေလ"။

"အာ..ကုိယ္ေျပာတာက three wheel သမားေတြ တုိးတုိးျပီး ရေအာင္ေနရာယူတတ္တာကုိေျပာတာဟ"။
"ေအာ္"
ဘာမွ မတတ္နုိင္ ေအာ္ရုံသာတတ္နုိင္လုိက္ပါသည္။

သူ႕အေၾကာင္း

 အပုိင္း ၁

သူ႕ကုိ သိသည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကုိ သက္ေသထားျပီး ေျပာရဲသည္။ နာဂေတာင္တန္းကုိ သက္ေသတည္ျပီး ဆုိရဲသည္။ သူ႕ကုိ ျမင္ၾကည့္ရာတြင္ ေနာက္ခံ ရႈခင္းအေနျဖင့္ ႏွင္းထုထူထူၾကီးပါ၀င္သည္။ ေတာင္တန္း ျပာျပာၾကီးကုိလဲ ေတြ႕ရသည္။
ပထမဆုံးစီးနင္းခြင့္ရခဲ့ေသာ ေလယာဥ္အင္က်င္၏ တုန္ခါျမည္ဟီးမႈသည္ ရင္ကုိရုိက္ခတ္လာျပန္သည္။ ေလယာဥ္အင္က်င္စက္သံေနာက္ကြယ္တြင္မႏၱေလးၿမိဳ႕၏ပစၥင္ျပအုိးတုိ႕အစီအရီေပၚလာျပန္သည္။နန္းေဆာင္ျမင့္ျမင့္ တုိ႕ရိပ္ကနဲ႕ ရိပ္ကနဲ႕ ေတြ႕ရသည္။  က်ဳံးေရျပင္ျပာျပာတြင္ သူ႕အရိပ္ထင္ေနသလုိျမင္ရျပန္သည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕၏က်က္သေရေဆာင္ မန္းေတာင္ေတာ္ႏွင့္ ထုံးျဖဴျဖဴေစတီေတာ္တုိ႕၏ ဆြဲလည္သံ လြင္လြင္ကုိ ပီပီျပင္ျပင္ ၾကားရျပန္သည္။ သူ႕ကုိ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ေတြ႕ၾကံဳ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ႕သည္။ စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ သူ႕ကုိေတြ႕ရသည္။အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္သည္။စာသင္ခန္းတြင္သာမကမႏၱေလးလမ္းမ်ားေပၚတြင္လဲအတူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႕ၾကဖူးသည္။ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရား၀င္အတြင္းကခေရေဖြးေဖြးေတြကုိေကာက္ျပီးဘုရားတင္လွဴပူေဇာ္ခဲ႕ၾကဖူးသည္။ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီး အေရွ႕ဘက္က်ဳံးလမ္းက ကုကၠဳိတန္းတြင္ ေလညွင္းခံခဲ႕ၾကဖူးသည္။ ၆၂လမ္းေပၚက သာသနာ့ တကၠသုိလ္တြင္ အေျခခ်ကာ ေလးႏွစ္တာကာလအတြင္း သူ႕ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေျပာျပစရာေတြမ်ားခဲ႕သည္။ တခါတရံ အေဆာင္(၂) ကမိမိအခန္းကုိေရာက္လာတတ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ သူဖတ္ေနၾက the light စာေစာင္က အေမးအေျဖက႑ကုိ လာေရာက္ျပီး ေဆြးေႏြးေလ့ရွိသည္။ သူ႕အေတြး ကုိယ့္အျမင္ကုိပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဖြင့္ဟေျပာျပခဲ႕ၾကဖူးသည္။မႏၱေလးၿမိဳ႕နန္းေရွ႕သာသနာ့တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္မွသည္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္အထိ အနီးကပ္ ခင္မင္ခြင့္ရေသာ က်ေနာ္၏ မိတ္ေဆြနည္းနည္းတြင္ သူပါသည္။ စတုတၳႏွစ္ျပီးဆုံးေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္တာ၀န္က်ရာအရပ္ဆီသြားၾကရေတာ့မည္ဆုိေတာ့သူ႕ကုိလဲခြဲခြါရာေတာ့မည္မိတ္ေဆြစာရင္းတြင္ထည့္လုိက္ပါသည္။ကံတရားကုိထည့္မတြက္ရက္စက္လုိက္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ခဲ႕သည္။ သုိ႕ေသာ္သူတာ၀န္က်ရာေဒသႏွင့္မိမိတာ၀န္က်ရာေဒသမွာလမ္းေၾကာတစ္ခုတည္း၌ပင္တည္ရွိေနျပန္သည္။
၂၀၀၇ ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္တြင္မႏၱေလးၿမိဳ႕ကသာသနာ့တကၠသုိလ္ၾကီးကုိအတူတူႏႈတ္ဆက္ခဲ႕ၾကရျပန္သည္။ ျမန္မာနုိင္ငံ ေျမာက္ဖ်ားတစ္ေနရာတြင္ မိမိတုိ႕ ႏွစ္ဦးအတြက္ တာ၀န္က်ေနရာ ရွိသည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ တံတားဦး၊အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာနုိင္ငံတကာေလဆိပ္ကေနဟုမၼလင္းၿမိဳ႕ေလးကုိထြက္ခြာခဲ႕ၾကသည္။ႏွင္းေတြေတြ႕ေတာ့သူလဲအံ႕ၾသသည္၊မိမိမွာလဲမင္သက္ေငးေမာေနမိသည္။ သူကမိတၳီလာသား မိမိက ေပ်ာ္ဘြယ္သား ဆုိေတာ့ ႏွင္းေတြအၾကားေရာက္ခဲ႕ရသည္ကုိပင္ အထူးအဆန္းျဖစ္ခဲ႕ရဖူးျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတာ-န္က်ရာေဒသ ျမန္မာျပည္၏ အေအးဆုံးေဒသမ်ားတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ဆြမၼရာ ေတာင္တန္းအနီးတြင္ သူ(၂)ႏွစ္ေနခဲ႕သည္။မိမိကခ်င္းတြင္းျမစ္ဖ်ားကငွက္ဖ်ားေၾကာတြင္ေမ်ာ၀င္ျပီး(၂)ေနခဲ႕ရသည္။သူ႕ကုိလမ္းတ၀က္က ထမံသီရွမ္းရြာၾကီးမွာ လမ္းခြဲခဲ႕ရသည္။ သူ႕သတင္းမ်ားၾကားပါသည္။ မိမိသတင္းလဲ သူၾကားမိေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႕အျပန္ခရီးတစ္ခုတြင္သူ႕ကုိထမံသီရြာၾကီးတြင္ရုတ္တရက္ေတြ႕လုိက္ရသည္ကမ်ားစြာအံ႕အားသင့္ေစသည္။စစ္ဖိနပ္စီးထားသည္။ခါးတြင္ဓားလြယ္ႏွင့္ျပီးေတာ့စစ္သုံးေက်ာပုိးအိပ္ကုိလြယ္ထားသည္။အသားေတြရင့္ျပီးအက္ေနသည္။မည္းျပီးလဲေျခာက္ေသြ႕ေနျပန္သည္။စစေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းနားမလည္ခ်င္သလုိလုိျဖစ္ခဲ႕မိသည္။ေမာ္ေတာ္ေပၚေရာက္၍သူ႕ရြာအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့မွပင္အသက္နဲ႕ကုိယ္တြဲလွ်က္ရွိေနေသးသည္ကုိပင္ အံ႕ၾသမိျပန္သည္။မိမိတာ၀န္က်ရာေဒသမွာသူ႕ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မခက္ခဲ။ရွိျပီးသားကုိထိန္းေပးရုံအဆင့္သာ ရွိ၏။
သူ႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ကား သူသာ ပထမဆုံး စြန္႕ဦးတီထြင္သူ ျဖစ္ခဲ႕၏။ နာဂကေလးမ်ားကုိ မႏၱေလးၿမိဳသုိ႕ပုိ႕ျပီး စာသင္နုိင္သည္အထိလုပ္ေပးနုိင္ခဲ႕သည္။သူ႕ရြာအေၾကာင္းကုိေျပာလာလုိက္သည္မွာခ်င္းတြင္းျမစ္သာခရီးတစ္ေထာက္နား၍ ေမာ္ေတာ္မွ ဆင္းလုိက္ရသည္။ သူ၏ အေတြ႕အၾကံဳတုိ႕ကား စီးေမ်ာေနဆဲပင္ရွိ၏။ မႏၱေလးတြင္  လုပ္ကုိင္စရာမ်ားျပီးေတာ့သူ႕ရြာေလးတြင္ပထမအဦးဆုံးဗုဒၶဘာသာခံယူပြဲရွိေၾကာင္းတတ္နုိင္လွ်င္အကူအညီေပးဖုိ႕ကမ္းလွမ္းလာပါသည္။စိတ္ပါ၀င္စားေသာ္လည္ကုိယ့္ကိစၥႏွင့္ကုိယ္မုိ႕ျငင္းလုိက္ရသည္။
ေနာက္တြင္သူျပန္လည္ေျပာျပသျဖင့္အဲဒီတုန္းကမိမိမလုိက္ပါနုိင္လုိက္သည္ကုိေတြးျပီးအားမလုိအားမရျဖစ္မိသည္။ေျမျပန္႕တြင္ေရာက္ေနေသာေတာင္ေပၚသူေတာင္ေပၚသားမ်ားအတြက္လဲအျမဲတမ္းၾကိဳးပမ္းေနသသည္ကုိေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕တုိင္းလည္ ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္ကုိ အေလးအနက္ထားျပီးေျပာေလ့ရွိသည္။ ျပန္သာျပန္ခဲ႕ရေပမယ့္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးေၾကာင္း ေျပာျပတတ္သည္။ အလုပ္ကုိသာ လြမ္းေၾကာင္းသိသာသည္။ အလုပ္ထဲတြင္သာ နစ္ျမဳပ္ေနတတ္သည္။
ေတာင္တန္းတာ၀န္ျပီးဆုံးျပီးရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊သာသနာ့တကၠသုိလ္တြင္ဘြဲ႕ယူၾကေတာ့သူ႕ကုိၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ေတြ႕ရျပန္သည္။ေတာင္တန္းေဆာင္းအေၾကာင္း၊”ခ်င္းတြင္းျမစ္အေကြ႕မ်ားေၾကာင္း၊ဘ၀ကလဲအဲလုိပဲေတာင္တန္းေတြလုိထည္းထည္းမားမားရွိတယ္။ျပီးေတာ့ျမစ္လုိလဲမထင္မွတ္တဲ႕ေနရာမွာဘယ္ယိမ္းညာေကြ႕နဲ႕မာယာမ်ားတတ္ေၾကာင္း ေျပာျပတတ္ျပန္တယ္”တဲ႕။ လက္ခံပါသည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္အတြင္းက ခရီးသည္ေတြအၾကားထဲမွာပဲ ဘြဲ႕ရျပီးရင္ နုိင္ငံျခားသြားျပီး ဆက္လက္ေလ့လာၾကမယ့္ အေၾကာင္းကုိ ေဘးလူေတြ အျမင္ကပ္ေလာက္ေအာင္ ေဆြေႏြးခဲ႕ၾကဖူးသည္။ေနာက္ေတာ့ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ုတြင္ေနထုိင္ျပီးနုိင္ငံျခားသြားဖုိ႕ၾကိဳးစားခဲ႕ၾကသည္။ရုံးကုိဘယ္လုိ၀င္ရမွန္းမသိလုိ႕ကားေလွ်ာက္စီးျပီးအသိမိတ္ေဆြေတြကုိလုိက္လံစုံစမ္းရသည္။မ်က္စိလည္တုိင္းဆူးေလအ၀ုိင္းကားျပန္စီးျပီးအစကျပန္ေကာက္ၾကသည္။နဂုိကရွက္လုိ႕မေျပာခဲ႕ပါ။
 တစ္ၿမိဳ႕လုံးပတ္ေနေပမယ့္အဆင္မေျပနုိင္တာေၾကာင့္သံရုံးႏွင့္ရင္းႏွီးေသာသူႏွင့္ေတြ႕ဆုံျပီးရုန္းကန္ၾကရျပန္သည္။ေနာက္ဆုံးေတာ့သီရိလကၤာသံရုံးထဲအထိေရာက္ခဲ႕ရသည္။အားလုံးအဆင္ေျပ၍စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ေသာအခါရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးလဲတုိ႕အညာမႏၱေလးလုိအေတာ္ၾကီး အပူဒဏ္ျပင္ထန္းေနေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။

အပုိင္း ၂

ေနာက္ေတာ့သီရိလကၤာနုိင္ငံကနုိင္ငံတကာတကၠသုိလ္ၾကီးမွာသူနဲ႕အတူအတန္းေဖာ္ျပန္ျဖစ္ရျပန္တယ္။ဆရာသင္သမွ်ကုိမွတ္သားရရင္းေတြးေတာဆင္ျခင္တတ္လာတယ္။
သူနဲ႕က်ေနာ္ေဆြးေႏြးတာေလးတစ္ခုအမွတ္ရေနမိတယ္။ဆရာကေရွ႕ကေျပာသြားတယ္။ကာေလာဃသတိဘူတာနိအခ်ိန္ဆုိတဲ႕သေဘာတရားကသတၱ၀ါေတြကုိ ၀ါးျမိဳတယ္ တဲ႕။ စဥ္းစားရခက္တဲ႕အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ ကုိယ့္လူေရ၊ ဒီသေဘာတရားကုိ ကုိယ့္လူေတြးသလုိမ်ဳိး ေတြးတဲ႕ပုဂၢဳိလ္ရွိခဲ႕ဖူးတယ္လုိ႕ ပင့္ေပးလုိက္ေတာ့၊ ဘယ္သူလဲတဲ႕ ေမးလာတယ္။ ဆုိကေရးတီးဆုိတဲ႕ လူပါလုိ႕ေျပာေတာ့၊ ဟုတ္လုိ႕လားလုိ႕ သူက ကြန္႕တယ္၊အေထာက္အထားနဲ႕ေျပာမယ္လုိ႕ စိန္ေခၚလုိက္ပါတယ္။ တုိ႕ဗုဒၶဘုရားရွင္က သူတုိ႕ထက္ အမ်ားၾကီးေစာတယ္ ဆုိတာလက္ခံလားလုိ႕ေမးေတာ့၊ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။တုိ႕ဘုရားေဟာေတြဟာအခ်ိန္တုိအတြင္းမွာပဲေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိေရာက္သြားတယ္။
ဂရိတုိ႕၊မာဆီဒုိးနီးယားတုိ႕ဘက္လဲေရာက္သြားခဲ႕တယ္။အဲမွာဒီစကားေလးကာေလာ ဃသတိ ဘူတာနိ ကုိသူတုိ႕ဆုိကေရးတီးအပါအ၀င္ေဆြးေႏြးလုိက္ၾကတာေနာက္ဆုံးဆုိကေရးတီးဟာေခါင္းမွာဆံပင္နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တဲ႕အထိေတြးလုိက္ရတယ္။ အခုလဲ သိပ္ျပီး မခက္ပါဘူး။ ဆံပင္ မဆုံးမရႈံးခံနုိင္ရင္ေပါ့လုိ႕ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူေခါင္းပြတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ျပံဳးတယ္။ ဘာမွေတာ့ ဆက္မလာပါဘူး။ ေနာက္ဆက္တြဲလားေတာ့ မသိပါ။
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ မကုဋာရာမ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ အခုထိတုိင္ သူ႕ကုိ ေျပာင္ၾကီး သုိ႕မဟုတ္ ထိပ္ေျပာင္ လုိ႕ေခၚၾကတယ္။ အမည္ရင္းမွာ နႏၵိယပါ။ ၀ိေသသေတာင္ပါေသးတယ္။ တပ္ကုန္း-အရွင္နႏၵိယ။ ဒီမနက္ပဲ အိႏၵိယက မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႕အတူ မဇၥ်ိမခရီးရွည္ၾကီးကုိ စတင္ရြက္လႊင့္သြားျပန္ျပီ။ ဘယ္ေနရာတြင္ ဘယ္လုိပုံစံမ်ဳိးျဖင့္ ေတြ႕ရဦးမည္ကုိ ကံဇာတ္ဆရာမွ တစ္ပါး အျခားလူမ်ားသိပါလွ်င္ ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။

အပုိင္း ၃

သူ႕ကုိသိသည္ ခ်င္းတြင္ျမစ္ကုိသက္ေသထားျပီးေျပာရဲသည္။
နာဂေတာင္တန္းကုိသက္ေသတည္ျပီး ဆုိရဲသည္။


မွတ္ခ်က္၊ မ်က္စိလည္တုိင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆူးေလအ၀ုိင္းသုိ႕ျပန္ျပီးကားစီးကာ အစမွျပန္ေကာက္ရျခင္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးတြင္ အေရွ႕အေနာက္ ကုိ ေသခ်ာေရရာ ခြဲျခားျပနုိင္ေသာ က်ဳံး၊ ၿမိဳ႕ရုိး၊ နန္းေတာ္ႏွင့္ မႏၱေလးေတာင္ၾကီး မရွိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။